Iniciacioni i Krishtere

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET

3. Casti i identifikimit.

a) Zanafilla e Ligjit.

Mbi të gjitha Jezusi e ka njëjtësuar veten më zanafillën e Ligjit. Fjala Ligj ishte sinonimi më I përdorur nga farizejtë për të treguar hyjnoren.
Të thoishe se diçka ishte sipas Ligjit, kishte kuptimin se ishte sipas Zotit.
Për atë që e dëgjonte, do të ishte diçka e padëgjuar kur ai përsëriste: “Është thënë, por unë po ju them”.
“Ju keni dëgjuar –farë është thënë nga të vjetrit: “Mos vra”; dhe kushdo që do të vrasë, do të dënohet në gjyq…kursde unë po ju them: kushdo që do të zemërohet me vëllain e vet, do të dënohet para gjyqit…
Ju e dini se është thënë: “Mos shkel kurorën”. Kurse unë po ju them…
E dini se është thënë edhe kjo nga të vjetrit: “Mos bëj be në rrenë; por kryeji betimet e tua para Zotit. Kurse unë po ju them…Ju e dini se është thënë: “Sy për sy e dhëmb për dhëmb”. Kurse unë po ju them…
Ju e dini se është thënë: “Do të duash të afërmin tënd dhe to ta urresh armikun tënd”. Kurse unë po ju them…”.
Jezusi modifikon atë që për farizeun përfaqësonte hyjnoren e komunikuar njeriut, duke e njëjtësuar veten me burimin e Ligjit.


Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET

3. Casti i identifikimit.


b) Pushtet për të falur mëkatet.

Le të kujtojmë epizodin e të paralizuarit të shëruar, kur Jezusi i jep vetes pushtetin për të falur mëkatet dhe këtë e bën me fakte e jo vetëm me fjalë.
Njerëzit mbeten të prekur thellë nga mrekullia, por ajo mrekulli rrihte gjetiu.
Të shpinte tek ai pushtet për falje që i takon vetëm Zotit.
“Dhembshuria e tij tregon disa tipare të padëgjuara, madje krejt revolucionare, që nga të devotshmit e asaj kohe shikoheshin si skandulluese dhe sakrilegje.
Ai nuk u përgjigjet asnjërit nga modelet e njohura.
Kërkon një ndryshim që ka si synim jo vetëm strukturat e jashtme e format e sjelljes, por edhe idealet dhe orientimin themelor i personit, zemrën e njeriut.
Liria e padëgjuar me të cilën paraqitet Jezusi, ngre një pyetje: me ç’ autoritet bën ti këto punë?”.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET

3. Casti i identifikimit.

c) Identifikimi më parimin etik.

Le të vemi tek tregimi i Gjyqit të fundit, ashtu si jepet në Ungjillin e Mateut.
“Kur do të vijë Biri i Njeriut në madhërinë e tij me të gjithë Engjëjt, do të ulet në fronin e lavdisë së vet, por ai do të ndajë disa nga të tjerët, ashtu si bariu që i ndan delet nga cjeptë; dhe do t’i vendosë delet në të dhjatën e vet dhe cjeptë në të majtën.
Atëherë mbreti do t’u thotë atyre që janë në të dhjathën e tij: “Ejani, o të bekuarit e Atit tim, merrni në zotërim mbretërinë e përgatitur për ju që nga krijimi i botës.
Sepse kisha uri dhe më dhatë për të ngrënë; kisha etje e më dhatë për të pirë; isha stegtar e më strehuat; isha i zhveshur e më veshët; isha i burgosur dhe erdhët për të më takuar”.
Atëherë të drejtë do t’i thonë: “Zot, kur vallë të kemi parë të uritur dhe të dhamë për të ngrënë; të etur dhe të dhamë për të pirë? Kur të kemi parë shtegtar dhe të strehuam ose të zhveshur dhe të veshëm? Kur të kemi parë të sëmurë ose të burgosur dhe erdhëm për të takuar?”
Dhe Mbreti do t’u përgjigjet atyre: “Për të vërtetë po jua them: sa herë që ua keni bërë këto gjëra njërit nga më të vegjlit prej këtyre vëllezërve të mi, ma keni bërë mua”.
Më në fund do t’u thotë edhe atyre që do të jenë në të majtën e tij: “Ikni tutje larg meje, o të malkuar, në zjarrin e amshuar...sepse kisha uri e nuk më dhatë të ngrënë; kisha etje e nuk më dhatë për të pirë; ...Atëherë edhe ata do t’i përgjigjen: “O Zot, kur vallë të kemi parë të uritur, ose të etur, ose stegtar. Ose të zhveshur, ose sëmurë, ose të burgosur dhe nuk të kemi ardhur në ndihmë?” (mt 25,31-44).
Dhe mbreti do t’u kthejë edhe atyre të njëjtën përgjigje, por në kahe negative.

Këtu është fjala për Gjyqin e fundit, dhe ajo që vepron aty është parimi etik: jo ligjvënësi, por zanafilla, ose më mirë të themi, natyra e së mirës.
Dhe është Ai.
Aq është e vërtetë kjo, saqë ai të bën të mirën pa u kujtuar për Të, pa pasur vetëdije për Të, e bën mirën sepse vendos, qoftë edhe pa e ditur ti, një marrëdhënie me Të.
Një vepër e njeriut është e mirë, sepse është për Të dhe është e keqe sepse e përjashton Atë.
Jezusi është vendosur si dallues ndërmjet së mirës dhe së keqes, jo gjithaq si gjykatës, por si kriter identifikimi.
Ai është e mira dhe të mos jesh me Të, është keq.
Kjo, megjithëse duke qëndruar në optikën e diçkaje të nënkuptuar, është afirmimi me i fuqishëm i vetëdijes që kishte Krishti për identifikimin (njëtësimin) e vet me hyjnoren.
Sepse kriteri i së mirës dhe i së keqes përputhet me parimin e sendeve, me zanafillën e fundit të realitetit.
Burimi etik i mirëfilltë është hyjnoja, parimi i së mirës përputhet me të vërtetën. Të jetosh mirë do të thotë t[i shërbesh, ta ndjekesh.

[crici_01]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I SHTATË:

SHPALLJA E QARTË.




Përsa i takon trajektores së ndjekur deri tani për të përshkruar sesi është shtruar problemi i krishterë, do të doja të theksoj aspektët e metodës, dinamizmin që i ka dhënë jetë, sepse do të jetë vetë dinamizmi i gjatë tërë harku i historisë.
Do të thotë: sjellja e atij njeriu ishte atillë që sa më shumë pëlqehej e pranohej, aq më tepër diçka të shtynte për të bërë pyetjen: “Po qysh bën për të qenë i tillë?”
Kështu që në një moment të caktuar pyetja shërtheu.
Duke kujtuar konceptin e sigurisë morale, kemi përmendur prej tij një korolar: natyra na lejon të fitojmë sigurinë në lidhje me sjelljen njerëzore – pikërisht sepse është gjithçka themelore per jetën - më shpejt sesa lloje të tjera sigurie, domethënë nëpërmjet kapjes me anë të intuitës së shumë shenjave që konvergojnë kah një pikë.
Atëherë sa më shumë që një njeri bën jetë të përbashkët me një person, aq më shumë është i aftë për siguri morale në lidhje me të, sepse sasia e shenjave shumëfishohet.
KËSHTU KA NDODHUR ME JEZUSIN.
Atëherë, mirësia e tij, inteligjenca e tij, aftësia e tij e tmerrshme introspektive (për të njohur botën e brendshme shpirtërore), mundësia e mrekullueshme për t’i sunduar sendet, natyrshmëria e qëndrimit të tij në rastet e mrekullive, për atë që jeton me të ose për kë di t’i kushtojë vëmendjen e duhur, janë të gjitha shenja që pak nga pak shumëzohen dhe thellohen, shenja që të bëjnë “të rrish me gojë hapur”, shenja që nxisin një pyetje së cilës nuk di si t’i përgjigjesh, por që duhet t’i japësh një përgjigje.

Sigurisht, vetë dishepujt kërkojnë përgjigje.
Për shembull, Ungjijtë bëjnë fjalë për një episod të ndodhur në afërsitë e Cezaresë së Filipit.
Mund të përpiqemi të përfyytyrojmë dinamikën e atij epizodi.
Jezusi, ndërsa ecën me dishepujt e vet nëpër një shteg që shpie në det, sheh në një shenjë vendi se shtegu binte anës së snjë gremine të rrëpirët, dhe ahtu siç do të bënte secili prej nesh, ndalet një çast për të shikuar.
Si i befasuar nga një mendim i papritur, u kthehet dishepujve dhe u thotë: “Kush jam unë sipas njerësve?”.
Ata i përgjigjen: “Për disa Gjon Poagësuesi, për disa të tjerë Elia, për të tjerë njëri nga profetët që është ngjallur”.
Atëherë pyet: “Po ju, kush thoni se jam unë?”.
Dhe Pjetri, si zakonisht, shpërthen me vrull, duke përsëritur ato të cilave ndoshta nuk ua kapte plotësisht kuptimin, që me gjasë i kishte dëgjuar t’i thoshte vetë Jezusi: “Ti je Krishti, Biri i Zotit të gjiallë”.
Pjetri e kishte arritur tashmë atë shkallë qartësie që e bënte të mendonte për Jezusin: “Në qoftë se nuk mund t’i besoj këtij njeriu, nuk mund t’i besoj më as vetes sime”.
Dhe Jezusi, duke shikuar atë shkëmb të thikët që kishte përpara, gurin mbi të cilin ishte ndërtuar qyteza e Cezaresë së Filipit, e papushtueshme për pozicionin e sigurt që kishte, dhe duke shikuar Pjetrin i thotë: “Ti je Pjetër (gur, shkëmb) dhe mbi këtë shkëmb do të ndërtoj Kishën time dhe dyert e ferrit nuk do të ngadhënjejnë mbi të”.
Dhe pak më parë i kishte thënë: “Lum si ti”, sepse përgjigjen që i kishte dhëne pyetjes së tij nuk e kishte gjetur ai vetë, por Ati i tij ia kishtë shtënë në mend.

Pyetjes për identifikimin e Krishtit, të gjitë përpiqen t’i japin një përgjigje.
Të ghithë, përpara problemit që paraqet, janë të shqetësuar, sepse përgjigja e tyre nuk mjafton për ta shpjeguar në mënyrë shteruese tipin.
Dhe atëherë i kthehen Atij me pyetjen: “Ti kush je?”, dhe ai jep po një përgjigje, por sikundër e kemi parë më lart, me ngadalësi, në mënyrë pedagogjike, duke e shprehur thuajse me maturi për “të mos e shuar fitilin që nxjerr tym”.
Ç’është e vërteta, përgjigja ishte tepër e rënde për ta, tepër turbulluese për mendësinë e tyre.
Kështu ka bërë disa hapa si hyrje para se të jepte një përgjigje të qartë.
E vendos vetveten si motivin për të cilin ia vlen mundimi për të rrezikuar jetën, vendoset si themelues i marrëdhënieve që përbëjnë thelbin e lirisë sonë, më në fund i jep vetes disa të drejta të posaçme (prerogativa), të cilat Bibla dhe e tërë tradita hebraike ia linte me gjelozi vetëm Zotit.
Behet krijuesi i Ligjit, falës i mëkatit dhe njëtësohet me burimet e etikës.

Porse kur tashmë arrin në kohën e fundit, shpallja e tij do të bëhet e qartë (eksplicite).
Më në fund Krishti paraqitet haptazi si Zot.
Dhe kjo ndodh vetëm atëherë kur ndërgjegjjet përreth Tij kishin marrë tashmë pozicione të vendosura në lidhje me Të.


Në të vërtetë Zoti ka prirje ta vlerësojë situatën në të cilën është vënë më parë liria jonë.
Mënyra sipas së cilës Zoti na trajton, përmbush një vendim që është marrë tashmë për lirinë tonë, detyron të zbulohet më mirë çka është e gatshme të bëjë ajo.
KUR LIRIA MERR NJË QËNDRIM MBYLLJEJE, ÇDO GJË QË NDODH, E NDIHMON TË MBYLLET AKOMA MË SHUMË E ANASJELLTAS.
“Sepse, kujtdo që ka, do t’i jepet, e madje me bollek; por, atij që nuk ka, do t’i hiqet edhe ajo që ka”.
Kështu prova përfundimtare që ai do të japë për vetveten, do të jetë për miqtë e tij një rast për të demonstruar një lidhje më të fortë me të; për armiqtë e tij, do të jetë pretksti për ta eliminuar.

Le të shojmë tani tri momente karakteristike në të cilat shfaqet qartësia e Jezusit.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I SHTATË:

SHPALLJA E QARTË.


1) Dalja në dritë e qartësisë për herë të parë.

Në kohët e fundit shohim se Jezusi pothuajse është ngulur në portikun e tempullit për të sfiduar farisejtë nga mëngjesit deri në mbrëmje.
Klima e Jeruzalemit është nxehur në kulm për shkak të personit të Jezusit.
KUDO DËGJOHEN “PËSHPËRITJE” TË VAZHDUESHME, BISEDA VESH ME VESH NË MES TË TURMËS, E CILA PËRBËHEJ ME SA DUKET NGA VENDËS DHE TË ARDHUR NË KALIM E SIPËR.

Mendimet janë të ndara, por jepen vetëm gjykime të përgjithshme.
Një njohjeje të vendosur, por pa ngjyrë (“është i mirë”) i kundërvjhet shpifja (“ai po ngashnjen popullin”).
Për fajin e “nagashnjimit) e drejta penale judaike jepte dënimin vrasje me gurë (lapidacion),
Është një shprehje tepër e rëndë...Por, cila ishte situata, del në dritë sidomos nga fakti se aty mbretëronte terrori për të shprehur ndonjë opinion vetjak; populli nuk guxonte të shprehte idetë të veta “nga frika e judejve”
Këtu është fjala, pa pikë dyshimi, për autoritetet teokratike që vënë në përdorim kërcënimë e raprezalje”,
Çasti i parë për të cilin duam të flasim, lexuesit modern mund të mos i duket fare i qartë, por bëhet i tillë në në kontekstin e kohës.
Ishin pra, javët e fundit të jetës së tij dhe atmosfera që e rrethonte ishte në qytet ajo që përshkruam.
Që atëherë Jezusi kishte ikur kurdoherë nga farizejtë, që të mos e kapnin.
Përkundrazi, tani, vete në Jeruzalem, krejt i vendosur.
Situata ishte e tillë që ky vendim i tij ngjall reagime te miqtë e tij.
Ungjillorët shënojnë se “Pjetri e tërhoqi mënjanë dhe filloi të protestonte” ose "që filloi ta qortonte”
Por Juzusi ia kthen: “Nuk po mendon sipas Zotit, po sipas njerëzve”.
(vazhdim).

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I SHTATË:

SHPALLJA E QARTË.


1) Dalja në dritë e qartësisë për herë të parë.Vazhdim

Në Jeruzalem debati ndizet më tepër,
por në qytetin e mbushur me shtegtarë
spektakli i atyre diskutimeve tërheq shumë kureshtarë.
Jezusi, për më tepër, merr nismën
t’i sulmojë farizejtë mu në ballë të kompetencës së tyre:
në interpretimin i Shkrimeve, të cilave ata u njihnin çdo hollësi.
“Ndërsa farizejtë ishin mbledhur së bashku,
Jezusi i pyeti ata: “Çfarë mendimi keni për Mesinë?
Biri i kujt është?”. Ata iu përgjigjen: “I Davidit”,
Përgjigja është tani e gatshme për një temë,
ajo e Mesisë e zakonshme në bisedat e skribëve e të farizejve,
të cilët ashtu si të gjithë të tjerët,
e pritnin Mesinë në atë moment të historisë.
“Dhe ai u tha atyre: “Atëherë perse vallë Davidi,
nën frymëzim, e quan Zot, duke thënë:
“I tha Zoti Zoti tim: ulu në të djathtën time,
derisqa unë t’i kem vënë armiqtë e tu nën këmbët e tua?”.
Domethënë, profecia e përdor të njëjtë term
për të shënuar Zotin dhe Atë që do të vinte,
Përfundo Jezusi: “Pra, nëse Davidi e thërret Zot,
si mund të qenka Biri i tij?”.
Askush nuk ishte në gjendje t’i jepte ndonjë përgjigje,
nga ajo ditë e tutje askush nuk guxoi t’i bënte më pyetje”.
Megjithëse dukej sikur asnjë fjalë e Shkrimeve
nuk kishte të fsheta për ata,
aftësia e tyre interpretuese nuk mjaftonte
për të kundërshtuar Jezusin.
Porse, diçka përfundmtare dhe solemne
duhet t’u ketë arritur atyre nga arsyetimi i tij,
sepse që nga ajo ditë e tutje nuk i bënë më pyetje të tjera.
Pra, ishte dhënë fillimi i një përgjigjeje të qartë:
natyra e Jezusit zbulohet si hyjnore.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I SHTATË:

SHPALLJA E QARTË.


2) Një përmbajtje sfide.

Një moment tjetër shpalljeje të qartë
e shohim në Ungjillin e Gjonit, në kapitullin 8.
Edhe në klimën e ndezur të atyre diskutimeve në tempull,
Ungjilli shënon shpesh se disa nga judejtë, pasi dëgjonin Jezusin, “besonin në të”.
“Sidoçoftë, nuk është njeri ky për ta refuzuar tërësisht.
Thotë gjëra që të bëjnë të mendosh, dhe i motivon ato...”.
Sot, do të mund t’i quanim si simpatizantë.

Atëherë Gjoni vëren se, në një nga këto rrethana,
Jezusi u drejtohet atyre që e simpatizonin:
“Po t’i qëndroni besnikë fjalës sime,
do të jeni vërtet dishepujt e mi:
do të njihni të vërtetën
dhe e vërteta do t’ju bëj ë të lirë”.
Të pranishmit mbeten të befasuar
dhe të prekur thellë nga ky pohim.
“Ata e ndjejnë veten të lënduar në krenarinë e tyre fetare
dhe kombëtare nga fjalët e Jezusit...
Pavarësisht nga çdo shtypje politike,
ata e ndjejnë veten bij të lirë të Abrahamit,
që në brendësinë e tyre nuk i janë nënshtruar kurrë një sundimi të huaj.
“Prandaj ia kthejnë Jezusit se kanë qenë të lirë kurdoherë
e si mund ta lidhë vetveten me lirinë e tyre?”.
Jezusi ua pret: “Kushdo që bën mëkat,
është skllav i mëkatit.
Tani skllavi nuk rri përgjithmonë në shtëpi,
por Biri rri gjithmonë;
pra, nëse Biri do t’iu bëjë të lirë, do të jeni vërtetë të lirë”.

Jezusi përdor një figurë për të shqaruar
aftësinë e vet pët të bërë të lirë:
“Figura është e asaj e një bashkësi familjare,
në të cilën janë disa skllevër dhe një bir kryetar i familjes.
Shërbëtorët ose skllevërit, një ditë do të lënë shtëpinë,
biri dhe trashëgimtari do të mbeten aty.
Situata të tilla vërtetoheshin sa në Palestinë
ashtu edhe në territorin helenestik”.
Ajo që ka ndër mend të thotë është
se ai që gabohet, është si skllav i kufizimit të vet.
Një skllav nuk është ende pjesëtar i familjes.
Përkundrazi një bir është brenda, në familjen e lirisë.
Pra është sikur Jezusi do të thoshte
se do të jetë biri ai të cilit do t’io duhet t’ju marrë
dhe ju bëj të hyni në shtëpi si njerëz të lirë. (Ka një vazhdim).

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I SHTATË:

SHPALLJA E QARTË.

2)Një përmbajtje sfide. (vazhdim).

Jezusi sigurisht që i ka parë shprehjet e lënduara në fytyrat e të pranishmëve,
dhe atëherë ngul këmbë t’i provokjë deri në pasojat më të skajshme.
“E di që jeni pasardhje e Abrahamit.
Por, ndërkaq kërkoni të më vrisni,
sepse fjala ime nuk gjen vend tek ju.
Unë them atë që kam parë pranë Atit;
pra edhe ju bëni atë që keni dëgjuar nga ati juaj”.
Të pranishmit bërtasin ende,
në një atmosferë që sa vete e merr zjarr
më tepër për prejardhjen e tyre nga Abrahami.
Dhe Jezusi: “Nëse jeni bijtë e Abrahamit,
bëni veprat e Abrahamit!”.
Krerët e judejve e kanë kuptuar
se “Jezusi kërkon t’u japë atyre një tjetër atë
që nuk është Abrahami...
Për judejtë Abrahami është nismëtari i adhurimit të Zotit,
ai që në Zotin kishte njohur krijuesin e botës
dhe i kishte shërbyer me besnikëri...
Që Jezusi të arrijë të mohojë
se ata nuk janë bijtë e Abrahamit,
quhet prej tyre një fyerje për besnikërinë e tyre ndaj Zotit”.
“Ne kemi një Atë të vetëm, Zotin!.
Por Jezusi nuk jepet:
“Po të ishte Zoti ati juaj,
sigurisht që do të më donit,
sepse nga Zoti kam dalë dhe vij;
nuk kam ardhur nga vetja ime,
por më ka dërguar ai.
Përse vallë nuk e kuptoni gjuhën time?
Sepse nuk mund t’u vini vesh fjalëve të mia,
ju që keni si atë djallin
dhe doni të çoni në vend dëshirat e atit tuaj,
Ai ka qenë vrasës që në fillim
dhe nuk ka qëndruar në të vërtetën,
sepse nuk ka të vërtetën tek ai.
Kur thotë gënjeshtrën, flet nga të vetat,
sepse është gënjeshtar dhe baba i gënjeshtrës.
Kurse mua nuk më besoni, sepse them të vërtetën.
Cili nga ju mund të më bindë për mëkat?
Nëse unë them të vërtetën, pse nuk më besoni?”.
Jezusi, duke vazhduar diskutimin
dhe akuzat e mprehta ndaj tyre, thotë qartë
se “të gjitha pretendimet e tyre
(bijësi nga Abrahami, dhe bijësi nga Zoti)
bien poshtë kundër faktit se ata përpiqen ta vrasin...
Jezusi flet dhe diskuton me ndërgjegje të plotë
për unitetin e vet të plotë me Zotin”.
Dhe atëherë ata që kishin qenë simpatizantë,
që gjatë debatit janë bërë gjithnjë e me të huaj,
sepse e ndjenin veten të prekur në krenarinë e tyre fetare,
kalojnë në anën tjetër
dhe u japin të drejtë atyre
që ishin ndeshur me Jezusin,
dhe e akuzojnë se është i pushtuar nga një djall,
prandaj krejt larg nga ai Zot,
prej të cilit Ai sapo kishte thënë se kishte qenë dërguar.

Por Jezusi tashmë e përshkon i vendosur
rrugën e vetëzbulesës së vet:
hedh post akuzat dhe pohon diçka të paracaktuar
për ta rënduar dhe për ta shtuar poteren dhe bujën:
Unë nuk kam një djall, por e nderoj Atin tim dhe ju më çderoni.
Unë nuk e kërkoj lavdinë time;
ka kush e kërkon dhe e gjykon.
Për të vërtetë, për të vërtetë po jua them:
nëse dikush zbaton fjalën time, nuk do ta shoh kurrë vdekjen”.
Reagimi është i dhunshëm:
i ulërijnë që ato që po thotë,
përforcojnë pa pikën e dyshimit
se është i çmendur, me djallin në trup.
Si mund të premtohet se do të na kursejë vdekja?
Të gjithë të mëdhenjtë e historisë, Abrahami, profetët,
kanë qenë të detyruar ta llogarisin vdekjen.
Shkandulli i kësaj fraze është i madh;
si për ata që mund ta interpretonin fjalë për fjalë shprehjen e Jezusit,
si dhe kryesisht për ata që,
qoftë dhe me anë të intuitës
kishin arritur të kuptonin se ishte njëlloj sikur të kishte thënë:
“Unë po ju shpall solemnisht
se ai që aderon me ato që them unë,
aderon për diçka që as koha as historia
nuk do të mund ta kufizojnë”.
(Ka një vazhdim).

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I SHTATË:

SHPALLJA E QARTË.


2)Një përmbajtje sfide. (vazhdim).

“Po ti, kush pretendon se je?”
Formulimi i kësaj pyetjeje që ndjek pjesën e cituar,
tashmë denoncon dyshimin dhe provokimin.
“Edha ata njerëz që sipas besimit judaik
ishin posaçërisht afër Zotit,
kishin qenë të detyruar të ndanin të njejtin fat
me të gjithë njerëzit e tjerë;
për këtë arsye fraza e fundit:
“Po ti, kush pretendon se je?”,
është një insinuatë
se Jezusi kërkon të njëjtësohet me Zotin....
Vetëm Zoti është ai që jeton për amshim,
i Gjiallë dhe Gjall[rues...
dhe Jezusi pretendon
ta kursejë vdekjen njerëzve me fjallën e vet.
Në këtë mënyrë ai uzurpon një të drejtë
që i rezervohet vetëm Zotit
dhe e vë veten përmbi të gjithë njerëzit, përkrah Zotit”.
Por Jezusi kishte thënë edhe “nderoj Atin tim”,
duke shtuar “nuk kërkoj lavdinë time”,
dhe përpara se të kalonte
te shpallja e madhe e vargut 58,
“përpara se ta shpinte vetëzbulesën e vet
në një afirmin përfundimtar, të paarritshëm”,
do ta theksojë, thuajse për t'i dhënë
një mundësi të fundit të lirisë së ndonjë dëgjuesi të tij,
vartësinë e tij nga Ati,
atë marrëdhënie të mistershme
që do të mund t[i bënte të dyshonin të pranishmit
se nuk gjendeshin përballë një kapadaiu mburracak:
“Sikur unë t’i jepja lavdi vetvetes,
lavdia ime nuk do të ishte asgjë:
ai që më jep lavdi është Ati im për të cilin ju thoni:
“Është Zoti ynë!” dhe nuk e njihni.
Unë përkundrazi e njoh,
dhe po të thosha se nuk e njoh,
do të isha ashtu si ju, një gënjestar;
por e njoh dhe vë në zbatim fjalën e tij”.
(ka një vazhdim).

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I SHTATË:

SHPALLJA E QARTË.

2)Një përmbajtje sfide. (vazhdim).KËSHTU

NDËRSA NJË MENDJE E KUJDESHME
DO TË MUND TA KAPTE ME INTUITË
SE “SULMI QË I BËHEJ ARROGANCËS
SË PRETENDUAR TË JEZUSIT,
thyhet para dëgjesës së tij.
Jezusi e shpie në kulm provokimin e vet:
“Abrahami, ati juaj, ngazëlleu
nga shpresa që të shihte ditën time;
e pa dhe u gëzua”.
Në çdo gjeni njerëzor ekziston profecia e një përmbushjeje
që personi i Krishtit siguron ta mishërojë.
Tani kundërshtarët e kanë të qartë çmendurinë,
pretendimin e padëgjuar ndonjëherë,
absurd, të asai që thotë Jezusi.
Objekcioni i tyre është i dobët:
“Ende nuk i ke mbushur të pesëdhjetat
dhe paske parë Abrahamin?”.
Jezusi iu përgjigj atyre:
“Përpara që të ishte Abrahami,UNË JAM”.
Atëherë mblodhen gurrë për t’i hedhur kundër tij;
por Jezusi u fsheh e doli nga tempulli”,
Diskutimi,, i nisur si për të thelluar më tej
një simpati dhe një kureshtje,
përfundon me një prishje të plotë e dramatike.
Janë disa pohime para të cilave
duket sikur loja egocentrike e shpirtit njerëzor
është e bërë për të shërthyer.
Janë sfida që i bëhen arsyes,
ashtu si jetohet kjo,
por jo arsyes në terë hapsirës e oreksit të saj për të njohur.
Janë ca paralajmërime dhe lajmërime
që nuk tolerohen dot.
Tani Jezusi dëshmon me fjalë të shprehura qartë...
epërsinë e vet mbi Abrahamin...
Jezusi zotëron para ekzistencën reale...
që përfshihet në qënien e tij të amshuar hyjnore.
Duhet vënë në dukje se,
sikur në vend të fjalës
“Abrahami”, të ishte fjala “arsye”,
dhe në vend të fjalës “farizejtë”
të ishte fjala “intelektualët”,
e gjithë dialektika do të mund
të zbatohej në mënyrë të përsosur
për tensionin mondan besim-kulturë,
tipik për ditët tona.

Torrkerry