Iniciacioni i Krishtere

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I KATËRT:

SI KA LINDUR PROBLEMI GJATË HISTORISË.


3. PIKA NGA DUHET TE NISEMI (pjesa e dytë).

Thashë më parë se faqja ku përshkruhet ky fakt i ngjan shumë faqes së një blloku shënimesh.
Njëri ruan aty një frazë, qoftë dhe të cunguar,, dhe në atë shënim janë thjeshtuar shumë gjëra që merren si të nënkuptuara; shënimi ka si qëllim të jetë një shenjë për një kujtesë në veprim e sipër, për një ndikim të jetuar, dhe jo si një roman ku hollësirat e shoqërojnë lexuesin gjatë një përshkrimi që ka si ideal rikrijimi e një vazhdimësie deri në detajet më të imta për të nxjerrë diçka të plotë, pa zbrazëtira.
Romani ka një publik, shënimi ka një përdorues.Shënimi është konciz dhe, duke e lexuar, ai që e përdor, përfytyron ato që nuk janë thënë në mes të një fraze dhe një tjetre, ato që i ka regjistruar vetëm kujtesa.
Kjo është dukuria e kujtesës (fenomeni kujtesë).
Kujtesa nuk e ruan të kaluarën sipas një vazhdimësie të pandërprerë faktesh, e regjistron me hope, me copa të shkëputura.
Secili nga ne, nga fëmijëria nuk kujton një varg të pandërprerë faktesh të qarta, që vijnë njëri pas tjetrit, por disa fakte që nxjerrin krye herë pas here, disa pika të spikatura nga të cilat është gjithashtu mjaft punë e lehtë të nxjerrësh histori prirjesh të ndryshme, temperamentesh, karakteresh.
Dhe po ta mendojmë hollë, as e djeshmja, ajo e djeshme aq afër nesh, nuk na mbetet e ngulitur në kujtesë sipas rrjedhës së pandërprerë të dukurisë që lidhet me aftësinë tonë shprehëse.

Tani kjo faqe që po shqyrtojmë, na sjell kujtimin e një njeriu që e ka ruajtur për tërë jetën në sy dhe në zemër atë çast në të cilin ekzisrtenca e tij është pushtuar dhe është përmbysur nga një prani.
E ka mbajtur në zemër atë çast me qartësi të plotë më vonë, deri në pleqëri: porse, në atë çast,sigurisht që nuk është kujtuar për këtë plotësinë dhe tërësinë që kishte takuar.
Ashtu sikur ndodh kur takohen dy veta normalisht dhe pastaj, pa e parashikuar fare asnjëri prej tyre, martohen; ja që kur të plaken do të thonë: “A të kujtohet si u takuam për herë të parë kur ishim me pushime në atë fshat malor?
Kujt ia merrte mendja çfarë do të ndodhte më vonë?
E tillë është ajo faqe.
Aty çdo pikë duhet mbushur me një zhvillim të mëtejshëm, të cilin personi që shkruan e quan si diçka të ditur, të njohur (Khs Gjoni 1,35-51).Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I KATËRT:

SI KA LINDUR PROBLEMI GJATË HISTORISË.


3. PIKA NGA DUHET TË NISEMI (pjesa e tretë).

Analiza e tregimit.

Kështu Jezusi kishte vajtur vetëm për të dëgjuar Gjon Pagëzuesin.
Ta zëmë se ishte aty nga mesdita dhe, si zakonisht, një grup i vogël njerëzish kishin qëndruar aty për të dëgjuar.
Jezusi, që kishte ardhur për ta dëgjuar, për njëfarë kohë, bën për t’u larguar.
Atëherë Gjoni, si i rrëmbyer nga fryma profetike thërret: “Ja qengji i Zotit, ja ai që heq mëkatet e botës”.
Dëgjuesit e tij, me gjasë, të mësuar për ta dëgjuar sesi shpërthente me fraza jo gjithmonë të kuptueshme, e pranojnë sepse: “Është profeti”, por nuk i kushtojnë vëmendje të madhe.
Përkundrazi, dikush mbetet i prekur nga aji thirrje dhe nga ai shikim i ngulur te një person.Janë dy veta që kishin ardhur nga larg, dy pëshkatarë nga Galileja, që po dëgjonin aty me vëmendje të madhe, si dy provincialë të rënë në qytet, ata që po ndodhnin aty .
Mirë pra, ata dy, duke parë se kë po shikonte Gjoni duke shqiptuar atë frazë, i vajtën pas.
“Jezusi u thye dhe pa se po e ndiqnin, atëherë tha: “Çfarë doni?”.
Ata i thanë: “Ku e ke shtëpinë, Rabi?”.
Jezusi iu përgjigj: ‘Eni të shikoni”.
Ata të dy shkuan, panë ku banonte Jezusi dhe qëndruan me të deri në mbrëmje.Ora ishte rreth katër e pasdrekës.
“Është prekëse mungese e logjikës me të cilën tregohet se ata të dy qëndruan me të deri në mrëmje dhe pastaj, pa thënë asgjë më tepër, bëhet një kthesë tek ora në të cilën kanë hyrë në marrëdhënje me të: ora katër e pasdrekës.

Njëri prej të dyve quhej Andrea.
Takon vëllanë Simon dhe i thotë: “Kemi gjetur Mesinë”.
Mirë: dy persona shkojnë në shtëpinë e një të panjohuri, kalojnë gjysmë dite aty dhe nuk na tregohet se çka kanë bërë as çfarë kanë thënë.
Ajo që dimë është se njëri prej të dyve, sapo kthehet në shtëpi i thotë vëllait: “Kemi gjetur Mesinë”.
Ka një natyrshmëri të padëgjuar në këtë rrëfim. Kanë qëndruar aty deri sa kanë harruar edhe orën në të cilën shokët e tyre do të dilnin për të gjuajtur peshk, kohën e mbrëmjes, kanë qenë aty dhe kanë arritur me siguri që ua kanë komunikuar të tjerëve.
Hapat e ndërmjetëm nuk përshkruhen.
Sidoqoftë duhet të jenë marrë me diçka: e kanë dëgjuar duke folur, i kanë bërë pyetje, e kanë parë duke lëvizur dhe duke vepruar në shtëpi, duke u marrë me punët e veta, do ta kenë parë nënën e tij duke gatuar.
Ne vetëm mund t’i shohim të nesërmen në mëngjes, aty ku po kthehen anijet e peshkimit, në breg, duke pritur ata që kanë shkuar në punë pa ata, dhe fjalët e para që njëri nga të dy i thotë vëllait që është në barkë, janë: “Kemi gjetur Mesinë”.

Mund të përfytyrojmë reagimet dhe çdo gjë; fakti është se Andrea e shpie Simonin te Jezusi.
Le të mendojmë Simonin, aty, plot kureshtje për personin pët të cilin i vëllai i ka thënë: “Është Mesia”.
Ndien se dikush po e shikon, dikush po i thotë: “Ti je Simoni, biri i Gjonit;
Do të quhesh Pjetër”.
Hebrejtë e kishin zakon t’i ngjitnin një shtesë emri personit, për të treguar karakterin e tij ose ndonjë ngjarje të rëndësishme që mund t’i kishte ndodhur.
Kështu Pjetri, nga ai shikim, gjendet i mbërthyer deri në brendësi të karakterit të vet të fuqishëm, prej graniti.

Të nesërmen, pasdreke, peshkatarët ndodheshin aty në breg të detit duke ndrequr rrjetat.
Jezusi kishte vendosur të shkonte në Galile dhe rruga binte afër bregdetit.
Simoni dhe Andrea do ta kenë parë dhe do t’u kenë thënë të tjerëve: “Ja, është ai që po kalon tani”.
Dhe njëri prej tyre, Filipi, i rrëmbyer si i vëllai Jaku, ngrihet në këmbë dhe merr vrapin përngjatë rrugës për ta parë më nga afër dhe Jezusi i thotë me ton familjar: “Më shoqëro!”.

Dhe në një varg të pandërprerë sigurish të komunikuara natyrshëm, Filipi takon Natanaelin e edhe ai, siç kishin bërë të tjerët, duhet t’i thotë: “Mesinë, atë që na ka premtuar Moisiu: e kemi gjetur! Quhet Jezus, është nga Nazareti, është Biri i Jozefit”.
Natanaeli është më i moshuari, i urti i shoqërisë, ai që nuk turbullohet nga asgjë.
Dhe i thotë Filipit: “Nga Nazareti?! A del gjë e mirë nga ai vend? Që në të vërtetë nuk gëzonte nam të mirë: “Eja të shohësh vetë”, ia kthen Filipi.
Jezusi sheh duke ardhur Natanaelin, kthehet nga ai dhe i thotë: “Ja një izraelit i vërtetë, pa hile”.
Natanaeli ka një reagim që tradhton pothuajse një instinkt vetëmbrojtjeje: “Si mund të thuash kështu, përderisa nuk më njeh?”
Jezusi i përgjigjet: “Para se të të thërriste Filipi, kur ndodheshe nën atë fik, unë të kam parë”.
Dhe Natanaeli thirri: “Ti je Biri i Zotit, ti je Mesia”.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I KATËRT:

SI KA LINDUR PROBLEMI GJATË HISTORISË.


3. PIKA NGA DUHET TË NISEMI (pjesa e katërt).

Le të shikojmë mirë ku qëndrojnë shenjat e vërtetësisë, kujtesa që ruan në vetveten kjo faqe e Ungjillit.
Nuk thotë, nuk përshkruan, supozon gjithçka, nuk zgjedh, sipas një plani organik, atë që duhet t’i kalojë historisë.
Ajo i tregon faktet me tërë ngarkesën dhe shijen e natyrshme të atyre gjërave, që për treguesin janë të ditura e të stërditura, ashtu si dy miq që mund t’i thonë njëri-tjetrit: “A të kujtohet ajo ditë kur kemi filluar të punojmë së bashku?”, dhe në këtë kujtim vitet e punës së përbashkët dhe të miqësisë drejtojnë kujtesën, kurse, po të ishte vendosur një kinoaparat në atë vend, do të kishte fiksuar vetëm të gjitha hollësitë hapësinore-kohore.
Por ky është thelbi i çështjes: nuk do të kishte përçuar dhe shpallur vetë pëmbajtjen.
Kjo faqe nga Gjoni, ashtu siç është formuluar, dëshmon për diçka që është e vlefshme që atëherë kur është shkruar e deri sa të vazhdojë të lindë dielli mbi tokë, tani dhe nesër; dëshmon për mënyrën e thellë dhe të thjeshtë me të cilën njeriu ka kuptuar, kupton dhe do të kuptojë kush është Krishti.
Persona, të cilëve kurrë s’ua kishte marr mendja një gjë të tillë, e ndjekin pas nga kureshtja atë njeri, rrinë me të deri në mbrëmje, duke harruar madje të venë në punë, mbeten me përshtypje aq të forta nga ai takim, saqe e sjellin si të vërtetë një pohim, ndoshta të bërë nga ai vetë, pohim që u përgjigjet të gjitha pritjeve të kohës së tyre.
Në të vërtetë, të gjithë interpretuesit e profecive të vjetra ishin të një mëndjeje kur thoshin se ai ishte çasti i shënuar nga profetet, sidomos nga Danieli, për ardhjen e Mesisë.
Kishte një pritje mesianike aq të gjallë, saqe jo vetëm sipas një rrymë mesjetare, për të cilën bën fjalë Danteja, por edhe sipas shumë studiuesve, i paskësh kaluar kufijtë e Izraelit për të arritur deri tek bota pagane, dhe kjo jehonë paskësh qenë marrë edhe nga Virgili.

Nuk ekziston një përpjesëtim i dukshëm ndërmjet asaj mënyre paraqitjeje shumë të tjeshtë që treguam më lart, ndërmjet atij njeriu që fton në shtëpi të vet, dhe sigurisë së atyre të dyve: “Kemi gjetur Mesinë!”, një siguri që kalon pastaj të Simoni, Filipi, Natanaeli.
Gjendeshin përballë një person të ndryshëm nga të tjerët.
Ata që hyjnë në kontakt me të e ndjejnë veten të tërhequr nga personaliteti i tij i jashtëzakonshëm.
Ndoshta, jeta mund të merret pak më tepër me hollësitë, por përshtypja, perceptimi i parë i ndryshimit krejt të posaçëm, mbetet.

Ja, me sigurinë se kanë gjetur Mesinë, çdo gjë duket sikur është mbyllur me kaq.
Por kjo është vetëm pikënisja.
Do të shohim tani, në kapitulli e dytë të Gjonit, çfarë zhvillimi merr një siguri e tillë: domethënë do të shohim zhvillimin e mëtejshëm të përceptimit të parë.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I PESTË:

GJATË KOHËS, NJË SIGURI E THELLË.

Le të shohim tani sesi është përforcuar karakteri i jashtëzakonshëm i faktit të ndeshur, sesi një përshtypje, sadoqë e ngarkuar me qartësi (evidencë), është shndërruar në bindje.


1. TRAJEKTORJA E BINDJES.

Jezusi, pas atyre takimeve që përshkruam, vazhdonte të bënte një jetë si të gjithë dhe si gjithmonë, në shtëpinë e vet, duke u marrë me punët e veta, por ata tre a katër që kishin mbetur aq të prekur prej tij ishin bërë miq me të, shkonin ta takonin dhe ai vente për peshkim bashkë me ta.

Në kapitullin e dytë të ungjillit të Gjonit tregohet për një ftesë në dasmë.
Sipas zakonit të atëhershëm, i ftuari sillte me vete edhe miqtë e vet dhe meqë Jezusi ishte i ftuar bashkë me të ëmën, sjell me vete edhe një grup të vogël miqsh të rinj.

Mrekullia në dasmën e Kanës – kjo ndodhi e çuditshme, kur në fund të gostinë uji kthehet në verë – është një nga faqet më kuptimplota për menyrën si e koceptonte jetën Jezusi: çdo aspekt i jetës, qoftë edhe më i rëndomti, është i denjë për marrëdhënien me Të, prandaj edhe për ndërhyrjen e tij.
Çdo lloj ngjarjeje është përcaktuese, domethënë treguese, pikërisht për hir të karakteristikës unike dhe specifike te faktit “Jezus”, të skajshme dhe të hollësishme, në çdo aspekt të jetës, duke “vërtetuar” keshtu në mënyrë progresive (në progresion) vetë të qenët e tij.

Mrekullia në dasmën e Kanës imponohet në fillim të këtij “vetëtregimi” (vetëparaqitjeje) progresiv të Jezusit.

“Sipas zakoneve judaike – shënon Schnackemburg – kur nusja martohej për herë të parë, festa zgjaste një javë.
Merreshin masa që të kiste verë me bollek, sepse në raste festash pihej me shumicë.
Ishte zakon të beheshin dhurata martese e të ftuarve.
Prandaj është i kuptueshëm shqetësimi i zotit të shtëpisë kur pa se po mungonte vera në sofër”.

Nëna e Jezusit, Maria, me atë vëmendje dhe ndjeshmëri që, sigurisht, familiariteti me të Birin ja kishin mësuar (le të kujtojmë se ishte më e madhe se ai vetëm 15 a 16 vjet), e sheh atë shqetësim dhe ia komunikon Jezusit.
Dhe ai do të ndërhyjë.
Ungjilltari e mbyll pastaj këstu tregimin e atij epizodi: “Dhe dishepujt e tij besuan tek ai”.
Të vjen të çuditesh me këtë frazë.

A nuk kishim parë, jo më larg se në kapitullin e mëparshëm, se dishepujt tashmë “kishin besuar tek ai”?
Megjithatë, ky është përshkrimi psikologjikisht i përsosur dhe i përpiktë i një dukurie të rendomtë për të gjithë ne.
Kur takojmë një përsonë të rëndësishëm për jetën tonë, kemi gjithmonë, në çastin e parë, një si parandjenjë për të: diçka brenda nesh na zë ngushtë nga qartwsia(evidenca) e njw njohje tw pashmanshme: "Ja qenka ai", "Ja qenka ajo". Por vetwm hapwsira qw krijohet nga përsëritja e këtij dokumentimi e ngarkon përshtypjen [e parë] me një peshë ekzistenciale.
Pra, vetëm bashkëjetesa e bën të hyjë gjithnjë më rrënjësisht e thellësisht te ne, derisa, në një çast të caktuar, bëhet siguri.
Dhe kjo rrugë “njohjeje” do të marrë në Ungjill edhe përforcime të tjera, domethënë do të ketë nevojë për shumë mbështetje dhe kjo është shumë e vërtetë përderisa ajo formulë “dhe dishepujt e tij besuan tek ai” përsëritet disa herë, deri në fund.

Ajo njohje do të jetë një bindje që do të formohet ngadalë dhe asnjë hap i mëtejshëm nuk do të përgënjeshtrojë hapat e mëparshëm: edhe më parë ata kishin besuar.
Nga jeta e përbashkët do të burojë një përforcim i asaj ndodhje të jashtëzakonshme, i asaj gjeje aq të ndryshme që i kishte tronditur që në çastin e parë.
Me bashkëjetesën, një përforcim i tillë zmadhohet.Pra, në Ungjill dokumentohet se të besuarit përfshin trajektoren e bindjes në një përsëritje të njëpasnjëshme njohjesh, të cilave duhet t’u jepet një hapësirë dhe një kohë që të ndodhin.
Gjejmë këtu, të mishëruar në dëshmimin ungjillor, atë thirrje për metodë që e kemi përmendur në kapitullin e mëparshëm.
Duke qënë e vërtetë se njohja e një objekti kërkon hapësirë dhe kohë, ky ligj ka edhe më shumë të drejtë të mos përgënjeshtrohet nga një objekt që pretendon të jetë unik.Edhe ata që qenë të parët, që u ndeshën me këtë karakter unik, kanë qënë të detyruar të ndjekin këtë rrugë.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I PESTË:

GJATË KOHËS, NJË SIGURI E THELLË.

1. TRAJEKTORJA E BINDJES.

a) Zbulimi i një njeriu të pakrahasueshëm.

Ai grup i vogël i parë e bën gjithnjë e më tepër që ta shoqërojë Jezusin kur Ai fillon e flet ndër fshatra, në sheshe, në shtëpi.
Një ditë e kanë ftuar për drekën në një shtëpi, të pragu i së cilës shtyhet një turmë e vogël njerëzish që e dëgjon.
Dhe Jezusi qëndron më gjatë aty; duket se e ka të vështirë të shkëputet nga ata që po ia dëgjojnë fjalën me vëmendje.
Në rreshtin e parë kanë zënë vend autoritetet e vendit: vetëm pak kohë më parë kishtë nisur veprimtarinë në publik, por që tani tregoheshion të alarmuar ata që kishin një farë pushteti.
Ndërsa po fliste, ja që ia bëhin me vrap disa njerëz kuke mbajtur një të paralizuar të vendosur mbi një hasër.
Duan të arrijnë deri te Jezusi, por njerëzit i pengojnë.
Atëherë marrin nismën t’i bien rrotull shtëpisë dhe të ngjiten mbi çati bashkë me të sëmurin; heqin një pjesë të çatisë për të hapur një shteg nga duan ta zbresin të sëmurin brenda shtëpisë, prapa krahëve të Jezusit.
Ky kthehet dhe shikon.
Le ta marrim me mend si do ta ketë ndier veten ai njeri kur e ka shikuar dhe kur i ka folur Jezusi: “Të kesh besim, o bir, mëkatët e tua të janë falur”.
Reagimi nga ana e parisë së vendit është i menjëhershëm: “"
Por Jezusi, duke e larguar shikimin nga i sëmuri, ua ngul sytë atyre që po e qortojnë dhe thotë: “Çka është më lehtë? T’i thuhet të paralizuarit: ‘Të janë falur mëkatet’, apo t’i thuhet: ‘Çohu, merre vigun tënd dhe ec!?’ Por që ta dini se Biri i njeriut ka pushtet të falë mëkatet mbi tokë: Unë po të urdhëroj - i tha të paralizuarit - Çohu, merre shtrojën tënde dhe shko në shtëpinë tënde!”.Dhe ai u ngrit, i shoqëruar nga thirrjet e kuptueshme të njerëzve.

Le të përpiqemi tani të mendojmë për një grup të vogël njerëzish, që me javë, muaj, vite, kanë parë çdo ditë punë të kësaj natyre.Ata miqtë e parë, edhe të tjerë që u janë shtuar atyre, janë të pranishëm çdo ditë e gjithnjë më shumë përpara diçkaje të jashtëzakonshme, përpara diçkaje që e ka me tepri ai personalitet.

Ajo që të lë mbresë nuk është vetëm përsëritja e faktit se mrekullitë mbushin tërë ditën e tij.
Sendet, koha, hapësira i bindin pa kurrfarë mjetesh “magjike”.Ai i arrin të gjitha me një manipulim të realitetit në mënyrë krejtësisht të “natyrshme”, si dikush që është zot i vetë realitetit.
Në Ungjill thuhet se në mbrëmje kthehej në shtëpi “i lodhur nga shërimet që kishte bërë”, domethënë që e kishte ushtruar pa ndërprerje pushtetin e vet mbi realitetin fizik.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I PESTË:

GJATË KOHËS, NJË SIGURI E THELLË.

1. TRAJEKTORJA E BINDJES.

a) Zbulimi i një njeriu të pakrahasueshëm (vazhdim).

Por nuk ishte kjo gjëja më mbresëlënëse.
As zgjuarsia e tij për t’i mposhtur dhe për t’i vënë me shpatulla pas murit shkathësinë proverbiale të farisenjve.
Ashtu si në epizodin ku bëhet fjalë për atë që i takon Cezarit (Mt 22,13-17; Lk 20,20-26).
Tashmë farizenjtë e ftonin në debate të vazhdueshme, e sfidonin dhe e vinin në provë me të gjitha mënyrat, dhe diskutime të tilla duhej të ishin një spektakel edhe për atë që afrohej aty thjesht nga kureshtja.
Të vendosur për ta ndaluar, farizenjtë e pyesin a duhej t’i paguhej detyrimi (haraçi) Cezarit.
Jezusi, po të jepte një përgjigjë pozitive, do të thoshte se po tradhtonte popullin e vet, po të jepte përgjigjë negative do t’i jepte shkas për akuzë pretorit romak.
Atëherë Jezusi, si mori një monedhë, i pyeti ata e kujt ishte fytyra e paraqitur në monedhë dhe pasi iu përgjigjën se ishte e Cezarit, ua mbyll gojë: “Jepuni Cezarit çka është e Cezarit, dhe jepuni Zotit atë që është e Zotit”.
Kështu zgjidhja e dilemës i besohej në mënyrë të mrekullueshme dhe enigmatike, lirisë, e cila thirrej në lojë në mënyrë të paparashikueshme.

Zgjuarsia e tij mposhte çdo përpjekje për ta zënë në gabim.I sjellin zvarrë përpara një grua të kapur për shkelje kurore (Gjn 8, 1-11); e pyesin nëse sipas mendimit të tij, duhej zbatuar apo jo Ligji i Moisiut duke e vrarë me gurë.
Ai i lë të flasin, duke ua ngulur sytë me atë shikim tejpërtej depërtues, nga i cili ndihej e zbuluar çdo gjë e fshehur në zemrën e njerëzve, pastaj përkulet dhe me njërën dorë bën ca shenja mbi pluhur, sikur donte të thoshte: “Fjalët tuaja janë fjalë të shkruara në pluhur”.
Akuzuesit mendojnë se tani e kanë në dorë dhe ngulin këmbë për të marrë një përgjigje.
Ai ngrihet me këmbë dhe: “Kush prej jush është pa mëkat, le të hedhë gurin e parë”.
Mund ta marrim me mend atë heshtje varri që ra pas fjalëve të tij.
Ngadalë e ngadalë të gjithë kthejnë kurrizin dhe largohen pa u ndier, ndërsa ai qëndron gjithnjë aty, i përkulur, duke bërë ato shenja simbolike në pluhur dhe gruaja qëndron në këmbë, e turbulluar, e vetme përpara Jezusit.
Ai e pyet: “Askush nuk të dënoi?”, dhe ajo: “Askush!”. Dhe Jezusi i thotë: “As unë nuk poo të dënoj, shko e mos gabo më”.

Tani siç e kemi thënë, as kjo inteligjencë kosekuente, kjo dialektikë e pathyeshme nuk përfaqësonte përshtypjen më marramendëse për ata që e shoqëronin kurdoherë.
Mrekullia më e madhe që i mahniste çdo ditë dishepujt, nuk ishte ajo e këmbëve të drejtuara, i lëkurës së pastruar nga lebra, i syve që u ktheheshin të vërbërve.
Mrekullia më e madhe ishte ajo që përmendëm pak më parë: ishte ai shikim zbulues i njerëzores, nja i cili nuk shpëtojë dot.Nuk ka asnjë tjetër më e bindëse për njeriu sesa një shikim që e pushton dhe e njeh cili është, që arrin t’ia zbulojë njeriun vetvetes.
Jezusi shihte në brendësi të njeriut, përpara tij thellësia e ndërgjegjës nuk kishte sekrete.
Ashtu si në rastin e gruas nga Samaria, që në një bisedë të pusi ndjeu se po i tregonin historinë e jetës së saj, dhe pikërisht këtë vajti e ua tregoi bashkëfshatarëve, si dëshmi për madhështinë e atij njeriu: “M’i tha të gjitha ato që kam bërë!”.
E njëjta gjë ndodhi me rastin e Mateut, tagrambledhësit, që e mbanin si mëkatar publik, sepse ishte në shërbim të pushtetit ekonomik romak, të cilit Jezusi, në kalim e sipër, i tha vetëm kaq: “Eja”.
Dhe ai, i thirrur, i kapur, i pranuar, la çdo gjë që kishte dhe e ndoqi.

E njëjta gjë i ndodhi kreut të të gjithë tagrambledhësve, njeriut më të urrejtur të mbarë Jerikut, Zakeut.
Jezusi, i rrethuar nga një turmë e madhe, po kalonte rrugës dhe ai, i shkurtër nga trupi, hipën mbi një pemë, i shtryrë nga kureshtja për të parë.
Kur Jezusi arrin nën atë pemë, ndalohet, ia ngul sytë dhe i thotë: “Zake!”,
Pastaj shton: “Shpejto e zbrit, sepse dua të vij në shtëpinë tënde”.
Çfarë e kishte shtyrë Zakeun? Çka e kishte bërë të vraponte tërë gëzim? Projekte për pasuritë e tij të shumta, vullneti për të kthyer fitimet e padrejta dhe t’ua jepte gjysmën të varfërve? Çfarë e kishte rrëmbyer dhe e kishte ndryshuar?
Ai thjesht ka qenë përshkuar tejpërtej dhe ka qenë pranuar nga një shikim që e njihte dhe e donte ashtu siç ishte.
Aftësia për të fituar zemrën e njeriut është mrekullia më e madhe, më bindëse.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I PESTË:

GJATË KOHËS, NJË SIGURI E THELLË.

1. TRAJEKTORJA E BINDJES.

b) Pushteti dhe mirësia e Jezu Krishtit.

Është shumë e vështirë që një person në pushtet të jetë vërtet i mirë.
Përkundrazi, të Jezusi dëshmitarët e tij kanë mundur të shohin jo vetëm të pushtetshëm, të mrekullueshëm, jo vetëm të zgjuar, jo vetëm rrëmbyes, por të mirë.
Kështu duket e pamundur që një pushtet aq i madh të qëndrojë brenda horizontit të një mirësie të thellë, dhe duket punë aq e vështirë që një zgjuarsi shumë e mprehtë të jetë e thjeshtë dhe pozitive si dashuria instinktive dhe e gatshme e fëmijës!
Është gjë e bukur të lexosh Ungjillin, duke kërkuar këto aspekte që përmendëm më lart, ato hollësi të veçanta që zbulojnë aftësinë e Jezusit për butësi, solidarësinë e tij plot mallëngjim me njerëzoren.
Ashtu si atëherë kur, në një qytet, ndeshet në një vargan mortor dhe merr vesh se i vdekuri është një djalë i vetëm i një nënë të ve (Lk 7,11-17).
Menjëherë preket nga dhimbja e gruas dhe i thotë:
“Moj grua, mos qaj”.
Gjesti i parë i tij është një veprim dhembshurie, pastaj do t’ia kthejë të birin të gjallë.
Nuk i kishte kërkuar njeri as mrekullinë, as gjestin e dhembshurisë së thellë.
Po në atë mënyrë, është Ai vetë që mërr nismën, në epizodin e gruas së kërrusur prej aq vitesh, sa nuk mun ta drejtonte më trupin (Lk 13,10-17).
Jezusi po jepte mësime në sinagogë: e sheh, e therret pranë vetes dhe e shëron.

Në tregime të ndryshme ungjillore përshkruhet vëmendja e tij për fëmijët, aftësia e tij për të hyrë në marrëdhënie me ta (Mt 19,13-15; Mk 10,13-16; Lk 18,15-17)
Thotë Ungjilltari Marku: “Ja sillnin pranë që t’i përkëdhelte”, dhe ai nuk kufizohet t’u japë një bekim të vagët, por i merr në krah, reagon ndaj atyre që duan ta ndolojnë dhe pastaj i bekon, duke i porositur të gjithë se për të hyrë në Mbretërinë e qiejve, u duhet ai qëndrim vartësie pozitive nga realja që e kanë fëmijët.
Kështu. Në një tregim të ngjashëm (Mt 18,1-11), ungjilltari Mateu na tregon se si Jezusi merr pranë vetes një fëmijë dhe e vendos në mes të grupit, në qëndër të vëmendjes, dhe i paralajmëron të gjithë që askush dhe asnjëherë të mos guxojë t’i bëjë keq asnjërit prej atyre të vegjëlve, dhe nuk e kishte fjalën për të keqen fizike, nga e cila ndoshta shumica ruheshin në mënyrë instinktive, por për shkandullin moral, për dëmin e lirisë së ndërgjegjes.
Ështe më lehtë të mos kujdesesh për këtë, prandaj Jezusi përkujdeset për ndërgjegjen me një vigjilencë plot pasion, sepse do të thotë pak më tutje: “Ati juaj qiellor nuk do që të humbasë as një i vetëm prej këtyre të vegjëlve”.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I PESTË:

GJATË KOHËS, NJË SIGURI E THELLË.

1. TRAJEKTORJA E BINDJES.

b) Pushteti dhe mirësia e Jezu Krishtit(vazhdim).

Është një entuziazëm gjallërues nga ana e tij, për çdo gjë njerëzore që e vlen të çmohet.
Pas një mrekullie të bërë në ditë të shtunë (Mt 12,9-21), dhe për këtë arsye kishte pasur një farë jehone, largohet, por shumë veta e ndjekin pas, dhe Ungjilli vëren se ai “i shëroi të gjithë”, domethënë i shikoi të gjithë sa ishin, i kuptoi të gjithë, i trajtoi të gjithë seriozisht.

Dhe ungjilltari Mateu shënon: “për të shkuar në vend fjala e Isaisë profet:

“Ja shërbëtori im, të cilin e zgjodha, i Dashuri im, që e ka për zemër shpirti im. Në të do ta vë Shpirtin tim.Ai do t’u lajmërojë paganëve fenë e vërtetë.
Nuk do të kërcënojë as nuk do të bërtasë, askush s’do ta dëgjojë zërin e tij në sheshe. As kallamin e shkelur s’do ta thyejë, as fitilin që veçsa tymon nuk do ta ndalë derisa ta ketë çuar të drejtën në fitore”.

Jezusi pëlqen nga njeriu atë që ky mund t’i japë, dhe nuk vë pengesa të kurrfarë lloji, as politike, as shoqërore, as kulturore, përpara kësaj pritjeje nga ana e vet.
Ashtu si në atë episodin e treguar nga Luka (7,36-50), për atë drekën në shtëpinë e farizeut, ku hyn papritur , sigurisht e paftuar, një prostitutë e njohur,që tregon vëmendje të posaçme për Jezusin, duke shkaktuar indinjatën e zotit të shtëpisë që i bën pyetje vetes sesi mund të thuhej që Jezusi ishte profet, përderisa pranonte parfume e shprehje plot dashuri nga një grua e atillë.
Jezusi reagon menjëherë dhe i shpjegon farizeut Simon se i ka pranuar të puthurat dhe lotët e gruas si shenjë e besimit tek ai, që ajo ishte në gjendje të dëshmonte, duke u bërë ballë thashethemeve e komenteve, ndryshe nga Simoni që kishte pasur mundësi t’i hidhte ujë për këmbët e pluhurosura dhe një puthje në shenjë miqësie, por nuk e kishte bërë: “Asaj shumë gjëra i janë falur, sepse ka dashur shumë”.

Gjithashtu, duhet kujtuar prekja deri në lot që i ndodh Jezusit me rastin e vdekjes së mikut Lazër, një emocion plot mister, por shenjë e një solidarësie të ngushtë me zemrën njerëzore e peripecitë e saj (Gjn 11,1-4)
“Gjatë rrugës së tristuar për të vajtur te varri i mikut, edhe Jezusi preket nga errësira e fatit të vdekjes...Shënimi i shkurtër, sipas të cilit Jezusit i shpëtuan lotët, është një paralajmërim i errët i lutjes së sigurt drejtuar Atit...Ai është i bashkuar me njerëzit dhe i hapur para mjerimeve të tyre”.

Dhe Jezusi “gjëmon” atë mbrëmje në kodrën e ullinjve, përballë shkëlqimit të tempullit në perëndim, duke parandier shkatërrimin e qytetit të vet.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I PESTË:

GJATË KOHËS, NJË SIGURI E THELLË.

2. LINDJA E NJË PYETJE DHE VËRSHIMI I NJË SIGURIE.

Le të vazhdojmë të përfytyrojmë sesi ditët që kalonin me Jezusin ishin një përforcim i bindjeve për ata që jetonin me të çdo ditë.

Në çdo rrethanë Jezusit paraqitet një qënie më e lartë se çdo tjetër; ka tek ai diçka, një “mister”, sepse nuk është parë ndonjëherë një urtësi e dituri e atillë, një ndikim i tillë, një pushtet i tillë, një mirësi e tillë.

Kjo përshtipje, siç e kemi thënë, vjen duke u bërë gjithnjë e më e përpiktë vetëm tek ata që impenjohen për një bashkëjetesë sistemkatike me të: dishepujt.

Por caku i karakterit të jashtëzakonshëm të atij njeriu ishte i atillë, saqë lindte vetvetiu një pyetje paradoksale: “Kush është?”.Paradoksale, sepse për Jezusin njiheshin fare mirë prejardhja, të dhënat e gjendjes civile, familja e tij, shtëpia e tij.
Kjo pyetje lind më së pari te miqtë dhe pastaj shumë kohë më vonë, edhe tek armiqtë e tij.
Kjo pyetje provon se ajo që ai ishte në realitet nuk mund të thuhej duke qënë vetëm.
Vetëm mund të konstatohet se ai është i ndryshëm nga kushdo tjetër, meriton besimin (konfidencën) më të plotë, dhe kur e ndjek e ndien se të mbushet jeta në mënyrë të pakrahasueshme.

Kështu i bëhet pyetje atij: kush është? Dhe miqtë, kur ai u jep përgjigje, i besojnë fjalës së Tij, sepse i kanë parë me sytë e vet shenjat e padiskutueshme që imponojnë besimin; përkundrazi, armiqtë nuk e pranojnë atë përgjigje dhe vendosin ta shporrin.

Në kapitullin e gjashtë të Gjonit jepet një çast dramatik dhe fort i bukur, kuptimplotë, për këtë dinamikë.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I PESTË:

GJATË KOHËS, NJË SIGURI E THELLË.

2. LINDJA E NJË PYETJE DHE VËRSHIMI I NJË SIGURIE (vazhdim).

Në kapitullin e gjashtë të Gjonit jepet një çast dramatik dhe fort i bukur, kuptimplotë, për këtë dinamikë (Gjn 6,22-71).

Jezusi, që e kishte zakon të tërhiqej hërë pas here për t’u lutur, një ditë e pa veten të rrethuar nga një turmë e madhe dhe për një kohë të gjatë.
I prekur në zemër, ua kishte shuar urinë me anë të një mrekullie.
Entuziazmi, para kësaj mrekullie arriti kulmin dhe, thuhet në Ungjill, donin ta bënin mbret, sepse sipas mendësisë së atëhershme, Mesi njëtësohej me një mret, me të madh se Davidi, që do t’i shpartallonte armiqtë e popullit të Izraelit dhe do t’i jepte atij vendin që i takonte në botë.
Megjithatë ekzistonte edhe një farë rrymë e përfaqësuar nga disa njerëz të quajtur “të varfërit e Perëndisë”, të cilët shpallnin gatishmëri për të pranuar misteret e Zotit: ata nuk e ndien veten rehat në atë mendësi të përgjithshme dhe theksonin karakterin e mistershëm të ardhjes së Mesisë.
Jezusi u duk në atë çast se po kënaqte vullnetin e popullit për të pasur një mbret të fuqishëm, ashtu siç dukej se po e tregonte veten.
Por pastaj iku, mori një barkë dhe kaloi në anën tjetër të liqenit.
Të nesërmen ishte e shtunë dhe, si zakonisht, Ai po shkonte në sinagogë dhe atëherë kur shërbyesi tundi rrotullën e Shkrimeve për të tërhequr vëmendjen e kujt dëshironte ta komentonte, Jezusi doli si kandidat për të folur, ashtu siç kishte bërë edhe herë të tjera, sepse idetë e veta të reja i paraqiste brenda kuadrit të jetës shoqërore dhe fetare të popullit të vet.
Hapi rrotullën e Shkrimeve dhe lexoi pjesën e manës së rënë në shkreëtirë, atë pjesë në të cilën Moisiu i lutej Zotit, sepse populli ankohej nga frika se mund të vdiste urie në mes të shkretëtirës dhe atëherë Zoti dërgoi atë vesë të çuditshme (manën) që ishte si buke.
Krishti e rimbështolli fletën dhe tha: “Etrërit tuaj kanë ngrenë manën dhe kanë vdekur, por kush ushqehet me fjalën time nuk do të vdesë më”.
Njerëzit, megjithëse ë tërhequr, mbeteshin të trullosur përpara pohimeve të tilla.
I kishte thënë diçka të ngjashme edhe asaj gruas nga Samaria, që e kishte takuar te pusi: po të pinte dikuah nga uji i dhënë prej tij, nuk do të kishte më etje.
Ndërsa është duke folur, hapet dera në fund të sinagogës dhe hyjnë njerëzit që kishin qenë me të një ditë më parë dhe po e kërkonin, të tërhequr prej tij.
Në ato çaste Jezusi preket nga një emocion i thellë dhe ashtu papritur, mund të thuhet, i shkrep dhe merr formë ideja më gjeniale që ka pasur në jetën e vet si njeri.
“Ju po më kërkoni sepse ju dashë bukë për të ngrënë – u thotë atyre – por unë do t’ju jap për të ngrënë mishin tim dhe për të pirë gjakun tim”.
Dhe në atë sinagogë jehon një shprehje përpara së cilës nuk mund të qëndrohet në qetësi, as duke thënë: “Është diçka paradoksale”.
Dhe padronet e mendësisë popullore, politikanët, profesorët, gazetarët e asaj kohe, domethënë skribët dhe farizenjtë, filluan të hapin fjalën se Jezusi ishte i çmendur –“Kjo mënyrë të folurit nuk kuptohet” – dhe përsëritja pak e nga pak po u shkonte në vesh të gjithëve, sepse turma e entuziazmuar prej tij pak më parë, tashmë ishte e gatshme të çohej peshë nga diskreditimi i mbjellë nga të fuqishmit.
Por Jezusi, duke parë reagimi e njerëzve, ngulte këmbë: “Për të vërtetë po jua them: kush nuk ha nga mishi im, nuk do të hyjë në mbretërinë e qiejve”.
Ndërkaq pqeshpëritja u bë rropamë, dhe gjykimi i përsëritur për absurditetin e atyre fjalëve dhe çmendurinë e Jezusit ishin në gojën e të gjithëve.
Farizenjtë, ngadalë-ngadalë e largojnë turmën nga sinagoga, derisa në gjysmërrësirën e muzgut mbetet Jezusi i vetëm me grupin e vogël të më të afërmve.
Le të marrim pjesë shpirtërisht në atë situatë plot tension.
Heshtja ishte e rëndë. Dhe vetë Jezusi merr nismën ta thyej: “A mos doni të largoheni edhe ju?”

Dhe pikërisht këtu, Pjetri, me tërë vrullin e vet, shpërthen me atë frazën që përmbledh tërë përvojën e tyre të sigurisë: “O Zot, as ne nuk e kuptojmë atë që thua, por po të largohemi prej teje, tek kush të vemi? Vetëm ti ke fjalë që e shpjegojnë jetën, që i japin kuptim jetës”.

Torrkerry