Terrorizmi Shtetëror

[GoLdeN]

Terrorizmi Shtetëror

Marre nga: http://www.teuhid.net/lajme-islame/x...-shtet-ror.php

Një nga karakteristikat definuese dhe më të çuditshme të shoqërise sekulariste është dënimi i çdo forme të lidhjes midis përdorimit të forcës dhe religjionit, pa marrë parasysh se sa e hollë është ajo lidhje. Madje, edhe dhuna e organizuar që imponohet nga shtetet sekulariste;


në veçanti kur Perëndimi tolerohet, është një gjë e arysetuar dhe shpeshherë e inkurajuar. Shembull i fuqishëm është bombardimi i pakuptimtë ndaj popullatës civile në Hiroshima dhe Nagaski me armë bërthamore. Perëndimi “paqëdashës” sekularist e festoi ndodhinë në vend që të tregojë ndonjë lloj keqardhje. Gjenerali Kurtis LeMej, atëkohë kryesues i Komandës Strategjike Ajrore të SHBA-së, komentoi: “Po ta humbnim luftën do të ndiqeshim për krime lufte”

Ky nuk është tentim për të mbrojtur apo për të sulmuar religjionin, por për të vënë në dukje gjërat ashtu siç manifestohen në botën reale. Dy nga luftërat më të mëdha në histori, shekujt e kolonializmit, robërisë dhe gjenocidit, përdorimit të bombave vdekjeprurëse bërthamore, duke mos përmendur luftën e fundit të falsikuar në Irak, janë të gjitha prodhim i popujve (Perendimor) sekularist. Njëherësh, këto popuj e predikojnë amoralitetin e ndërlidhjes se religjionit me përdorimin e forcës! Kjo ngre pyetjen se cili është kriteri parprak që bën dallimin midis shteteve fetare dhe sekulariste kur bëhet fjalë për përdorimin e forces që mund të çojë drejt dhunës si mjet për të arritur synimet përkatëse. Kriticizmi i Perëndimit është thjeshtë nga perspektikva gjeo-politike, ka shumë njerëz të Perëndimit që kanë marrë pararojë për të fajësuar dhe kritikuar qeveritë e tyre.

Qëndrimi negativ drejt ndërlidhjes se religjionit me përdorimin e forcës apo dhunës mund t’i përshkruhet historisë Evropiane, prej nga edhe e ka zanafillën sekularizmi. Institucionet fetare në epokën para-sekulariste shkaktonin represion dhe dhunë, që nga kryqëzatat mesjetare, luftërat mes sekteve, ndrydhja e diturisë, djegja e shtrigave (magjistareve) e deri tek inkuzicioni barbar. Kjo është e çudtishme duke pasur parrasysh se “dashuria” është porosia parësore e Krishterizmit, që kur priftërinjtë e lartësuan thëniet “duaje armikun tënd” dhe “ktheje faqen tjetër”. Përvoja traumatike që e vuajti Evropa Krishtere reflektohet në qëndrimin e saj ndaj religjionit në përgjithësi. Islami është dashur ta bartë gjtihë peshën e kësaj përgjigjeje të reagimit emocional. Në përgjithësi, “religjoni” sot dënohet si pasojë e traumës që Evropa përjetoi nën duart e Papave dhe Priftërinjëve. Rrjedhimisht, Perëndimi e ridefioni religjonin (Krishterzimin) të jetë abostulisht vetëm mirëdashës, pasiv dhe çështje individuale. Prandaj, përdorimi i aparatit shtetëror për të zbatuar religjiionin është portretizuar si kontradiktë e vetë “religjonit”. Ky koncept tani është vënë në përdorim kundër valës së zgjimit Islam.

Sa i përkët asaj që Perëndimi qëndron indiferent ndaj dhunës së shkaktuar, që është shtuar në përmasa kuantitavie dhe kualitative, fillimisht mund t’i përshkruhet shtimit të pëparimit material dhe konforditetit që rrjedh nga kolonializmi dhe shkatërrimi i tokave të largëta. Përleshja për Afrikën dhe gjenocidi i ushtruar në Amerikën Latine nga ana e pushtuesve, janë shmebujt më të dalluar. Veç kësaj, në mungesë të mas mediave elektronike, lajmet për dhunën dhe vuatjet e shkaktuara asnjëherë nuk arritën deri tek populllata për të prekur vetëdijen e tyre.

Ndërsa ushtronin kolonizimin ata gjetën pengesë në shtetin Islam. Popujt kolonizues (Perëndimi) u ngritën mbi një program propagandues me qëllim që të shkëpusin lidhjen midis forcës ushtarake (Xhihadit) dhe religjionit (Islamit). Propaganda e këtillë është përhpaur edhe në fusha tjera siç është poligamia (martesa me katër gra); të gjitha këto të ndërtuara në bazë të përvojave të tyre historike, definimit të tyre për moralin dhe prej paragjykimeve të trashëguara. Kjo përfundimisht u shndërrua në fushë studimi dhe kërkimi që quhet “orientalistikë”. Qëllimi i vetëm ishte dhe është minimi i Islamit politik dhe Xhihadit, kështu duke ndihmuar dhe lehtësuar procesin e Imperialzimit.

Britanezët hodhën farën e sektit heretik të njohur si Kadianitë. Jo për t’u befasuar, një nga shtyllat kryesore të Kadianizmit është shfuqëzimi i Xhihadit. Të gjitha pushtimet Islame nën udhëheqjen personale të Pejgamberit, salallahu alejhi ve selem, ata i ri-interpretuan thjeshtë si operacione “mbrojtëse”. Njëjtë si Kadianitë, edhe muslimanët e sotshëm të “moderuar” kanë përvetësuar qëndrim të ngjashëm për çështjen e Xhihadit, duke u gjynëzuar para shtypjes së shërbimeve sekrete Perëndimore dhe injorancës së tyre. Madje edhe një hulumtim i tërthortë i përhapjes së Islamit që nga koha e udhëheqjes së Muhamedit, salallahu alejhi ve selem, në Medine deri në tridhjet vitet e para pas tij, tregon për përhapjen e padiskutueshme të shtetit Islam në Maroko, Siri, në Rusinë jugore dhe në Indi. Nëse shtrirja shpjegohet si rezultat i luftërave “mbrojtëse” të një pasnjëshme, nuk do të ishte vetëm kulminacion i pandershmërise intelektuale, por do të shfaqte çmenduri dhe mungesë totale të mendjes së shëndoshë. Andaj, edhe dallimi midis mbrojtejes dhe sulmit mund të jetë gjithashtu i trubullt.

Pas 11 Shtatorit, Xhihadi përsëri është vënë nën hetim të thellë. Historikisht ky term është demonizuar nga industria filmike e Holivudit, nga mas mediat, tabloidet si dhe shtypi ditor që vjellin vetëm flliqësira. Vazhdimisht shkruhet për “fanatikët joracional e të egër” (Muxhahedinët) që gjuajnë me kallashnikovët e tyre, duke mbytur çdonjërin që konsiderohet të jetë pabesmitarë. Vërejtje- përdorimi i termit “Xhihad” dhe “Muxhahedinë” ka pasur shfaqje të favorshme gjatë invazionit Rus në Afganistan. Kjo nuk është për t’u habitur, mbase i përshtatej interesave të Perëndimit. Andaj, përdorimi i ketyre termeve nuk është i lirë nga motivet e mëtejshme politike.
Gjithashtu edhe Afganët që luftonin kundër Talibanëve përshkruheshin si Muxhahedinë. Kjo është absurde duke ditur se sipas definiconit, Xhihadi nënkupton luftë kundër forcave jo-Islame (Kufrit), e jo kundër atyre që e praktikojnë Islamin. Duhet të qartësohet se, pikërisht “Muxhahedinët” e Aleancës Veriore të përbërë nga kriminelë, dhunues, homoseksualë, dhe kuptohet dilerë të drogës- janë e kundërta e Muxhahidëve të vërtetë.

Transmetimi i porosisë se Shejh Osama bin Ladenit pikëlloi shumë fanatikë anti Islamë dhe goditi rëndë përkushtimin e tyre për të paraqitur një fanatik joracional që valvitë kallashnikovin e tij dhe kërcënohet të vrasë gjithçka para syve. Të kthehemi nga përllat e Hulivudit në realitet, Shejh Osama as nuk shfaqi urrejtje e as nuk bëri deklarata injorante e të marrëzishme (siç bënin kryetari Bush dhe hordhia e tij), por u paraqit i qetë, gjakftoftë dhe modest. Porosia u kuptua qartë nga masa e rëndomtë e vendeve Muslimane, por edhe nga ato jo muslimane. E në veçanti nga ato vende të cilat kanë qenë viktimë e agresionit Amerikan, kështu që në vendet si Amerika Latine ai është shumë i njohur. Kjo është diçka që CNN, FOX apo BBC-ja nuk kanë guxim ta paraqesin para opinionit.

Një veçori tjetër dalluese është sinqeriteti dhe ndershmëria, ndoshta ju nuk pajtoheni me pikpamjet e tyre, por ata nuk e gënjejnë dhe mashtrojnë popullin për hir të pasurimit të kompanive të tyre dhe përforcimit të pozitës së tyre (Halliburton dhe Çejni, Chevron dhe Kondoliza, etj.) Njerëzit vërtetë i kanë harruar dyftyrëshat si Bushi, i cili trumbeton luftër për “liri”, se dikur u ka ikur të gjitha shërbimeve ushtarake gjatë Luftës në Vietnam. Preskot Bush, gjyshi i tij, që është pasuruar me të madhe në bashkëpunim me Nacistët, në kohë kur ushtarët e rinj Amerikanë dhe Britanëzë vriteshin në Evropë. Kundrejt tyre, Shejh Osama përsonalisht është angazhuar në fushëbeteja dhe ka sakrifikuar pasurinë e tij të gjërë, në vend që ta harxhojë në ndërtimin e pallateve luksoze.
Xhihadi mund të jetë mbrojtes edhe sulmues, preferohet nën udhëhqjen e Shetit Islam. Ka kohë kur dallimi midis dy formave të operimit duket i paqartë, varësisht nga situata politike dhe ushtarake. Në këtë kohë ndoshta është e udhës të dsikutohet për Xhihadin sulmues, meqë shteti i mirrfilltë Islam në kohën e sotme nuk ezksiton. Si shtim i kësaj, muslimanët ballafaqohen me sulme të vrullshme në tokat e tyre, por megjithatë, kjo meriton një hulumtim të shkurtër që të qartësohen disa kuptime të gabuara.

Xhihadi Sulmues

Shteti Islam mban të drejtën e përdorimit të forcës ushtarake kundër shteteve të huaja që angazhohen në persekutimin e Muslimanëve, ose që e ndalojnë shtrirjen e Islamit në tokat e tyre. Vërejtje, nuk ekziston metodë për konvertim të dhunshëm të jo muslimanëve në Islam. Edhe sot jetojnë jomuslimanë në shumë shtete me shumicë muslimane.

Ekzistojnë pazarllëqe të shumta e të qëllimshme në mas mediat Perëndimore dhe nga intelektualët sekularistë “muslimanë” për të mbjellur frikë dhe njëkohësisht për të përshkruar Xhihadin si metodë konvertimi e jomuslimanëve në Islam. Megjtihatë, duhet të merret parasysh fakti se pikërisht Krishterzimi ka qënë i përzier në konvertime të dhunshme, p.sh, inkuizicioni Spanjoll, kurse shekujt me rradhë të propagandës së rrejshme kanë kontribuar drejt këtij niveli të këtij reagimi të pritur nga Perëndimi. Mirëpo, askush nuk mund ta mohojë faktin se Perëndimi i përparuar “shkencëtarisht” akoma ka ngelur në ato pikpamje mesejtare kur bëhet fjalë për të vlerësuar Islamin.

Midis Xhihadit sulmues dhe agresionit të pushtimit kolonizues ezksiton një dallim i dukshëm dhe i qartë. Qëllim i vetëm i pushtimeve Islame është zbatimi i Islamit, e jo angazhimi për të ngritur perandori ku fundi arsyeton qëllimin. Motivi Islam nuk është profiti, nënshtrimi apo ndonjë formë tjetër e përfitimeve materiale. Kjo është arsyeja pse popujt e pushtuar madje kanë ngritur flamurin e Islamit dhe kanë vazhduar shtrirjen e mëtejshme të shtetit Islam, siç ka qenë rasti me Berberët dhe Mongolët.

Parimet e lartpërmendura, bahkë me dëshmi të tjera tekstuale, konfirmojnë se “sulmi i parë” për të përdour çfarëdo lloj arme mbi civilë ose mbi joluftëtarë është i ndaluar sipas ligjit Islam. Aq më tepër, e anulon vetë qëllimin e Xhihadit. Qëllim ky i cili është bartja e porosisë së Islamit, (pa konvertime të dhunshme) tek jo muslimanët, e jo për t’u angazhuar në asgjësimin e tyre, p.sh, përdorimi i armëve bërthamore. Një sjellje e tillë mund të prirtet vetëm nga kriminelët gjakpirës dhe teroristët shtetërorë. Pra shqyrtojeni historinë, shihni kush ka përdorur armë të tilla dhe pastaj merrni vendimin tuaj.

Përkundër kësaj, luftërat e zhvilluara nga SHBA-të, Evropa dhe nga entiteti Zionist, parimisht janë kundër popullatës civile të pambrojtur. Palsetinezët nuk kanë as shet e as ushtri. Kurse gjatë luftës së parë në gjirin Persik, sanksionet ekonomike dhe masakra ndaj civilëve si dhe ndaj një ushtirie e cila më ishte dorrëzuar, që u kryen nga ana e SHBA-ve në rrugën e tyre drejt Basrës janë krime lufte të qarta. Hiroshima dhe Nagaski kualifikohen si kulminacioni i terorizmit shtetëror, siç janë edhe bombaridmet mbi Dresdenin dhe Tokion. Popullata ishte djegur për së gjalli nga bombat flakëruese.

Dëshmi të mëtjeshme lidhur me natyrën e Perëndimit për pazarllëqe me luftëra është një nga deklaratat e fundit të Bushit për të siguruar dhe pozicionuar armë “taktike” bërthamore. Keni parrasysh se vetëm kur këto armë nuk janë nën kontrollin e duarve sponzoruese të SHBA-ve, atëherë ato shndërrohen në Armë për Shkatërrime Masive. (ASHM). Vërejmë se SHBA-ja proklamon paqe dhe tenton t’i çarmatos popujt me metodë selektive. Përveç kësaj, bazat ushtarake të SHBA-ve janë ngulitur në tërë globin; kjo para tjerëve shitet si masë “mbrojtëse”. Ky është një tregues i qartë i zgjerimit të tërorizmit shtetëror të SHBA-së për të ardhmen.


Xhihadi Mbrojtës

Kur bëhet fjalë për luftërat mbrojtëse, si shembuj mund të përmenden Palestina, Afganistani, Çeçenia dhe Iraku. Kjo është e drejtë që është njohur univerzalisht për të gjithë, poashtu edhe në ligjin Islam. Bile edhe në këso rrethanash muslimanët nuk kanë të drejtë për hakmarrje të menjëhershme kundër joluftëtarëve (civilëve) përveçse në raste të arsyeshme. Nëse SHBA-ja bombardon qytetet tona, atëherë shteti Islam ose Muslimanët mbajnë të drejtën t’i godasin qyetet e SHBA-së si kundërpërgjigje e drejtë. Joluftëtarët (civilët) brenda SHBA-së doemos duhet t’i ndalojnë krimet e qeverisë së tyre. Përndryshe ata bëhen bashkëveprues për shkak të heshtjes dhe mosveprimit të tyre.

Nëse Iraku i udhëhequr nga një diktator i pazgjedhur mund të ndëshkohet kolektivisht, atëherë sipas kësaj mendësie çdo shtet demokratik gjithashtu mund të ndëshkohet kolektivisht për kirmet e qeverive të tyre. Prandaj, banorët e Basrës gëzojnë të drejtën e plotë që të hedhin bomba thërmuese në Britani si kundërpërgjigje, mbase është dëshmuar se kjo luftë është bazuar mbi gënjeshtra të kulluara ose si pasojë “gabimeve të shërbimeve sekrete”. Njashtu sipas kësaj mendësie, edhe Japonezët kanë të drejtë t’i bombardojnë me armë bërthamore qytetet e SHBA-së për krimet e tyre të luftës në vitin 1945.
Shërbimet sekrete të Perëndimit patjetër duhet të heqin dorë nga vajtimi fëminor lidhur me sulmet e 11 Shtatorit. Pohimi i tyre se janë viktimë e pafajshme janë larg nga e vërteta. Gazetari eminent, Xhon Pilger, e bëri të ditur këtë gjë një ditë pas sulmit të 11 Shtatorit. Viktimat e kësaj ndodhie nuk kanë aspak peshë në krahasim me ato të botës Islame para dhe pas 11 Shtatorit. Natyra e trashëguar naciste e Perëndimit dhe veçanarisht e SHBA-së bëri që ata të përqendrohen kryesisht për jetën e Amerikanëve të racës së bardhë. Prandaj viktimat civile në të dy luftërat e Irakut dhe ate të Afganistanit injorohen plotësisht.

11 Shtatori qartë ishte një hakmarrje e pritur si kundërpërgjigje ndaj krimeve të kryera nga regjimet e ndryshme të SHBA-ve dhe forcave të tyre përgjatë pesëdhjetë viteve të fundit. Kjo është dëshmuar edhe një herë nga fakti se në Irak nuk u gjetën Armë për Shkatërrim Masiv. Madje edhe në nivel individual, ushtarët e tyre kryejnë të gjitha llojet e brutalitetit dhe shtypjes. Tek tash në disa trasnmetime të fundit CNN tregon se si ushtarët Amerikanë gëzohen me brohoritje duke i dhënë fund jetës së një Irakiani të plagosur. Aq e kishte kjo paradë e “heronjve të mëdhenj Amerikanë” të cilët duken më tepër si një grup frikacakësh që pëlqejnë të gjuajnë dhe të hedhin bomba nga larg.


Konkluzion

Zhvillimi i mëtejshëm i luftës do t’i dëmtonte të dy palët (Perëndimin dhe Muslimanët). Perëndimi posedon burimet dhe aftësinë për ta shqyrtuar konfliktin e tanishëm në mënyrë të paanshme, por kjo mund të arrihet vetëmse duke e hequr murrin e pargjykimve që është ndërtuar ndër shekuj. Poashtu duke larguar të gjithë racistët dhe profiterët e luftërave që paraqiten si të moderuar.
Përëndimi nuk mund të vazhdojë me shtirjen se është duke zhvilluar luftëra mbrojtëse ndërsa bazat e tyre ushtarake gjenden në botën Islame. Nëse SHBA-të me të vërtetë kërkojnë mirëkuptim me botën Islame, pikënisja atëherë patjetër duhet të jetë mbyllja dhe largimi i këtyre bazave. Për të kuptuar këtë nuk ka nevojë për ku e di se çfarë hulumtimi shkencor, edhe fëmijët e shkollave fillore instiktivisht e dinë se s’bën të futen në telashe me më të fortin e klasës, derisa nuk detyrohen të veprojnë ashtu vetëmse për të mbijetuar.

Ditëve të sotshme, Palestinezët pësojnë viktima të shumta dhe të tmershme nga forcat Çifute Zioniste të armatosura dëri në dhmbë nga SHBA-të, ky skenar është i ngjashëm në të gjitha vendet Islame. Amerkinave kjo duhet t’ju shkon ndërmend kur pas 11 Shtatorit ata çuditen se “pse” ndodhi! Perëndimi patjetër duhet të ballafaqohet me krimet e tyre kundër njerëzimit, ta pranojnë dyftyrësinë e tyre kur të tjerëve u mbajnë ligjerata për parime të larta të “moralit” të cilit nuk i përmbahen vetë.
Fjalimet e fryra të Bushit për demokratizim janë në kundërshtim me rezutatet e tij të “zgjedhjeve”! Mendja e shëndoshë na mëson se është krejt e papranueshme që njerëzit e pamorlashëm si Kilintoni dhe Mejor t’u flasin të tjerëve për moral. E as nga burrecat e ndyrë si Bushi, Ramsfledi dhe Volfovici nuk mund të presim të tregojnë trimëri dhe burrëri. Sigurisht se nuk i ka hije Amerikës të ketë njërëz të këtillë që udhëheqin shtetin e tyre. Gjithashtu nuk mund të presësh paqë nga vrasësit masiv si H. Kesinxher, H. Truman, W. Çerçil, A. Hitler, D. MekArtur si dhe G. Bush.