Shkrim interesant
Nga Ardian Vehbiu (aka Xha xhai)
June 25, 2008
Pėr njė pėrkufizim tė identitetit shqiptar
Pėr tė formuluar njė pėrkufizim tė pėrdorshėm tė identitetit shqiptar, them se nė fillim duhet dalluar midis identitetit sinkronik ose horizontal, ose vetėdijes sė pandėrmjetme, intuitive, qė kemi tė gjithė se jemi “shqiptarė”; dhe identitetit diakronik ose vertikal, i cili pėrcillet brez pas brezi, nė histori.
Identiteti horizontal komunikohet, identiteti vertikal transmetohet.
Natyrisht, edhe transmetimi njė lloj komunikimi ėshtė, por megjithatė mirė ėshtė tė trajtohen ndarazi. Jo vetėm sepse transmetimi ėshtė komunikim nė kohė ose vertikal, por edhe pėr nga mėnyra e shkėmbimit tė informacionit. P.sh., kur dikush flet me mua, mė komunikon edhe faktin qė po flet shqip (tė njėjtėn gjuhė me mua), ēka ma pėrforcon identitetin si shqiptar; kur lexoj kujtimet e Eqrem Bej Vlorės ose kur dėgjoj njė histori tė gjyshes pėr Ali Pashain, informacioni identitar mė transmetohet. Kur e mėsojmė gjuhėn e nėnės si fėmijė, kjo na transmetohet; por pastaj gjithė jetėn e mėsojmė dhe e konfirmojmė sėrish nėpėrmjet komunikimit me tė tjerėt.
Pas kėsaj, duhet dalluar midis identitetit natyror tė shqiptarit dhe identitetit artificial ose imagjinar, tė imponuar nga kultura e elitave, shteti, shkolla, mass mediat dhe gjuha standarde ose e njėsuar. Shkolla kombėtare publike, p.sh. ka mė pak se 100 vjet qė ekziston si institucion; ndėrsa identiteti shqiptar ėshtė shumė mė i vjetėr se kaq. Edhe rrėfimet pėr historinė e pėrbashkėt tė shqiptarėve, Skėnderbeun, ilirėt, Pirron, pellazgėt e kėshtu me radhė janė pėrpunuar kryesisht brenda ideologjisė kombėtare, pa qarkulluar ndonjėherė si tė tilla para Rilindjes, madje edhe po tė kenė ekzistuar.
Them edhe se janė pėr t’u pėrjashtuar nga pėrkufizimi i identitetit vlerat morale si besa, liridashja e mikpritja, sepse mė duken shumė vetėshėrbyese (self-serving); feja, meqė shqiptarėt s’i identifikon dot nėpėrmjet fesė; shkronja (ose librat), sepse shqipja ėshtė shkruar relativisht vonė dhe ėshtė lexuar edhe mė vonė akoma. Nė kėtė aspekt, bėhet pak problematik klasifikimi i brezave tė tretė e tė katėrt tė emigrantėve, tė cilėt i pėrkushtohen ēėshtjes shqiptare edhe pse nuk e flasin dot shqipen. Si duhet interpretuar identiteti i tyre? Ta marrėsh pėrkushtimin ndaj shqiptarisė si kriter pėr tė pėrkufizuar identitetin ėshtė kundėrprodhuese, sepse ky kriter fut njė element vlerėsues nė pėrkufizim qė, i kthyer pėrmbys, do tė bėnte qė tė pastaj tė pėrjashtonim nga identiteti shqiptar tė gjithė ata qė e kanė shqipen gjuhė amtare, por qė nuk bėjnė absolutisht asgjė pėr Shqipėrinė e pėr shqiptarinė. Me fjalė tė tjera, kriteri do ta shndėrronte, dashur pa dashur, identitetin nė diplomė, ose titull pėr t’u merituar.
Mė nė fund, faktori biologjik – “gjaku” ose mė keq akoma, “raca shqiptare” – do trajtuar si mė imagjinar edhe se mitet, madje edhe sikur studimet gjenetike tė nxjerrin nė dritė ndonjė specifikė tė spikatur genesh pėr shqiptarėt, qė t’i dallojė kėta nga grekėt dhe italianėt e Jugut mė njė anė, nga dinarikėt dalmatė nga ana tjetėr. Ēfarė quajmė “gjak” shqiptari, nuk ėshtė veēse produkt i historisė sė veēantė tė kėsaj ose tė asaj krahine tė Shqipėrisė.
Mbi kėto premisa, mund tė nxjerr pėrfundimin se thelbi i identitetit shqiptar do kėrkuar te gjuha e folur shqipe, si gjuhė amtare – them gjuha e folur, pėr ta dalluar nga standardi ose letrarishtja, kjo gjuhė artificiale qė i shėrben unitetit kombėtar dhe homogjenizimit kulturor. Shqiptari mund tė jetė tosk ose gegė, qytetar ose fshatar, fusharak ose malėsor, i krishterė ose mysliman, i shkolluar ose analfabet – por mbetet shqiptar, sa kohė qė flet shqip.
Shqipja, si mjet komunikimi dhe si kusht pėr ekzistencėn e shoqėrisė shqiptare; por edhe si mjet pėr ruajtjen dhe pėrcjelljen e informacionit brez pas brezi, pėrfaqėson edhe rrethprerjen (interseksionin) e identitetit horizontal dhe identitetit vertikal tė shqiptarit.
Duke qenė shqipja nė themel tė identitetit shqiptar, shpjegohet edhe pse elitat shqiptare mė prodhimtare, nė ēdo pikėpamje, kanė qenė ato qė janė pozicionuar nė sipėrfaqen e kontaktit, ose nė interface tė shqiptarėve me tė huajt; sepse edhe identiteti shqiptar, nė mungesė traditash tė shkruara dhe historie tė pėrbashkėt, ėshtė pėrftuar si vetėdije e tė qenit ndryshe nga tė tjerėt, ose vetėdije e tė folurit shqip.
Gjuha shėrben kėshtu si kriter themelor (por jo unik) i identitetit; themelor sepse tė gjitha kriteret e tjera qė vlejnė pėr pėrcaktimin e identitetit pėrcillen nėpėrmjet gjuhės; individi, si tė thuash, socializohet nėpėrmjet gjuhės, ose duke komunikuar me tė tjerė e duke pėrthithur informacionin qė i transmetohet si trashėgimi kulturore. Ėshtė gjuha qė ia jep instrumentet, jo vetėm formale por edhe nocionale, pėr ta pėrvetėsuar kėtė informacion, dhe kjo ndodh vetėm njė herė nė jetė.
Shqiptarė dhe kosovarė
Nėse ėshtė kėshtu, nuk ka baza objektive pėr tė folur pėr njė identitet kosovar si tė dallueshėm nga identiteti shqiptar; edhe pse shteti, shkolla, mediat dhe sidomos adoptimi nė Prishtinė i njė shqipeje zyrtare tė ndryshme nga ajo e Tiranės mund tė ndikojnė pėr ta krijuar identitetin kosovar shkallė-shkallė nė mėnyrė artificiale. Po tė ishte e fortė Tirana, nga pikėpamja e prestigjit kulturor, kjo nuk do tė ndodhte dot.
Unė nuk e di nėse ndryshimet midis identitetit tė shqiptarėve tė Shqipėrisė dhe identitetit tė shqiptarėve tė Kosovės janė tė tilla qė tė ēojnė nė njė riformulim tė identiteteve nė tė dy anėt e kufirit Shqipėri-Kosovė. Di, megjithatė, se ka njerėz nė Kosovė qė mendojnė ashtu; sikurse di qė ekzistenca e dy shteteve shqiptare nė Ballkan do t’u japė herėt a vonė tė drejtė kėtyre njerėzve, tė cilėt e njohin realitetin e atjeshėm mė mirė se unė dhe si zor tė paguhen tė gjithė prej serbėve.
Nga ana tjetėr, kushtet e sotme janė shumė tė favorshme pėr ta njėsuar komunikimin kulturor midis shqiptarėve nė Ballkan: nė programet shkollore, nė mediat (TV), nė artet, nė tregun kulturor nė pėrgjithėsi. Kjo do tė mund t’u kundėrvihej prirjeve centrifugale nė Kosovė dhe nė Shqipėri. Mirėpo komunikimi kulturor kėrkon kujdes tė madh pėr mirėmbajtjen e instrumentit kryesor tė komunikimit, qė ėshtė gjuha shqipe; sepse gjuha gjithnjė do t’i pėrcjellė ato vlera tė pėrbashkėta mes shqiptarėve mė mirė se flamuri kuqezi, legjendat e Mujit, bustet e Skėnderbeut dhe balerinat e Top Channel-it.
Pa harruar pastaj qė gjuha ėshtė mediumi nėpėrmjet tė cilit shqiptarėt ndajnė mes tyre edhe Ismail Kadarenė vetė.
Sot nė Kosovė dhe nė Shqipėri ka shumė jingoism, dhe shumė rrahje gjoksi; por brezat e rinj janė rritur nė njė vakuum kulturor, aq sa deri edhe autorėt modernė si Kadareja e kanė mė tė lehtė t’i pėrmendin nė muhabete, sesa t’i lexojnė e t’i shijojnė. Nė intervistėn e cila u bė shkas pėr debatin e tanishėm, Kadareja ideolog mbyll sytė pėrpara realiteteve dhe vėshtirėsive; dhe del nė publik veē pėr tė pėrsėritur disa formula bajate, tė cilat nuk bindin. Nė Tiranė sot kanė deri edhe frikė tė bėjnė njė regjistrim tė popullsisė, pse u druhen rezultateve qė do t’u dalin nė Jug; nė Kosovė ėshtė krijuar njė shtet i ri me flamur e me himn e ndoshta nesėr edhe me versionin e vet tė shqipes zyrtare; tė jesh shqiptar sot pėr shumėkėnd ėshtė mė shumė diēka inerciale ose megalomaniake, sesa program ose dėshirė pėr shėrbim publik ndaj kombit dhe sidomos shtetit tėnd; por tė gjithė kėta faktorė qė e hollojnė (dilute) identitetin, Kadareja i kundėrshton me njė vizion simplist, romantik, mistik tė identitetit “tė pandryshuar”, “tė pamodifikueshėm” etj. i cili nuk bind.
Shqiptarėt: produkte, apo mbijetoja tė Ballkanit osman?
Tė kėrkosh shkaqe pėr kėto gjėra ėshtė gjithnjė punė me rrezik; por mua mė duket se shkaku kryesor ėshtė leximi qė i bėn Kadareja periudhės osmane nė historinė e shqiptarėve; ose pamundėsisė madje refuzimit tė tij pėr tė besuar se shqiptarėt e sotėm janė njėkohėsisht produkt edhe i shekullit tė Skėnderbeut, edhe i shekujve qė pasuan: tė sulltanėve, pashallarėve, kadilerėve, fermaneve, timareve dhe mileteve.
Kjo duket, ndėr tė tjera, nga dallimet themelore nė identitet qė ekzistojnė midis shqiptarėve tė Ballkanit dhe arbėreshėve nė Itali e arbėrorėve nė Greqi, tė cilat njihen mirė dhe i kemi diskutuar gjėrė e gjatė gjetiu. Edhe sikur tė mjaftohemi vetėm me elementin shqiptar nė Greqi, dallimet midis arbėrorėve/arvanitėve dhe ēamėve janė dallime midis elementit shqiptar para-osman, dhe elementit shqiptar pas pushtimit osman tė Ballkanit; dhe kėtė e them pa iu referuar fare Islamit dhe islamizimit.
Nuk ka asgjė tepėr tė veēantė nė kėto dallime kulturore brendashqiptare; tė gjitha kombet i kanė – ēėshtja ėshtė nėse rrethanat shoqėrore dhe historike janė tė tilla qė kėto dallime tė ēojnė drejt identiteteve tė reja apo jo. Pėr shembull, Italia dhe Spanja kanė mbetur shtete unike me gjithė prirjet centrifugale shumė tė forta brenda tyre; ndėrsa Ēekosllovakia, pėrkundrazi, u nda mė dysh. Katalanishtja nuk ėshtė mė larg spanjishtes se ē’ėshtė dialekti i Napolit nga italishtja standard, por Napoli s’ka pretenduar kurrė tani sė voni ndonjė farė autonomie, edhe pse historia ia jep tė drejtėn me pashė. Kam pėrshtypjen edhe se dallimet midis ēekishtes dhe sllovakishtes nuk janė mė tė mėdha midis shqipes qė shkruan Mustafa Nanoja dhe shqipes qė shkruan Migjen Kelmendi… Specialistėt tanė, ata qė merren me hartimin e strategjive kombėtare afatgjata, bėjnė mirė tė studiojnė se pse, bie fjala, disa kombe ndahen dhe disa tė tjera jo; nė mėnyrė qė ta parandalojnė kėtė pėr shqiptarėt, ose tė paktėn tė jenė tė pėrgatitur kur tė ndodhė, nėse nuk mund tė shmanget.
Mua mė duket e gabuar pikėpamja e Kadaresė se pesė shekuj osmanllėk nuk e kanė ndryshuar identitetin e shqiptarėve. Pėr mendimin tim, pesė shekuj osmanllėk madje e kanė prodhuar identitetin shqiptar, nė ato trajta qė ai ka sot.
Vetė emri Ismail Kadare, ėshtė emėr i pėrftuar brenda njė kulture lindore, orientale, po tė duam edhe osmane. Vetė qyteti i lindjes sė shkrimtarit, Gjirokastra, ia detyron vitalitetin ballafaqimit midis kulturės imperiale dhe kulturės ortodokse lokale. Vetė personaliteti kulturor i Kadaresė e ka njė komponente tė fortė orientale, e cila mbetet aty edhe kur ai, si shkrimtar, i kundėrvihet dhe e dekonstrukton.
Tani askush nuk e zgjedh vetė emrin qė ia vėnė kur lind, as familjen e qytetin ku rritet; por kjo s’ėshtė arsye pėr t’i minimizuar kėto rrethana si tė parėndėsishme, meqė njeriu ėshtė gjithnjė edhe produkt i tyre. Edhe pse Kadareja sot tingėllon si mė Perėndimori ndėr shqiptarėt, e vėrteta ėshtė se ai e mori kontaktin me Perėndimin relativisht vonė, pasi personaliteti dhe botėkuptimi i tij ishin formuar; pėrsėri pėr faj tė rrethanave.
Nė njė shkrim tė mėparshėm, pėrmenda fjalė tė njė fushe tematike specifike (kultura materiale e banesės), tė tilla si kullė, tavan, dysheme, taban, tullė, allēi, suva, dyshek, odė, dollap, jorgan, ēarēaf, jastėk, sofėr, kolltuk, divan, minder, batanije, kėllėf, dollap, kanat, perde, qepen, ēati, beden, kat, raft, parvaz, baule, kuti, sėndyk, penxhere (dritare ėshtė neologjizėm), tenxhere, kazan, tigan, ēanak, gjyveē, tavė, tabaka, sini, sahan etj. tė cilat shqipja i ka huazuar kėto fjalė nga turqishtja (osmanishtja), pėr arsye qė ende nuk janė ndriēuar krejt. Disa mund tė supozojnė se osmanėt u mėsuan shqiptarėve edhe njė mėnyrė tė caktuar tė pėrdorimit tė “teknologjisė” sė banesės; tė tjerė mund tė mendojnė se emri i kėtyre objekteve u huazua nėpėrmjet tregut. Mund tė pyetet edhe nėse shqiptarėt qė i huazuan kėto fjalė pėrdornin apo nuk pėrdornin dysheqe, ēarēafė, batanije, perde, tepsi e kėshtu me radhė para se tė vinin turqit osmanė nė Ballkan; pyetja ėshtė legjitime, por pėrgjigjja nuk ėshtė e lehtė tė jepet. Por nė qoftė se kultura osmane ka ndikuar kaq thellė edhe nė njė fushė tė tillė elementare si banesa, atėherė nuk mund tė shpėrfillet si “kulturė e pushtuesit” ose dukuri kontakti anėsor.
Shqiptarėt si europianė
Kadareja gjithnjė i referohet identitetit shqiptar paraosman, si identitet europian; ēka nuk ėshtė doemos e lidhur ngushtė me krishterimin e shqiptarėve tė asaj periudhe. Mirėpo ky identitet nuk ekzistonte nė boshllėk, as kishte ndonjė ekzistencė tė pavarur pėrtej shoqėrisė shqiptare (arbėrore) tė asaj kohe. Tani, po ta shohim atė shoqėri esėll, nuk mund tė mos e vėmė re se vetėdija “arbėrore” ishte mė e shprehur nė qytetet sesa nė fshatrat, nė klasat e mėsuara sesa nė klasat e pamėsuara, nė tė pasurit sesa nė tė varfrit, nė fushė sesa nė mal, e kėshtu me radhė.
Ky identitet “europian” i shqiptarėve nė periudhėn paraturke (qė mishėrohej kryesisht nė trajta tė identitetit tė krishterė) kėrkonte njė klasė tė ngeshme, pėr t’u pėrftuar e kultivuar – me shkolla, me udhėtime, me tregti, me priftėrinj, me murgj e manastire, me martesa politike. E kam fjalėn qė, kur u vendos pushteti osman nė Shqipėri, shumė nga kėto elita gjithfarėsh ikėn drejt Italisė – ca nė veri (Venezia, Marche) e ca nė Jug, ku pasardhėsit e tyre jetojnė edhe sot e kėsaj dite. Ekzistojnė tė dhėna qė osmanėt popullsinė e qyteteve tė tilla si Kruja e Shkodra e shfarosėn krejt, ose e shpėrndanė. E njėjta gjė do tė ketė ndodhur me Vlorėn, me Beratin, me Lezhėn e me Durrėsin. Vėrtet trojet shqiptare mė pas u ripopulluan, por ky ripopullim u bė nga zona ku identiteti kombėtar ishte shumė i dobėt, ose tė paktėn shumė mė i dobėt se nė Krujėn dhe nė Shkodrėn e Skėnderbeut. Kjo shpjegon deri diku edhe pse kujtimi i Skėnderbeut nė folklorin shqiptar nuk ėshtė aq i fortė sa ē’duhej tė kish qenė. E kam fjalėn qė ne, shqiptarėt e sotėm, jemi pasardhės tė asaj pjese tė popullsisė arbėrore tė shek. XV qė nuk u pėrzie shumė nė luftrat e Skėnderbeut kundėr osmanėve, sepse jetonte nė majė tė malit, ose nė zona tė izoluara nga zhvillimet historike tė kohės.
Jo tė gjithė shqiptarėt arbėrorė u prekėn njėlloj nga kriza e luftrave me turqit; mendja ta do qė disa zona mbetėn larg turbullirave dhe mbijetuan mirė. Kėto kishin kulturėn e tyre, aq tė pasur sa ē’u nevojitej e sa ē’e kishin trashėguar prej tė parėve tė tyre; por kur zbritėn nga mali u ballafaquan me njė kulturė tjetėr, mė dinamike e mė tė pėrshtatshme. Ky ballafaqim kulturash u bė mė parė nė zonat urbane; meqė ndikimi osman nė kulturėn shqiptare ka qenė para sė gjithash i natyrės urbane.
Pėr mė tepėr, pas pushtimit tė trojeve shqiptare nga osmanėt, pati edhe lėvizje tė mėdha tė brendshme tė popullsisė. Ka tė dhėna gjuhėsore (mbeturina tė hundorėzimit), por edhe gojėdhėna popullore, qė mbėshtetin origjinėn veriore (gege) tė njė pjesė tė banorėve tė Labėrisė, duke pėrfshirė edhe bregdetin e Himarės. Vetė banorėt vendės e ndėrruan emrin e tyre dhe filluan tė quhen “shqiptarė”, pėr arsye qė nuk janė ndriēuar mirė deri mė sot. Tė gjitha kėto tė bėjnė tė mendosh pėr njė riformulim tė identitetit etnik tė shqiptarėve, nė krahasim me ē’ishte nė kohė tė Skėnderbeut, madje edhe pa e marrė fare islamizimin nė vėshtrim.
Tani mund t’i kthehem edhe pyetjes qė bėra mė sipėr, nėse shqiptarėt paraosmanė mbuloheshin apo jo me batanije dhe e vinin kokėn nė jastėk kur flinin. Njė pėrgjigje e pranueshme do tė ishte: PO, por ata qė pėrdornin batanije dhe jastėkė, u larguan, kur ia behėn turqit osmanė; ndėrsa ata tė tjerėt, ata qė zbritėn nga malet pėr t’ua zėnė vendin, ndoshta JO. Kjo pajtohet edhe me njė vėshtrim tė historisė sė shqiptarėve, sipas tė cilit ne jemi qytetėruar disa herė gjatė historisė, por tė qytetėruarit nuk kanė mbijetuar dot si shqiptarė. Ēėshtje mė vete, pėr t’u diskutuar kur tė flasė ndonjėherė prapė Kadareja.
Sa pėr “identitetin europian” tė shqiptarėve sot, qė e pėrsiat gjithashtu Ismail Kadareja, unė nuk besoj se ky lloj identiteti ėshtė i tė njėjtit nivel me identitetin etnik ose kombėtar; sikurse nuk besoj se kriteri gjuhėsor vlen shumė nė pėrcaktimin e identitetit europian; meqė sė paku pėr ne shqiptarėt Europa ėshtė mė shumė projekt sesa trashėgimi. Megjithatė, autorė qė i kanė studiuar gjuhėt europiane madhore (romane dhe gjermanike) nga pikėpamja tipologjike kanė arritur nė pėrfundimin se kėto, pėr nga forma e brendshme ose raporti qė vendosin midis mendimit dhe realitetin, janė njėjtėsuar tashmė; nė kuptimin qė e shprehin njėlloj konceptin e kohės dhe tė hapėsirės, ose raportet e subjektit, objektit dhe predikatit tė veprimit. Nė kėtė rast, identiteti europian do tė ishte edhe pėrqafimi i atij sistemi konceptual tė pėrbashkėt pėr gjuhėt perėndimore, ēka pėrthyhet pastaj vetvetiu edhe nė tė menduarit.
http://xhaxhai.wordpress.com/2008/06.../#comment-2911
Krijoni Kontakt