Mijëra çamë tubohen në kufirin me Greqinë

[Coca-Cola]

Mijëra çamë tubohen në kufirin me Greqinë në përkujtim të të rënëve

“Zot na ndihmo të kthehemi në tokat tona” ka qenë thirrja e çamëve në nder të të rënëve gjatë masakrës së paramilitarëve grekë. Të mbledhur në pikën kufitare të Qafë Botës qindra çamë kanë përkujtuar kështu ditën e gjenocidit grek ndaj popullsisë çame. Tubimi në formën e pelegrinazhit ka përsëritur edhe një herë thirrjet drejtuar autoriteteve kombëtare dhe ndërkombëtare për ti dhenë zgjidhje një herë e mirë problemit të çamëve.

QAFË BOTË - Është përkujtuar sot nga qindra çamë në pikën kufitare Qafë Botë dita e gjenocidit grek ndaj popullsisë çame. Është I treti vit radhazi që organizohet ky tubim, por ajo çka të binte në sy këtë vit ishte pjesëmarrja e qindra personave të grupmoshave të ndryshme me origjinë çame që ndodheshin në tubim. Ata ishin pajisur me pankarta të shumta ku citonin thirrjet e tyre për pengun më të madh. “Zot na ndihmo të kthehemi në tokat tona” ka qenë thirrja në nder të të rënëve çamë gjatë masakrës së paramilitarëve grekë kundrejt popullsisë çame për ti dëbuar nga tokat e tyre. Gjithashtu pjesëmarrës në këtë tubim ishin dhe Shpëtim Idrizi, deputeti çam i PS, Ekrem Spahjia zv/ministër I Kulturës dhe Bujar Muhedini kryetar i Partisë Bashikimi për Integrim. Ata janë bashkuar me tubuesit e tjerë në pikën kufitare të Qafë Botës ku ndodhen edhe varrezat e 100 të rënëve çamë nga ky gjenocid. Deputeti socialist Shpëtim Idrizi u shpreh se nga dita në ditë rriten shpresat që çështja çame do të hyjë në rrugën e zgjidhjes. Tubimi në formën e pelegrinazhit ka përsëritur edhe një herë thirrjet drejtuar autoriteteve kombëtare dhe ndërkombëtare për ti dhenë zgjidhje një herë e mirë problemit të tyre. Ata kanë kërkuar edhe dënimin me forcë të gjenocidit të ushtruar nga shteti grek mbi ta.
(a.r/Balkanweb)

[landi45]

bravo cameve po haram qeverite shqiptare qe hikin si kurvat dhe sbene asgje

[Renea]

Esht koha e zgjidhjes se problemit cam , Cameria esht Shqiperi , Greqia esht Turqi , greket jan jevgj.
A ka foto te kesaj proteste ?

[LaCosTa]

Vdekje Greqis, Liri Çameve

[RaPSouL]

Era barut....

[ABytyqi]

Vdekje berisha rroft Adili

[juanito02]

Shyqyr qe bene protesten dhe ishalla jemi gjalle ti shohim camet ne shtepi te vet.
Me vjen shume keq per ta dhe urrej me gjithe shpirt polikanet tane Salite Nanot e co qe mos u gdhifshin neser se kane qene e jane vegla te bindura te megalidhese greke.
U mbush shqiperia me shkolla greke. me manastire ku nuk hyn njeri, me varreza ushtaresh, ku u mesohet femijeve harta shqiptare e e megalidhese. Ku ne krye te ortodoksise kemi akoma nje grek, ku na nderrohen ne greqisht tabelat e rrugeve, ku na nderrohen emrat toponimet tona ne greqisht, ku ministria e punes se republikes se shqiperise flet e tera grqisht,

[Borix]

Shqiperia e derrmuar nga prerjet prej sllavo-grekerve tanime duhet t'i ktheje syte edhe nga Cameria, shqiptaret e se ciles vazhdojne te mbeten te vecuar, qe nga koha e erret enveriste, kur enveristet injektuan tek shqiptaret e vendit ame nje lloj fobie dhe urrejtje kunder Cameve, e deri me sot, kur pinjollet enveriste qe qeverisin vendin nuk dine te perdorin ate fuqi diplomatike dhe ligjore qe presupozohet te zoterojne me qellim zgjidhjen perfundimtare te ceshtjes se gjate e te dhimbshme Came.

[Xhuxhumaku]

Protesta , mijëra çamë tubohen në kufirin me Greqinë

LORENA KOLLOBANI



Çamët sërish në kufi për të kujtuar paraardhësit, për të kërkuar të drejtat dhe shuar mallin aq sa mund të shuhet malli duke parë prej së largu “tokën e ndaluar” për ta. Protestës i bashkohen shqiptarë të Kosovës e Shqipërisë që së bashku me çamët tubohen në Qafë-Botë në një protestë e njëkohësisht rit përkujtimor për të rënët e gjenocidit mbi popullsinë çame dhe mohimin e të drejtave të kësaj popullsie për t’u kthyer në pronat e saj





Një plakë me çitjane e ulur rrëzë gurëve loton mbi pluhurin e nxehtë, pak metra nga pika kufitare e Qafë-Botës, ashtu sikurse patën qarë edhe paraardhësit e saj 64 vjet më parë kur kaluan atë kufi, të shtyrë nga bajonetat e ushtrisë greke, në një prej gjenocideve më të rënda të Evropës së pas Luftës së Dytë Botërore…

Këtu në kufi, mijëra çamë marrin pjesë për të kush e di satën herë në procesionin e kujtimit të viktimave dhe takimit me tokën prej së cilës i dëbuan. Mijërat, prej të cilëve mjaft ishin dëshmitarë të asaj masakre dhe dhimbjes, të cilët kthehen këtu përherë e më të plakur e të rrudhur në peshën e viteve dhe mallit për tokën.

Procesioni filloi aty nga ora 5 e mëngjesit e ditës së djeshme, kur karvani i makinave dhe autobusëve u nis nga Saranda drejt Qafë-Botës. Vargu i njerëzve që u është mohuar të shohin dhe të shkelin tokën e tyre mbërriti në kodrën që e ndan Çamërinë e mbetur në këtë anë, përfaqësuar nga burra e gra gjysmë në lot e fëmijë që rriten me ëndrrën për t’u kthyer një ditë në tokën e gjyshërve, me Çamërinë e mbetur përtej me shtëpi të kyçura, varre të braktisura, e ullishta të zaptuara.

Dielli djeg njëlloj këndej edhe andej kufirit, që ndau 64 vjet më parë çamët. Veç dielli i këtejshëm rëndon më pak mbi supet e 84-vjeçarit Ramadan Ymeri, të cilit më shumë i peshojnë vitet, malli, e kujtimet e ditëve të hidhura...

Mesazhi i mos-harresës së gjenocidit, përkujtimi i të ndjerëve të pafajshëm dhe sigurisht i magjisë dhe mallit të Çamërisë u dha edhe njëherë po me ato forca dhe ndjenja shpirtërore të ngjashme me atë të nënës dhe fëmijës. Ndalesa e parë u bë në fshatin Kllogjerë në varrin masiv të 2400 trupave të vdekur gjatë dëbimit të çamëve nga trojet e tyre mëmë. Të pranishëm ishin çamë nga të gjitha anët e Shqipërisë, popullsi joçame shqiptare, si dhe ndryshe nga një vit më parë edhe shqiptarë nga Kosova. Nën vapën ekstreme, kishte mbi 3 mijë persona ndër të cilët shumë fëmijë dhe pleq që në kundërshtim me moshën dhe këshillat e mjekëve, kërkuan të ishin të pranishëm kur u bë kujtimi i gjenocidit mbi varrin e të ndjerëve.

Për pjesëmarrësit në këtë takim gjenocidi ende vazhdon, sepse masakra mbi shqiptarët ende anashkalohet nga pala greke edhe sot e kësaj dite duke vijuar të fshehë në këtë mënyrë krimin. Njerëzit në këtë tubim ishin paqësorë. Çamët e shprehën protestën veç me vallet të krahinës së tyre, me urata dashamirësie dhe me sloganet: “Ja të vdesim, ja të rrojmë, Çamërinë do ta fitojmë” apo “ Çamëria zemra ime” dhe “ E duam Çamërinë”. Në mes të njerëzve gjetëm edhe Ali Bibën trashëgimtar çam i familjes më të vjetër në fshatin Kllogjerë. Familja e tij kishte 108 vjet në atë zonë dhe ajo pati qenë edhe një nga familjet strehuese të para për çamet e dëbuar të 1944-ës.

Fatime Osmani, 80 vjeç, ndodhej aty sërish, e gatshme për të ardhur përsëri a ndoshta për të mos u shkulur asnjëherë nga gurët e kufirit që e ndanin me Çamërinë. “Do të vrapoja për të arritur të shihja vatanin tim. Andej anës kufirit unë kam lënë eshtrat e sime motre dhe të një kushëriri. Fuqia vjen nga shpirti”, - thotë 80-vjeçarja kur e pyesim në ishte lodhur dhe nëse po e duronte vapën.

Ndër të ftuarit kryesorë të pranishëm ishin Tahir Muhedini, Ekrem Spahia, Shpëtim Idrizi, Bujar Leskaj, Ardian Tane e mjaft të tjerë, të cilët pasi shprehen dhimbjen e tyre për viktimat, vendosën lule mbi varrin masiv dhe premtuan se do të mobilizoheshin edhe më shumë për të zgjidhur çështjen çame. “Çamëria është si një zonjë e rëndë dhe e bukur. Të marrim dritë nga shpirti i atyre që vdiqën këtu dhe të këmbëngulim në zgjidhjen e kësaj çështjeje, kësaj plage të madhe të Shqipërisë”, - tha në fjalën e rastit Ardian Tana.

Marshimi në përkujtim të vuajtjeve dhe të një plage që s’është mbyllur kurrë u drejtua nga varrezat drejt kufirit të Qafë-Botës ku të pranishmit nuk mundën t’i mbanin lotët edhe kësaj here. E megjithatë ndryshe nga vitet e kaluara autobusët edhe të pranishmit mundën të shkonin deri në vijën ndarëse të kufirit. Plaku 84 vjeç Ramadan Omeri tha duke qarë si fëmijë që edhe i vetëm do ta mbante në krahë atë hekur ndarës te kufiri dhe pastaj të mund të vdiste në trojet e tij. Si për të nxjerrë mallin edhe më, mesoburri Gëzim Skëndo nga Luarati kishte këputur një tufë të madhe me rigon anës kufirit duke na treguar se ishte një nga bimët më të përdorura nga e ëma e tij dhe gjithë çamët në gatimet tradicionale. Sprovat emocionale që përjetonte një popullatë e tërë nuk mund të mos tronditnin as natyrën të premten e përkujtimit. Vështrimet e tyre të derdhura diku pas maleve që i ndante nga gjysma e shpirtit të tyre dukeshin sikur po i shkrinin ato pak nga pak si për të prekur me vetëm një dorë dashurinë e tyre më të madhe. Në fund të gjithë çamët u larguan duke lënë pas një aromë rigoni të sapokëputur për t’u marrë me vete në shtëpitë e tyre si kujtimi i radhës dhe duke ëndërruar edhe për këtë vit që ashtu sikurse tha edhe deputeti Shpëtim Idrizi, shumë shpejt muri i Qafë-Botës “të jetë ‘muri i fundit i Berlinit’ që do të rrëzohet shumë shpejt”.





Tahir Muhedini:

Gjenocidin do t’ia tregojmë senatit të SHBA-së



Përse keni ardhur këtu sot?

Jemi këtu për të përkujtuar ato viktima që nuk u rezistuan dot vështirësive të udhëtimit dhe të vendosim lule mbi të parët tanë viktimat e gjenocidit grek.

Për politikën shqiptare a keni ndonjë koment në lidhje me çështjen çame?

Politika jonë duhet të jetë më e drejtpërdrejtë në shqyrtimin dhe plotësimin e kërkesave që ka popullsia shqiptare.

A ka ndonjë ndryshim nga marshimi i vjetshëm me këtë të sivjetshëm?

Nga vjet me sivjet ka ndryshim si nga sensibilizimi kombëtar dhe ai ndërkombëtar. Çështja është shtruar edhe më shumë jo vetëm në Shqipëri, por edhe në Greqi, si dhe në Evropë.

Nuk mendoni se duhet të ndryshoni taktikë për një zgjidhje më të shpejtë të kësaj çështjeje?

Ka ardhur koha të ndryshojmë strategji në fakt. Një shembull për t’u admiruar dhe për t’u ndjekur është edhe pavarësia e Kosovës.

Cili është plani i radhës?

Ndër planet kryesore është paraqitja e problematikës çame në senatin amerikan për shkeljen e lirive dhe të drejtave kryesore të njeriut.





Shpëtim Idrizi:

“Ky është muri i fundit i Berlinit”



Çfarë do të më thoni për çështjen çame?

Çështja çame ka marrë përmasa të mëdha. Është një çështje e drejtë dhe e madhe.

Çështja çame është muri i fundit i Berlinit që duhet të bjerë së shpejti në Evropë.

Është një çështje dinjitoze që duhet të drejtohet edhe nga qeveria shqiptare

Cili është premtimi juaj për popullsinë çame?

Për momentin çështja çame është një çështje e drejtë dhe është çështje e shtruar. Jam i bindur që do të shtrohet edhe më tej.

Meqenëse ishim te premtimet politike, nuk mendoni se ato bëhen vetëm në të tashmen për t’u harruar në kohë më vonë?

Nuk mendoj se varet vetëm nga qeveria kjo zgjidhje. Ndihmesa të mëdha japin PDI-a si dhe shoqëria Çamëria, por në thelb ajo është çështje e gjithë shqiptarëve. Duhen të ndërgjegjësohen gjithë shqiptarët se kjo është një çështje e drejtë. Kjo duhet parë edhe si një çështje pajtimi mes dy vendeve.





Fiqerete Zeqiri, një jetë me kujtime të hidhura



Çfarë mbani mend nga fëmijëria juaj gjatë dëbimit?

Kam parë tmerr me sy kur kam qenë në burg. Mbaj mend gratë shtatzëna çame për të cilat ushtarët grekë vinin baste se çfarë ato kishin në bark, foshnje femër apo mashkull dhe për ta gjetur i çanin barkun me bajoneta.

Keni humbur pjesëtarë të familjes gjatë gjenocidit?

Shumë dhe njëri ndër ta ka qenë edhe babai im, të cilin e lidhën dorë për dore me 72 veta edhe e kanë groposur në një varr masiv.

Keni kërkuar të ktheheni në Çamëri?

Gjithmonë kam dashur. Kam dashur të shkoj edhe këtë vit, por ambasada greke na ka sorollatur 4 muaj dhe në fund vizën nuk e morëm dot sado që të gjithë ishim pensionistë.


standart

[Xhuxhumaku]

Çamët, protestë me karafila e këngë

Pelegrinazhi në Qafë Botë, thirrje për korrigjimin e padrejtësive të historisë


Festivalistët dhe mijëra çamë nga e gjithë Shqipëria kanë qenë bashkë pas mesditës së djeshme në marshimin tradicional të qershoreve të viteve të fundit. Një marshim drejt varreve të viktimave të gjenocidit grek, që bëri mijëra çamë të lënë pragjet e shtëpive dhe brigjet e krahut tjetër të Çamërisë 64 vjet më parë. Kjo histori përdhune është edhe tharmi i festivalit mbarëshqiptar, që sivjet është në sinkronë me qershorin, ku historia e çamëve u kthye në dramë.

Për dy darka, asaj përndjekjeje që historia ende e ka lënë pa korrigjuar, i është kënduar. Në skenë kanë ardhur këngë të shpirtit që dhemb nga plaga e pambyllur, por edhe këngë optimiste që shohin një dritë në fund të tunelit të diplomacisë e drejtësisë, të fqinjësisë që sa vjen e lehtësohet nga bagazhi historik i paragjykimit, në vend të gjykimit.

Kosovarët e ardhur me një bagazh këngësh e vallesh e ngjitën edhe këtë mesazh në skenën e festivalit. "Tash që Kosova preku ëndrrën e shtetit të lirë, radha është e Çamërisë", ka qenë besimi dhe bindja e patundur e mjaft prej pjesëmarrësve në festival. Këtë na e pohoi edhe prof. Rexhep Abazi, udhëheqësi i grupit të ardhur nga Medvegja, ku ende arti dhe jeta e shqiptarëve rrjedh si në mbijetesë, ndryshe nga ajo e shqiptarëve të tjerë.

"Është një mbijetesë në kushtet e izolimit të madh nga pjesa tjetër e shqiptarëve. Në Medvegj shqiptarët janë një minoritet, pasi në shumicë banohet nga serbë e malazezë", shprehet prof. Rexhepi. Kreshtat e maleve nuk lejojnë që nga Qafë Bota të shfaqet fusha pjellore e Kestrinës dhe të gjitha ato fshatra të begatë prej natyre, që njihen dhe quhen Çamëri.

Por kureshtja e prof. Rexhepit merr përgjigje kur vendasit i tregojnë se ç‘vende tërë lezete kanë lënë prapa gjyshërit e tyre nën përdhunën e bandave zerviste. Nga turma e mijëra marshuesve, që ngjajnë si pelegrinë të vërtetë të çështjes çame, falë gjatësisë së shtatit dallon një qylaf që nuk është si të gjithë të tjerët. Thotë se është Lulëzim Osmani. Në Qafë Botë ka ardhur nga Durrësi, por duke qenë se njeh rrënjën, që është nga Lopësi, në qylafin e tij nuk është shkruar, por është qëndisur fjala "Çamëri", që në qendër ka të stampuar flamurin kombëtar. "Për këtë flamur kemi ardhur këtu", thotë Lulëzimi. "Thesproti e përkthyer në shqip do të thotë vend i të parëve dhe kjo nuk ka nevojë për dëshmi të tjera se ne jemi banorët e parë të vendeve nga na kanë përzënë", flet ai, i bindur se e nesërmja do të korrigjojë të djeshmen.

Marshuesit kanë bërë ndalesën e parë në varret masive të çamëve në vendin e quajtur Kllogjer, afër Xarrës, aty ku muaj më parë u bë një investim serioz për t‘u dhënë varreve të shpërndarë organizimin e një varreze të denjë për të bërë nderime. Kurora dhe lule pa masë mbuluan gurët e varreve të përbashkët të atyre që mbyllën sytë këtu në Kllogjer nga uria, udhëtimi i gjatë e në panikun se dikush i gjurmonte. E ky dikush nuk bënte shaka, pasi kishe të bëje me bandat e të tmerrshmit Zerva, që ishte betuar të zhdukte farën e çamit.

Adrian Tamo, kryetar i Përgjithshëm i shoqatës kombëtare "Çamëria", ka dhënë mesazhe paqeje dhe shprese për zgjidhjen e pritur të çështjes çame, si çuarje në vend të amanetit të atyre që prehen në këto varre së bashku.

Pastaj vargani i marshuesve kanë hipur në autobusë e makina të tjera që mbajnë targa të të gjitha qyteteve të Shqipërisë dhe targën KS, e deshifruar Kosova. Një autokolonë e pambarimtë. Sa nuk mund të thuash në ishin 5 apo 6 mijë vetë në këtë manifestim paqësor me të cilin është kërkuar vendosja e drejtësisë për çështjen çame. Me këta, të paktën 5 mijë manifestues janë bashkë edhe deputetët Shpëtim Idrizi e Bujar Leskaj dhe zv/ministri i Kulturës, Ekrem Spahia.

Nëna shamibardha, siç e do zakoni çam, tradhtojnë veten tek shihen t‘u shpëtojnë lotët, duke sjellë në mend atë që ndodhi në këtë copë tokë që quhet Shqipëri, kur kufirin e kalonin turma njerëzish që përndiqeshin barbarisht, për të mos e pësuar më keq se ato gra që vdiqën të therura nga bajoneta që u nxirrte fëmijën nga barku. Të gjithë kësaj tragjedie të ndodhur 64 vjet më parë, pas kaq shumë ndryshimesh dhe mosharrese, i vihen si melhem flakët e qirinjve dhe jo të armëve dhe e kuqja e karafilave që vendosen në centimetrin e fundit ku është e mundur të përparojë turma në Qafën e Botës, që ndan shtetet dhe zgjidhjen nga moszgjidhja.

Tahir Muhedini, kryetar i Partisë për Drejtësi e Integrim i ka përshëndetur të gjithë ata që i janë bashkuar marshimit të 27 qershorit. Më shumë se fjalët, mijërat e njerëzve të kuadruar në këtë marshim, sheh t‘i inkurajojë e të besojnë në zgjidhjen e shumëpritur ndërkombëtarizimi në rritje e kësaj çështjeje.

Pranë flamurit me simbolin e degës së ullirit dhe atij me shqiponjën dykrerëshe nuk është e rastit që qëndrojnë yjet e flamurit amerikan. Për herë të parë në Qafë Botë këtë qershor u valëvit edhe simboli i Kosovës së pavarësuar. Flamurmbajtësit ishin edhe nga Kosova vetë, që erdhën edhe si pjesëmarrës në festival edhe si pelegrinë të çështjes çame. Mjedisi i protestës herë-herë dukej si një skenë festivali e zhvendosur nga stadiumi i Sarandës në Qafën e Botës. Si një valëvitje flamuri ishte edhe përhapja në ajër e këngës pllakat: "Unë kam lindur në Janinë/ por e dua Çamërinë/ E dua si shpirtin timë/ E dua sa Shqipërinë/". Folku i mrekullueshëm i trevës së Çamërisë shkon drejt e në zemra edhe kur risjell dramën e një popullsie të tërë, të dëbuar nga vatrat dhe kopshtet e tyre, sa nuk ka mundur të njohë motra vëllain.

Ky është i treti qershor që çamët e shpërngulur nga trojet e tyre në Greqi dhe vazhduesit e tyre mblidhen në Qafë Botë e protestojnë paqësisht. Epilogu i marshimit ka qenë te memoriali që ngrihet në qendër të qytetit në Konispol. Një grup skulpturor që përcjell imazhet e nënës që nuk lejohet t‘i japë gji fëmijës, një fytyrë e përçudnuar, që nuk dihet në është produkti i masakrës antiçame, apo vetë përndjekësit e përçudnuesit.

Mijërat e manifestuesve të paqes nuk janë penguar në ritualin e tyre të përvitshëm tashmë të vendosjes së luleve dhe ndezjes së qirinjve, apo në puthjen e tokës në metrin e fundit të kufirit shtetëror.

Nga Qafë Bota, orteku i njerëzve nuk ka pasur kohë të kthehet në shtëpi. Festivalistët janë ngjitur në skenë, për të perfomuar natën e tretë dhe të fundit të Festivalit të Këngës dhe Valles për Çamërinë, ndërsa ata janë ulur përsëri në shkallët e stadiumit, ku arti i dramave dhe mesazheve të mëdha u ka fashitur dhimbjen dhe i ka bërë të besojnë se zgjidhja po vjen e guri do ta gjejë vendin e vet, sado të rrokulliset. Sado të vonojë, e nesërmja do të korrigjojë të djeshmen.

HISTORIA


Tri fushatat shfarosëse mbi popullsinë shqiptare të Çamërisë


Faktet dhe datat e spastrimeve


Në "Enciklopedia e Delvinës dhe e Sarandës", historiani Apostol Pango, doktor i shkencave historike, ka trajtuar gjerësisht dramat e popullsisë çame, e cila, sipas tij, ka përjetuar përndjekje dhe dhunime të përsëritura në rrjedhat e historisë, që lidhen tërësisht me përkatësinë e saj krahinore.

Pango shkruan se qysh pas nënshkrimit të Protokollit të Firences më 17 dhjetor 1913, që kufirin midis Shqipërisë dhe Greqisë e caktoi në Çamëri, për popullsinë çame u vendos një regjim i rreptë. Formacionet ushtarake greke, vëren studiuesi, që kishin si synim shfarosjen e popullsisë shqiptare myslimane dhe asimilimin e popullsisë ortodokse në Çamëri, goditën atdhetarë, bënë arrestime, burgime, ekzekutime, dogjën shtëpi dhe dëbuan popullsinë nga pronat e tyre. Është e njohur se vetëm brenda një dite, më 25 shkurt 1913, banda e Delijanaqit vrau nga paria e Paramithisë 72 burra.

Kjo përndjekje vijoi edhe pas Konventës së Lozanës, më 30 janar 1923, kur janë dëbuar për në Turqi mjaft familje çame të fesë myslimane. Vetëm në zonën e Izmirit dhe në qytetet përreth tij u vendosën gati dymijë familje çame. Ishte Këshilli i Lidhjes së Kombeve, i cili më 1926 ndaloi shpërnguljen e popullsisë çame nga trojet e veta për në Azinë e Vogël dhe vendosi që çamët të konsideroheshin dhe trajtoheshin si nënshtetas grekë me të drejta të plota.

20 vjet më vonë, situata në Greqi u zotërua nga forcat zerviste, të cilat organizuan një masakër të vërtetë mbi popullsinë shqiptare dhe rreth 20 mijë veta përdhunshëm u detyruan të largohen dhe të vendosen kryesisht në rajonin Delvinë, Sarandë, Fier e Lushnjë.


shqip.