Dita e dallimit!

[GoLdeN]

Dita e dallimit!

Në emër të Allahut, të Plotmëshirëshmit, Mëshirëbërësit!

Falenderimet i takojnë Allahut, Zotit të botëve! Paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të Derguarin e Allahut Muhammedin, mbi familjen dhe shokët tij. Kë e udhëzon Allahu, nuk ka kush që e humb, dhe kë e humb Allahu, nuk ka kush që e udhëzon.

Besimi është një veti imanente në natyren e njeriut. Është i rrënjosur në njeriun që nga fillimi e përgjithmonë, kështu që sa do që ta mohojë një njeri përkatesinë e tij fetare, mundësia e tij është e kufizuar: ose e adhuron Zotin Një ose zotëra të pavërtetë. Thënë ndryshe, nëse njeriu nuk kapet për monoteizmin, ai pa dyshim bie në injorance. Atëherë besimi ndërron orientimin drejtë idhujtarisë dhe zbatohet duke adhuruar krijesat.

Besim në Zotin Një të Vetëm, më të Madhin dhe të Plotfuqishmin Allah është bindja që Ai është Zoti i Vetëm që ekziston (teuhid er-rububije), që Ai është i Vetmi i adhuruar me meritë (teuhid el-uluhije), dhe i Vetmi i cili ka emra dhe cilësi hyjnore (teuhid el-esma ve es-sifat).

Krahas jobesimtarëve të vërtetë (kufarët), mosbesimi i të cileve është i dukshëm ekziston një kategori personash, të cilët formalisht e njohin, e pranojnë Allahun e Plotfuqishëm si Zot, Sundues, Krijues dhe Mbajtes i tërë ekzistencës, i Cili bën vepra hyjnore, që askush tjetër pos Allahut nuk i bën, si p.sh. jep jetë dhe merr jetë, sjell dobi dhe dëm, i përgjigjet lutjeve, ka fuqinë absolute, ka caktuar fatin e njerëzve, etj.
Ata pranojnë Njëshmerinë e Allahut si Zot të vetëm dhe kjo permbush një nga komponentët e monoteizmit, por në adhurim i pershkruajnë Atij shok qoftë nga gjallesat apo nga gjerat e pashpirta dhe kerkojne ndihme nga gjerat, te cilat nuk mund ti sjellin as dobi, as dem; i bejne lutje atyre, te cilet nuk jane pergjegjes per kete; ata zgjedhin te gjitha llojet e ndermjetesuesve prej te vdekurve, po ashtu prej atyre te cilet akoma jetojne.
Per kete arsye Allahu i Plotfuqishem thote:

"Dhe shumica e tyre nuk e beson ndryshe All-llahun, vetëm se duke i shoqëruar (zota të tjerë)." (Jusuf, 12.106)

Ibn Abbasi, Allahu qoftë i kënaqur me atë dhe babain e tij, e komentoi këtë ajet:
"Besimi i tyre është, se kur pyeten: Kush i krijoi qiejt? Kush e krijoi tokën? Kush i krijoi bjeshkët?Ata përgjigjen: Allahu, e megjithate ata njëkohësisht i përshkruajnë Atij shok.“

Ikrima ka thënë:
"Ti i pyet ata: kush ju krijoi juve, dhe kush i krijoi qiejt dhe tokën, ata thonë: Allahu. Ata e besojnë Allahun, por adhurojnë të tjerë.“

Ata gënjejnë veten e tyre duke i përshkruar shok Allahut, duke i bërë lutje atyre, dhe duke shpresuar në ata në një mënyre siç mund të shpresohet vetëm në të Lartmadhërishmin; duke i dashur ata në një mënyrë siç duhet vetëm Allahu. Allahu i Plotfuqishëm thotë në Kur’an për martirët e xhehennemit.

"E duke u grindur mes vete në të, ata thonë:‘Pasha All-llahun, njëmend ne kemi qenë krejtësisht të humbur, kur juve (idhuj) u kemi barazuar me Zotin e botëve‘ " (Shu’ara, 96-98)

Muxhahidi ka thënë:
"Besimi është në fjalët e tyre: Allahu është krijuesi ynë, i Cili cakton fatin tonë dhe i Cili na bën të vdesim. Por ky besim është i lidhur me politeizëm, sepse adhurojnë tagutët perveç Allahut.“

Abd ar-Rahman bin Zeid bin Aslam bin Zeid ka thënë:
"Secili prej atyre që adhurojnë krijesat krahas Krijuesit beson sigurisht në Allahun dhe e din që Allahu është Krijuesi i tij, Zoti dhe Mbikqyrësi. E pavarësisht nga kjo, ai i përshkruan Atij shok.“

Por jo vetëm grafika të gravuara në gure dhe drunjë shërbejnë si idole, të cilat ne i asociojmë me idhujtari. Kur e gjithë mënyra e jetesës, krejt jeta, te gjitha shpresat dhe dashuria i drejtohet diçkaje që nuk është asgjë, ajo asgjëja është objekt adhurimi! Gjithçka që është më e rendësishme tek njeriu se sa besimi/feja mund të shndërrohet herët apo vonë në tagut dhe ta largojë njeriun prej monoteizmit.
Pra, njohja e Allahut si Zot, duke mos ia drejtuar Atij të gjitha format e adhurimit nuk e shpëton njeriun nga dënimi, sepse në esencë kjo është një nga manifestimet e idhujtarisë.
Në Kur’an karakterizohet mungesa e monoteizmit si mëkati më i madh, i cili shlyen të gjitha veprat e mira. Allahu i Plotfuqishëm thotë:

"Pasha Allahun, ty të është shpallur, e edhe atyre para teje: ' Nëse i bën shok (All-llahut), veprat tua janë të asgjësuara dhe ti do të jeshë prej të humburve'." (Zumer, 65)

Me fjalë të tjera, monoteizmi është thelbi i botëkuptimit personal, rreth të cilit bashkohen veprat e mira, qëllimet e mira dhe rezultatet tjera pozitive në jetën e njeriut. Mungesa e këtij thelbi është shkaku i kotësisë se të gjitha akteve të mira dhe anullon automatikisht të gjitha qëllimet, veprat dhe aspiratat e mira pa ndonjë përjashtim. Allahu i Plotfuqishem thotë:

"… ai që i përshkruan Zotit shok, All-llahu ia ka ndaluar (ia ka bërë haram) atij xhennetin dhe vendi i tij është zjarri. Për mizorët nuk ka ndihmës.“ (Maide, 72)

Shpesh herë është lehtë të dallohet politeizmi tek një njeri i cili pranon ekzistencën e Allahut. Veçanarisht nëse ai ka cilësi mjaft pozitive dhe është i lidhur me ne (është i gjakut tonë)

Por kur një njëri bën ndonjë krim serioz kunder njërit prej llojit (familjes, farefisit) të tij, ata në rrethin e tij jo vetëm që e kritikojnë këtë akt, por edhe ndërmarrin masa për denimin e veprave të tilla. Si mund te shpjegohet ne kete rast fakti, qe duke qene i interesuar per drejtesi ne lidhjen (farefisnore) mes njerezve, i neglizhojme krimet kunder Allahut, te Plotfuqishmit, Krijuesit dhe Shpikesit e krejt kesaj ekzistence? Kur’ani per kete thote:
"… mos i përshkruaj All-llahut shok, sepse idhujtaria është padrejtësi më e madhe!." (Llukman, 31.13)

Padrejtësia më e madhe ndaj Allahut të Plotfuqishëm!

Misioni i gjithë të Dërguarve të Allahut ishte thirrja në monoteizem. Ateistët dhe idhujtarët shpesh herë i ofronin profetëve dhe të Dërguarve pasurinë e kësaj bote në shkembim me koncesionin e fesë. Ata thonin: "Ne pajtohemi të pranojmë monoteizmin pjesërisht." Por profetët tregonin gjithnjë këmbëngulje në besimin e tyre duke thënë: "JO! Nuk ka Zot tjetër pos Allahut!" Për këto fjalë ata i vrisnin dhe i përsekutonin, për këto fjale besimtarët luftuan dhe sakrifikuan jetën e tyre. Thirrja në teuhid (monoteizëm) pa dyshim që binte në konfrontim me jobesimtarët. Kështu është Sunneti i Allahut në krijesat e tij.
I Dërguari i Allahut (paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te) i thërriste njerëzit të adhurojnë vetëm Allahun. Ata që pasuan thirrjen e monoteizmit u bënë vëllezërit e tij, ndërsa ata që refuzuan u bënë armiqtë e tij.
Kështu, shembuj të ngjajshëm në situatën e sotme kanë ndodhur gjatë gjithë historisë. Filluar nga Ibrahimi a.s. dhe pasuesit e tij, të cilët i thonin popullit të vet:

"… Ne tërhiqemi prej jush dhe prej asaj që adhuroni, pos All-llahut, nuk besojmë tuajën, prandaj ndërmjet nesh e jush është e hapët armiqësia e urrejtja derisa ta besoni vetëm All-llahun Një! ..." (Mutehinet, 60.4), dhe deri te Muhammedi (paqa dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te) dhe shokët e tij, të cilët në emër të Allahut dolën në xhihad kundër politeistëve – njerëz nga farefisi i tyre, nga fqinjët dhe miqë e tyre të mëparshëm.

Ky është përshkrimi më i mirë i Allahut, i Cili tha:
"Nuk gjen popull që e beson All-llahun dhe ditën e gjykimit, e ta dojë atë që e kundërshton All-llahun dhe të dërguarin e Tij, edhe sikur të jenë ata (kundërshtarët) prindërit e tyre, ose fëmijët e tyre, ose vëllezërit e tyre, ose farefisi i tyre. Ata janë që në zemrat e tyre (Ai) ka skalitur besimin dhe e ka forcuar me shpirt nga ana e Tij." (Muxhadele, 58.22)

Feja e Allahut gjithnjë iu kundërvu pabesnikërisë dhe muslimanët, të cilët janë një familje, një komb dhe një ushtri, gjithnjë iu kundërvunë kufarëve. Ata që besojnë Allahun dhe Ditën e Gjykimit nuk guxojnë të jene në dyshim në këtë pikë.

Pra, çfarë lloji të politeistëve ishin ata, të cilëve Pejgamberi (paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te) ua shpalli pikërisht luften, pavarësisht nga lidhjet familjare, miqësore apo fqinjësore?

Idhujtarët në kohën e Pejgamberit (Paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te) e pranuan Allahun si Krijues dhe Mbikëqyrës dhe politeizmi i tyre ishte pikërisht ne adhurimin e tyre, gjë të cilën Kur’ani ve në pah në shumë raste.

Allahu i Plotfuqishëm thotë:
"Thuaj: "E kujt është toka dhe çdo gjë që ka në të, nëse jeni që e dini?" Ata do të thonë: "E All-llahut". Atëherë thuaju: "Përse pra nuk mendoni?" Thuaj: "Kush është Zoti i shtatë qiejve dhe Zot i Arshit të madh?" Ata do të thonë: "All-llahu!" Thuaju: "E pse nuk frikësoheni pra?" Thuaj: "Në dorën e kujt është i tërë pushteti i çdo sendi, dhe Ai është që mbron (kë të do), e që prej Atij nuk mund të ketë të mbrojtur; nëse jeni që e dini?" Ata do të thonë: "Në dorë të All-llahut!" Thuaj: "E si mashtroheni pra?" (Mu‘minun, 84-89)

Ata nuk besuan se idhujt (tagutët) e udhëheqin këtë botë dhe qeverisin çështjet e saj. Të kundertën, ata besuan se vetëm Allahu Sovran është i aftë për këtë, ata i njohën ata të cilëve iu luteshin krahas Allahut vetëm si krijesa, të cilat nuk mund t‘i bëjnë mire apo keq vetes së tyre apo adhuruesve të tyre. Ata pranuan se vetëm Allahu është i aftë ta bëjë këtë dhe se askush nuk e ndanë këtë fuqi me Ate.

Ata besuan se Allahu është Krijuesi dhe të gjitha qeniet tjera janë krijesa; se Ai është Zoti dhe cdokush tjeter është sherbetor nen fuqine e Tij. E prapseprap ata i pershkruanin Atij shoke nga krijesat, duke i kerkuar atyre ndihme per ndermjetesim para Allahut dhe duke u munduar ti afrohen Allahut me meditimin e tyre.
Ja cfare thote Allahu i Plotfuqishem per ata:
"… Ndërsa ata që në vend të Tij adhurojnë miq të tjerë (duke thënë): Ne nuk i adhurojmë ata për tjetër, vetëm që të na afrojnë sa më afër All-llahut …" (Zumer 39.3)

Kështu, idhujtarët e pranonin Allahun si Zot, megjithatë Ai nuk i perfshiu ata ndër muslimanët. Të kundertën, Allahu i shpalli ata si politeistë dhe jobesimtarë dhe u premtoi atyre tortura të përjetshme në xhehennem dhe lejoi të Dërguarin e Tij (paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te) të cenoj jetët dhe pronat e tyre.

Në të vërtetë, në asnjë rrethanë tjetër nuk është vija mes besimit dhe mosbesimit aq e dalluar sikurse në rrethanat e xhihadit. Dhe jo vetëm në kuptimin e materializimit në antagonizmin mes muslimaneve dhe kufarëve në betejë, por gjithashtu në procese subjektive, në zemrën e secilit musliman.

Nëse dashuria për hir të Allahut është prioriteti i vetëm në xhihad, xhenneti është i vetmi qëllim, një shok besimtar është vëlla për të dhe një jobesimtar është armik i tij, kushdo që të jete ai. Monoteizmi shkëlqen në zenitin, në kulmin e tij.

Ditët e sotme nuk janë ndryshe nga ditët e të kaluarës. Ekziston një arsye se pse dita e betejës së Bedrit, beteja e parë midis Islamit dhe Kufrit (mosbesimit) është quajtur "Dita e dallimit". Atë ditë muslimanët luftonin kundër baballarëve të tyre, djemve dhe të afërmve të tyre. Kështu për shembull Omer ibn Hattabi, Allahu qoftë i kënaqur me te, e mbyti në këtë betejë axhën e tij al-Asa ibn Hisham; Ebu Bekr luftonte kundër djalit të tij Abd arr-Rrahman, dhe Abbasi u zu rob gjatë betejës, i cili ishte axha i Resulullahit (paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te).

As vlera e gjakut, as e familjes, as e kombit nuk mbipeshoi vlerën e fesë. As forca, as fuqia as numri, as përkrahja e Iblisit nuk mund ti ndihmonte armiqtë e Allahut, për të cilët i Lartmadhërishmi thotë:
"Ana (grumbulli) juaj nuk do t'ju vlejë asgjë edhe nëse është e madhe, sepse All-llahu është me besimtarët.“ (Enfal, 8.19)

Allahu i Plotfuqishëm i forcoi besimtarët, bëri testin më të lehtë për ta, ngriti besimin e tyre mbi fjalët e mosbesimit dhe veçoi të vërtetën nga gënjeshtrat.

Në të vërtetë, vetëm në xhihad muslimani mund ta njoh veteveten, ta zbuloje potencialin e besimit të tij dhe të shohe qartë, se cila është realisht shkalla e sinqeritetit të tij dhe dashuriëe së tij për Allahun. Në të vërtetë, vetëm xhihadi është një instrument efektiv kundër perspektivave të bashkimit të besimit dhe mosbesimit dhe dallon personin e sinqertë nga hipokriti. Në të vërtetë, mohimi i xhihadit është mohim i një pjese të fesë sonë.
Konfrontimi i haptë është gjëja e vetme që mund të na ruaj nga tundimi. Aq më shpirtbutë që tregohen mosbesimtarët ndaj muslimanëve, aq më e rrept duhet të jetë pozita e muslimanëve.

"Ashtu që kufiri ndërmjet Islamit dhe Kufrit të jetë më i dukshëm dhe më i dalluar, ashtu që ne mund të mesojmë (të edukojmë) dhe të mbjellim urrejtje ndaj mosbesimit ndër muslimanët."
(Amir Sayfullah).

Marre nga: http://www.teuhid.net/xhihad/dita-e-dallimit.php