Kur fillon jeta e njeriut ?

[IL__SANTO]

IL_SANTO Ka njerez qe jane gjalle pa ditur se jetojne !

Atehere ata nuk jetojne edhe nuk e dine konceptin e fjales Te Jetosh.

[biligoa]

xfiles
Po se je ne yll qe vezullon ne cdo postim ti.
Yllooooooo !

[xfiles]

Tani çdokush jeton ne menyra te ndryshme.
Ajo qe dike e ben te ndihet i gjalle mua me ben te ndihem i vdekur, dhe ajo qe mua me ben ta ndjeje jeten ne vena dikujt mund ti duket vdekja vet.

P.S.biligoa, mos ma bej qefin mua se me ve ne siklet , seriozisht.

[Elna Durrësi]

Elna Durrësi po qe zemra fillon te reh qe ne muain e trete te shtatzanise !

Jeta është diçka e dhuruar nga dy njerëz të tjerë, biologjikisht prindërit. Fizikisht jeta fillon që në momentin e krijimit të embrionit, shumë më përpara se muaji i tretë. Por në botëkuptimin e një çifti jeta e fëmijës së tij fillon që në momentin e projektimit të shtimit të familjes.

Në psikologjinë e botës foshnjore, flitet për "Dëshirën për fëmijën" dhe zinë ndaj kësaj "Dëshirë" në momentin kur fëmija lind konkretisht. Kjo "Dëshirë" e fëmijës që ndryshe dhe mund ta quaj fëmija i imagjinuar është ajo që ka ekzistuar në kokën e nënës dhe babait të foshnjës deri në momentin e ardhjes konkrete të fëmijës së tyre.

Në momentin e lindjes është një "kalim" shumë delikat midis fëmijës së lindur konkretisht dhe fëmijës së imagjinuar. Ka plot raste të mospranimit psiqikisht nga nënat e reja ose baballarët të fëmijës që në momentin e lindjes ose dhe pas saj.

Në kulturën e popullit tonë është folur shumë për lehoninë, e cila në gjuhën e mjekësisë mund të bëjë pjesë në atë që njihet Baby-Blus. Një nga elementet e lehonisë është edhe përballja me ardhjen e fëmijës.

Vërtet që në kulturën tonë nuk i është vënë shumë rëndësi këtij detaji, që në dukje është i vogël, por që rëndësinë e ka të madhe. Nga kjo "dëshirë" e fëmijës, varet shumë "shikimi" prindëror në fëmijën e ardhur konkretisht. Është nocion psikologjik dhe jo fiziologjik.

Ndoshta duket pak absourde, por është e vërtetë.


Shtojcë,

Një shëmbull për ilustrim:

Në disa nga familjet ku nuk ka pasur djem edhe pse ka patur lindje të shumta. Në momentin kur fëmija i fundit pas shumë lindjeje vajzash pritej vinte në jetë me shpresën të ishte djalë, e në fakt ishte vajzë.

Në mendjet e një çifti të tillë ky fëmijë ishte djalë. Dhe shikimi e sjellja që kanë patur ndaj tij ka qenë një shikim si të ishte djalë. Nuk di nëse keni parasysh vajzat-djem nga sjellja, veshja të ecurit dhe të folurit. Kjo përshtatje sociale është në lidhje me shikimin që prindi ka patur ndaj kësaj ngjizje dhe kësaj lindjeje.

Si konkluzion, jeta e këtij/kësaj fëmije ka filluar që në momentin e projektimit të ngjizjes (Këtë radhë do jetë djalë).


Përshëndetje

Elna!

Shpjegimi i mësipërm i përket rasteve normale të ardhjes në jetë të një fëmije. D.m.th. nga dy prindër të martuar a dashuruar që kanë projektuar të jenë prindër. Sepse në rastet kur fëmija ka ardhur në jetë si pasojë e një dhunimi a forcimi, nuk mund të mendohet njëjtë.