Musolini, gënjeshtari epshor i momentit

[Xhuxhumaku]

Dashuritë e famshme/ Duçja: Femrat më jepen me lehtësi, të shtyra vetëm nga pushteti im

Musolini, gënjeshtari epshor i momentit

Dashuritë e tre prej diktatorëve më të mëdhenj në historinë botërore do të vijnë së shpejti në formën e një analize psikologjike në librin që do të botohet këto ditë nga “Onufri”. Gratë dhe erotizmi, bashkë me ambicien që përjetuan Musolini, Hitleri dhe Franko, do të serviren në librin “Dashuri diktatorësh” të autorëve L. S Bellosuv dhe A. L. Petrushev. I përkthyer nga Guri Shyti, libri do të jetë i ndërthurur me fakte historike, përshkrime psikologjike, por edhe me nota letrare. Redaksia e “Tirana Observer” po boton disa pjesë të shkurtra nga ky botim, që i sheh këta emra diktatorësh në një dritë të re: atë të pasionit dhe të ndjesive erotike përballë pushtetit.

Musolini, kryengritësi dhe Don Zhuani i ri

“Benitoja që të përket ty dhe revolucionit shoqëror”… Me këtë shprehje patetike i mbyllte Musolini letrat e tij të dashurisë, drejtuar njërës prej shoqkave të tij të shumta, që atëherë kur, për atë kryengritës të ri nga një krahinë e largët, nuk kishte dëgjuar njeri as jashtë fshatit të lindjes. Gënjeshtra dhe çiltërsia rrëshqisnin njëlloj me lehtësi nga maja e penës dhe e gjuhës së tij. Musolini e gënjente të dashurën e tij, sepse asnjëherë nuk i kishte përkitur as asaj dhe as atyre që kishte pasur përpara dhe pas saj, por ai, i nxitur nga pasioni, e shprehte me çiltërsi vrullin e çastit. Kur u rrit dhe u bë i njohur, Musolini e ruajti këtë cilësi kundërshtuese, me të vetmin ndryshim se i duhej të gënjente më tepër. Gjithsesi, në marrëdhëniet me gratë nuk ndryshoi shumë. Kur u bë Duçe (udhëheqës), Musolini gjithnjë e më rrallë shndërrohej në dashnor të zjarrtë. Vrulli i shprehur hapur i pasionit trupor, ashtu si në moshën e rinisë edhe më vonë, ia zëvendësonte atij shprehjen e gjatë të dashurisë me fjalë dhe nuk kërkonte akordim shpirtëror apo përgatitje të gjatë. Seksi i rëndomtë e largoi dashurinë nga jeta private e Musolinit me po atë sukses, me të cilin aventurizmi politik zëvendësoi përfytyrimin e realitetit.
Benito Musolini, si asnjë diktator tjetër i shekullit XX, përfshinte në vetvete dëshirën e shfrenuar për pushtet dhe etjen e pashuar për dashuri. Këto ndjesi buisnin në qenien e tij që në moshë të re dhe shkapërderdheshin në veprime e sjellje të tilla, të cilat tronditnin me vulgaritetin dhe cinizmin e tyre, madje edhe më “lëkurëshollët”, që ishin mësuar me dhunën dhe vrazhdësinë e njerëzve. Musolini kurrë nuk i fshihte pasionet e tij, as në publik si politikan, as në jetën intime si mashkull. Politika dhe dashuria ishin për të njëlloj të domosdoshme. Nga ana tjetër, pushteti, shpesh, bëhej një karrem i tillë, që tërhiqte drejt tij qindra adhuruese, i bënte ato të lehta për të rënë në kurth dhe i poshtëronte. Një herë, vetë Musolini, një pyetjeje lidhur me faktin se ç’i shtyn femrat t’ia japin atij dashurinë e tyre me aq lehtësi, me një shpoti që nuk mund ta fshihte dot, por krejt seriozisht, iu përgjigj: “Vetëm pushteti”.
Politika, karriera dhe pushteti qëndronin mbi të gjitha. Përcaktuesi i fateve njerëzore, që arriti pothuajse një pushtet të pakufizuar, që notonte në servilizëm, në respekt e në lavdi, Benito Amilkare Andrea Musolini (i tillë është emri i plotë i tij) ka qenë një feminist i vërtetë, i cili synonte të mos i shpëtonte asnjë fustan që i kalonte atypari. Zakonisht ai këtë e arrinte….

Pushtetar dhe epshor

Sapo zbriti në tokën e Qytetit të Përjetshëm, si njeriu numër një i pushtetit ekzekutiv, Musolini ndjeu një shkulm të paparë energjish jetësore, të cilat kërkonin shteg për t’u derdhur si në fushën e veprimtarisë shtetërore, që ishte gjë e re për të, ashtu edhe në “frontin e dashurisë”, që ishte një fushë e njohur dhe që tani po ia shpaloste në mënyrë marramendëse “perspektiva kryeqytetase”. “Unë dua të jem i thjeshtë, shërbëtor i painteres i shtetit, do të deklarojë ai më vonë, udhëheqës partie, por, përpara së gjithash, kryetar i një qeverie të fortë”.

Mikeshat e shtratit

Gjatë shtatë vjetëve, pas ardhjes në Romë, Duçja bëri një jetë don zhuani, pa telashe familjare. Në shtëpi i shërbente një amvisë e moshuar, ndërsa ushqimin e merrte nga kuzhina e baronit. Ashtu si edhe në vitet e shkuara, kënaqësia e tij e vetme ndjesore mbetej seksi. Ndonëse kryeministri kishte shumë pak kohë për lidhje dashurore, dama të moshave dhe profesioneve të ndryshme i shkonin atij në një radhë që nuk kishte të mbaruar. Ky fakt është mbresëlënës: në moshën 40-45-vjeçare, Musolini, jo vetëm e ruajti aftësinë seksuale, por dukej sikur i kishte shtuar fuqitë, të cilat i harxhonte papushim me të gjitha femrat që i vinin në dhomën e hotelit ose në banesë. Kameriere e postiere, gazetare e të huaja, bashkëshorte e të fejuara të sipërmarrësve e fashistëve, të gjitha pothuaj pa asnjë përzgjedhje i nënshtroheshin epshit të papërmbajtur të Duçes. Shumë prej atyre femrave, sasinë e të cilave deri më sot nuk ka mundur ta përcaktojë asnjë hulumtues, vinin vetëm e vetëm për të pasur marrëdhënie seksuale, sepse Musolini ishte aq harbut e i pacipë, saqë e quante të tepërt edhe fshehjen më elementare të qëllimeve të tij. Ato i jepeshin menjëherë dhe pastaj dilnin e, me kënaqësi i tregonin botës për atë që kishte ndodhur. Ato i habiste këmbëngulja dhe padurimi i Duçes. Në çastin e orgazmës, atij i mungonin plotësisht qendrat e frenimit, nuk e fshihte dot vrullin e epshit, ishte i paturp dhe plotësisht i shtendosur, kërcëllinte dhëmbët dhe shante me fjalë të vrazhda, të cilat i dilnin të pakontrolluara nga goja. Atë e drejtonte një lloj instinkti shtazarak, i cili i bënte të dridheshin ato partnere seksuale, të cilat, në jetën seksuale, nuk mundnin të shkëputeshin dot nga zakonet fanatike apo nga druajtja e natyrshme. Për ato, vrazhdësia mashkullore, përçmimi i hapur i normave të pranuara gjerësisht të sjelljes, egoizmi primitiv i pasionit të tij demoniak, kishte diçka tërheqëse, gjë që ato i frikësonte dhe i nxiste njëkohësisht. Musolini ishte plotësisht i shpenguar dhe egoist. Ai e shfaqte hapur kënaqësinë, pa e vrarë fare mendjen për atë se ç’mendonin partneret.

Lirizmi i tingujve të Vagnerit

Ai nuk kërkonte poza komode, shpesh parapëlqente dyshemenë apo tavolinën më shumë se krevatin, nuk dallohej për novatorizma dhe nuk ndiente asnjë nevojë për ato. Sipas deklaratave të atyre grave, Musolini nuk ua shfaqte atyre dashurinë (pastaj, si mund ta bënte ai një gjë të tillë, për sa kohë, shpesh nuk ua dinte as emrat atyre), nuk u pëshpëriste fjalë të ëmbla në vesh, nuk i zhvishte krejt, ndërsa ai vetëm sa ulte poshtë pantallonat dhe nuk i hiqte fare këpucët. Pasi merrte atë çka donte, atij nganjëherë i hipte një lirizëm i dukshëm, madje, merrte në dorë edhe violinën, një truk mjaft i rëndomtë ky, por që bënte përshtypje. Duçja luante më shumë melodi të Vagnerit.
Disa të tjera, Duçja i bënte për vete me forcë. Gulfimet e tij ishin aq të vrullshme dhe të egra (ndonëse ai përpiqej të mos u shkaktonte dhimbje), saqë kundërshtimi bëhej i kotë. Përveç kësaj, gjithçka bëhej shumë shpejt: vetëm disa minuta kalonin që nga çasti kur ai i afrohej “viktimës”, pastaj, pasi plotësonte dëshirën e tij, e lëshonte atë. Në fakt, teksa vepronte në kundërshtim me dëshirën e femrave, ai kryente krime penale, për të cilat ai mund të ndëshkohej. Por, asnjëherë dhe asnjëra nga ato gra, që ai përdhunonte, nuk iu drejtua gjyqit dhe nuk kërkoi shpagim.

Familja dhe prindërit e Musolinit, Hitlerit dhe Frankos

Gjithmonë dhe në çdo vend, një nga karakteristikat e burrit është gruaja me të cilën ai ka lidhur fatin dhe jetën e tij. Benito Musolini, një dashnor i papërmbajtur, që i ndërronte femrat si dorezat e tij, të cilat, meqë ra fjala, formonin një koleksion të tërë; Adolf Hitler, kundërthënës dhe enigmatik në jetën e tij intime dhe Fransisko Franko, një familjar shembullor. Vetëm se ka një rrethanë kureshtare, e përgjithshmja e atyre të treve ka qenë mjedisi familjar në të cilin ata ishin rritur, tiparet e ngjashme të baballarëve dhe të nënave të tyre. Kështu, i ati i Musolinit, Aleksandri, ishte farkëtar, njeri me karakter të fuqishëm, por që nuk ishte i dhënë pas punës, prandaj edhe ndodhej gjithnjë i mbytur në borxhe, për shkak të prirjes drejt alkoolit dhe aventurave dashurore. E ëma e tij, Roza, me profesionin e mësueses, katolike e përkushtuar, bënte çmos që të mbante familjen.
E ëma e Hitlerit, Klara, ishte një grua shtëpiake, e cila më parë kishte punuar shërbyese, shumë simpatike, që i ishte përshtatur shumë mirë jetës dhe që shkonte rregullisht në kishë. I ati, Aloizi, ishte një nëpunës i shkallës së mesme, shumë i ndërgjegjshëm, por, ashtu si edhe Alesandro Musolini, ishte egoist dhe donte ta shijonte jetën, kryesisht në formën e verës dhe të femrave.
Një gjendje të ngjashme gjejmë edhe te Frankoja. I ati, Nikolasi, llogaritar i shërbimit portual në flotën spanjolle, një njeri i shthurur që i pëlqente jeta në qejfe, feminist dhe pijanec. E ëma, Pilari, ishte një grua konservatore, besimtare, e butë dhe e përzemërt.
Baballarët, herë pas here i rrihnin të bijtë, kurse nënat i mbronin vazhdimisht.
Nuk është për t’u habitur që te Musolini, Hitleri dhe Frankoja ishte zhvilluar kompleksi i Edipit në formën e joshjes seksuale të pavetëdijshme ndaj nënave të tyre dhe revoltës së djalit ndaj pushtetit atëror, që e kishte prejardhjen nga tradita patriarkale.

Duçja, dashnori që nuk dinte të zgjidhte

Musolini nuk dallohej si njeri që dinte të zgjidhte apo për shije të spikatura. Epshet e tij bënin që të nxiteshin shumë femra. E vetmja gjë që nuk i pëlqente atij te femrat ishte dobësia e skajshme trupore. Duçes nuk i bënte përshtypje se sa bukur ishin të veshura femrat, se ç’ngjyrë kishin sytë, apo flokët e tyre, se në ç’gjendje i kishin thonjtë, apo qerpikët. Atë pothuajse asgjë nuk e shqetësonte: as pastërtia e të linjtave dhe as që ato nuk ishin të reja, as dhëmbët e verdhë, madje as era e djersës. Përkundrazi, atij i pëlqenin të gjitha llojet e erërave të forta: si e parfumeve të shtrenjta dhe e kolonjës së lirë, e djersës dhe e trupit të shëndetshëm.
Musolini edhe për vete nuk shkëlqente për rregull e pastërti. Atij iu desh një punë mjaft e madhe ta mësonte veten të rruhej çdo ditë, e megjithatë, një herë guxoi të paraqitej i parruar në një pritje të organizuar për nder të mbretit të Spanjës. Duçja vazhdonte të ishte i parregullt në mbajtjen e rrobave, nuk e kishte problem të mbante veshur këmishë të papastër, nuk i pëlqente të lidhte lidhëset e këpucëve dhe shpesh bënte edhe pa to. Atij nuk i interesonte fare moda, mund të vishte geta burrash bashkë me kostumin e mbrëmjes, ndërsa vinte kravatë kur kishte të veshur frak. Duçja, me trupin e tij të shkurtër e të fuqishëm, as që mund të mëtonte, qoftë edhe larg e larg, për të qenë elegant, trupshkurtër (167 cm), ai dukej edhe më i shkurtër për shkak të prirjes së parakohshme për t’u dhjamosur. Duke e ditur një gjë të tillë, Musolini parapëlqente të vishte uniformë ushtarake dhe kishte disa variante të saj. Në mënyrë të veçantë i pëlqente kostumi i zi dhe festja me një tufë puplash. Kështu, atij i pëlqente të kapardisej përpara pasqyrës, aq sa një herë urdhëroi të thërrisnin një damë të re, të njohurën e tij. Kur ajo, duke dihatur nga turbullimi, erdhi, Duçja i tha: “Të ftova të më thuash dukem mirë me këtë kostum, apo jo?”.

Tirana-Observer.

[Xhuxhumaku]

Demat italianë: jetët seksuale të Musolinit dhe Berluskonit

Libri i sapopublikuar në Itali i të dashurës së fashistit Benito Musolini, tregon për epshin e tij ndaj femrave, ndërkohë që një libër i ngjashëm po del edhe për Berluskonin

Benito Musolini dhe Silvio Berluskoni, liderët më karizmatikë që ka njohur Italia në historinë moderne, kanë shumë më tepër të përbashkëta nga sa mendohej. Të dy u shfaqën si udhëheqës energjikë në periudhat kur demokracia italiane ndodhej në çaste të vështira. Të dy kanë gëzuar një popullaritet të jashtëzakonshëm dhe thuajse janë adhuruar nga një pjesë e madhe e turmave, duke gëzuar nga ana tjetër edhe një imunitet të rrallë. Të dy kanë qenë trupshkurtër e robustë, me një fizik prej fshatari klasik. Dhe të dy shfaqen si njerëz me një oreks të madh për seks. Se sa të madh e ka oreksin Berluskoni, kjo u bë e qartë këtë javë me publikimin e një libri kujtimesh të Patricia d‘Adarios, prostitutë që pretendon se ka kaluar dy net me Berluskonin një vit më parë, si dhe me botimin e ditarëve të Klareta Petaçit, të dashurës më afatgjatë të Musolinit. Ditarët e Petaçit, e cila u pushkatua së bashku me diktatorin, ndërsa po përpiqeshin të arratiseshin për në Zvicër në fund të luftës, janë publikuar në përfundimin e periudhës 70-vjeçare të sekretit mbi dokumentet shtetërore.
Nga këta libra një gjë del qartë në pah, se të dy kishin një oreks të shfrenuar për seks. Edhe për Patricia d‘Adarion, një grua me një përvojë të gjatë në fushën e shoqërimit të meshkujve, numri i femrave me të cilat ishte shoqëruar kavalieri ishte jashtë standardit e normales. Libri që ajo ka nxjerrë së fundi quhet: "Bëni qejfin tuaj, President" dhe, ndër të tjera, ajo shkruan: "Si grua shoqëruese mendoja se kisha parë disa gjëra nga kjo botë, por nuk kisha parë kurrë 20 gra për një burrë… Zakonisht në një orgji numri i meshkujve është i barabartë me atë të femrave, pasi ndryshe njerëzit nisin e mërziten, por në rastin e Berluskonit ishte ai që i vendoste rregullat e lojës dhe ai ishte Kryeministri". Edhe për sa i përket Musolinit, ai ishte në të njëjtin "klub". Njëherë ai i tha të dashurës së tij xheloze, Klara, se ideja e të fjeturit vetëm me një grua ishte për të "e papranueshme". Sipas biografit të Musolinit, Nikolas Farrell, Duçja gjatë jetës së tij ka shkuar me rreth 5000 femra. Sipas tij, ai gjatë gjithë kohës ishte në gjuajtje të femrave dhe nuk humbiste rast për t‘i shpënë ato në shtrat. Edhe Berluskoni, sikundër Musolinit, ka një qëndrueshmëri të jashtëzakonshme. Pavarësisht moshës 74-vjeçare dhe një kanceri në prostatë, sipas D‘Adarios ai ishte "i palodhshëm" në shtrat, edhe pse ajo vetë nuk ishte kënaqur. Ja si i përshkruan ajo në libër netët e kaluara së bashku me Berluskonin në Romë: "Pas sulmit të parë, kur mbaronte punë menjëherë, gjithçka riniste nga e para. Nuk ishte kurrë i lodhur. Nuk kam parë kurrë një njeri kaq pasionant ndaj seksit. Kur më pyeti në isha kënaqur, u tregova e ndershme. Nuk m‘u duk e drejtë që të gënjeja. Duket se Berluskoni e mori si sfidë këtë dhe rinisi nga e para e vazhdoi kështu deri në orën tetë të mëngjesit. I vetmi dallim mes sjelljes së të dy meshkujve ishte mënyra e sjelljes pas aktit seksual me femrat. Sipas rrëfimit të D‘Adarios, mëngjesin e natës së seksit Kryeministri ishte shumë xhentëlmen. "Vinte dhe më pyeste nëse preferoja çaj, apo kafe. Më pas tha se kishte mundësi që të takoheshim sërish, por se këtë herë kishte nevojë edhe për femra të tjera dhe në fund më dha një breshkë të mbuluar me gurë të çmuar". Ndërsa Musolini, përkundrazi, ishte shumë më brutal. Sipas ditarit të Petaçit, Musolini ishte i papërmbajtshëm kur i hipte në kokë që të bënte seks dhe pas marrëdhënies as që i bëhej vonë se si ndihej partnerja. Si është vallë puna me Italinë që nxjerr politikanë të tillë, që me gjithë bëmat e tyre prej atletësh seksi vazhdojnë të jenë në pushtet dhe të admirohen, ndërkohë që në vende të tjera raste të ngjashme i nxjerrin politikanët jashtë "biznesit"? Mjafton të përmendim britanikun Xhon Profumo, apo edhe ish-presidentin amerikan, Bill Klinton. "Seksi përdoret si një shprehje pushteti. Kështu ka qenë që në zanafillë të njerëzimit, si dhe në mbretërinë e kafshëve. E vetmja arsye që në Itali gjërat janë më të pranueshme, është se media italiane ka reaguar me shumë vonesë dhe me shumë konservatorizëm ndaj këtij fenomeni, ndryshe nga media e Shteteve të Bashkuara apo e vendeve të tjera të Europës Perëndimore. Lloid Xhorxh dhe Kenedi të dy kishin shumë të dashura, por në Londër dhe në Shtetet e Bashkuara media nuk i linte rehat dhe herë pas here nxirrte çështje demaskuese në shtyp. Për sa i përket Italisë, deri në prill të vitit 2009, për sa i takon publikut, politikanët italianë nuk kishin të dashura. Këtë vit gjithçka u përmbys, kur vetë gruaja e Kryeministrit italian, Veronica Lario, demaskoi publikisht sjelljet e të shoqit duke i kërkuar atij divorcin për akuzën e "frekuentimit të minoreneve". Deri në atë çast ekzistonte marrëveshja e heshtur, se politikanët mund të kishin të dashura, mund të ishin edhe homoseksualë, por nuk kishte asgjë të vërtetuar dhe të provuar. Por kur Lario lëshoi akuzat e saj publike në një ngjarje të jashtëzakonshme për kulturën dhe për vetë median italiane, njerëzit nuk u çuditën se Berluskoni na kishte një të dashur, apo shumë të tillë, por për faktin se ai mund të kishte shkuar me të mitura dhe se kishte vendosur në politikë femra të reja e të bukura, pa asnjë lloj merite të veçantë. Dhe sapo këto ndodhën, media nuk humbi rastin për të bërë punën e saj dhe hodhi tutje turpin dhe ndrojtjen e mëparshme, duke sulmuar hapur njeriun më të rëndësishëm të vendit. Kjo solli edhe një kulturë të re morali. Muajin e kaluar, ku një politikan kryesor i qendrës së majtë u zbulua se kishte marrëdhënie me një prostitutë, ai u detyrua që të linte postin. Po t‘i referohemi biografit të Musolinit, si Berluskoni, ashtu edhe Musolini reflektojnë një kulturë të caktuar seksuale dhe diskriminimi ndaj femrave, që i përket vendit nga vijnë. Sipas biografit Farrell, meshkujt italianë janë të tillë. "Nëse do t‘i hedhësh një sy televizionit italian, do ta kuptosh menjëherë këtë gjë dhe femrat italiane bëjnë rolin që u është caktuar, pra atë të balerinave gjysmë të zhveshura, që sillen në ekran si të ishin në ndonjë shtëpi publike, duke kërcyer mbi tryeza e duke u zhveshur. Por për këtë nuk mund të fajësohet vetëm Berluskoni, sepse është edhe faji i audiencës që kërkon vazhdimisht të njëjtin model. Si Berluskoni, ashtu edhe Musolini janë liderë karizmatikë, gëzojnë popullaritet te njerëzit dhe për këtë duhen pyetur italianët se përse ata nxjerrin dhe përkrahin deri në fund njerëz të tillë. Disa mendojnë se italianët duan një lider të fortë dhe karizmatik". Ja edhe një paralele mes karizmës seksuale dhe performancës politike. Musolini dhe Berluskoni kanë arritur në karrierën e tyre shumë më tepër se politikanë të tjerë të famshëm të vendit, të tillë si Xhulio Andreoti, apo Romano Prodi, nga ana tjetër pikërisht kjo jetë e shfrenuar seksuale bëri që me kalimin e kohës të shndërroheshin në liderë me një efikasitet shumë të ulët në punë.

shqip

[Fleur Blanche]

O mua me hengert mortia inshallah, na paska qene Ducja kazanova!!!
Nje tullac si spec i mbushur dhe nje pellembe mashkull mbi toke, paska qene i sukseshem me femrat!!! Mjere ato femra, hajde gusto hajde....

Zoti na ruajte!