Gjurmet e besimit te popullit shqiptar ne gjuhen shqipe

[Albo]

Zë - Fjala zë është një fjalë e lashtë origjinale e gjuhës shqipe, dhe ka dy kuptime të ndryshme në përdorimin e saj. Zëri që del nga goja e njeriut. Dhë zë si sinonim i kap, pushtoj. Më zë frika, më zë gjumi, më zë dhimbja. Ajo që më bie në sy është që shumë pak fjalë në shqip fillojnë me shkronjën Z. Dhe në krye të listës është fjala Zot. A ka lidhje vallë fjala "zë" me Zotin? Le ti hedhim një sy se si shqiptarët e përdorin këtë fjalë.

Zëri - kjo fjalë tingëllon si "Zoti im ri". Mësojmë nga Bibla se një nga format se si Zoti (Ati i Trinisë së Shenjtë) iu shfaq njerëzve ishte pikërisht si një zë nga qielli. Kur Krishti u pagëzua nga Joan Pagëzori në lumin Jordan, njerëzit e pranishëm dëgjuan një zë që erdhi nga qielli: "Ky është Biri im i dashur me të cilin jam i kënaqur!" Forma me të cilin Zoti komunikoi me njerëzit ishte zëri i tij.

Zë - Ajo që bie në sy në kuptimin e dytë të kësaj fjale, kapjen, është se përdoret vetëm në raport me njeriun. Më zë frika, më zë gjumi, më zë dhimbja, më zë meraku, janë të gjitha atribute të brendshme apo të jashtme të njeriut; ana shpirtërore dhe ana fizike/trupore e tij. Dhe këto shqiptari gjithmonë i ka parë si veprime të energjive të Zotit mbi të: afrimi apo largimi i Zotit prej shpirtit të tij. Unë nuk njoh ndonjë gjuhë tjetër ku e njëjta fjalë që përdoret për zërin të ketë edhe kuptimin tjetër të kapjes apo pushtimit nga një ndjenjë/dhimbje/gëzim. Kjo na mëson se të parët tanë e kanë parë zërin si një manifestim të fuqisë së Zotit në jetën e tyre.