Njehshmeria e Zotit tek te krishteret dhe muslimanet

[udhetari]

lexo dhe njehere mesazhin tim. mesa duke ju myslot keni mesuar te citoni po me lexim jeni akoma ne periudhen mesolithike, lere mo mesjeten.

cfar te besh kemi mesuar nga kauret

ju keni ber nje mix hynish dhe ne fund doli ai qe ju adhuroni tani

ati + biri + shpirti =Perendia

a ka ndonje menyr tjeter te interpretimit?????

[eldonel]

I. «Në emër të Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjt»
232 Të krishterët pagëzohen «në Emër të Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjt» (Mt 28, 19). Së pari në përgjigjen: «Po, besoj» pyetjes së trefishtë me të cilën u kërkohet të dëshmojnë fenë e vet në Atin, në Birin dhe në Shpirtin Shenjt: «Fides omnium christianorum in Trinitate consistit – Besimi i të gjithë të krishterëve mbështetet në Trininë» .
233 Të krishterët pagëzohen «në emrin» – dhe jo «në emrat» – e Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjt ; në të vërtetë nuk ka veçse një Zot, Ati i gjithëpushtetshëm dhe Biri i tij i vetëm dhe Shpirti Shenjt: e Shenjtërueshmja Trini.
234 Misteri i të Shenjtërueshmes Trini është misteri qendror i besimit dhe i jetës së krishterë. Është misteri i Zotit në vetvete. Prandaj është burimi i të gjitha mistereve të tjera të fesë; është drita që i ndriçon. Është mësimi më themelor dhe më thelbësor në «hierarkinë e të vërtetave» të fesë . E gjithë historia e shëlbimit është historia e zbulimit të Zotit të vërtetë dhe një të vetëm: Atit, Birit dhe Shpirtit Shenjt, i cili i pajton dhe i bashkon me veten e vet ata që janë ndarë nga mëkati» .
235 Në këtë paragraf do të paraqitet shkurt në ç’mënyrë është zbuluar misteri i së Lumes Trini (I), sesi e ka formuluar Kisha mësimin e fesë në këtë mister (II), dhe, më në fund, sesi, nëpërmjet dërgimeve hyjnore të Birit dhe të Shpirtit Shenjt, Hyji Atë realizon «planin e vet mirëdashës» të krijimit, shëlbimit dhe shenjtërimit (III).
236 Etërit e Kishës bëjnë një dallim ndërmjet «Theología» dhe «Oikonomía», duke shënuar me termin e parë misterin e jetës intime të Zotit-Trini, e me të dytin të gjitha veprat e Zotit, me të cilat ai zbulohet dhe komunikon jetën e vet. Nëpërmjet «Oikonomí-së» na është zbuluar «Theología»; por, anasjelltas është «Theología» ajo që ndriçon të gjithë «Oikonomí-në». Veprat e Zotit zbulojnë kush është ai në vetvete; dhe, anasjelltas, misteri i Qenies së tij intime ndriçon kuptimin e të gjitha veprave të tija. Kështu ndodh, për analogji, ndërmjet personave njerëzore. Personi shfaqet me anë të veprimeve të veta, dhe, sa më shumë që e njohim një person, aq më mirë i kuptojmë veprimet e tij.
237 Trinia është një mister i fesë në kuptim të ngushtë, «një nga misteret e fshehura në Zotin, që nuk mund të njihen po të mos zbulohen nga Zoti me rrugë hyjnore . S’ka dyshim që Zoti ka lënë gjurmë të qenies së tij trinitare në veprën e krijimit dhe në Zbulesën e vet gjatë rrugës së Besëlidhjes së Vjetër. Por karakteri intim i Qenies së tij, si Trini e Shenjtë përbën një mister të pakapshëm vetëm me anë të arsyes, po ashtu si dhe për besimin e Izraelit, para Mishërimit të Birit të Zotit dhe dërgimit të Shpirtit Shenjt.

II. Zbulimi i Zotit si Trini
ATI I ZBULUAR NGA BIRI
238 Në shumë religjione Zotit i drejtohen si «Atë». Shpesh hyjnia quhet si «atë i perëndive dhe i njerëzve». Në Izrael Zoti thirret Atë përderisa është Krijuesi i botës . Edhe më shumë Zoti është Atë i Izraelit, «të paralindurit» të vet (Dal 4, 22), për hir të Besëlidhjes dhe të dhuratës së Ligjit. Quhet edhe Atë i mbretit të Izraelit . Në mënyrë krejt të veçantë Ai është «Ati i të varfërve», i jetimit, i vejushës, që janë nën mbrojtjen e tij plot dashuri .
239 Duke e thirrur Zotin me emrin «Atë», gjuha e fesë nxjerr në dritë mbi të gjitha dy aspekte: që Zoti është zanafilla e parë e çdo gjëje dhe autoritet transcendent, dhe që, në të njëjtën kohë, është mirësi dhe kujdes plot dashuri për të gjithë fëmijët e vet. Kjo dashuri atërore e Zotit mund të shprehet edhe me figurën e amësisë , që e tregon edhe më mirë imanencën e Zotit, intimitetin ndërmjet Zotit dhe krijesës së tij. Gjuha e fesë lidhet kështu me përvojën njerëzore të prindërve që, në një farë mënyre, janë për njeriun përfaqësuesit e parë të Zotit. Por një përvojë e tillë dëshmon edhe për faktin se prindërit njerëzor mund edhe të gabojnë dhe ta shtrembërojnë figurën e atësisë dhe të amësisë. Prandaj duhet kujtuar që Zoti është përtej dallimit njerëzor të sekseve. Ai nuk është as mashkull as femër. Ai është Zot. Prandaj tejkalon atësinë dhe amësinë njerëzore , megjithëse është zanafilla dhe modeli i tyre: askush nuk është atë, aq sa është Zoti.
240 Jezusi ka zbuluar që Zoti është «Atë» në një vështrim të padëgjuar: nuk është vetëm për sa është Krijues; ai është Atë në amshim në lidhje me Birin e vet të Vetëm, i cili, nga ana e tij, është Bir vetëm në lidhje me Atin: «Askush s’mund ta njohë Birin përveç Atit, dhe askush s’mund ta njohë Atin, përveç Birit e përveç atij kujt do Biri t’ia zbulojë» (Mt 11, 27). Ngas nje dokument. crici_01

Crici , Uarda , Seminarist une kam bere nje pyetje me heret .
Prap po e parashtroj kush eshte Ati ? A eshte Ati per ju Jezusi apo dikush tjeter ? A e ka kriju Ati te Birin apo Biri te Atin sipas jush ? Kush eshte me i Fuqishem Ati apo Biri sipas jush ? Te ndalemi nje nga nje spjegone sepse keshtu si e spjegoni s ' ju kupton kush .
pershendetje .

[_Mersin_]

o crici eshte pak a shume e kote te mundohesh te shpjegosh qe Ati, Biri dhe Fryma e shenjte jane nje, po Sja u hapi syte Zoti qe ta kuptojne, ne nuk mund tja u shpjegojme dot, e vetmja gje qe mund te bejme eshte qe te lutemi qe ata te kuptojne.Ne vetem se do ti ngaterronim.

Motra kujt i lutej Jezusi ? Nje njeri qe ecte ne toke nuk mund te quhet Zot por vetem profet i nderuar i Zotit.Syte nuk e di ti kush i ka mbyllur.Bibla e thote bukur mos shiko qimen tek syte e te tjereve por trarin ke syri jot qe tse le te kuptosh qe Jezusi ka qene profet i nderuar i Zotit.Nuk te ben dashuria besimtar te ben monoteizmi.Me llogjiken tuaj edhe Zeusi ishte zot edhe, athina edhe herkuli, edhe Buda edhe Konfucio edhe edhe ... zotra qe sdjan zotra por jane shpikje te njerzve politeiste.

Oooooooooooooo peopleeeeeeeeeee. Zoti eshte nje dhe ska tjeter si Ai ska tjeter si Qenia e Tij dhe as si Cilesite qe ka Ai.

Hapi syte lexo biblennnnnnnnnnnnnnnnnnnnn se ndoshta te hapet zemra.


{Ata e ndryshuan të vërtetën e Perëndisë në gënjeshtër dhe adhuruan dhe i shërbyen krijesës në vend të Krijuesit, që është i bekuar përjetë. Amen. (Romaket 1/25)

[_Mersin_]

Monoteizmi biblik kunder trinitetit

35 Të tëra këto të janë treguar, në mënyrë që të pranosh se Zoti është Perëndi dhe që nuk ka asnjë tjetër veç tij.(Ligji i Përtërirë - Kapitulli 4)

39 Mëso, pra, sonte dhe mbaje në zemrën tënde që Zoti është Perëndi atje lart në qiejt dhe këtu poshtë në tokë, dhe se nuk ka asnjë tjetër (Ligji i Përtërirë - Kapitulli 4)

7 Nuk do të kesh perëndi të tjera përpara meje.(Ligji i Përtërirë - Kapitulli 5)

39 Tani e shikoni që unë jam Ai dhe që nuk ka Perëndi tjetër përbri meje. Unë të bëj që të vdesësh dhe të jetosh, unë të plagos dhe të shëroj, dhe nuk ka njeri që mund të të lirojë nga dora ime.Ligji i Përtërirë - Kapitulli 32

Isaia per Monoteizmin

5 Unë jam Zoti dhe nuk ka asnjë tjetër; jashtë meje nuk ka Perëndi. Të kam rrethuar, ndonëse ti nuk më njihje,Isaia 45/5 dhe po tek

9 Kujtoni gjërat e kaluara të kohëve shumë të vjetra, sepse unë jam Perëndia dhe nuk ka asnjë tjetër; jam Perëndia dhe askush nuk më ngjet mua,Isaia 46/9

Moisiu per Monoteizmin


(Eksodi 20)


1. "Nuk do të kesh perëndi të tjerë para Meje".
2. "Nuk do të bësh skulpturë ose shëmbëlltyrë të asnjë gjëje.... Nuk do të përkulesh para tyre dhe as do t'i shërbesh".
3. "Nuk do ta përdorësh emrin e Zotit, të Perëndisë tënd, kot".
4. "Mbaje mend ditën e shtunë për ta shenjtëruar".

Gjashtë të fundit janë rreth dashurisë për njeriun

5. "Do të nderosh atin tënd dhe nënën tënde".
6. "Nuk do të vrasësh".
7. "Nuk do të shkelësh besnikërinë bashkëshortore".
8. "Nuk do të vjedhësh".
9. "Nuk do të bësh dëshmi të rreme kundër të afërmit tënd".
10. "Nuk do të dëshirosh...asgjë tjetër që është e të afërmit tënd".


Jezusi per Monoteizmin kunder trinitetit

Markut 12/ 28-34: "28. atëherë një nga skribët që e kishte dëgjuar diskutimin e tyre, duke kuptuar se si iu ishte përgjigjur mirë iu afrua dhe e pyeti: Cili është I pari I të gjitë urdhërimeve? 29. Dhe Jezusi iu përgjigj: -Urdhërimi I parë I të gjithëve është: Dëgjo, o Izrael! Zoti, Perëndia ynë është I vetmi Zot. 30. Dhe, duaje Zotin, Perëndinë tënd me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me të gjithë mëndien tënde e me të gjithë forcën tënde! Ky është I pari urdhërim. 31. Dhe I dyti I ngjan këtij: Duaje të afërmin tëndi porsi vetveten. Nuk ka urdhërim tjetër më të madh se këta. 32. Atëherë skribi I tha: Mirë mësues, the sipas të vërtetës se ka vetëm një Perëndi dhe s'ka asnjë përvec Tij, 33. dhe ta duash me gjithë zemër, me të gjithë mëndien, me gjithë shpirti e me gjithë forcë dhe ta duash të afërmin porsi vetvetja vlen më tepër se sa të gjithë olokaustet dh fllijimet. 34. Dhe Jezusi duke e parë se ai ishte përgjigjur me mend, I tha: Ti je nuk larg nga mbretëria e Perëndisë. Dhe më askush nuk guxoi më ta pyesë."


Kush e shpiku trinitetin ?

[_Mersin_]

Jezusi ishte prej mishi Njeri dhe mbas asaj qe bibla e quan ringjallje.

Shikoni duart e mia dhe këmbët e mia, sepse unë jam. Më prekni dhe shikoni, sepse një frymë nuk ka mish e eshtra, si po shihni se unë kam!''. Dhe, si i tha këtë, u tregoj atyre duart dhe këmbët. Por, duke qenë se ende nuk besonin prej gëzimit dhe ishin të çuditur, ai u tha atyre: ''A keni këtu diçka për të ngrënë?''. Dhe ata i dhanë një pjesë peshku të pjekur dhe një huall mjalti. Dhe ai i mori dhe hëngri para tyre.[Luka 24/39-43]

Kush eshte antikrishti?

Sepse në botë kanë dalë shumë mashtrues, të cilët nuk rrëfejnë se Jezu Krishti ka ardhur në mish(si njeri); ky është mashtruesi dhe antikrishti. (1 e Gjonit 1/7)

Pra sipas Gjonit ai që nuk thotë se Jezusi ka ardhur në mish(si njeri) është antikrishti.Këtë e përforcon dhe verseti tjetër.

Shumë të dashur, mos i besoni çdo frymë, por i vini në provë frymërat për të ditur nëse janë nga Perëndia, sepse shumë profetë të rremë kanë dalë në botë.Nga kjo mund të njihni Frymën e Perëndisë: çdo frymë që rrëfen se Jezu Krishti ka ardhur në mish, është nga Perëndia.Dhe çdo frymë që nuk rrëfen se Jezu Krishti ka ardhur në mish, nuk është nga Perëndia; dhe kjo është fryma e antikrishtit që, siç e keni dëgjuar se vjen; dhe tashmë është në botë. (1 e Gjonit 4/1-3)


Kush eshte anti krishti?

Kush i shkroi keto vargje?

Ruhuni nga qentë, ruhuni nga punëtorët e këqij, ruhuni nga të prerët. Sepse rrethprerja e vërtetë jemi ne, që i shërbejmë Perëndisë në Frymë dhe që mburremi në Krishtin Jezus pa besuar në mish, (Filipianëve 3/2-3)

Prandaj tash e tutje ne nuk njohim më askënd sipas mishit; po, edhe sikur ta kemi njohur Krishtin sipas mishit, [B]nuk e njohim më ashtu[/B]. (2 e Korintasve 5/16)

Antikrishti eshte .... .Shkruesi i letrave biblike .Pali shkroi Biblen ne kundershtim me profecine biblike per mos shtimin e saj dhe mos pakesimin e mesimeve.



Profecia për ndryshimin e biblës

Unë i deklaroj kujtdo që dëgjon fjalët e profecisë së këtij libri, se nëse ndokush do t'i shtojë këtyre gjërave, Perëndia do të dërgojë mbi të plagët e përshkruara në këtë libër. Dhe nëse dikush heq nga fjalët e librit të kësaj profecie, Perëndia do t'i heqë pjesën e tij nga libri i jetës nga qyteti i shenjtë, dhe nga gjërat që janë përshkruar në këtë libër.(Zbulesa 22/18-19)

Do të kujdeseni të zbatoni në praktikë tërë gjërat që ju urdhëroj; nuk do t'u shtoni as do t'u hiqni asgjë". (Ligji i Përtërirë - 12/32)

[_Mersin_]

Kush i shkroi keto ?


Veprat e apostujve
Romakëve
1 e Korintasve
2 e Korintasve
Galatasve
Efesianëve
Filipianëve
Kolosianëve
1 e Thesalonikasve
2 e Thesalonikasve
1 e Timoteut
2 e Timoteut
Titit
Filemonit
Hebrenjve
Jakobi
1 e Pjetrit
2 e Pjetrit
1 e Gjonit
2 e Gjonit
3 e Gjonit
Juda
Zbulesa

Ti heq disa se nuk i ka hskrujt te gjithe pali.

[crici_01]

PER ELDONEL

I GJITHËPUSHTETSHMI

268 Nga të gjitha atributet hyjnore, në Besojmën përmendet vetëm gjithpushtetësia e Zotit: ta rrëfesh këtë ka rëndësi të madhe për jetën tonë. Ne besojmë që kjo gjithpushtetësi është universale, sepse Zoti, që ka krijuar çdo gjë , sundon mbi gjithçka dhe mundet gjithçka; mirëdashëse, sepse Zoti është Ati ynë , është e mistershme, sepse vetëm feja mund ta njohë, atëherë kur «përsoset në ligështi» (2 Kor 12, 9) .

«AI BËN GJITHÇKA I PËLQEN» (PS 115, 3)
269 Shkrimi shenjt e përsërit herë pas here fuqinë universale të Zotit. Ai quhet «I Pushtetshmi (I Fuqishmi) i Jakobit» (Zan 49, 24; Is 1, 24 etj.). «Zoti i ushtrive», «I Forti, Ngadhënjyesi» (Ps 24, 8-10). Nëse Zoti është i gjithëpushtetshëm «në qiell e në tokë» (Ps 135, 6), kjo ndodh sepse i ka bërë vetë. Prandaj s’ka gjë të pamundur për të dhe vepron ashtu si i pëlqen ; ai është Zoti i gjithësisë, të cilës ia ka caktuar vetë rendin, e cila mbetet krejtësisht e nënshtruar atij dhe në dorë të tij; ai është Zotëruesi i historisë: vë në lëvizje zemrat dhe i drejton ngjarjet sipas pëlqimit të vet . «E pasi fuqinë tënde të madhe e ke gjithmonë në shërbim, fuqisë së krahut tënd kush mund t’i bëjë ballë?» (Urt 11, 23).

«TI KE DHIMBJE PËR GJITHÇKA,
PSE GJITHÇKA MUNDESH» (Urt 11, 23)
270 Zoti është Ati i gjithëpushtetshëm. Atësia e tij dhe fuqia e tij ndriçojnë njëra-tjetrën. Në të vërtetë, ai e tregon gjithpushtetësinë e vet atërore me mënyrën sesi përkujdeset për nevojat tona ; nëpërmjet bijësimit që na dhuron «do të jem Ati juaj e ju do të jeni bijtë e mi dhe bijat, thotë Hyji i Gjithpushtetshmi» (2 Kor 6, 18); më në fund nëpërmjet mëshirës së vet të pafundme, që nga çasti kur ai e shfaq në shkallën më të lartë fuqinë e vet duke na i falur lirisht mëkatet.
271 Gjithëpushtetësia hyjnore nuk është aspak arbitrare: «Në Zotin fuqia dhe esenca (thelbi), vullneti dhe intelekti, dija dhe drejtësia janë një gjë e vetme dhe e njëjtë, kështu që asgjë nuk mund të jetë në fuqinë hyjnore që të mos mund të jetë në vullnetin e drejtë të Zotit ose në inteligjencën e tij të ditur» .

MISTERI I PAFUQISË SË PËRFAQSHME TË ZOTIT
272 Besimi në Hyjin Atë të gjithëpushtetshëm mund të vihet në provë nga përvoja e së keqes dhe e vuajtjes. Nganjëherë Zoti mund të duket sikur mos të ishte i pranishëm dhe i aftë të ndalojë të keqen. Por, Hyji Atë e ka zbuluar në mënyrën më të mistershme gjithëpushtetësinë e vet në përuljen e vullnetshme dhe në Ngjalljen e Birit të vet, me anën e të cilave e ka mundur të keqen. Prandaj Krishti i kryqëzuar është «fuqia e Hyjit dhe dija e Hyjit. Sepse, çka në Hyjin duket marri, është më e dijshme se njerëzit – çka në Hyjin duket dobësi, është më e fuqishme se njerëzit» (1 Kor 1, 24-25). Në Ngjalljen dhe në lartësimin e Krishtit, Ati ka shpalosur «mundësinë e fuqisë së vet» dhe e ka treguar «madhërinë e pamasë të fuqisë së tij kundrejt nesh që besojmë» (Ef 1, 19-22).
273 Vetëm feja mund të kapet te rrugët e mistershme të gjithpushtetësisë së Zotit. Falë kësaj feje, njeriu i quan si lavdi dobësitë e veta për të tërhequr mbi vete fuqinë e Krishtit . Modeli më i lartë i kësaj feje është Virgjëra Mari: ajo ka besuar që «s’ka gjë të pamundshme për Hyjin» (Lk 1, 37) dhe ka mundur ta madhërojë Zotin: «Punë të mëdha bëri për mua Hyji i gjithpushtetshëm - i shenjtë është Emri i tij!» (Lk 1, 49).
274 «Bindja e ngulur për gjithpushtetësinë hyjnore vlen më shumë se çdo gjë tjetër për ta përforcuar tek ne ndjenjën e detyrueshme të besimit dhe të shpresës. Arsyeja jonë, e pushtuar nga ideja e gjithpushtetësinë hyjnore, do të pranojë, pa dyshuar më gjatë, çdo gjë që është e nevojshme të besohet, sado e madhe dhe e mrekullueshme që të jetë ose sado të jetë lart përmbi ligjet dhe rendin e natyrës. Madje, sa më të larta të jenë të vërtetat e zbuluara nga Zoti, aq më të lehtë do ta quajë se duhet t’i pranojë» .

[crici_01]

Mjekesia,
Është më vërtet shumë e vështirë ta ndjek mesazhët e tua.
Si një vëlla, të tregoj diçka:
BIBLA: është një libër i madh: zakonisht më shumë se 1300 faqe. Nuk është një libër shkencor, nuk është një libër historik sipas kuptimi që ja japim ne sot kësaj fjale: është historia e dashurisë së Zotit ndaj nesh. Ky libër është i ndarë më dy: Dhiata e vjetër dhe dhiata e re.
Dhiata e vjetër u shkruar përpara erës tonë, përpara lindjes së Krishti, nga shumë shkrimtarët e përmban 39 libra (45 sipas katolikëve që pranojnë në listën e tyre edhe librat ashtuquajtur deuterokanonik).
Dhiata e re ka 27 libra, të shkruar nga shumë autorët.
Për një fat të keq, lidhur me mëkatin e njerëzve, përkthime janë shumë e disa herë nuk japin në një mënyrë korrekte mesazhin, por falë një shkence që quhet Kritika letrare, teksti i Biblës tani është restauruar sipas origjinalit me një saktësie afërsisht 99,9%. Ky tekst kritik, që tani të gjithë studiuesit e Biblës pranojnë, mund të jetë pikë referimi kundër çdo ndryshimi.
Në Biblën, shpesh profetët e autorët kundërshtojnë ata që ndryshojnë Fjalën e Zotit.
Kjo ndodhi dikur e kjo ndodh edhe sot. Kuptimi nuk është se ndryshojnë tekstin e Biblës (askush sot nuk mund ta bëj këtë), por që nuk e kryejnë të gjitha urdhërimet e Zotit sipas vullnetit e tij.
Të krishterët e pranojnë këtë, sepse janë të bindur thellë se Zoti është i shenjtë, se Bibla është e shenjte, se Kisha është e shenjte, por e dinë mirë se ata që adhurojnë Zotin, janë mëkatarë; se ata që lexojnë Biblën janë mëkatarë; se anëtarët e Kishës janë mëkatarë e mëkatarët deri një gjysme orë pas vdekjes. Lexojnë, studiojnë, luten biblën për të gjetur një ndihmë, që jeta e tyre të jetë më dinjitoze.
Me simpati. Crici_01

[crici_01]

Të nderuar,
Dimensionet janë ata e konstruktit ontologjik-metafizik: të unicitetit psikologjik dhe estetik, dhe si pasojë, të lirisë dhe të përgjegjësisë. Paradoksi dhe enigma konsistojnë në bashkëprani të universalitetit racional me unicitetin e përsëritshëm, në bashkëprani të domosdoshmërisë logjike me lirinë, në bashkëprani të varësie si një aspekt i pashmangshëm i ekzistencës sonë me një realitet ekzistues në vetvetën.
Në atë kohë kam bërë një studim që më ka shqaruar disa ide, nga ana intelektuale. Por dua të pranoj që akoma nuk besoj, ndoshta sepse besimi është një dhuratë e Zotit e...
Nëse keni dëshirë, lexoni këtë tekst. Ka mundësi që të arrihet të kuptohet se doktrinat e krishtera mbi Trininë (një Hyj në tre veta) e mbi Krishtin (dy natyra e një person), të mos jenë aq të paarsyeshme si mendojnë Myslimanët që shkruajnë këtu.

Koncepti filozofik i fjalës Person.

Origjina e kuptimi i fjalës person.
Fjala person nuk ka një origjinë folozofike . Është një fjalë që vjen nga gjuha latine. Me këtë fjalë tregohej maska që përdorej në teatër. Aktorët e tragjedisë greke, të teatrit të vjetër përdornin një maskë, bile edhe shumë maska sipas ndjenjat që duheshin të shpreheshin, dhe nëpërmjet maskave zëri per-sonat, domethënë bie përsëri, jehon, zhmadohet.
Fjala greke është prozopon: edhe kjo fjalë tregon një ndjenjë, një qendrim: shikimi i drejtuar mbi diçka që del jashtë e që zbulon diçka që është brenda e fshehur e që është më e rëndësishme dhe më reale..
Një fjalë tjetër greke që na ndihmon në definimin e fjalës person është ypostasis. Domethënë, diçka shfaqet e del jashtë, por gjeja më e rëndësishme, esenca, substanca është e fshehur në atë që shpisat shohin, dëgjojnë...
Në çdo mënyrë ideja që del në pah është ajo e projektimit kah jashtë të diçkaje më kryesore që është brenda, të diçkaje që funksionon si një “chasis”, që nuk shihet, por ekziston e që kuptohet si diçka mbi të cilin mbeshteten shumë elementet të tjera, që shihen, e që nuk janë aq të rëndësishme.
Fjala Person mori një kuptim më të tellë, të brendshëm, në kontekst teologjik të koncilëve ekumenike të shekujve të para të krishtërimit: Ungjinjtë tregonin historinë e një jete (jeta e Krishtit) dhe shpalnin një mësazh shëlbini: ishte e dobishme të përktheheshin me terma konceptuale e me formulat të qarta përmbajtjet e fesë për të definuar një herë e për gjithmonë të vërteta të zbuluara. Nevojtej ndihma e termave se filozofisë greke dhe konceptët e përpiktë e kulturës heleniste, e kjo veçanërisht për të definuar realitetin e Krishtit si një person në dy natyra dhe për të definaur Hyjin si një natyrë me tre persona të njejta e të ndryshme. Debati i Koncilëve të para e ka ndryshuar, por nuk e ka anuluar kuptimi i fjalës “person” si manifestim i jashtëm (maska, fytyra, shikimi, qendrimi) për t’ u afruar në berthamën gjenetikë të personit: domethënë në origjinë e brendshme të asaj që është absolutisht njerëzore, në mënyrë përfundimtare në ne.
Një fjali i një filozofi, Gjon nga Damasku, përmbledh me pak fjalë saktësisht rezultatin e këtij debati: “Personi është ai që duke shprehur vetveten nëpërmjet veprave të veta, jep edhe një shprehje të vetvetës që e ndalon nga të tjerët që kanë të njejtën natyrën”. Kështu përmblidhen elementet e ndryshme që dalëngadalë por vazhdimisht hap pas hapi dilnin në dritë me përdorimin e termitt person: Manifestimi kah jashtë i një realiteti të brendshëm e të pranishëm, por jo drejtpërdrejt të ndjeshëm, të ndërmjetsuar nga “maska” në një mënyrë statike, e në një mënyrë dinamike të treguar nëpërmjet aftësive të veçante së njeriut.
Ky manifestim, nga njëra anë bashkon çdo individ njerëzor me njerëz të tjerë, duke i bërë të ngjashëm dhe nga ana tjetër shprehjes së vetvetës i jep karaktër uniciteti të papërsëritshëm.
Si pasojë e kësaj gëje, shvillimet me shekuj të konceptit “person” nga njëra anë do t’i thellësojnë studimet mbi konstruktin ontologjik-metafizik të njeriut, nga ana tjetër do të caktojnë rëndësinë e tij ndërsubjektive në nivelin e komunikimit, e caktimit të normave juridike, e fiksimit të regullave së jetës shoqërore.
Boecius ka një definim të fanshëm të konceptit për personin: “personi është rationalis naturae individua substantia”, domethënë personi është një substancë individuale e persosur në vetvetën, me një natyrë racionale. Ai ka shprehur më efikacitet dimensionet filozofike e realitetit personal, e njëkohësisht vuri në pah aspektin paradoksal dhe enigmatik të tij.

crici_01

[_Mersin_]

Të nderuar,
Dimensionet janë ata e konstruktit ontologjik-metafizik: të unicitetit psikologjik dhe estetik, dhe si pasojë, të lirisë dhe të përgjegjësisë. Paradoksi dhe enigma konsistojnë në bashkëprani të universalitetit racional me unicitetin e përsëritshëm, në bashkëprani të domosdoshmërisë logjike me lirinë, në bashkëprani të varësie si një aspekt i pashmangshëm i ekzistencës sonë me një realitet ekzistues në vetvetën.
Në atë kohë kam bërë një studim që më ka shqaruar disa ide, nga ana intelektuale. Por dua të pranoj që akoma nuk besoj, ndoshta sepse besimi është një dhuratë e Zotit e...
Nëse keni dëshirë, lexoni këtë tekst. Ka mundësi që të arrihet të kuptohet se doktrinat e krishtera mbi Trininë (një Hyj në tre veta) e mbi Krishtin (dy natyra e një person), të mos jenë aq të paarsyeshme si mendojnë Myslimanët që shkruajnë këtu.

Koncepti filozofik i fjalës Person.

Origjina e kuptimi i fjalës person.
Fjala person nuk ka një origjinë folozofike . Është një fjalë që vjen nga gjuha latine. Me këtë fjalë tregohej maska që përdorej në teatër. Aktorët e tragjedisë greke, të teatrit të vjetër përdornin një maskë, bile edhe shumë maska sipas ndjenjat që duheshin të shpreheshin, dhe nëpërmjet maskave zëri per-sonat, domethënë bie përsëri, jehon, zhmadohet.
Fjala greke është prozopon: edhe kjo fjalë tregon një ndjenjë, një qendrim: shikimi i drejtuar mbi diçka që del jashtë e që zbulon diçka që është brenda e fshehur e që është më e rëndësishme dhe më reale..
Një fjalë tjetër greke që na ndihmon në definimin e fjalës person është ypostasis. Domethënë, diçka shfaqet e del jashtë, por gjeja më e rëndësishme, esenca, substanca është e fshehur në atë që shpisat shohin, dëgjojnë...
Në çdo mënyrë ideja që del në pah është ajo e projektimit kah jashtë të diçkaje më kryesore që është brenda, të diçkaje që funksionon si një “chasis”, që nuk shihet, por ekziston e që kuptohet si diçka mbi të cilin mbeshteten shumë elementet të tjera, që shihen, e që nuk janë aq të rëndësishme.
Fjala Person mori një kuptim më të tellë, të brendshëm, në kontekst teologjik të koncilëve ekumenike të shekujve të para të krishtërimit: Ungjinjtë tregonin historinë e një jete (jeta e Krishtit) dhe shpalnin një mësazh shëlbini: ishte e dobishme të përktheheshin me terma konceptuale e me formulat të qarta përmbajtjet e fesë për të definuar një herë e për gjithmonë të vërteta të zbuluara. Nevojtej ndihma e termave se filozofisë greke dhe konceptët e përpiktë e kulturës heleniste, e kjo veçanërisht për të definuar realitetin e Krishtit si një person në dy natyra dhe për të definaur Hyjin si një natyrë me tre persona të njejta e të ndryshme. Debati i Koncilëve të para e ka ndryshuar, por nuk e ka anuluar kuptimi i fjalës “person” si manifestim i jashtëm (maska, fytyra, shikimi, qendrimi) për t’ u afruar në berthamën gjenetikë të personit: domethënë në origjinë e brendshme të asaj që është absolutisht njerëzore, në mënyrë përfundimtare në ne.
Një fjali i një filozofi, Gjon nga Damasku, përmbledh me pak fjalë saktësisht rezultatin e këtij debati: “Personi është ai që duke shprehur vetveten nëpërmjet veprave të veta, jep edhe një shprehje të vetvetës që e ndalon nga të tjerët që kanë të njejtën natyrën”. Kështu përmblidhen elementet e ndryshme që dalëngadalë por vazhdimisht hap pas hapi dilnin në dritë me përdorimin e termitt person: Manifestimi kah jashtë i një realiteti të brendshëm e të pranishëm, por jo drejtpërdrejt të ndjeshëm, të ndërmjetsuar nga “maska” në një mënyrë statike, e në një mënyrë dinamike të treguar nëpërmjet aftësive të veçante së njeriut.
Ky manifestim, nga njëra anë bashkon çdo individ njerëzor me njerëz të tjerë, duke i bërë të ngjashëm dhe nga ana tjetër shprehjes së vetvetës i jep karaktër uniciteti të papërsëritshëm.
Si pasojë e kësaj gëje, shvillimet me shekuj të konceptit “person” nga njëra anë do t’i thellësojnë studimet mbi konstruktin ontologjik-metafizik të njeriut, nga ana tjetër do të caktojnë rëndësinë e tij ndërsubjektive në nivelin e komunikimit, e caktimit të normave juridike, e fiksimit të regullave së jetës shoqërore.
Boecius ka një definim të fanshëm të konceptit për personin: “personi është rationalis naturae individua substantia”, domethënë personi është një substancë individuale e persosur në vetvetën, me një natyrë racionale. Ai ka shprehur më efikacitet dimensionet filozofike e realitetit personal, e njëkohësisht vuri në pah aspektin paradoksal dhe enigmatik të tij.

crici_01

Tregoni kujdes se mos ndokush ju bën prenë e tij me anë të filozofisë dhe me mashtrime të kota, sipas traditës së njerëzve, sipas elementeve të botës dhe jo sipas mësimeve të Jezusit”. (Kolosianëve 2/8)

Jezusi u tha atyre këtë shëmbëlltyrë, por ata nuk morën vesh për çfarë po u fliste.(Gjoni 10/6)