Qëntë me dhëmbë të përgjakur,
Më ndjekin keqas në errësirë.
Vrapoj,gulçoj fytyrmardhur,
Mbi një shkëmb mbetem i ngrirë.
Nga mbrapa qëntë,para gremina;
Si s'dalin krahët të fluturoj?
Këmbët e zbathura mbushur me vrima,
Gjaku që rrjedh,ndjes i kërkoj.
Nga gjaku thonë, prishet ëndrra
Dhe ngrihem pak sa i tmerruar.
Si një tokmak më punon zemra,
Si ta çlodh vallë për ta qetuar?
Buzët e djegura nga etja
Mbi kupat e gjinjve fare pranë.
I vendos e trëmbet vdekja,
Paqja zbardh si borë e bardhë
Postuar më parë nga e panjohura
Respekte epanjohura ,per pjesmarrjen dhe poezine e bukur qe ke sjelle ne temen time.
Ju faleminderit Z.Metbala,per pjesmarrjen dhe vleresimin qe i beni temes dhe poezise se te panjohures.Ngelesh mik i mendimeve te mia.Respekte
Kur kërkoj ndryshim në mëndje,
Një goditje ndjej në zemër.
E kërkoj ndryshim pa dhëmbje,
Por ndryshimi shikon shtrëmbër.
Kur kërkoj ndryshim në mëndje,
E gjithë ndjenja më rri zgjuar.
Ky ndryshim s'ardhka me endje,
Por me driza ngatërruar.
Kur ndryshimi nënështrohet,
Mëndja ime ka marrë ujë.
Ai qaset,prapë largohet,
Unë kërkoj ndryshim për bujë.
Sa herë më lypset ndryshimi,
I them popullit:Ndihmomë!
Mua më çfaqet mashtrimi
Dhe nuk besoj përgjithmonë.
Paturpësisht i thua vetes nënë,
Kur djalit në front i niske letër.
Si shtrigë pret natën pa hënë,
Të sjelli yt bir një kafkë patjetër.
Ti pret një kokë kosovari,
Për të kënaqur çmëndurinë.
Çahet në botë çdo pllakë varri,
Ujrat ngrijnë qysh në burim.
Oh,ç'marrëzi që pjellka dheu!
Si vet kjo nënë në Sërbi.
Në kryq prapë Krishtin e mbërtheu
Pragu i shekullit të ri.
Më mirë ta quaje veten mëmë,
Diçka më shumë se një shkreti.
Dhe kanibalët shpellat i zënë,
Për të vetvdekur në uri.
Me sa duket rëndë paskam gabuar,
Kjo e sotmia shtigjet m’i ka zënë.
S’më lanë një rrugicë,sa për të kaluar
Dhe yjet në qiell kufi më kanë vënë.
Në të nesërmen mëndia rrokulliset.
Një dritshprese shikon në tunel.
Dhe ndoshta e sotmia,largohet e griset
Fluturon e ardhmia si një harabel.
Me sa duket rëndë paskam gabuar,
Kjo e sotmia shtigjet m’i ka zënë.
S’më lanë një rrugicë,sa për të kaluar
Dhe yjet në qiell kufi më kanë vënë.
Në të nesërmen mëndia rrokulliset.
Një dritshprese shikon në tunel.
Dhe ndoshta e sotmia,largohet e griset
Fluturon e ardhmia si një harabel.
I tmerruar qesh me vete,
I hutuar kur këndoj.
Kur flë gjumë,zihem me dete,
Në beteja plumbin çpoj.
I pa udhë në rrugë të madhe,
Djersët lumë në acar.
Nëpër xhepa kërkoj pare,
Nga njeri kthehem në djall.
Për mbi gjëmba kaloj zbathur,
Nëpër vapë veshur kapotë.
I puth buzët, buzëplasur,
I them dhimbjes s'më mund dotë.
I gëzuar në mes pylli,
Flas me pemë e flas me zogj.
Asnjëherë nuk m'u drodh syri
Dhe kur jeta më heq oshë.
E them me bindje:Nuk është e keqe jeta.
Një gotë raki e pak djath kaçkavall.
Sa del në rrugë e merr një "Tungjatjeta"
Dhe bën një xhiro,rreth lagjes, vërdallë.....
Dëgjon që dasëm ka nesër komshiu
Vajzën marton,diku në Itali.
Një gajdexhi,gajden e tij e fryu
Dhe ja nis ëmbël të bukurës melodi..
E them gjithmonëeta është e bukur
Edhe në mal atë po ta jetosh.
Po ç'ka një foshnjë që qan me zë të mbytur
Edhe në djep kërkon që ta këndosh?!...
Përse kjo jetë kaq e trazuar,
Përse vërtet përse?...
Një jetë të tërë i xhelozuar,
Të dua,kurrë s'më the.
Dhe në më puthe buzëtharë,
Në shpirt kërkon pendesë.
Në mëndje me mua i ndarë,
Në ëndërr kërkon shpresë.
Po ja dhe ike pa kuptuar,
Ç'far pret të bësh pastaj?
Përse kjo zëmër xhelozuar,
Dhe kurrë nuk pranon faj.
Ç'far fat i keq- i xhelozuar
Dhe jeta marrëzi.
Harrove shpejt e dashuruar,
Kur zjarr kishim në sy.
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt