Shkarravina qe vdesin

[ashtu siç jam]

Gishtat rreshkasin mbi tastiere
per aq sa butonat mos japin shpirt
per aq sa nervat te mos leshojne.
Ndalojne, rifillojne
dhe nuk ka me shkarravina neper fleta.
Nje shigjete i shuan gabimet, i shuan mendimet, i shuan...
Njerezit ne metropole vrapojne, shtyhen, shahen,
por nuk shikohen, nuk degjohen.
Metropolet ushqejne forume, dhe chat, dhe rrjete shoqerore,
per shoqeri qe shuhen po aq lehte.
Nje perzgjedhje ne nje menu dhe marredheniet mbaruan.

Ne zyren e nje kolegu ka nje vizatim,
nje dore e vogel me kufij te pasakte,
dy njerez me pese viza dhe nje rreth pa qender,
dhe nje diell qe qesh.
Ngjan me shume me nje shkarravine se sa nje vizatim.
Po ndryshe nga tonat, shkarravina e asaj dores se vogel nuk do te vdese

[studente22]

bravo!shuem i bukur dhe shume i kohes ky shkrim!dhe njehere urime.

[ashtu siç jam]

Te thashe qe vdesin.
Me shpirt dhe pa shpirt te gjitha e njohin rrugen e kthimit ne hiç.
Pak kush di te tregoje rrugen e vajtjes.
Nje lloj amnezie mbulon qeniet si mikoze e lagesht.
Edhe ditet kur dielli nxjerr koken e tij nga skuta e kukamsheftit
ne ajer endet nje lloj ndjesie e plogesht,
qe mbyt mushkerite.
Pak gjera shoh te lindin ne jete,
dhe shume shoh te vdesin perdite.

Atehere kam hequr dore nga gazetat,
nuk shikoj me lajmet,
perzgjedh sitet dhe rubrikat per te reduktuar ne maksimum te rejat e keqija.
Ose kam gjetur nje tjeter strategji,
huazuar me sakte...
I nis dhe i le pa perfunduar gjerat e mia.

Atehere perfitoj nga ky status quo njefare stabiliteti
te mbetur pezull mes çka u jetua, dhe asaj çka imaginoj se mund te vinte me pas.
Dhe filli i mendimeve ka nje te mire ne te tilla raste,
nuk shkon deri ne fund, por...
nisur nga nje detaj i nje hipoteze, thur nje te dyte,
qe humbet edhe ajo sa hap e mbyll syte.

...por ama humbet.
Nuk e shoh fundin, kur jep shpirt.
Sfilitem dhe me ze nje gjume i çuditshem, me endrra pa lidhje me çastin me pare,
dhe zgjohem pa mbaruar endrra,
duke shtyre arsyen per te qare.

Me vone...
E di qe si gjithkujt do te me vije rradha,
(nuk dua te bej zogun e korbit) por...
me vone... kur te mos me mbetet shume kohe per pengje ne jete.
Eshte derrmuese shmangia.
Po pritja, mos valle eshte me e lehte?

[ShadowOftheBest]

Shkarravinat nuk vdesin kurre.
Ato shkruhen me shkrim te ndyre
Nga nje dore e piste
Mbi zemer te bardhe

[ashtu siç jam]

Ka mbi nje muaj qe diellit nuk ia shoh surratin,
dhe lageshtira ka filluar te me myke shpirtin.
Thua ditet nen dhe te jene shume ndryshe nga kaq?
Sot nxorri koken i uruari por prape...
Pergjumje.
Nje agoni e ndryshkur qe fillon e plasaritet nga gradet e para shtese ne termometer.
Dhe shtyjne te pavarrosurit edhe nje dite tjeter.

[Rosa e qetesise]

Kisha kohe qe kisha vorrosur shkarravinat,i kisha mbuluar me tonelata dheu siper,per te mos i degjuar as zerin se si me luteshin qe mos te i vorrosja.
Shkaravinat ne momentet e fundit me kujtuan se edhe ata kishin qene pjese imja e pandare e shume me vlere dikur,edhe ata njehere kishin qeshur e qare se bashku me mua,per ate mos na vorros me than.
SHkarravinat i mbulova,por ato perseri me ndjekin si hije nga nga pas,jane shendruar ne hije qe nuk me len te qete e nuk me lejojne te u them tamam SHKARRAVINA.Asgje,asgje ne k`te bote nuk vdiska vetem se mua me duket qe vorros,e verteta qenka se dhe shkarravinat e pista e te ndyta te gjithat do vdesin se bashku me frymen e fundit timen kur do nxjerre dhe une.

[ashtu siç jam]

Nje nga spektrat e mi te vjeter
rigjeti rrugen e endrrave te mia...
Dhe i buzeqesha.
Gjerat vdesin. (vetem perkohesisht)
Dhe ka fantazma nga te cilet s'kemi frike,
ose nuk kemi me.
Nje nga xhindet e mi te vjeter u be i gjalle,
dhe nuk pata me hapin e pastabilizuar te gjunjeve te pambukte.
Dhe nuk pata me zerin e permbajtur qe flirton me ngjirjen.
Nuk pata me ate fluksin e ngaterruar te ndjenjave qe ferkohet me mpirjen.
Caspar eshte i embel.
Atehere i buzeqesha spektrit tim te ringjallur.