Vehbi Skënderi

[[Perla]]

NDEZ MILIARDA QIRINJ NË XHAMI E NË KISHË

Ti kaq sa ishe grua ishe dhe lule shege.
Ros’e lumenjve t’egër dhe shkrepëtimë rrufeje.
Posi rrëkel’e shpejtë ike edhe u ktheve.
Me fluturimin e bletëve në Malin e Sherbeleve.
Si kambanat festive në Bazel një të diele.

Ike edhe u ktheve!

Më vëren që prapa flokëve e huaj dhe këndellëse.
“Nga jeni,” pyes kot. “Nuk e di,” më thua.
Unë të vërej ty e shikoj qiellin: Gruaj çdo prangë do ta këputë.
(Qoftë dhe zinxhir i artë.) Hyn në çdo labirinit skutë më skutë.
Shtron çdo stuhi të çmendur e zbut çdo bishë.
Ndes miliarda qirinj në xhami e në kishë.

Po pse në Dashuri ndërron moti çdo minutë?
….

Sa e njerëzishme ishe kaq e çuditëshme e joshëse.
Si Hëna bukuroshe në Bazel në një mbrëmje vere.
Dhe melodi e largët, dhe çokollatë esmere!

Ti je Mjelmë Shtegtare e xixë nëpër natë.
Apo thjesht “kalimtare” një e tetëdhjetë e shtatë.
A ndoshta je «puhizë» që i vjen Botës përqark.
Dhe askush nuk të ndal. E askush nuk të kap!

Apo një Pllakë Guri ndoshta miliarda vjeçe,
që s’dihet çfarë fsheh.
E vëren çdo Gjeneratë.
Dhe e lë aty ku e sheh…

[shigjeta]

Thuaja Hënës

Kur ke diçka,-për të më thënë,-diçka që se mban
për vete
Që nuk ja thua e s`e shkul dot prej zemrës
Dhe nuk të shqitet kudo që vete:
Trokit në hënë! Thuaja hënës!

Dhe në t`u sjelltë hënë pak ftohtë
kudo të jem në çast vjen e m`a thotë.Trokit në hënë!

Kur të bezdisesh nga një grigje halle,
Mos u besosh as ëngjëjve as djajve
As gurëve e sendeve reale

Mos u beso as hijeve as ëndërrës
E ta ndiesh zbrazëtirën gjer te dhimbja
prit sa të vijë mbrëmja.Thuaja hënës!

e largët të të shtiret, sado e kotë
Ka zemër delikate hëna! Vjen në sekondë më thotë...

Kur ke në gjoks një plagë, gur të rëndë!
Brengosje e plagosje. Makth! Brengë poshtruese
E je shterur krejt duke besuar-
Diçka që s`ia thua as shoqes sate,as nënës:
Trokit në hënë! Thuaja hënës!

Ajo dhe yll të jem ne Univers-
Mbirë prej nebulozave e prej ëndërrës-
Vjen m`i kumton të gjitha në vesh!
Vjen m`i kumton në vesh...
Trokit në hënë. Thuaja hënës!


p.s. Materiali u mundësua pjesërisht nga Estref Ago. Informacion më i detajuar për jetën si dhe krijime të autorit janë të mirëpritura.

Nje version tjeter i kesaj poezie, shkeputur nga gazeta "Illyria"

Thuaja henes

Kur ke diçka per te me thene
diçka qe nuk te shqitet e s'e mban dot per vete
qe s'avullon si shiu e si bora nuk tretet
E ngado qe te ikesh pas te ndjek kemba-kembes
Trokit ne Hene! Thuaja Henes!

Kur te bezdisesh nga nje grigje halle,
Mos u besosh as engjejve as djajve
As gureve e sendeve reale
E s'ka njeri qe te çliron nga dhembja
Dhe nga Verdikti i Akullt i se Thenes
Prit sa te vije mbremja. Thuaja Henes !

Kur s'u ze bese me as hijeve as enderres
As blozes qe te nxin, as bores qe zbardh majave
as miqve tend te afert, as tezeve, as dajave
e kur e ndjen zbrazetiren gjer te dhembja
dhe asnje vinç gjigand s'mund te te ngreje nga renia
Thuaja Henes - prit sa te vije mbremja.

Kur ke nje plage, nen ije, qe djeg sa te than peshtymen
Dhe te mundon çdo çast, te ze si varri frymen
Diçka qe i ngjan tymit e mjergulles se nje dite
Ku ngaterrohen lemsh: zbavitje e cfilitje

Kur ke ne gjoks nje plage, gur te rende!
Brengosje e plagosje. Makth! Brenge poshtruese
E je shterur krejt duke besuar
Diçka qe s`ia thua as vetes sate as nenes
Trokit ne Hene! Trokit ne Hene! Thuaja Henes!

Sado e larget qe te shtiret e mizantrope:
ndoshta dhe te mjekon?
Ndoshta te nxjerr nga llumi i kesaj bote?

Dhe ne mos te shpetofte ajo
ndoshta te merr me vete ne hapesire:
Ku ne mos qofsh e lumtur
te pakten je e lire.