Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

- ME SE TA KRAHASOSH POETIN

Ti je si një lule e bukur,
Unë kthehem në një shi të lehtë!
Si gjaku nëpër deje futur,
Lëviz pa ndjerë, të mbaj në jetë!

Më mirë nga mua, ti moj lule,
Nuk gjenë më të mirin poet!
Të këndoj, në gjunjë të ulem,
E në gabofshë, si fllad të prek!

Dhe një mijë vjet behar të rrojmë,
S’do gjesh ti, jo mbi këtë tokë!
Që ty pa kushte të, të dojë,
Dhe të mbajë, kurorë mbi kokë!

Eh, eh, ky shpirti i poetit,
Që me dallgën krahasohet!
Herë merr vrullë në mes të detit,
Herë në sipërfaqe çohet!

Si deti kaltër ky shpirt, tërbuar,
Dhe era nuk më le të qetë!
Me erën tënde i dashuruar,
Pa mua je, lule pa fletë!

Si gjaku nëpër deje futur,
Lëviz pa ndjerë, në jetë të mbaj!
Nuk gjen poet, ti moj lule,
Që të këndojë, edhe të qaj!

Me vrull i çaj dallgët e serta,
Për ty moj era dashuri!
Sado vështirë të bëhet jeta,
Beso tek mua dhe unë tek ty!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- JETA S’ËSHTË E KEQE

Aman moj të keqen-o,
Për sy e për vetull-o!
Të gjitha do ndreqen-o,
Vetëm mos më thuaj jo!

Aman mollë e pjekur-o,
Zemërën mos ma ngacmo!
Më trete të shkretin-o,
Si ves e mëngjesit-o

Moj mollë e pjekur në degë,
Afrohem e dot s’të prekë!
Nuk më lë meraku shkretë,
Nuk të del, të fal një jetë!

Të keqen, aman aman,
Gjej ilaç, më bëj derman!
Shpirtin varur ma mban,
Herë më puth e herë më ndan!

Të betohem, lepe-peqe,
Ashtu si e prishe, ndreqe!
Zemrën mos e mbaj në leqe,
Një jetë kemi, s’është e keqe!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- KULUMBRIA

O kulumbrija me gjëmba,
Në buzë të ledhit ke mbetur!
Kokrrat kurrë su bënë të ëmbla,
Të tharta dhe pse e pjekur!

Shiko moj shoqet e tua,
Si i mbajnë njerzit pranë!
Shiko dardhën, mollë, e ftua,
Sa fruta të ëmbël kanë!

Shiko pakë qershinë, plakur,
Që përpara teje çelë!
Kokrrat të kuqe si gjaku,
Nga lulet e bardha delë!

Ti çel vonë lulet e bardha,
Lajmëron se iku dimri!
Bashkë me ty çel edhe dardha,
Bletët me erën i ndillni!

Kulumbri, trupin me gjëmba,
Edhe lulet plotë aromë!
Vërtet s’janë kokrra të ëmbla,
Por si çajra të shëronë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- NJË FIJE FLOKË

Një fije flokë të artë, nga ty të merrja,
Sytë e mi të qepja, të mos shihja tjera!

Kot kërkoj doktorr, të më shëroj mua,
Lidh e zgjidh magjinë, ato sytë e tua!

Nata ikën shpejtë dhe dita më mërzit,
Bekuar kush të rriti, të mbajti në gjitë!

Bekuar qumështi gjirit, që të rriti ty,
Qanë shpirti i vrarë, të puth ata sy!

Me lajka dhe naze, më flet e më thua,
Lajka që më çmendin edhe shumë i dua!

Një fije mjafton, që sytë e mi ti qepja,
Një jetë që kam, gjysmën do ta jepja!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- JO NË VETMI

Ku shkon natën pa hënë,
Pa dritë dhe dashuri!
Zemra ime të kam thënë,
Do mbetesh në vetmi!

Hënë, e bukur Hënë,
Ti syrin mos ma fshih!
Pas resë mbushur shtërngantë,
Pret toka dhe deti i zi!

Ah re e zezë ngarkuar,
Që dëborë hedh, a shi!
Si shiu i zemrës time,
Pa rreshtur bje gjithnji!

Se jeta është e shkurtër,
Nuk ka pa vdekësi!
Fal pak nga bukuria,
Për kohën që je i ri!

Se mosha ikën shpejtë,
Vjenë koha pleqëri!
Dhe zemra më shumë ndjenë,
Nevojë për dashuri!

Ndaj zemër të kam thënë,
Pa dritë dhe dashuri!
Në jetë nuk duhet lënë,
Vetëm, në borë dhe shi!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- MBETËM PËRQAFUAR

Trëndafili i egërr çeli,
Aromë lëshon shumë!
Pesë petale ka të tëra,
Ç’të bëj me të unë!

Në lulishten këtu pranë,
Trëndafil ka shumë!
Këpus nga një për çdo darkë,
Dhe me të fle gjumë!

Një drekë, u shtriva në hije,
Mbi barin e butë!
Me një trëndafil të bukur,
Vendosur mbi buzë!

Dëgjova ca hapa pranë,
Po prisja sy mbyllur!
Hapa sytë me ngadalë,
Pashë një vajzë të ulur!

S’pata kohë të pyes tepër,
Nga vjenë... si... kush je!
Dorë e saj si një petale,
Për mbi buzë ma le!

Sa s’më ndaloj zemra fare,
Më shumë u afrua!
Buzë e kuqe koçimare,
Bëlbëzoi...të dua!

Djersë të ftohta mbi ballë,
Më kishin mbuluar!
E bukur ndodh shumë rrallë,
Mbetëm përqafuar!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- AFËRDITA PERËNDESH

Afërdita perëndeshë,
Një kurorë bukurie!
Qëllonte atë që deshë,
Me shigjeta dashurie!

Është yll i bukurisë,
Ishte ligj fjala e saja!
Kishte trupin qeparis,
Edhe sisë të mëdhaja!

Syri saj dritë lëshonë,
Errësirën do ta ndali!
Sisa qumështë buronë,
Njerëzimit që t’ja fali!

Kishte lindur për dashuri,
Atë, shumë e dashuruan!
Faethoni, djalë i ri,
Në puthje mbeti harruar!

E bukura perëndeshë,
Ylli i saj kur të dali!
Çfarë pati, edhe desh,
Të gjitha botës ja fali!

Afërdita perëndeshë,
Armë bukurin e kish!
Ai mashkull që e desh,
Kishte lindur me këmishë!

Dhe vetë emri Afërdita,
Dritën na e sjell më afër!
Mbi kokë e kemi përdita,
Na ndriçonë edhe natën!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- NGRIJI SYTË BOTA IME

Det, or det, i zemrës sime,
që të qetë nuk më lë!
Hallet, brenga, bëhen mal,
rrugën përpara ma zë!
Ta qëlloj, ta vras të keqen,
që më fshihet nëpër të!
Pastaj, shpirti qetësuar,
gjumë të bjerë dhe të flë!
* * *
Gjithë jetën mbeti i varfër,
ai që s’gënjeu dot!
Mbeti i ndershëm në jetë,
dhe pse mëndje pati plotë!
Bëri “një gomar” me shkollë,
përmbi libra u tëkurrë!
S’u përpoq të gënjej tjerët,
nga e drejta s’luajti kurrë!
* * *
Rrethuar nga të pa ndershmit,
ngritën dallgë të mëdha!
Thoshin: “Budalli dhe ndershmëria,
vetëm brirë që nuk ka”!
Sado që të sillesh mirë,
bota nuk të vlerëson!
Ndaj përpiqu edhe ti,
sillu si ata, mashtro!
* * *
Prit, o prit, o i uruar,
bëje dhe ti zemrën det!
Kur ke mundësi për mirë,
përse botës i bën keq!
Dhe pastaj më përbetohesh,
perëndinë e çon në dreq!
Sikur bota paska mbetur,
që i vetëm unë ta ndreq!
* * *
Ah, pse erdha, të jetoj,
në k’të botë të sëmurë!
Po ta dija, po të mundja,
nuk do kisha ardhur kurrë!
Të jetosh me njerëzimin,
qënka kaq shumë e vështirë!
S’ka ndryshim nga pylli errët,
ku jeton një egërrsirë!
* * *
Egërrsirrat, njëra-tjetrën,
vjedhin, shqyejnë pa mëshirë!
Siç bën dhe politikani,
sado, njeri i veshur mirë!
Dhe të tjerët rreth e rrotull,
thjeshtë i quajnë të aftë!
Shtresë e ulët, e pa ditur,
që duhet të punoj për ta!
* * *
Ngriji sytë njëherë moj botë,
dhe shikoj këto dallime!
Ashtu si rreh zemra jote,
ashtu rreh dhe zemra ime!
Ashtu si tek zemra jote,
kurrë të keqe si ke bërë!
Po ashtu, mendo të tjerët,
dhe të vuajnë mos i lër!
* * *
Mos e lër një zemër tjetër,
një fëmijë që të vuaj!
Gruan, nënën dhe fëmijën,
mos i bëj kurrë të qaj!
Loti tyre është i rëndë,
edhe gurin ka thërmuar!
Njerzit kanë një të drejtë,
të jetojnë të lumturuar!
* * *
@cana

[Ali Baba Tepele]

- TË KEQEN E GUSHËS
(përpunuar për këngë)

Të keqen e gushës - moj,
që gjerdanin mbanë!
Diti zemra diti – moj,
kur hodhi sevdanë!
Jelekun e bukur - moj,
peshqesh ty ta dhanë!
U bubu na brënda – moj,
për ato që mbanë!
Jeleku me ruaza – moj,
aman moj, ç’mbështjellë!
Dy mollë të arta – moj,
të pjekur në degë!
Ata flokë të bukur – moj,
ku ma lidh shaminë!
Tregoma adresën – moj,
ku e ke shtëpinë!
Të trokas te porta – moj
të shpreh dashurinë!
Të më japësh faqen – moj,
buzën si shpërblim!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- TA KALOJMË JETËN TË DY
(këngë)
- Një ditë nga fshati dola,
Koha ishte bukuri!
Në portë doli mes holla,
Floku për’mi gjoks ç’i rri!
Një tufë lule i çova,
Ajo se shikon me sy!
Merre moj tu thaftë dora,
Nuk beson në dashuri!
Pritëm vashë se të dua,
Mos paça dritën në sy!
Lejen prindët ma kanë dhënë,
Të marr një vajzë si ty!
Unë beqar ti pa martuar,
Ta bashkojmë jetën të dy!
- Më pëlqen o djalë të dua,
Zemra më mbeti te ty!
Hajde folë me babanë,
Ta kalojmë jetën të dy!
@cana