Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

Poezi nga Danel Cana
- KRENARI SI EVROPIAN

Pa dëgjo Evropa plakë, mos na lër më të përçarë,
Të flasin bijtë Pellazgë, historia s’do mohuarë.

Evropian në shekuj jemi, mbajtëm emrin shqipëtarë
Gjuhën më të lashtë kemi, historia ka treguarë.

Meriton kultura jonë, të ngrihet në piedestale
Edhe pse shum na luftuan, nuk harrojmë këngën labe.

Ësht’ pasuri kombëtare, me tirqe e fustanella,
Dhe qeleshen Zeusiane trashëgojmë nëpër breza.

Sa të lumtur sotë ne jemi, kur po hiqen dhe kufijtë,
Një pashaportë të kemi në atdheun e Pellazgjisë.

Ju që dëgjoni k’të këngë, mos harroni porosinë,
Lind këtu në vëndin tënë dielli që do bjer lirinë.

Dëgjo moj Evropa ime, lumenj gjaku shum ke parë,
Në çdo vënd ta shtrydhësh tokën, kullon gjak shqipëtar.

Se mbretër e perandorë, nëpër shekuj që kaluan,
Ishin bij të këtij fisi edhe kurrë nuk mohuan.

Për ty moj Evrop e bukur, luftoi dhe Skënderbeu,
Gjenerali kalorsiak që me shpatë të mbrojti dheun.

Prandaj hapi dyert e tua, mos na lër me kokë mënjanë,
Është një nder që na takon për gjith kombin shqipëtar.
04-05-13

[Ali Baba Tepele]

poezi Danel Cana
-- DOT, NUK NDËRROJ

Sikur dashurinë, ligj i natyrës,
E gjith' njerëzia t’a quanin mëkat,
Si rrezet e diellit kur bien pasqyrës,
Botën braktisja...për tjetër fat!

Si murg në jetë, s’do preferoja,
“I virgjër” të jem, inat e kam,
Natyrën zot të respektoja,
“Mëkat” i bukur kështu si jam!

Të kesh në zemër shum dashuri,
Që gurgullon, e ç’pret të dalë,
Është si burimi rrëzë një mali,
Për ujin që nxerr, s’di ku e fal!

Natyra, miq, na fali burimin,
Me ujë të freskët, të bollshëm shumë,
Përpiqu në ara t’i japësh drejtimin,
E të mos shkojë së koti në lumë!

Se, pret e etur një arë e thatë,
Lëngun e jetës mbi të, të bjerë,
Bimët e njoma të nxierrin lastarë,
Dhe lulet të nxierrin aromën e ndierë!

Me dashuri gjallërohet bota,
Gjithçka e gjallë në tokë e det.
Zogjtë e bletët, gjithçka mban toka,
Rrojnë, duhen, është vetëm një jetë.
2013-05-09

[Ali Baba Tepele]

poezi danel Cana
- RINI JETIME, RINIA IME

- Qan me zë një bejk, jetime,
T’a dëgjosh shpirtin t’a ngrë!
Qasem e me mëngën time,
Të dy sytë e zes ja zë!

Ç’tu kujtua? Tregomë mua,
Të kanë sharë e s’thua gjë?
Të qasem te buzët e tua,
Frikë kam, se shënjë lë!

- Ah mor djal, gëzofsh rininë,
Shum të ëmbla këto fjalë,
Ti, më trete si qirinë,
Buzën e shpirtin t’a fal!

Të kujtohet ç’më ke thënë?
Do largohesh për ca kohë..
Unë e gjora s’di ç’të bëjë...
Të kem pranë dua...të sho’!

Unë jetime herët mbeta,
Rritur pa gjirin e mëmës...
Sa katile... qënka jeta...
Të më marr dhe syt e zemrës!

- Për këtë moj shpirtja ime,
Je mërzitur edhe qan?
- Në kurbet e shkuam rininë,
Toka jonë s’po na mban!

[Ali Baba Tepele]

LISKË ME HALLE

Liskë moj, Liskë me derte,
Do të marr gjithnjë me vete,
Si trëndelina në xhepe....
Të të kem për kohë të keqe.

Për kohë të keqe të mbaj,
Shpirtin mos ma lër të vuaj,
Si gjethi në Prill e Maj,
Do dridhem në gjirin tuaj.

Merre moj, bëje jatakë,
Shpirtin tim të ndezur flakë,
Të të ngroh dimirit t’acartë,
Jetën të t’a shpjerë gjatë.

Merrmë moj, Liskë me halle,
Mos më ler të mardhem fare,
Nëpër, të tuat livadhe....
Lëshom’ të kullos manare.

Siç e tham’ e pruftë dita,
Sa u bëre kaq, të prita,
Si pëndë në krah të ngrita,
Vetëm, puthur të gostita.
@cana

[Ali Baba Tepele]

Përpunuar për këngë popullore;

LISKË ME HALLE

Liskë moj, Liskë me derte,
Do të marr gjithnjë me vete,
Si trëndelina në xhepe....
Të të kem për kohë të keqe.

Për kohë të keqe të mbaj,
Shpirtin mos ma lër të vuaj,
Si gjethi në Prill e Maj,
Do dridhem në gjirin tuaj.

Merre moj, bëje jatakë,
Shpirtin tim. të ndezur flakë,
Të të ngroh dimirit t’acartë,
Jetën të t’a shpjerë gjatë.

Merrmë moj, Liskë me halle,
Mos më ler të mardhem fare,
Nëpër, të tuat livadhe....
Lëshom’ të kullos manare.

Siç e tham’ e pruftë dita,
Sa u bëre kaq, të prita,
Si pëndë në krah të ngrita,
Vetëm, puthur të gostita.

Refreni:

Merrmë Liskë, merrëm – o,
Diku largë shpjerëm – o,
Pran burimit’ shpirtit – o,
Etjen për të shuar – o.
*************************

[biligoa]

Përpunuar për këngë popullore;

LISKË ME HALLE

Liskë moj, Liskë me derte,
Do të marr gjithnjë me vete,
Si trëndelina në xhepe....
Të të kem për kohë të keqe.

Për kohë të keqe të mbaj,
Shpirtin mos ma lër të vuaj,
Si gjethi në Prill e Maj,
Do dridhem në gjirin tuaj.

Merre moj, bëje jatakë,
Shpirtin tim. të ndezur flakë,
Të të ngroh dimirit t’acartë,
Jetën të t’a shpjerë gjatë.

Merrmë moj, Liskë me halle,
Mos më ler të mardhem fare,
Nëpër, të tuat livadhe....
Lëshom’ të kullos manare.

Siç e tham’ e pruftë dita,
Sa u bëre kaq, të prita,
Si pëndë në krah të ngrita,
Vetëm, puthur të gostita.

Refreni:

Merrmë Liskë, merrëm – o,
Diku largë shpjerëm – o,
Pran burimit’ shpirtit – o,
Etjen për të shuar – o.
*************************

Sa origjinale!

[Ali Baba Tepele]

sa origjinale!
Nese eshte e bere me dashuri, asgje nuk eshte mekat.

lavdi dashurise

[Fehmikaciu]

lavdi dashurise

Po,po,qashtu te gjithe po thojne,e embele eshte dashuria,por tradhetija eshte e hidhure!!!!

[Ali Baba Tepele]

TË VËRTETËN S’E TRET DHEU
(Përrallë në vargje’
- I -
E vërteta ka veshë,
E vërteta ka dhe sy,
As dheu nuk e tretë,
Ta groposësh si do ti.
* * *

Kohë përpara ish një mbret,
Kish çdo gjë që dëshironte,
Vetëm kishte një siklet,
Veshët s’kish si ti mbulonte.

S’kishte vesh si gjith të tjerët,
Të mëdhenj i kishte mjaft,
Nën kapele i mbulonte,
Kështu ndihej më rehat.

Por veç çastit si t’ja bënte,
Kur Berberi do t’i shkonte?
Kur ta qethte, kur ta rruante,
Veshët e tij do shikonte!

Sa herë që fillonte punën,
Berberi si i habitur...!
Kur mbaronte, Mbreti pyeste:
- Çfar kishte për t’u çuditur?

- Veshët Madhëri, dallojnë...
Shum të hijshëm s’të tregojnë...!
Jashtë Bota nuk e dinë,
K’të të metë për Madhërinë!
* * *

At’herë mori një vendim,
Që bota mos ta mësonte.
Sa herë rruhej edhe qethej,
Berberin do ta ndërronte.

Ky ndërrim nuk është kotë,
Bota s’duhej ta mësonte,
Ndaj berberin nga kjo botë,
Vetëm vdekja e largonte.

Pas çdo qethje edhe rruajtje,
Berberin egzekutonte...
Kështu punën e mbaronte
Dhe Bota nuk e mësonte!

Ditët, muajt, vitet shkojnë,
Çdo ditë lajmi merrte dhenë;
- Një Berber i mirë kërkohet,
Që të qeth e rruaj Mbrenë.


Berber gjeje, s’ish vështirë,
Por për Mbretin ish siklet,
Të dinte të qethte mirë
Dhe të ruante një sekret!

- II -
Një Berber jo shum i vjetër,
Tek dëgjonte në mëhallë,
Tellallin duke bërtitur,
Tha me vete “do të dal”.


Vendosi dhe çantën mori,
Të gjitha veglat e tija,
Shkoj tek i dërguar i Mbretit:
- Më çoni tek Madhëria!

Në Pallat u paraqit,
Përpara Mbretit e shpjen,
Me guxim, syt plot dritë,
I tha: - Erdha t’ju shërbej.

- Mirse vjen Berberi im,
Ty guximi s’të mungon,
Por do ishe dhe më trim,
Nëse, mbas pune jeton...!

- Tradhëtin tek unë harroje,
Betohem, s’e kam si ves.
Dhe gjuha të më shkurtohet,
Pranoj më mirë të vdes!

* * *

Hoqi pra kapelen Mbreti,
Dhe Berberi punën nis...
Tak e tuk punon gërshërët
Dhe me krëhër e ujdis.

I shkumon faqe dhe mjekërr,
Me ngadalë si me magji,
Me brisk ja pastron fytyrën,
E bëri dhëndërr të ri....

Më në fund e pafumosi,
Me parfumin më të mirë...
- Çfar vëmëndjen të tërhoqi?
Mbreti pyet për provokim!

- Gërshërët dhe briskun kam,
Këto jan zanati im....
Të tjera...sytë s’më panë,
Po jua them me përgjërim!

- Mirë, tha Mbreti, paske mënd,
Ti do jesh Berberi im,
Do jap urdhër nga ky çast,
Të të japin një shpërblim.

Me familjen je i lirë,
Të jetosh në k’të Pallat.
Të jap grada në ushtri,
Të emëroj komandant.

- Faleminderit Madhëri...!
Tha Berberi me fines....
- Sado të jem komandant,
Përsëri Berber do vdes!

- III -
Kalojn muaj, kalojn vite,
Mirë Berberi u rehatua.
Por në shpirt... ai e dinte!
Asnjëherë s’u qetësua.

Natën... nuk bënte gjumë!
Ditën... rrinte i menduar!
Kish nevoj të gjej diku,
Njeri për t’u këshilluar!

Gjen dikur një plakë të moçme,
Edhe një këshillë kërkon.
Mban në shpirt diçka sekrete,
Dhe që s’ka ku e tregon!

- Për këtë të mëson Nëna,-
I tha plaka me të qetë.
- Edhe ti e nxierr nga brënda
Edhe prap mbetet sekret!

Do të shkosh biri im,
Herët para se agohet,
Në një vënd, prapa malit,
Ku Këndezi nuk dëgjohet.

Me duar do hapësh dheun,
Tre herë sekretin tregon...
E mbulon përsëri gropën
Edhe shpirtin qetëson.

Ashtu bëri dhe Berberi,
Shkoj dhe larg e tha sekretin.
L’er ta mbaj, ta tresi dheri,
Për Veshët e Gjat të Mbretit!

* * *
Shkojnë muaj, dimër verë,
Edhe fjala si një farë,
Filloi lastare të nxierrë,
Doli një pemë, e pa parë!

Përmbi pemë një zog i bukur,
Tre herë dita cicëronte...
I thoshte fjalët me radhë,
Gjith sekretin e tregonte.

Në një ditë të bukur Maji,
Për gjah atje Mbreti vajti,
U çudit zogun kur pa,
Edhe frymën shpejt e mbajti.

Ç’është kjo çudi e madhe,
Nuk ka ndodhur asnjëherë!
Të flas zogu nëpër male,
Një sekret të madh ta nxierrë!

- IV -
Mblodhi Mbreti në pallat,
Shum fallxhor e këshilltarë.
I pyeti në patën rastë ,
Zogun t’a kishin dëgjuar?

Ata kurrë se besonin,
Që kjo të ishte vërtetë.
Vendosën më par të shkonin
Atje, ta dëgjonin vetë.

Rruga për në mal kalonte,
Nga fshati ku rrinte Plaka,
Fukaresha atë ditë...
Kishte dalë e mblidhte shkarpa.

Njerzit e dërguar të Mbretit,
U takuan me këtë grua,
Duke kthyer më të poshtë,
E pyetën, ku kishte krua?

U tregoi kjo plak e urtë,
Kruan e fshatit me nam.
I pyeti në janë uritur,
A gjëkafsh duan të hanë!

Kuvendojnë të çuditur,
Në Krua duke freskuar,
Burra me mëndje të ndritur,
Nga zogu ç’kishin dëgjuar!

Afrohet dhe plakë e urtë,
Të marr veshë ç’far ka ngjarë.
Një kupë mbante në dorë
Edhe një Bardhak me dhallë.

I qerasi gjith me radhë,
Pastaj pyeti me lezet:
- Ç’është një zog që nxierrka fjalë,
Për të madhin tonë Mbret?

Nuk e dimë, nuk ka ndodhur,
Edhe dëgjuar se kemi,
Që tani duhet menduar.
Mbretit në Pallat ç’ti themi?

Për këtë ju mëson nëna;
E vërteta është dritë,
Nuk e mban askush përbrënda,
Do shpërthej ta shoh’n të gjithë!

E vërteta nuk varroset,
Se, as dheu nuk e tretë!
As një zemër nuk prangoset,
Sepse thot një të vërtetë!

[Ali Baba Tepele]

poezi nga Danel Cana

LIRIA DASHURIA IME

Kishja kohë malit pa dalë,
Dola një ditë behari,
U ngjita tek Bliri i bardhë,
N’hije ndënja të nxierr mallin.

I shikoja në pëllëmbë,
Fshatra të tëra dhe lumë
Pyje, kroje, stane, tëndë,
Kujtimet më vun në gjumë.

Një ëndërr të keqe pashë
Dhe u zgjova me vërdik.
Atë që doja m’a muarë...
Unë thërrisja, thoshja: “ Prit...

Prit u thoshja, ku e shpini?
E dua dhe më do shumë...
Dhe lotët vetë më binin...”
Lanet qofsh i shkreti gjumë!

U ngrita si i tërbuar,
Sytë fshija me pëllëmbë,
Lotët më kishin verbuar,
Zemra s’qëndronte në vënd.

Do të thoni: - Si vazhdoi?
Nëpërtë njëçik e pashë,
Hasmi donte t’a dhunoi,
Me rrufe nga lart i rashë.

Rrufeja t’i përvëloi...,
Gjith ata që nuk na duan!
Vëndin dhe gjuhën cënojnë,
Dhe lirin, që shum e duam.
@cana