Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

- SHPELLA E ARTË

Natënë varganë gjer më të aguar,
Nëntë burra besnik, që varrit ja thanë,
Tridhjet mushka plotë, me flori ngarkuar,
Punuan t’i fshehin, për Ali Pashanë.

Muret e kalasë ishin gjithë sy,
Dhe guret kalldrëmit ishin gjithë veshë!
Urdhëri Pashait nukë bëhej dy,
Kujt i delte gjuha, kokën kish në thes...!

Tridhjet mushka plotë, mbartën atë natë,
Pa zile në qafë, pa patkoj në këmbë,
Xhevaire plotë në argjënd dhe ar’ë.
Gjer te shpell e errët, tek i arti vënd!

Te shpell e hajdutit që e njihte mirë,
Në moshën e njomë e kishte konak,
Kur zinte karvanet natën më të gdhirë,
Aty i dërgonte, sa ishte kaçak!

Kishte nxierr Aliu trimat rreth e qarkë,
Karakoll të rrinin gjith natën pa gjumë,
Frymë të mos dinte ç’ndodhi atë natë,
Ndryshe përfundonte kokë e tij në lumë!

Mjekrrën e bardhë fërkoi ngadalë,
Dhe me gisht tregoi krye arqitektin!
Pasi të mbaroni, e dua të gjallë,
Në pallat ma bini t’i japë Ylyfetin!

Atë natë yjet ishin si të pakët,
Hëna në të bërë e di se ç’ka parë..
S’tregon e pa besa, thirrjet e rënkimet,
N’atë shpell të zezë, që u kthye në varr!

S’patën kohë as zërat që të shkonin largë,
Si shkaba u hodhën përmbi ustallarë..
Me dhjetra gurmaz të prerë atë natë,
Thika jataganë që kullonin gjak!

Tespiet po hidhte qetë në divan,
Tridhjet e tre kokrra vetëm qelibar.
Kjo ishte dhurata për Vasiliqinë,
Gjithë thesari fshehur në argjënd dhe ar!

Nuk ishin tespije me një xhufk në ballë,
Kishin domethënie dhe për vet Alinë!
Rojes së barutit në dor kur i vanë,
Largoi pishtarin atje në Janinë.


Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

Danel Cana

- PO TË DUASH

Po të duash më lajmëro...
Se gjumë nuk vë në sy gjith natën.
Më thuaj në mbrëmje, a kur ti do,
Veç lëre pak dritaren hapët!

Veç pakëz lëre, sa të fryj era,
Era e Gushtit plot trëndelinë,
Dhe unë do vij, jo si përhera,
Të puth në buzë, në gushë e gji.

Do lë mbi to si flladi i lehtë,
Gjithë nektarin, nga lulet erdha.
E kur të ngrihesh na gjumi rëndë,
Dil më përcill gjer tek dera.

N’u bëfsh pishman për atë puthje!
Kurrizin kthe, e më s’më sheh...
Dhe dashurinë si shkumës fshije,
Në zemrën tënde me një sfungjer!

Fshije kujtesën në qoftë se mundesh,
Se çfar më ke thënë i kam shënuar..
Me bojë të kuqe në zemrën time..
Askush nuk mundet ato t’i shuaj!

[Ali Baba Tepele]

- BUKURI E SYRIT

O ti syri si ulli...,
Më kanë thën se bën magji!
Kur vështroj i varfëri,
Më ndez brënda ca shkëndi!

Ca shkëndi që unë s’i di,
Më ndez brënda zjarr të ri!
Si t’ja bëj i varfëri...
T’a flë mëndjen e të vi ?

Të piqemi, s’di se si!
Unë në jug, ti në veri...
S’dua të na shoh njeri....
Për të ëmblën dashuri!

Kur të shoh e të dëgjojë,
Them me vete, si durojë?
Do të shoh se kam nevojë,
Vetëm zemrës i besojë!

Danel Cana

[irfancana]

- BUKURI E SYRIT

O ti syri si ulli...,
Më kanë thën se bën magji!
Kur vështroj i varfëri,
Më ndez brënda ca shkëndi!

Ca shkëndi që unë s’i di,
Më ndez brënda zjarr të ri!
Si t’ja bëj i varfëri...
T’a flë mëndjen e të vi ?

Të piqemi, s’di se si!
Unë në jug, ti në veri...
S’dua të na shoh njeri....
Për të ëmblën dashuri!

Kur të shoh e të dëgjojë,
Them me vete, si durojë?
Do të shoh se kam nevojë,
Vetëm zemrës i besojë!

Danel Cana

xxx

Qartë dhe bukur shihet në vargjet e mësipërme të poetit ,mjeshtria e imagjinatës kulmore të shënjimit të vetë dashurisë personale ndaj subjektit tjetër.Disa nuanca përshkrimi,që poeti bën,janë si argument i fortë i imazhit lirik të poetit.Të gjitha ato,japin pamjen e dashurisë së zjarrtë.

[Ali Baba Tepele]

Danel Cana

– RRUSH I ZBUKURURAR

Ç’nur që të ka rënë,
Faqja jote shkruar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Syri jot i zi,
Vret në të shikuar...
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Buzët paparune,
Vetullën harkuar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Floku palë-palë...
Mbi jastëk lëshuar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Gusha jote e bardhë,
Me flori mbuluar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Gjerdan e diamantë,
Mbi gjoksin lëshuar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

Gonxhe seç më ike,
Nuse e pikturuar!
Ç’të kan hedhur ty moj vajzë,
Rrush të zbukuruar!

[Ali Baba Tepele]

Danel Cana

KREVATI YNË

Për herë të parë në jetën tonë,
Në atë dhomë fjetëm të dy!
Ti mezi prisje përqafimin,
Unë i pa ngopur të puthja ty!

Tek ky krevat humbëm të dy,
E shpirtrat tanë keq u trazuan...
Gjith orët e natës nuk mbyllëm sy,
Mëngjesin pritëm, të përqafuar !

Ti, ngazëllyer nëpër çarçafë...
Me: -Ah të dua! – te veshi pranë...
Unë zjarr i ndezur atë natë,
Nuk kisha frikë se bëja mëkatë !

Ç’mëkat i ëmbël kur jam me ty...
Njëqind mij herë nuk jam pishman !
Shijen që ndieva në buzë e sy...
Dhe njëmij vjetë t’i bëjë hallall !

Tek ky krevat që rri i heshtur,
E zë nuk nxierrin çarçafët e bardhë..
Dy zemra u shkrinë, dy trupa u tretën,
Me dashurinë që s’është mëkat !

Tani s’më mbetet veç kujtimi...
Nga gjumi zgjohem, në ëndërr bie prapë!
Të jem me fat edhe një herë...
Të jemi bashkë...tek ky krevat !

[Ali Baba Tepele]

Danel Cana

– ZEMRA..SI KËMISHA

Nuk di nëse flëjta, apo isha zgjuar,
Atë ditë te mike e zemrës kisha për të shkuar.

Vëndi nuk më mbante, u nisa me natë...
Turfullon makin e shkretë, rrugës me asfalt.

Trokëllin një shi në xhama, binte me rrëmujë,
Nuk shikoja rrugë të prishur, as gropat me ujë.

Mëndja ime fluturonte, vetëm tek ajo,
Gjithnjë thoshte n’telefonë: - Eja më tako!

Do të vi moj zemër, thosha, do të vi një ditë,
Kur të kesh pushim dhe ti, dil edhe më pritë!

Ikë e ikë, e s’ka të sosur, oh sa gjat m’u dukë!
E në mbrëmje, shum i lodhur, arrita në fund!

Ajo kishte dalë e priste në hije të pishës,
I valvitej lehtë fustani, fundi i këmishës...

Kur shikimet u takuan, harrova të gjitha,
Pa filloi kjo zemra, ime dridhej si këmisha.

Shteroj lodhja si pik djerse, e gjithçka harruam,
Çeli bota trëndafil, buzët kur takuam...

[Ali Baba Tepele]

Danel Cana

- SKLLAVI EVROPIAN

Sapo dora nis të shkruaj,
mallëngjen!
Edhe pena është e lodhur,
më nuk ngjyen!

Në bodrumin e rracizmit,
flakur keq...
Emigranti i braktisur ,
si për dreq!

Nga rrot e burokracisë,
nuk shpëton!
Zinxhirët e skllavërisë,
si duron?

Në shekullin e teknikës,
i privuar!
Pa të drejta...pa liri...
pa votuar...

Veç për punë të shfrytëzojnë,
o mjeran!
Gjith të zezat ...moderuar,
mbi ty ranë!

Vjenë e ikën kundër rrymës,
politika,
Njerz pa zemër, pa idera...
pa merita!

Njëzet vjet paguaj taksa,
rregullishtë,
Asnjë ditë s’na respektuan,
ligjërishtë!

Mbushëm dosje, plot me letra,
pa hesapë...
Në rregjistra, të pa ligjshëm,
mbetëm prapë!

[Ali Baba Tepele]

Danel Cana

- LËSHO BRITMËN KOSOVË

Atdhe me male të lartë,
Djalërin aty e shkova..
Ëndërrat u gatuan me baltë,
Ëndërrat me vete i mora!

Atdhe, që s’je vetëm fjalë...
Je damar i zemrës time!
Je buza që pikon mjaltë!
Je dielli që çel agime!

Nëna ime e përvuajtur,
Zemërmadhe e historisë...
Kush ngre dorën për të gjuajtur,
Bukurit e Shqipërisë?

Ngirje ballin moj krenare!
Lësho thirrjen anë e mbanë!
Të të vijnë si një herë motit,
Gjithë bijtë ku jan shpërndarë!

Të mblidhemi përsëri,
Si me Gjergjin atdhetar..
Të bashkohemi në Nji...
Kudo jemi shqipëtar!

Lësho britmën moj Kosovë,
Të përgjigjet Çamëria!
Sotë, se nesër është vonë..
Ndryshe s’bëhet Shqipëria!

Jemi kombi më i vjetër,
Që jetojmë nën k’të diell !
Kemi gjuhën më të bukur..
Edhe ...perëndit në qiell !

[Ali Baba Tepele]

Danel Cana

LUM E PËRRUA

Ç’të të them lum e përrrua,
Zëmra jote u bë gurë...
Kurrë s’më kuptove mua...
Edhe për të dashur, kurrë!

Ç’të të them a unë i shkreti,
Që s’u bëre dot e gjallë!
Dashuron një her në vitë,
Edhe puthesh shumë rrallë!

Ç’të të them lum e përrua,
Natën kur të shoh në shtrat...
Si kërcu më dukesh mua,
Bënë zjarr sa për një fshat!

Hedh livando lloj-lloj,
Të më marrësh me të mirë,
Ç’të të bëj u nxifsh me bojë,
Je si shakull me shëllirë!