Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

- KU HEDH RRËNJË DASHURIA

Sytë e tua më qëndrojnë si dielli mbi re,
dhe të bjerë, nuk e ndalojnë, shiun në mbërdhe!
Zemra me shumë tërsëllimë mblodhi disa re,
dielli dashuri mbulohet, fare nuk e sheh!

Shuaje k’të flakë të pa dukshme që më dogji mua,
nuk njoh, unë tjetër zemër, jo tjetër nuk dua!
Hajde moj se s’dua femër, jo grua nuk dua,
dua, dora jote zemër të rrijë përmbi mua!

Hajde moj se më merr malli, të shoh ditë për ditë,
nuk të dëgjon dashuria, t’i thuash ti: - Pritë!
Diçka çel në zemrën time, përditë e ujit,
rrënjët e lules nuk duken, nuk dalin në dritë!

Pjesën më të bukur lulja e ka përmbi tokë,
ndaj lidhet zemra me syrin, që shpërthen në lot!
Se dhimbjen e dashurisë askush s’e duroj,
mjeshtër më të mir nuk gjen të, të pikturoj!

Hajde moj, dua të shoh, të kem ditë për ditë,
kështu djegin, përcëllojnë, vetëm dashuritë!
Dëgjo, mos pyet për moshë, mos pyet as për emër,
dashuria e shëndoshë drejtohet në zemër!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- PËNDËARTA

Moj thëllëza gurë mbi gurë,
me hije s’u ngope kurrë!
Ti me hije, unë me diell,
të ndjek dhe frymën m’a merrë!

Mbi lule thua më thua,
më ngopën këngët e tua!
Pëndëarta, si pallua,
eja të këndosh me mua!

Këndon herët në mëngjes,
moj pëndëlara me vesë!
S’më dëgjon kur të thërresë,
vetëm tek burimi zbresë!

Hape derën e folesë,
të shikoj dy sytë e zesë!
I mjeri ç’më mbanë me shpresë,
tek burimi do të presë
@cana

[Ali Baba Tepele]

- KTHESA HISTORIKE

O populli im,
që sa vjen dhe tretesh!
Ti për historinë,
prapë viktimë po mbetesh!

Ç’do ditë e më shumë,
e drejta mohohet!
Ai që të deshi,
në varr rrotullohet!

Ty edhe atdheun,
u ka dashur shumë!
Ndaj fjalët e tija,
dëgjojmë në gjumë!

Si mitologjija,
që e desha shumë!
T’i lutem Zeusit,
të bëjë veç një punë!

Pas ikjes Enverit,
po vdes Shqipëria!
Jashtë ja nxuar zorrët,
zagarët e tija!

Veç një ditë të kthehet,
të shkoj në Tiranë!
Bëni vënd të futi,
more zabërhanë!

Pa dëgjoni ç’thotë,
çfarë do ai burrë!
Ju’a ka lënë të gjitha,
me zë e figurë!

Një për një, për veshi,
t’ju kap si një herë!
Shpirti juaj do vejë,
përgjithmon në ferr!

Se për Shqipërinë,
dhe popullin shqiptar!
Amaneti tij,
nuk tretet në varr!

Erdhët në Tiranë,
nga malet me borë!
Shpifët se Enveri,
qënkësh diktator!

Cila politikë,
nuk është diktaturë?
Flisni ju, që vendin,
nuk e deshët kurrë!

Vodhët pasurinë,
popullit ja muartë!
Gjoja për lirinë
dhe më shumë ju vratë!

Ja fjalë e Enverit,
siç ja kishte ënda!
Pse vëndin e thuri,
me tela me gjëmba!

“Serbin, turkun, grekun,
s’i kam dashur kurrë!
Se ata shejtanin ,
e qëllojnë me gurë!

Nxora dhe një libër,
se do ishim miq!
Feja, politika,
janë shumë të liq!

Popujt tanë janë,
nga i njëjti gjak!
Feja i ka prishur,
u hyri në hak!

Dhe amerikanin,
shpallët mik për jetë!
Në fletoren time,
e mbaja sekretë!

Sekretin e ruaja,
t’a ç’pallja një ditë!
Rusi verdhacuk,
doli hipokrit!

Rusi dhe kinezi,
do na bënin gropën!
Donin t’a trazonin,
edhe gjithë Evropën!”

Vijnë dokumentat,
që prej amerike!
Enveri do bënte,
kthesën historike!

Nuk do prishej vëndi,
të shkretohej kotë!
Për lirinë do bëhej,
një bazë shumë e fortë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- KUR NDRIN FATI

Të huajt në fshatin tonë,
gjithë pa mëndje na lanë!
Janë budallenj, ca thonë,
po ata e kanë paranë!

Nuk ishte mësuar fshati,
me të shkalluar nga jashtë!
Goxha investim që pati,
një kasolle me kashtë!

Mos jua vini shumë re,
varuni këmborën!
Nuk duan të dinë për ne,
vijnë të shkojnë kohën!

Të veshur thjeshtë, pa problem,
nganjëherë dhe zhveshur!
E gjithë kjo mëndje, me vehte them,
gjer sot ku ishte fshehur!

Pse ndërtojnë kasolle me kashtë,
në çadra flenë për nate!
Nuk mund t’i quash budalla, aspak,
janë lodhur në pallate!

Një plak i moçëm del e vështron,
ç’kasolle me kashtë kanë ngritur!
Rininë e varfër ç’po më kujtonë,
mbi shtratë dunicash jam rritur!

Me demek, na vjen Evropa,
se pashë dot unë fakiri!
Kur ngrija stanet në gropa,
paskam qënë më i miri!

Me sy e zgjidhja vëndin
të ishte i mbrojtur nga era!
Dhe pranë e mbaja qënin,
më mbronte nga bishat e tjera!

Evropa na ishte moderne,
kështu e kisha ditur!
Më marrtë pleshtat do thoshja,
këto i bëj me sy mbyllur!

Me kashtë kulmaku të tharë,
ngarkoja unë mushkën çepele!
Kasolles i vija binarë,
lofatë dhe xërmëdele!

Turizmi i madh nga Evropa,
fshatit zhvillim do t’i japë!
T’i shtojmë kopetë dhe stanet,
të kemi qumësht dhe djathë!

Gazetat shkruajnë përditë,
televizionet bëjnë xhirime!
Shikoni një grup turistë,
po bëjnë goxha investime!

Në kasolle ndihen të lirë,
shpërthjenë në këngë e valle!
Shiko çfarë fati të ndritë,
o fshati i humbur në male!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- ATDHEU NË RREZIK

Ca krimba në politike,
të qetë, bishtin ngrehur!
Po e hanë nga një çikë,
e s'pyesin në vuan atdheu!

Shumë krimba atdheut ngjitur,
me thonj e shqyejnë, parazit!
Dhimbjet shumë janë rritur,
dhe gjakun i pine ç'do ditë!

Ku janë bijtë e vërtetë,
çfarë kohe po presin bijtë!
Spërkatjen t'a nisin shpejtë,
ilaçin e duhur kimik!

Tjetër zgjidhje nuk kanë,
atdheu është në rrezik!
Krimbat të gjithë të ngordhin,
kudo, drejtësi e politik!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- FAMILJA BAZË E SHOQËRIS

Oj nënë që qanë mbi trupin pa jetë,
Të djalit, që për hakmarrje t’a vranë!
E di se zemra, nga dhimbja të pëlcetë,
E di se, edhe të tjerët një nënë kanë!

Tani e beson dhimbjen e asaj nëne,
Yt bir ja mori jetën, djalit të saj!
A s’ishte më mirë t’i thoshje fjalë zemre,
Sa ishte gjallë, të mos mbyteshe në vaj!

Është më lehtë t’i heqim një pëllëmbë,
“Që veshi t’i përcëlloj”, thoshin më parë!
Apo si “kaposh” në jetë ne t’a lëmë,
Dhe dora hakmarrëse jetën t’ja marrë!

Është më lehtë djalin t’a edukojmë,
Djal a vajzë qoftë, të mbaj udhën drejtë!
Dhe mirë nuk n’a vjen, kur ata gabojnë,
Veshin si prind s’ja tërhoqe në jetë!

Baza e edukimit mbetet familja,
Fëmijët t’i mësojmë të rrojnë me djersë!
Shkollë edukimi është dhe shoqëria,
Që njerzit të jenë ballëlart në jetë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- HANËMJA DHE PARTIA
(Kur dashuria ishte tabu)

Hanëme emrin e kishje,
e re dhe e bukur ishje!
Bëhet mbledhje e provokuar,
“Hanëmja ka dashuruar”!

Brigada mblidhet tek rrapi,
“Pse Hanëmes i ha trapi”
Sekretari i partisë,
shkarkon atë të rinisë!

Ngrihet bën autokritikë,
sekretari i rinisë!
Të jem i ndershëm në jetë,
fjalën ja kam dhënë partisë!

Ngrihu pak dhe ti Hanëme,
duam edhe fjalën tënde!
Kjo sjellje nuk n’a nderonë,
as ty dhe as rinin tonë!

Tek kavaleta me kashtë,
të kanë parë gjith natën jashtë!
Mos thuaj s’është e vërtetë,
dëshmitar janë dy, tre vetë!

Ore shoku sekretar,
ç’kanë të tjerët me mua!
Unë kështu jam gatuar,
do shkoj me atë që dua!

Nuk shikoj punët e tjerëve,
unë shikoj veç punën time!
Ndaj, kush ka folur për mua,
nuk më shkulin as një qime!

Kush ruan çfarë bëjnë të tjerët,
nuk vlenë as një qime!
Të shikojnë bythën e tyre,
mos merren me bythën time!

Nuk tradhëtova partinë,
dhe ti mos i dëgjo të tëra!
Dashuria është për rininë,
bëj çfarë të më doj v*ra!

Dikujt i ka mbetur hatri,
dhe më paska marrë inat!
Unë e qep, e ja hedh maçit,
edhe atij nuk ja japë!

Ulu poshtë tha kryetari,
na vlejti kjo fjala jote!
I shkeli synë sekretarit,
që mbledhjen mos t’a vazhdonte!

Unë flas hapur, tha Hanëmja,
po të doni them dhe emra!
Jo, jo, i tha sekretari,
dashuro si të doj zemra!

Kthehet tema dhe problemi,
merremi me bujqësinë!
Për rininë çfarë të themi,
ne mburremi me rininë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- N’U BËFSHA POET

Ç’është poeti, a s’më thoni?
Është apo nuk është njeri!
Këngë e vargje rendit bukur,
dalin vetë, si me magji!

Vargjet një nga një me dorë,
i rendit për bukuri!
Në u bëfsha dot poet,
thoni; “Lindi një i ri”!

Ku qëndron “magji e fjalës”?
Që e paskërka një poet!
Fushat të na i mbjellë male,
dashurin t’a kthejë në det!

Në u bëfsha dot dhe unë,
betohem për këtë jetë!
Do t’ju lë dhe ju pa gjumë,
t’a gdhini si një poet!

Era ëmbël t’ju vijë pranë,
nga lëndinat lule plotë!
Të prekë zemrat me fjalë,
që poeti s’i prek dotë!

Të prekë dhe shpesh të ngrerë,
herë herë ndonjë stuhi!
Dhe melhem, nektar të verë,
përmbi plagën dashuri!

Dhe çuditur do të pyesni:
- Nga vjenë ky poet i ri?
Do thoni, “Çfarë borxh i kemi,
t’a duam, n’a bënë magji!

T’a duam jo si poet,
por atë që ai thotë!
Se n’a thotë një të vërtetë,
pa dashuri nuk rron dotë!

Njerzit lindin nga natyra,
dhe natyrës do t’i ngjajnë!
Sado erë, stuhi të fryjë,
do dalë dielli t’i shpërndaj!

Eh ç’na gjeti me poetin,
diçka kërkon të tregojë!
Urrejtjen s’e mban as deti,
dashuria do fitojë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- NË BALLKON KU RRI

Në dritaren time fryn një erë e lehtë,
syri yt o vajzë më shpon si shigjetë!
Në dritaren time fryn një erë e ngrohtë,
buza jote vajzë afrohu më thotë!
Floku jot o vajzë i mbledhur gërshet,
hedhur përmbi gjoks, si kulpër mbi degë!
Dalë që të pushoj në ballkon dhe rri,
gjer më sot s’kam parë bukuri si ty!
Bukuria jote është e pa çmuar,
pa gjumë më le, mendjen m’a ke marrë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- DASHURIA HAP ÇDO PORTË

Qerpiku çelës i argjëndë,
mbyll portën e syve!
Nuk duruam gjumin e rëndë,
na zuri të dyve!

Shtrirë në çarçafët e bardhë,
shumë të lumturuar!
Dy zemra të dashuruar,
të pa djallëzuar!

E nisëm me përqafime,
me puthje të ngrohta!
Me dashuri mikja ime,
mbahet gjithë bota!

Dashuria aty lindet,
në çarçaf të bardhë!
Bukuria aty rritet,
botën e mban gjallë!

Kush ka njohur dashurinë,
botës i uron!
Kur ke pranë buzën e gjinë,
që mjaltë buron!

Gjirin dhe buzët e ngrohta,
s’i përbuza kurrë!
Aty ka fillimin bota,
një grua, një burrë!

Do t’a dua, t’a nderojmë,
sot e gjithë jetën!
Nga e liga ne t’a mbrojmë,
se mbron të vërtetën!

Kur të zgjuhesh mikja ime,
më shiko në sy!
Gjumin e bëra thërrime,
po shkruaj për ty!

Kur të hapësh celularin,
me durim lexo!
Shkrimi im do dal i pari,
do qash në më do!

Të shikoj se si përlotesh,
të fshij sytë e bukur!
Dashuria nuk tregohet,
veç me një të puthur!

Kur ke pranë buzën e ngrohtë,
mos e lër të thahet!
Dashuria hap çdo portë,
kështu jeta mbahet!
@cana