Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

- ÇKULET ZEMRA

Çu thanë moj, çu thanë moj,
Gonxhet, trëndafilat-o!
Djemtë po largohen-o!
Vajzat po martohen-o!
Në vënd të huaj shkojin-o!

Çkulet zemra vendit-o,
Për djemtë dhe vajzat-o!
Largohen prej gjirit-o!
Pemët xhveshin gjethet-o!
Dielli si më parë nuk ngro’
@cana

[Ali Baba Tepele]

- DASHURIA NUK KA ÇMIME

Një herë që më zuri gjumi,
Miken-o e marrtë lumi!
Erdhi pranë, pastaj më humbi,
Ç’më hapi plagë si plumbi!

Pak dremita dhe u zgjova,
Që nga largë, atë dallova!
Nga gëzimi lart u hodha,
Mikes përpara i dola!

Aman mike, zemra ime,
Unë nuk di të japë premtime!
Dashuria nuk ka çmime,
Ndjehet mirë kjo zemra ime!

Si ujët në gurgullime!
Më freskojnë ato vështrime!
Të pushoj asaj lëndine,
Ta harroj kohën jetime!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- VËNDI IM I SHËNJTË

Vagalati ishte dhe mbeti,
Fshati lindjes, plotë kujtime!
N’ato vënde shpirti mbeti,
N’ato brigje plotë me hije!

N’ato vënde mëndja mbeti,
Kush më merr, e kush më shpie!
Ku kam pirë qumësht blete,
Ku mbanë erë bagëtije!

N’ato brigje, e në korije,
Dëgjoja zile, këmborë!
N’ato vënde kush më shpie,
Ti prek dhe një herë me dorë!

N’ato vënde do të vete,
Të shkel në gjurmët e para!
N’ato vënde gjithë lezete,
Je i ngrënë, të ngop dhe fjala!

Tek ai vatan të falem,
Ku sot s’gjendet as gërmalla!
Vendpushim për udhëtarin,
Në vend të ujit, pihej dhalla!

Vetëm emri sot ka mbetur,
Gropë e pusit, fisi Cana!
Halli na bëri të tretur,
Nga kërcelli çel dhe xana!

Gjysh, stërgjyshër atje treten,
Kohët ndryshuan më mbrapa!
Por një ditë, atje do vete,
Të ngre shtëpinë nga e para!

E të mblidhemi në odë,
Ku kishte lezet dhe fjala!
Në dasma dhe festa, tokë,
Të gjëmoj, si më përpara!

Në atë të bukurin vënd,
Kush më shpie, e shpërblej!
Për atje zemra më dhëmb,
Humbas mëndjen e se gjej!

Në ka ndonjë gjë të shënjtë,
Ato janë vëndet e mija!
Atdheu dhe gjuhë e nënës,
Ato janë vetë Perëndia!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- JAM KRENAR

Thoshin pleqtë nganjëherë:
- “Mos u bëj njeri pa vlerë,
Shiko mikun, edhe nderë,
Nuk gjen treg, për ti blerë”!

Atdheut çmim mos i verë,
Si ai nuk ka të tjerë!
Prindin në treg, dot se nxjerr,
Veç ai dhimbjen ta ndjen!

Prindin dhe vëndin, si zgjedh dot,
As dhe gjakun që në trup mban!
Jam krenar dhe jo më kotë,
Që kamë lindur shqipëtar!

Jam krenar për pjesën time,
Që s’punova kurrë me hile!
Si hyra askujt në pjesë,
Dhe jetova veç me djersë!

Jam krenar që dhe fëmija,
Mbajtën traditat e mija!
Dinë të zënë, e mbajnë miq,
Nuk u përzjenë me të liq!

Dhe kështu jeta vazhdon,
Të mbajnë stafetën tonë!
Dhe kudo që të punojmë,
Vëndin, gjuhën se harrojmë!

Nipër, mbesa, brez pas brezi,
Shqiptar mbetemi dhe jemi!
Sot të shpërndar nëpër botë,
Një ditë do mblidhemi tok!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- GOMARI REVOLTUAR
(fabula)
Një Gomar shumë po bërtet:
- U treguan të pa drejtë,
Nuk më zgjodhën deputet!
Protestoj në parlament!

I thotë Dërri:- Kam një lutje!
Rri tek dera, sot e tutje!
Se dhe kokën pak të fusje,
Gomarllëqe do këpusje!

Gomari i revoltuar:
- Nga sot kam për t’ju treguar!
Kush votimet ka ndryshuar,
Mbi kurrizin tim kanë shkuar!

E dëgjon Ujku dhe flet:
- Të gjithë ndihemi të pa drejtë!
Hajde të bëjmë protestë,
Rotacionin, drejt-përdrejtë!

Ja kthen Dërri përsëri:
Të thash Gomar, ti bëj si di!
Vetëm Ujku të vlerëson ty,
Kësaj i thonë DEMOKRACI!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- ERËMIRI

Trëndafil të erdhi vakti,
Të çelësh lulet e tua!
Kam një vit, që pres i ngrati,
Të të marrë dy lule hua!

Dita hedh një vesë shiu,
Ti më dukesh i vetmuar!
Fjala në buzë më ngriu,
Se jam shumë i dashuruar!

Fjala në buzë ç’më ngriu,
Mezi pres lulet e tua!
Në gji do të mbaj, i ziu,
T’ja fal syzezës që dua!

Trëndafili erë mirë,
Zemërimin di ta zbusë!
Me kujdes, nga një në ditë,
Lulet e tua të këpusë!

Çdo ditë ty falenderoj,
Që jetën ma zbukuron!
Se dhe vajzën më të fjetur,
Me një trëndafil e zgjon!

Vajzat me ty ngjajnë shumë,
Zbukurojnë jetën tonë!
Ndaj dhe dashurinë e tyre,
E mbaj në zemër gjithmonë!

Motet ikën me rininë,
Bukuria veç tu shtua!
S’ta mohuan dashurinë,
Shum i duan lulet e tua!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- DITA E BASHKIMIT

Kush ta theu zemrën vallë?
Tund themelin tonë!
Edhe guri për mbi gur,
Dot më, nuk qëndron!

Kush të shan, të poshtëron?
Një ëngjëll si ty!
Urrejtje me gojë tregon,
Pa mëndje dhe sy!

Urrejtja në shpirt u vaftë,
Se s’kanë sy në ballë!
Dhe drita jote i vraftë,
Bukuri e rrallë!

Edhe vëndi, edhe gjuha,
Janë që nga fillimi!
Kurrë se mohon shqipëtari,
Ky vend është imi!

Gjuhë e huaj, politika,
Furtuna ka ngritur!
Të na ndajë vëndin në copa,
Me zor ka arritur!

Por nga zemrat shqipëtare,
Nuk do mundet kurrë!
Se një ditë do ta shërojmë,
Botën e sëmurë!

Se ditët e errëta ikën,
Erdhi ditë tjetër!
Sot është dita e bashkimit,
Dhe e bashkjetesës!

Kudo gjëndet kombi im,
Ti shpërthej kufijtë!
Pranë Nënës, pranë gjirit,
Do të mblidhen bijtë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- XHELOZIA DI TË DJEG

Ja dhe dielli, ra mbi det,
Seç e ndezi detin flakë!
Çadrën, era, përkund lehtë,
Zgjatet hija, pak nga pakë!

Mbi rrogoz një zemër pret,
Lidhur një peshqir përqark!
Syri i saj në heshtje flet:
- “Eja, mos më qëndro larg”!

Gjoksi i saj, shikon nga retë,
Re nuk ka, është deti vaj!
Syri im ëmbël rrëshketë,
Format e trupit të saj!

Një buzëqeshje e lehtë,
Tradhëton ndjenjat kollaj!
M’u duk apo ishte nxehtë,
Një qershi në buzët e saj!

Femra, qënka e vërtetë,
Shkrin mbi trup si kallaj!
Nektarin që do çdo bletë,
Arrin kulmin, Prill e Maj!

Dashuria lule mbjell,
Ditë, javë edhe çdo muaj!
Xhelozia, vetëm djeg,
Kurrë mos e lërë ti thaj!

Xhelozia di të djegë,
Sy e zemra dhe pastaj!
Bota bosh edhe e shkretë,
I pa shpresë që di të qaj!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- DO TË MBAHET AMANETI

Kemi thënë, e stërthënë,
Disa, mëndja i ka lënë!
Masë “amorfe”, e grupimi,
Nuk hyjnë tek njerëzimi!

Mëndja disa i ka lënë,
Kur ndjellin të madhen gjëmë!
Kundër popullit, vëndit tënë,
Kundër gjuhës, kombit mëmë!

Si mor’, flet ti, hapur fare!
Kundër rracës shqipëtare!
Ti, që gjakun në damarë,
Je i lindur shqipëtar!

Si mundesh që ti bësh gropën!
Ti, që shet kombin, për botën!
Armikut i fërkon kokën,
Se të mban “tagjinë e torbën”!

O shqiptar, e bij shqiptari!
Gjakun me ujë mos e lani!
Amanet e la i pari,
Bashkohu, kurrë mos ndani!

Përse mor’, ju therin sytë!
Si vëllai, s’ka të dytë!
Feja dhe luftrat na lanë,
Të urrej vëllai, vëllanë!

Pa shikoni mor’ të marrë,
Në sa pjesë na kanë ndarë!
S’u vjen keq për gjakun tuaj,
Kur e shkel këmba e huaj!

Po si vallë, ne do ta lëmë,
Që ta zhdukin gjuhën tënë!
Në gjuhë drizat u kanë mbirë,
Hapni sytë, shikoni mirë!

Gjuhën në rrëzë do ta prisja,
Sikur pak inat të kishja!
Faqen kombit t’ja gërvishtja,
Gjak, nga zëmra ime pifsha!

Si mor’ do ta bëj të vuaj!
Vëndin tim ta bëj të huaj!
Kini humbur vlerën tuaj,
Sa dhe minjtë, u duken kuaj!

Kombin mos e gjuaj me gurë,
O njeri mëndje sëmurë!
Ti që do të bësh një punë,
Gazetar me mëndje shumë!

Gjuha jote shumë dinake,
Di vetëm të ngreri çarqe!
Më mirë hesht edhe bëj lutje,
Sa ta kesh kokën mbi supe!

Amaneti është i shënjtë,
Ndaj dhe do ta çojmë në vënt!
Ju që shani, lart e poshtë,
Koha do tu hedh në koshë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- NJË DEGË BAJAME
( romantike)
Një degë bajame moj,
Një degë lajthie!
Vije nëpër vapë moj,
Me to bëje hije!

Me fustan të shkurtër moj,
Drejt lumit më vije!
Me sy seç të ndiqja moj,
Shtrirë nën një hije!

As doje të vija moj,
As doje të vije!
Nën zë më këndoje moj,
Një këngë dashurie!

Nëna që të bëri moj,
S’kishe si ta dije!
Pa kursyer të hodhi moj,
Nure bukurie!

Një degë bajame moj,
Një degë lajthie!
Sebep seç u bënë moj,
Menduar më rrije!

Sandalet në dorë moj,
Fare zbathur rrije!
Zhytur gjer në gju në ujë,
Si statujë më rrije!

Tek rrepet mbi zallin moj,
Bëje sikur s’dije!
Kopeja mërzente moj,
Të ftova të vije!

Unë çaja bajame moj,
Ti çaje lajthie!
Thelpinj të qëruar moj,
Buzët i lëpije!

Të putha në buzë moj,
Ti vështrimin ngrije!
Aman ato buzë moj,
Aman atë shije!
@cana