Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

- DALLANDYSHJA DHE BILBILI

Dallandyshja dhe Bilbili,
kishin rënë në dashuri!
Folen bënë, mes një pylli,
të mos i shikojë njeri!

Ah moj Dallandyshe e mjerë,
sa të dua, unë e di!
Edhe nata kur të bjerë,
më drejton vetëm tek ti!

O Bilbil, o këngëtarë,
thellë në zemër po më rri!
Botën shetis në beharë,
nuk dua tjetër si ty!

Dallandyshe bukuroshe,
do këndoj vetëm për ty!
E gjithë bota t’a mësoj,
sa duhemi ne të dy!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- KUR ZGJEDH TI

Ti më erdhe lehtë-lehtë,
si deti kur nuk ka valë!
Di çfarë do, edhe zgjedh vetë,
detin ti në shpirt e mban!

Di çfarë zgjedh, di çfarë fletë,
trazove ujrat e mija!
Ç’mi mbyte ëndrrat në det,
zgjodhe ti a dashuria!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- PESHA E DHIMBJES

Ti mendon se unë gaboj, që dashuris i besoj!
Po zgjidhje nuk më jep mike, a ka tjetër më fisnike!

Ti e di që dashuria, kërkon kushte që të rritet!
Po një zgjidhje nuk e do, vetë e lë që të venitet!

Ti më thua buzëqeshur, i ka fajet largësia!
Po s’e fsheh dot, se dhimbjen, e shëron veç dashuria!

Thuaje mike, pse s’e thua, nuk ka dhimbje që të vret...
Më të fortë se xhelozia, shpirtin me ngadal e tret!

Ti më thua është dhimbje, ndarje mikes së vërtetë!
Kur ke shpresën e takimit, dhimbja bje nga pesha vetë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- KUR U FORMUA GURI

Kush e di me saktësi që, kur guri është formuar!
Ajo kohë ka rëndësi, se na vjen i pa ndryshuar!

Ka kaluar ajo kohë, kur natyra u formua!
Male, dete, gurë, pemë edhe lumenj të kulluar!

Kur u krijua natyra, u krijua dhe botë e gjallë!
Edhe nisi dalë-ngadalë, të ndryshoj, e formë të marrë!

Nga e gjithë bota e gjallë, natyra krijoi njerinë!
Qenia më inteligjente, që botës i dha zhvillim!

Njeriu i lashtë sa guri, edhe gurit i besoj!
Me të lindi, u zhvillua dhe në jetë me të mësoj!

Me gurë ndërtoj banesat dhe fortesat, po me gurë!
Që t’i rezistonin kohës, të mos shkatërrohen kurrë!

Në gurë e gdhëndi jetën, në gurë e gdhëndi njerinë!
Guri mbajti të vërtetën, edhe ruajti historinë!

Njerzit janë të përkohshëm, lindin, rriten edhe vdesin!
Jeta i mësoj njeriut, guret të pavdekshëm mbesin!

Deri tani ka jetuar, mijra dhe miljona vjetë!
Njerzit, klima, kanë ndryshuar, guri nuk ndryshoj në jetë!

Njezit gdhëndën historinë, në vendin ku kanë jetuar!
Popujt u vranë për kufinë, vetëm gurit do besuar!

Siç është i pa vdekshëm guri, edhe gjaku nuk ndryshon!
Sado të kalojnë brezat, gjaku prejardhjen shënon!

Këto janë kushtet e natyrës, njeriu nuk i ndryshon!
Se njeriu pa natyrën, as mundet dhe as jeton!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- MËNIA E AKILIT

Mëninë hajde thuaje Akil Pleadi...
Mos e mbaj në zemër, që shpirtin t’a rëndoj!
Inatin tënd e dinë edhe perënditë,
ndaj edhe Homeri vetëm për të këndoj!

Mbreti që veset kurrë nuk i deshi,
si mbreti pa besë, Mikenas, Agamemnon!
I lindur trim dhe koha shumë të deshi!
dhe Apolloni në Olimp për ty këndon!

Inatin e vrave, në kufijt e pamundur,
përpara trupit të Patroklit pa jetë!
Trojën hakmarrëse t’a shihje të mundur,
armaturën e trimërisë, veshe vetë!

Kryetrimin, Hektorin, thirre në emër,
përpara mureve e prite krenar!
Me shpatë, fortë e godite në zemër,
dhe trupin gjigant, ja tërhoqe zvarrë!

Vonë e kuptove sjelljen e gabuar,
kur sytë e mbretit Priam i pe me lot!
Pranë trupit Hektorit qave penduar,
po fatin e vulosur nuk e ktheje dot!

Zeusi në Olimpit qetësi nuk gjeti,
që kur inati shpërtheu me furi!
Paridi shigjetën të dërgoj, që mbeti,
trojani që hakmarrjen, bëri histori!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- DREJTËSI A MUNDËSI

Tridhjet vjet në gjykatë,
çdo vit gjyqe pa një fund!
Dy familje, ditë e natë,
sherrit nuk i jepnin fund!

Një avokat kishin marrë,
sa herë shkonin në gjykatë!
Sherri bëhej për një Arrë,
historia shkoi gjatë!

Në kufi të dy pronave,
një Arrë vetë, kishte mbirë!
Është e imja, është e jotja,
nuk e zgjidhën me të mirë!

Shkonin vitet, Arra rritej,
vinte vjeshta, mbushej plotë!
Niste sherri, edhe grindjet,
rriheshin për gjëra kotë!

Vinin aty avokatët,
shkruanin dhe mbanin shënim!
Do të vini në gjykatë,
ligji i jep përfundim!

Vitet ikin pa kuptuar,
avokati na u plak!
Djali e ka zëvëndësuar,
por nuk ishte më dinak!

Djali kur njohu problemin,
si i ri dhe në detyrë!
Shumë e kishin zgjatur sherrin,
një ditë i priti në zyrë!

Tridhjet vjet grindeni kotë,
dy familje, për një Arrë!
T’a prisni, s’e prisni dot,
kaq shumë sa ini munduar!

Vendosën edhe e prenë,
kështu problemi u zgjidh!
Po me plakun dot se gjen,
...“ç’na bëre more debil”!

- Preve Arrën, zgjidhe sherrin,
ç’na bëre more hajvan!
Tridhjet vjet që unë i mjel,
ajo Arrë po na mbanë!

Për të vënë drejtësinë,
ne dëshira na mungon!
Kur e mban në errësirë,
atëherë fitimin t’a shton!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- SHPIRT POETI

Të hysh në botën e poetit,
asnjë s'kam parë deri më sot!
Të njohësh natyrën së vërteti,
janë afruar, s'kan mundur dot!

Të hysh në botën e poetit,
mbetet sekreti më mistik!
Mund përballësh valët e detit,
nuk shuhet vala me fjalë or mik!

Stuhitë atje kanë burimin,
shpirti poetit si det i thellë!
Kush e kapi fillin mendimit,
drejt shpirtit udhën hapur përherë!

Atje buzëqesh i pari diell,
dhe rrezet shpërndan kudo mbi dhe!
Kur dita zhduk yjet në qiell,
botën në sy, përpara e ke!

Kush hyn në botën e poetit,
bëhet i lumtur, sa më nuk ka!
Shpirti flladitur dashuri gjeti,
botën e ftohtë zbuluar e la!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- KALI GJALLË I ODISES

I bindi Odisea trojanët,
që kalin të pranonin dhuratë!
“Të mundur tani, largohen tanët,
ç'të keqe do sjell një kal i ngratë”!

Barkun mbushur me gënjeshtra,
ende agimi pa dalë!
Gjuha nuk ka, po bluan eshtra,
ç'të keqe do sjell një kalë!

Koha e Trojës ka shekuj,
që zjarrin i vuri një kalë!
Po odisetë s’kanë vdekur,
flakën po presin të dalë!

Një mendje odiseje e njoha,
që vendin ma ktheu në lojë!
Urryer, shpërfillur nga koha,
e la historin t’a dënojë!

Historia e Trojës zbuluar,
me hirin e kalit dinak!
Dhe ende flakët pa shuar,
vendin e mbyti në gjak!

Një popull trim dhe besnik,
që emër Trojës kish dhënë!
Nuk mundet kurrë me frikë,
që kali të lehte si qën!

Shikoj përsëri Odisenë,
u kthye nga rruga e gjatë!
Këtë herë për kalë, ka fenë,
i dogji të gjitha kalatë!

Dy gishta lartë i mbenë,
nga koha kur fjala i shkoi!
E dogji gjithë atdhenë,
e ktheu vendin në Trojë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- PËR NJË FAQEPITË

Për një faqepitë,
harxhova të ritë!
Për buzët dhe gjitë,
për dy sy si dritë!

Gushën për gjerdanë,
erë lule mbanë!
Flokët edhe balli,
gjithçka që më fali!

Të ritë e harxhova,
fort e dashurova!
Por pishmënt nuk jam,
ajo sot më mban!

Jetën të vështirë,
s’e zgjedh me dëshirë!
Gjithë forcat e mija,
m’i dha dashuria!

Gëzoj kur të shoh,
gëzohu që më sheh!
Jeta një herë shkon,
më pastaj s’na njeh!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- VERBËRIA E BESIMIT

Kohë e re, avaz i vjetër,
hoxha dhe prifta me mjekërr...
Na trembin me "botën tjetër",
me kukudh e me lugetër!

E nxin hoxha kohën tonë,
i trembet kush e beson!
Por shkenca i tradhëton,
dijen s'ka kush e ndalon!

Hoxhën, priftin dhe të tjerë,
koha jashtë po i nxjerr !
Mbrapa mbetët more të mjerë,
nga dita që kini lerë!

Mbetën robër të mjerimit,
bota është e njerëzimit!
Ka vdekur kohë e sundimit,
të verbëris së besimit!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- QENI DEPUTET

Na ka dalë një stil i ri,
"kam dhe jam" na dalin tepër!
Nuk lexon dot poezi,
këta nuk quhen poetë-r!

Aman-o, për kokën tënde,
shumë lart na qenke hedhur!
U bëfsh derr, e hëngrësh lënde,
tënj e qenve ku është fshehur!

Nuk lexohen dot rilindasit,
se kanë këto folje brenda!
E armikut teoria,
“shkatërrojmë çdo gjë nga rrënja”

Gjuhën që s’e do armiku,
t’a shkatërrojmë nga rrënja!
Pa llapur nuk rri i ziu,
o balo të hëngërt tënja!

Teori, pas teorie,
gjoja është modernizim!
S’duan këtë lloj bukurie,
të gjuhës së vendit tim!

“T’a modernizojmë gjuhën,
t’a fshehim gjithë historinë!
T’ua mohojmë dijen, kulturën,
ky quhet modernizim!

Atë që fali natyra,
ne t’a presim me gërshërë!
Do t’ja shtojmë botës ngjyrat,
nuk është dielli për të tërë!

Armiku i vendit tim,
flet me diploma në xhep!
S’kam ç’e dua një të tillë,
qeni s’bëhet deputet!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- TRADITA SHQIPTARE

Grurë t'a bëftë o bijë,
të uron mamaja!
Sepete e valixhe,
paketohet paja!

Bijë t'a bëftë grurë,
të uron babai!
Të duheni me burrë,
ngrihu e mos qaj!

Grurë grurë në jetë,
është urimi i parë!
Nga të vjetrit vjenë,
urojnë të mbarë!

Siç shtohet dhe gruri,
e mira t’u shtoftë!
Gruaja dhe burri,
dashuri buroftë!

Ndaj në dasma hedhin,
grurë dhe oris!
Ca tradita mbesin,
nga fisi në fis!

Kultura, traditat,
trashëgim i vyer!
Shqiptari meritat,
s’ka për t’i këmbyer!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- KUJDES MIKE DASHURINË

- M'u plake o mik, ç'u plake,
rrallë ma puth të shkretën faqe...
Faqen dhe gushën mermer,
nuk i puth më, si njëherë!

- Gushën do ta puth me ëndje,
s'e harroj aromën tënde!
Buzët edhe sytë e tua,
ende janë ilaç për mua!

Gabimet që bën rinia,
i korigjon pleqëria!
Zemrën dhe ndienjën e mirë,
si buron, lëre të lirë!

Mike, mos bëj zemrën gurë,
dashurin mos ndalo kurrë!
Po braktisëm dashurinë,
jeta nuk ka më kuptim!

Kujdes mike dashurinë,
është ajo që na mban gjallë!
Ta shijojmë dhe pleqërinë,
pa, le të puthemi dhe rrallë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- GRUAS PËR 8 MARS

Kur fjalën ta kthej,
ngrysesh dhe var turinjtë!
Dyshekut tej për tej,
i vë kufi të florinjtë!
Më lutesh të mos prek,
as mesin, as gjinjtë!

Kështu sa herë të gjej,
të marr me të mirë!
Kufirin më se gjej, hë,
jemi në errësir!
Puthjet s’i kursej,
symbyllur shtrihesh më mirë!

Grua, m’a plase shpirtin,
për ty qënka vështirë!
S’ke dashur, a ditur,
që jeta ka një pjesë të mirë!
Ajo ndienjë e ndritur,
të dashurosh me dëshirë!

Për të sajtën herë
dhe kjo natë është gdhirë!
Në krahët e njëri-tjetrit,
të urtë, të mirë!
Prapë si grua e burrë,
të kemi dashurinë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- VERGJE TRËNDELINE

Kur më shkon moj trëndelinë,
asaman moj lule ndjerë!
Me lule do ta mbush gjinë,
aman, plot aromë të bjerë!

Zemrën e shpirtin t’i dimë,
asaman moj lule ndjerë!
E lindur për dashurinë,
aman, plot aromë të bjerë!

Sytë si gjoli të ndrinë,
asaman moj lule ndjerë!
Si reja kur vetëtinë,
aman, plot aromë të bjerë!

Djalë e vjazë si ylli ndrijnë,
asaman moj lule ndjerë!
Ta gëzojnë dashurinë,
aman, plot aromë të bjerë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- SY DHE ZEMËR

Sytë, natyra i ka bër,
të njëllojtë që të dy!
Njëri drejtohet në zemër,
tjetri të shikoj në sy!

Syri e ndihmon njerinë,
ndaj natyra bëri dy!
Njëri të shpreh lumturinë,
tjetri të lotoj për ty!

Si nuk bëri dhe dy zemra,
por na fali vetëm një!
N'daç për meshkuj dhe për femra,
të dinë ta përdor atë!

Sytë na njohin me botën,
gjithçka rregjistron në tru!
Zemra, thonë komandon kokën,
nuk vepron dot kuturu!

Pa sy njeriu jeton gjatë,
por pa zemër s’jeton dot!
Loti syrit derdhet jashtë,
zemrën, mos e mbyt në lot!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- BIJTË TË DUAN SHUMË

T’a duani kombin, duani Shqipërinë,
ishin porosit që ti, jepje gjithmonë !
Të mbroni atdheun, të mbroni lirinë,
kush i cënon, është armiku jonë!

Këto fjalë shpirti, nuk i thotë kushdo,
t’i thotë biri yt, me zemër në dorë!
Kur sytë mbylli, nuk e vlerësove dot,
armiku i vëndit e quajti diktator!

Me fjalë e premtime pritën t’a zuri,
dhe paratë, lëmoshë, i derdhi plotë!
Të qëndrosh më këmbë, kushte të vuri,
për fyti të mban, sa frymë nuk merr dot!

Armiku i vendit hakmarrjen shpërndau,
dhe mitrën e nënës mallkoi ashpërsisht!
Urrejtjen e zbrazi, të shau, të vrau,
në fund shtërngon dhëmbët, “jeto miqësishtë”!

S’të falet o popull, në kurth të bije,
vendin, vatanin, t’a lije si mall pa zot!
Ti, të gjitha këto, që herët i dije,
t’i thoshte ytë bir, ai që shave sot!

Bijtë dhe bijat nderoi të gjithë,
gjaku s’është ujë që derdhet në lumë!
Gjaku i derdhur, të, të bëhet dritë,
nderoje dikë, që të deshi më shumë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- DO TA GJEMË TEREZINË

“Shitet” gjithë Labëria,
deri te “Lisi me vërë”!
Kërkon ta blej Greqia,
tjetër ëmër do t’i vërë!

Do ta blej greku për vete,
“siç i bleu ca Bejlerë”!
“I zgjuar, di marifete”,
s’i ka njohur ca të tjerë!

Labëri me palcë guri,
ku Zeusi kish shtëpinë!
Vëndi shqipes tek flamuri,
t’a mësoj mitologjinë!

Labëria me suliotë,
ndezën zjarre në Greqi!
I thanë turkut:– Nuk shkon dot!
Harroje atë që di!

I dolën vendit për zot,
tundën një perandori!
Boçar e Gjolek kish plotë,
që luftuan për liri!

Gjolek dhe Boçar të tërë,
bashkë me plakun e Moresë!
Kur përvishnin ato llërë,
kishin trimëri dhe besë!

Tani koha ka ndryshuar,
ndezi zjarrin në Himarë!
Pangopësin ka zbuluar,
edhe detin do të marrë!

O kokat e Greqis së re,
nuk janë “llogje për kuvend”!
A na kini pyetur ne...
Sa e çmojmë këtë vend?

Shitet një copë Labëri,
deri tek lisi me vërë!
Mos u mundo kot Greqi,
ju ini shitur të tërë!

Nuk e merr dot Labërinë,
s’e pushton dot me kandilë!
Jo një prift, njëqind të vijnë,
do t’jua gjejmë terezinë!

@cana

[Ali Baba Tepele]

- NJË KARFICË PENSION

Një ditë të Mërkurë,
për në punë vija!
S'më vihej në punë,
doja që të flija!

Dy orë e ca rrugë,
do ecja në këmbë!
Dhe si nëpër gjumë,
me shpirtin ndër dhëmbë!

Gjith natën kish rënë,
i rrëmbyer një shi!
Dy orë më këmbë,
i vetëm, pa njeri!

Rugës nga kaloja,
ishte vështirë shumë!
Pyll e baltë kaptoja,
përrua dhe lumë!

Nisesha me natë,
pa një dritë në dorë!
Rruga ish e gjatë,
punoja tetë orë!

Katër a pesë vetë,
nga i njëjti fshatë!
Të bëheshim bashkë,
do ishim me fatë!

Punën do t’a mbaje,
si dimër dhe verë!
Në doje të haje,
si gjithë të tjerë!

Kur i mendoj sotë,
heronj të vërtetë!
Nuk e bëjnë dotë,
brezi i ri, vërtetë!

Në fund na shpërblyen,
për gjithë sakrificë!
Nga jeta rrëmbyem,
vetëm një karficë!

Një karficë rrëmbyem,
nga gjithë mundi jonë!
Kështu na shpërblyen,
dolëm në pension!

Jeta ka ndryshuar,
gjithmon lart po shkonë!
Rritja s’ka ndaluar,
jo pensioni jonë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

-BESTYTNI

Diku është një histori,
për një figurë shumë të lartë!
Fluturonte një pëllumb i zi,
dhe i lëshoj një gëlasë!

S’kishte ndodhur tjetër herë,
prandaj mbeti në histori!
Jo se gëlasa kishte vlerë,
as se ishte pëllumb i zi!

Të gjithë e rrethuan mbrenë,
ca profetë, e ca fallxhorë!
Nga qielli sytë u mbenë,
guxuan të ndyrin në oborr!

S’ishte parë ndonjëherë,
ku u ndodh pëllumb i zi!
Një gëlasë përmbi mbrenë,
mos do binte fatkeqësi!

Si do qoftë, sytë t’i hapim,
nuk ishte dhe mbret i ri!
Pëllumbit hakën t’i japim,
t’a bëjmë meze për raki!

Mbreti qeshi dhe pa lartë,
zogu nuk e dallon dotë!
Më duket se jam me fatë,
të gjithë po qeshnin me lotë!

Nuk na e prish mbretërinë,
një pëllumb, qoftë dhe i huaj!
Nuk na merr dot ndershmërinë,
prapë mbetem, mbret i juaj!

Mbeti diku kjo histori,
dikur, në një kohë të lashtë!
Dhe u kthye në bestytni,
për një kohë shumë të gjatë!
@cana