Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

SORKADHJA MË PREKU

Hodha çiften supit edhe malit dola,
Të gjuaja thëllëza, a lepuj të egërr.
Mbi barin e butë, këngët jua dëgjoja,
Gjahu gjer atëherë ishte veç një dhelpër.

Përmbi bar u ula të pres çfarë do dalë
Dhe çiften mbi gjunjë e mbaja mbështetur.
Një sorkadhe e re, me gjoksin të bardhë,
Vështrimin e saja, mbi mua kish tretur.

Thashë ta shënoja, çiften në dorë mbaj,
Sorkadhja nuk trëmbej, shikonte pa rreshtur.
Lot, mëshirë, e dhimbje pash në sytë e saj.
Përmbi sup çiften, e mbaja mbështetur.

Nuk kisha më forcë, s’kisha më as zë.
Sorkadhen përlotur shikoja pa rreshtur.
E bukur sorkadhe pa mëndje më lë,
Shpirtin edhe zemrën ma grisi si letër.
@cana

[Ali Baba Tepele]

NJERËZIMI PO LAJTHIT

Të një kohe ç’njerëzore, neve jemi dëshmitar,
Njerëzimi i lajthitur, shpallin botën “të pa fat”.
Nga “lëndinat” e së mirës, zemrat marrin arratinë,
Si kaprolli trëmbur gjahut, se ndal vrapin vetëtimë.

Dhe braktisim gjithë livadhet, si drenusha në kullot,
Botës tonë i shtohen hallet, luftë, gjak, dhimbje, lot.
Marrim udhën e së keqes, siç thotë populli, “të qoftlargut”,
Vetes tonë i bëjmë varrin, shumë shpejt, jo së largu.

Toka brënda ka shum zjarr edhe dielli është i zjarrtë,
Njerëzimi ka përbrënda shumë urrejtje dhe inat.
Vetë natyra e ka falur, njerëzimin përmbi tokë...
Eh sa shumë derdhën gjakun, e mbrojtën nderin me kokë.

Kështu fillon rrokullisja, si “Sizifi” bëjmë çdo ditë,
Gur i rëndë na rri mbi krye, e dënuan perënditë.
Shpikin armë njerëzimi, që të vrasim njeri-tjetrin,
Humanizmi, dashuria, s’kanë guxim të dalin sheshit.

Eh, që s’kam një grusht të madh, ta godisja mu në kokë,
Të keqen e njerëzimit që po shkatërron k’të tokë.
I bëj thirrje të përmbahen, kush ndjen gjakun në damar,
Se një ditë zemra ju ndalet edhe vdekja do t’ju marr.

Mos e shkatërroni botën, kur di se, kalimtar jemi...
Bëni të mira për njerzit, që gjithmon në mend t’ju kemi.
I burgosni përgjithmonë, urrejtjen edhe zilinë...
Dashuroni jetën, tokën, njeriu gëzon njerinë.
@cana

[Ali Baba Tepele]

GOMARI DEPUTET
(fabul)

Në muze mbeti samari,
Deputet u bë gomari.
Mori një titull të ndjerë,
S’ju ndje zëri asnjëherë.

Dallohej për nga kultura,
Plotë katër legjislatura.
Në parlament kurrë s’foli,
Kërriç hyri, e gomar doli.

Në korrupsion gishtin se ngjeu,
Por partisë i shërbeu.
Po një ditë ju mbarua bari,
Vdiq, thanë, kërriç gomari.
@cana

[Ali Baba Tepele]

HELENA – ÇAMËRI

Kërkon greku të bëjë ç’të dojë,
Dhe pluhur hedh mbi kombin tim.
Si dikur Akejt e Athinës mbi Trojë,
Veçse Akil s’ka, si krye trim.

As Odise, të gdhënd një kalë,
As Athinanë të mbrojë mërinë.
Ndërsyen Zervën, si të përdalë
Dhe për Helenë, kanë Çamërinë.

Dhe “kalit mit” ja mbushën barkun.
Spiunë, betuar, keqbërës dhe besnik.
Mbi shqipëtarë të marrin hakun,
Se historinë e kanë shum frikë.

Trojanët Dardanë ti zënë në gjumë,
Si tridhjet e tre shekuj më parë, legjend.
Po shqiptarët janë zgjuar më shumë,
Nuk i trëmb dot “Agamemnon e Minellë”.

Helena e bukur sot është mbi Olip,
Atje ku uleshin gjithë perënditë.
E vranë, e dogjën, përzunë Çamërin,
Pluhur e baltë historis çdo ditë.

Bota ecën dhe ka ndryshuar
Vetëm se grekët mbetën në gjumë.
Metodat antike kërkojnë për të pushtuar,
Paqen urrejnë gjithnjë e më shumë.

Të gjitha mjetet po i përdorin,
Thikën, helmin dhe tradhëtinë.
Nuk po mësojnë dotë realitetin,
Të duan gjitonin, të drejtat, njerinë.
@cana

[Ali Baba Tepele]

ZAMBAKU

Rrëzë një shkëmbi të thepisur,
Në të ftohtë e në acar.
Përkarshi erës dhe diellit,
Kishte çelur një zambak.

Bisku i tij kish çarë borën,
Kishte çelur shum krenar.
Ngrohtësin merrte nga toka,
Ujin nga dëbor e bardhë.
@cana

[Ali Baba Tepele]

MUSHKA DHE DOSA
(fabula)
Disa kafshë shtëpiake,
U mblodhën një herë mbas darke.
Kishin çfarë të diskutonin,
Disa punë mirë s’po shkonin.

- Dosa-Mushkës, ti moj mike...
Më duket se je lesbike!
- Faji është nga i pari...
Pela merr për burr Gomarin.
@cana

[Ali Baba Tepele]

MBI ZALLIN E DETIT

Mbështetur hëna tek mali,
Hapi përgjysëm qerpikun.
Drita që binte tek zalli,
Përmbi det rrezet u fikën.

Përmbi rërë fryma më ndali,
Buzën tënde duke thithur.
Dy trupa shtrirë tek zalli,
Ishte momenti shumëpritur.

S’kisha kohë mëndjen ta vrisja,
Sikur më kishte zën deti.
Gjeta bukurin që prisja,
Vajzë tek ti zemra më mbeti.

Buzë, gjoks, trupin ta puthja.
Deti duke shushuritur.
S’ishe mollë në xhep të fusja,
Aqë bukur, s’e kisha ditur.

Trupi jonë se fsheh dot kollën,
Po ashtu dhe dashurinë.
Flokët, sytë, mëndjen ma morën,
Dashuria të përpinë.
@cana

[Ali Baba Tepele]

TOSKE E BUKUR

E bukur në gjith Toskërinë,
Shoqet kurrë s’të arrinë.
Hap jelekun ta mbush gjinë,
Me çaj, e me trëndelinë.

Të freskët, si ta ka ënda,
Hape gjirin ti fus brënda.
Të bukur të ka bërë nëna,
E plotë, siç del dhe hëna.

Do jetë ndjerë shum i lumtur,
Ata sy kush i ka puthur.
I pa vdekshëm është ndjerë,
Kush i ka puthur dy herë.

Kush e di se sa do rrojë,
Puthjet kush i numurojë.
Burojnë siç buron krojë,
Ujë të ftohtë të freskojë.

Toskëria si krahinë,
Do çmohet për bukurinë.
Djem e vajza, yje ndrinë.
Si Çaji me Trëndelinë.
@cana

[Ali Baba Tepele]

KUR JE SI FLORIRI

Ferexhenë hiqe, se të dogji vapa,
Ngadale më vije, me këmbët si pata.
Baluket të ndrinin kur hoqe shaminë,
Shoqet kur ti panë, më këmbë tu ngrinë.

Shoqet kur të panë, baluket të ndrinin,
Të gjitha u ngritën, më këmbë të rrinin.
Sytë dotë si hiqnin, tek zotrote mbenë.
Kur je si floriri, ç’e do ferexhenë!

Ti je xhevair, shkuar xhevairit,
Sytë e tu të bukur, si pikë e floririt.
Dyzet xhevaire, qafës të ndriçonte,
Sumbulla e djersës, mbi të të pikonte.

Dyzet xhevaire, qafës tënde t’bardhë,
Djemtë të shikonin, ç’i vije në radhë.
Vajzë vëndi ishe, rritur si sorkadhe,
Lërja ferexhenë hoxhës në minare.

Hoxhën dhe minaren, lërja kush i solli,
Në malet e larta, s’pi ujë Anadolli.
Vëndi që na rriti ka male të larta,
Populli që na lindi, ka ligje të arta.
@cana

[Ali Baba Tepele]

GJUHËN DO TA PRISJA

Gjuhën do ta prisja, po të mos thosha të vërtetën.
Do ta prisja, po të kisha qëllim të mashtroj të tjerët.
Një gjuhë gënjeshtare nuk meriton të rroj gjith jetën.
Nuk do ta lija të lirë, po do ti shtërngoja frerët.

Një gjuhë e keqe, kudo qoftë, për këdo, të prish.
Nuk është e re, e panjohur, gjithmonë tmerr i kohës.
Dhe nuk ja vlenë as ta dëgjosh kurrë, as me të të rrish.
Shkatërron “foletë” e tjera, të sajën se ka njohur.

Një gjuhë e keqe, të gjithë i prish, dhe ty dhe mua.
Një mëndje e keqe, dalë nga hiçi, që gjuhën ushqen.
Kur nuk mëson, në vënd të urrejtjes të thotë të dua.
Me dhimbjen të rroj, pastaj të thotë ato që ndjen.
@cana