Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

- AMAN VASILIKË

Këmba përmi këmbë, në ballkon më rri,
Aman Vasilikë, aman unë për ty!

Në dorë celularë, kapelen mbi sy,
Aman Vasilikë, aman unë për ty!

Flokun tënd të gjatë, se kishte njeri,
Aman Vasilikë, aman unë për ty!

Vaporët që shkonin shihje me dylbi,
Aman vasilikë, aman unë për ty!

Kur kaloja pranë, ma bëje me sy,
Aman Vasilikë, aman unë për ty!

Fustanin të shkurtër, hapur ndënë gji,
Aman Vasilikë, si do bëj për ty!

Një lule të dhashë, buzëqeshe ti,
Për ty Vasilikë, ndjejë dashuri!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- MOS E BËJ MË KEQ
( Tregim humoristik
në vargje)

Një herë, e një kohë,
Ndodhi në një fshat,
Tek një çift i ri,
Shkon një mik për darkë!

Ishte kohë dimri,
Shtëpia ishte e re,
I zoti shtëpisë,
I ther një sheleg!

Miku dhe i zoti,
Në qoshe po rrinë,
Zjarri në oxhak,
Uli nxehtësinë!

Grua, thotë i riu,
Në u bëftë mbarë,
Bjerna një kërcu,
Ta hedhim në zjarr!

Gruaja si flutur,
Doli në avlli,
Me kërcu në dorë,
Drejt oxhakut të zi!

Dhe u ulë në gjunjë,
Ta hidhte më mirë,
Kofshët, nga zjarri,
Ndritën si pasqyrë!

Burri që e pa,
S’diti si vepronte,
Donte që dhe miku,
Të mos e shikonte!

Ndaj mikut i tha,
Të shikonte lartë,
Se një pikë e keqe,
Rridhte ditë e natë!

Shiko ore mik,
Nuk paska më keq,
Nuk kam si të hipi,
Dua që ta ndreq!

Miku që e kapi,
Hallin, si për dreq,
I tha:- Mos e bëj,
Do ta bësh më keq!

I zoti shtëpisë,
Ca kongjij si yll,
Ja ka hedhur gruas,
Që shalët të mbyllë!

Gruaja, pa pritur,
Se priste këtë,
Nxitimthi e ngritur,
I shpëtoi një…!

Të thashë, thotë miku,
Do ta bësh më keq,
Lëre fare pikën,
Këtë kush e ndreq?
@cana

[Ali Baba Tepele]

- LULE ÇOBANESHA

Një tufë lule thëllëza,
Ta bëra si dhuratë.
Të pashë në ato rrëza,
Kullosje dhëntë, pëllatë!

Një tufë bar fëllënxe,
Të bardhë si bora!
Sytë pak i ngrite,
Dhe të dridhej dora!

Çobankë më ishe,
Që nga fëmijëria!
Të kujtohet mike,
Shkonim nga korija!

Kecër edhe shqera,
I kullosnim bashkë!
Dhe kur ikte dielli,
Ktheheshim në fshat!

Fshihej syri diellit,
Ai syri i artë!
Ne kur ndanim rrugën,
Përqafoheshim pakë!

Ti merrje të tuat,
I çoje përpara!
Unë me sy të ndiqja,
Sa shkoje tek arra!

Atje ktheje kokën,
Më shikoje mua!
Duke përshëndetur,
Ikë, se të dua!

Nesër ditë e re,
Kur të dalim prapë!
Do marrë dhe për ty,
Pakë bukë e gjalpë!

Tani që u rritëm,
Nuk rrimë si dikur!
Ti u bëre grua,
Unë u bëra burrë!

Hodhe shtat, u rrite,
Por e bukur shumë!
Fati im je ti,
Fati yt jam unë!

Ç’fat pret të dalë,
Dhe të bëhesh nuse?
Hajde të, të marrë,
Me vello të kuqe!

Dy stane do bëjmë,
Të çudisim fshanë!
Njëri në korije,
Tjetri lart në mal!

Njërin në korije,
Është për dimërim!
Tjetri lart në mal,
Të jetë për verim!

Pa do mbushet stani,
Plotë me blegërima!
Zogjtë do jenë me ne,
Këngë e cicërima!

Unë me krrabë në dorë,
Ti gatuan në stan!
Do mbushet kasollja,
Plotë me kapedanë!

Plotë me kapedanë,
Dhe kapedanesha!
Unë levend çobanë,
Lule çobanesha!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- VAGALATI IM
(këngë)

O Vagalati në rrëzë,
Fshati im ti je!
Ç’më ka marrë malli shumë,
Që të vij atje!
Vëndi ku shkova rininë,
Më i miri je!
Mali, çaj e trëndelinë,
Pasuri i ke!
Bijt e tu që janë larguar,
Aty zemra rreh!
Mbushur pyje dhe kullota,
Ç’bukuri më ke!
Gjethe, bar, kur vjen pranvera,
Mbushur me kope!
Tre Fshatrat e asaj ane,
Lidhur me xhade!
Malli më ka marrë shumë,
Që të jem atje!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- DASHURIA ËSHTË FEMËR

Amanë ethet asaj nate,
Të gjith për vete i mbajte!
Gjuhë e pa dukshme e asaj flake,
Mbërthyer faqe më faqe !

Amanë se qënka e thënë,
Ashtu dhe bota është zënë!
Nuk bën dotë dielli pa hënë,
Herë e ndukur, herë e ngrënë!

Lind e para dashurija,
Gjithçka për të do ta lija!
Në dëborë me ty të flija,
Gjithë malin do ta shkrija!

Ta shkrija malin të tërë,
Amanë malli kur të zërë!
Jep e merr, kurrë mos e lërë,
Zemra mbi zemër të flërë!

Të flërë zemra me zemër,
Se botës i ka dhënë emër!
Gjaku që mbajmë në zemër,
Dashuria është femër!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- KUJTIME TË FËMIRISË

Vajta një ditë me shqerra,
Nuk kisha shumë!
I lash kullosin në ferra,
Vetë rash në gjumë!

Kur u zgjova, hapa sytë,
Shqerra s’po shikoja!
Bobo, u bëra i dytë,
S’di ku ti kërkoja!

Pas bregut, një arë me grurë,
Gjithë e gjelbëruar!
Shqerrat kishin filluar punë,
E kishin marrë shtruar!

Nëna kishte dalë te bregu,
Bërtiste me shkumë!
Vetëm në më harçë lartë,
Ta rregulloj unë!

Me vrap vajta dhe i mora,
I nxora nga gruri,
Në shtëpi unë si do shkoja,
Do kërciste huri!

Futa shqerrat në kasolle,
Vetë ndëjta jashtë!
Pa afromu, thoshte nëna,
Të, të puthë pakë!

Ajo tu, e unë më tutje,
Dridhesha si pëndë!
E dija, po të më zinte,
Kishte dorë të rëndë!

Nga frika nuk vajta brënda,
Fshehur pas një muri!
Mu ngjit një akrep te këmba,
Fshehur pas një guri!

Obobo, po ulërija,
Oh i ziu, këmba!
Të thashë, më bërtiti nëna,
Që të vije brënda!

Këmba po më dhëmbte shumë,
Sa qaja me lot!
Një qepë të shtypur më vunë,
Nuk duroja dotë!

Gjyshja më mori në gji,
Mos më rrihte nëna!
Nga të ruhesha s’po di,
Nga koka, a këmba!

Doktorr e spital nuk kishte,
S’kishe ku të shkoje!
Çfardo dhëmbje që të kishe,
Duhet të duroje!

Doktorr, spital ishin largë,
Një ditë të tërë!
Eh sa ishin marrë më qafë,
Veç për një gjilpërë!

Ca ditë vuajta, ënjtur këmba,
Nuk flija dot gjumë!
Mezi ikja dhe çaloja,
Por më shkoi në fund!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- LARGOHU ASAJ DETYRE

Mori vesh e kush se mori,
“Ja hoqën petët lakrorit”,
Ilir Meta “maskën çorri”,
Për shqiptarët është “Gogoli”!

Unë jam student i Dhjetorit,
Që rrëzova diktatorin,
Kur flas unë, të më dëgjoni,
Nervat kurrë mos mi provoni!

Pa shikoni çfarë fytyre,
Vendin dhe emrin i ndyre,
Jo prej ajke, prej lëtyre,
Largohu asaj detyre!

Thotë, Edvini është i keq,
Ai s’di të udhëheq,
Mblidhuni ta çojmë në dreq,
Se vendin veç ti e ndreq!

Sikur vërtetë mos të dinim,
Sikur vërtetë mos të njihnim,
Helmin tënd do ta pinim,
Gjumë të përjetshëm do flinim!

Ç’pandeh ti mor karagjos,
Se na u bë deti kos,
Kartat së prapthi i los,
Popullit durimi ju sos!

Ik andej o president,
Se deti, mbetet det,
Populli të përshëndet,
As të beson, as të pyet!

Çuditem, si s’tu lodh goja,
Nuk shikon se doli boja,
Në vëndin tënd do të doja,
Vetëm Shqipërinë të mbroja!

Si të pasurohesh dite,
Shqipërinë në treg e shite,
E shtrydhe ditë pas dite,
Kurthe dhe pusi i ngrite!

Tek të huajt se kurseve,
Zorrët e barkut rrëfeve,
Me drejtësin u përzjeve,
Të merrje rrufenë prej reve!

Prit Ilir se se bën dot,
Je njeri, e nuk je zot,
Dhe këtë ti mirë e di,
Ndaj do japësh llogari!

Llogari nuk më jep mua,
S’mbarojnë llogaritë e tua,
Populli është fuqi, thua,
Jo për djallëzit e tua!

E ç’të them më tepër unë,
Nuk dua të zgjatem shumë,
Ta thashë me vargje çfarë desha,
Kuptoje, kjo është e vërteta!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- VËNDI PRET

Katër male ballë për ballë,
Ndanin hidhërimin!
Tek këmbët lumi me valë,
Mbushur lotë trishtimi!

Rrinin malet të menduar,
S’duronin mërgimin!
Thuana lum, i dashur lumë,
E ndjen hidhërimin!

Malet e mi, egërsuar,
S’po durojnë dot!
Fshatrat rreth e rreth shikojnë,
Dhe ju duken bosh!

Njerzit ikën, u larguan,
Braktisën vatan!
Ikën dhe në kurbet shkuan,
Ca në qytet vanë!

Dridhen malet, fushat qajnë,
Qanë vendi im!
Gurë e baltë, një pyetje kanë,
Largë, sa do rrinë?

Rrinë malet ball për ballë,
S’durojnë mërgimin!
Thuana lum, se jam në hall,
Kthena ti besimin!

Rrallë, më rrallë shikojmë të dalë,
Nga oxhaqet tym!
Edhe veshët rrallë na kapin,
Ndonjë blegërimë!

Vetëm ujqërit janë shtuar,
I bardhë e i zi!
Vetëm britma egërrsirash,
Na futen në gji!

Pyesin malet njëri tjetrin,
Ku shkoi njerëzia!
Ti o lum që takon detin,
Ngarkuar anija!

A do kthehen tek vatani,
Tek ky vend i bukur!
Jetën tonë me ta e ndanim,
Na bënin të lumtur!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- MEZI DOLI E VËRTETA

Kam një brengë, një të fshehtë,
Kur, ra loti mbi gavetë…
Me fasulet, që përvëlonin,
Haja dhe sytë lotonin!

Shkuan dyzet e pesë vjet plotë,
Më besoni...s’harroj dotë!
Kjo ka ndodhur në ushtri…
Atëher isha djal i ri!

Na kërkonin disiplinë,
Për çdo gjë të thoshe, mirë!
Nuk pranonin diskutime,
Unë dashuroja lirinë!

Ishte njëfarë rregullore,
Unë çdo ditë e diskutoja!
Kishte ligje, urdhëra qorre,
Nuk bindesha ti zbatoja!

Më thërrisnin nëpër zyra,
Komandant e komisar!
Unë me fakte përsërisja,
Këtu urdhëri duhet parë!

Nuk je ti që na mëson,
Jemi ne që urdhërojmë!
Kokëfort je, që s’dëgjon,
Ta shikosh ç’do të punojmë!

Më besoni, rash në hall,
Dhe kisha gjetur belanë!
Aq keq më binin vërdallë,
Dhe veç dënime më dhanë!

Edhe shokëve u thanë,
Mua shtrëmbër të më shihnin!
Liridalje nuk më dhanë,
Gjithë shokët venin, vinin!

Kishte oficer që çmonin,
Mendohesha si do bëja!
Që të flisnin nuk guxonin,
Unë vuaja, vetëm vuaja…

Ishte një kapter, servil,
Që shum keq më ishte vënë!
Mbrapa krahëve të mi,
Nuk linte gjë pa thënë!

Në burg donte të më mbyllte,
Këtë hapur e kish thënë!
Donte kokën të më ulte,
Po në kurth si kisha rënë!

Këto mendoja orë e çast,
Nuk gjeja zgjidhje të drejtë!
Ndaj rrodhën lotët me vrap,
Edhe qava mbi gavetë!

I bindur në vete isha,
Sepse më luftonin kot!
Gjashtë faqe letër shkrova,
Dhe e nisa për në postë!

Letrën e shkrova gjithë natën,
Siç ma donte shpirti im!
Komandantit më suprem,
I kërkoja një takim!

Nuk vonoj, mbas dy ditësh,
Erdhi një telefonatë!
Unë edhe komisari,
Të paraqiteshim atje lartë!

Në alarm gjithë regjimenti,
Oficer edhe ushtarë!
O bobo tani ç’na gjeti,
Thërret komandanti i parë!

Kush i del atij përpara,
Gabimin tani e dinin!
Ç’paske qënë o Danel Cana...
Të shkoja vetë, nuk më linin!

Erdhi gazi ushtarak,
Nga komiteti qëndror!
Sekretar i Regjimentit,
Letrën e mori në dorë!

U mbush salla e kinemasë,
Me ushtar dhe oficerë!
Urgjent të merrej një masë,
Se përgjigje duhej kthyerë!

Letrën hapur e lexuan,
Unë dëgjoja edhe qaja!
Kur pashë se të drejtë më dhanë,
Atëherë veten dot se mbaja!

Doli në shesh e vërteta,
Dhe kurthet që ishin ngritur!
Dy vjet e gjysëm që vuaja,
Këtë ditë e kisha pritur!

Eh pastaj, më pas shpëtova,
Kapterin shpejt e pushuan!
Pesëmbëdhjet ditë me leje shkova,
Shpëtova dhe më liruan!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- VAJTIM PËR JETËN

Shokë e miq nuk dihet kurrë,
Vlerë e njeriut, vlerë e jetës!
Veç atëherë kur je sëmurë,
Zbulon dritën e së vërtetës!

Sa je mirë, ti të kujdesesh,
Se mos vritesh, se mos ftohesh!
Nga “botë e padukshme” mos prekesh,
Pastaj vështirë të kurohesh!

Pa pritur njeriu preket,
Nga një virus, që nuk ka kurë!
Pa dashur në spital gjendet,
Duke vuajtur, i sëmurë!

Do ta besoni po tu them,
Sa e pa mundur bëhet jeta!
Frymë e fundit jashtë del,
S’ngrihesh më, është e vërteta!

Njerz të afërm që ke pranë,
Mund të qajnë me ngashërim!
Po shpirti yt, në tjetër anë,
Më nuk e gjen udhën për kthim!

Ndahesh nga bota përgjithmonë,
Dhe sikur fjalët shkruar në letër!
Dhe vetëm emri në lënç, jeton,
Trupi i takon një kohe tjetër!

Pa pyetur vijmë në këtë jetë,
Qajmë, grindemi e bëjmë sherr!
Kur ikim, prapë askush s’na pyet,
Për cilindo, qajnë të tjerë!

Në do të dini, askush s’u ngop,
S’e ke në dorë të shkretin fat!
Në dorë se kemi, nuk mundemi dot,
Askush s’u zgjua nga gjum i gjatë!
@cana
V.O: I kushtohet të gjithë atyre moshave
të reja që humbën jetën nga corona-19.