Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

- PASURI E MADHE
(Këngë labe)

Ah moj shqipe krahë bukur,
Durimin e botës ke!
Ah mor djalë paç uratën,
Zemër e durim më dhe!
Jetën ta bënë furtunë,
Ti furtunën frikë se ke!
Rrënjët e tua më shumë,
I forcove përmbi dhe!
Kush të deshi dhe të mbrojti,
Nga drita jote u dhe,
Të duan vendin e kombin,
Pasuri e madhe je!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- LUM I JETËS DASHURIA
(Përpunuar për këngë )

Vinte lumi trumbull-o,
Trumbull lumi vinte!
Dilte vajza anës-o,
Habere ti binte!

Dilte vajza edhe priste,
Lumin-o me valë
Sikur lumi do ti binte,
Të vetëmin djalë!

Duke përzën njëra-tjetrën,
Rendin valët-o!
Merri lum ëndrrat e mia,
Te djali mi ço!

Dilte vajza anës lumit,
Priste të kullohej!
Me djalin që shumë e donte,
Priste të martohej!

Erdhi lumi i kulluar,
Valë e përmbi valë!
Një kuti vajzës ç'i pruri,
Fustanin e bardhë!

Djalë e vajzë përqafuar,
Lum i bukur-o,
Dallgë për zemrat dashuria,
Lum i jetës-o

Refren:
Ç'i thotë vajza valës-o ,
Aman nxirrma ëndrrën-o!
Se do los në zall me to,
Se kam mbetur vetëm-o!
@cana
* * *

Sot një qen të vrasësh,
do të çojnë në burg!
Një femër të përdhunosh,
do shkosh në qeli!
Çudi, nuk u dënuan kurrë,
përdhunuesit e nënës Shqipëri!
@cana
* * *
Delikate, e pafajshme, Zanë e ëndërrave je ti!
Shëtit në pyje të errët dhe pi " ujë " në poezi!
Etur, pret të ngrohtën puthje, të vij përmi buzë të rri…
Vëndin bosh në zemrën tënde ta mbush plot me dashuri. ..!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- PUTHËM AVASH

Ku të vajti syri, ç'qe moj ajo ditë,
Që djalit të vetëm, ti i zure pritë!
Flokët pendë korbi, faqet kuqëremtë,
O puthëm, i the, o unë vdes në vend!

O puthëm në buzë, puthëm me avash,
Ose zemra ime gati të pelcas!
Puthëm të shërohem, më shtërngo në gji,
Veç për ty betohem, kam shumë dashuri!

Nga këmbët tek koka, pasi ka vështruar,
Djali të rrëmbeu, shumë i dashuruar!
Puthur, përqafuar, të futi në gji,
Si ta lerë të vyshket një lule si ti!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- NDRYSHO MENDJEN O NJERI

Bota e gjithë po ndryshon, bashkë me njeriun!
Shihni plagët që po hapen, a ndodhin vetiu!
Ndrysho mendjen o njeri, e, jo nënën natyrë,
Bindja është grumbullim dijesh, e kemi detyrë!

Që kur është krijuar bota, njerzit kanë ndryshuar,
Janë e vetmja qenie e gjallë, me këmbë e me duar!
Janë të vetmit, përmbi tokë, që mund të mendojnë!
Qenie gjallë dhe e përsosur, botën po ndryshojnë!

Njerzit rriten dita ditës, përparojnë dhe shkencën!
Shkenca çdo ditë e më shumë, po e zhvillon jetën.
Ta shtojnë dijen dhe kulturën, njerzit kanë detyrë.
Njerzit duhet të ndryshojnë, jo nëna natyrë!

Natyra Zot për gjithë botën, ligjet ka vendosur,
Njerzit qenie në zhvillim, vet është e përsosur!
Kush ka dalë kundër natyrës dhe e kanë luftuar,
Gjithkush ka humbur veten, jetën, askush nuk ka fituar!

Po kur natyra të ka dhënë, dy këmbë, duar dhe sy,
Të ka dhënë dhe tru në kokë, në zemër dashuri!
Të ka bërë femër a mashkull, ka shumë rëndësi!
Nuk mundesh ta ndyshosh gjininë, as gjakun, as ngjyrën ti!

Se nënën që të ka pjellë, nuk mundet ta ndryshosh,
Ajo të mban nëntë muaj në bark, nuk mundet ta mohosh!
Si mundet pra, o mendje lehtë, të deklarosh në jetë,
Se ndihesh ndryshe nga ç’ke dalë, çfarë të duash vetë!

Mund të bësh operacione, por nuk përputhen kurrë,
Ndienjat siç ti jep natyra, shiko se je sëmurë!
Mos përkrah mendimin kundër, që të shtyn në jetë,
Nënë e Babë që të lindën, ata janë të vërtetë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- BOTË E PA CIPË

Gjithë, natyra për ti mbrojtur, u ka bërë një cipë,
Bimët, pemët, frutat, kafshët, e kanë një lëkurë!
Mishit, gjakut, bimës, ujit, u ka hedhur kripë,
Të ruajnë shijen dhe të mbrohen, këtë se them unë!

E ka bërë cipën natyra, që të mbrojë gjatë jetës,
Ato që janë brenda saj, nuk duhet të duken!
Ka gjëra që s’duhen nxjerrë, për hir të vërtetës,
Ndryshe prishet, bima, kafsha edhe jeta zhduket!

Veç njeriu ka dy cipa, një në trup, një në ndërgjegje,
Cipën tonë ne nuk e prekim se na dhëmb lëkura!
Por dhe cipën e ndërgjegjes do ta ruash më vete,
Nderi jetës është i çmuar, për gra edhe burra!

Kur dikujt nuk i pëlqenë, të thotë, je pa cipë,
Jo për trupin nuk ta thotë, ta thotë për ndërgjegje!
Kur i ndershëm je në jetë, ecën drejt pa frikë,
Por kur e fsheh të vërtetën, nuk di se nga vete!

Veçse cipa e ndërgjegjes lidhet fortë me trurin,
Ndryshe nga lëkura jonë që lidhet me indet!
Veçse cipa e ndërgjegjes rritet me njeriun,
Ndryshon cipa e lëkurës, ajo ashtu lindet!
At’herë pyes, përse bota, çdo ditë e çjerr cipën?
Çdo ditë e më shumë po ndodhin, vepra të pa ndershme!
Si një hije e stërmadhe, e keqja po zvarritet,
Na vjen mall për ndershmërinë, e kohëve të hershme!

Popujt anë e mbanë botës, e duan ndershmërinë,
Zërin e tyre, kanë kohë, nuk po e dëgjojnë!
Ç’janë që drejtojnë pushtetin, edhe qeverinë,
Me mënyra të pa ndershme, botën komandojnë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- VEZA NË MONUMENT
( fabula)
U mblodhën kafshët në kongres,
Poshtë një lisi shekullor!
Diskutonin për një vezë,
Ky ishte problemi madhor!

Ngrihet derri në podium,
Dhe zhytur feçkën mbi letër!
Nuk mbaron këtu kjo punë,
Se veza, është më e vjetër!

Vezës ti ngrihet monument,
Së bashku me zogun dhe pula!
Duartrokitën ham-ham ca qen,
Kësaj pune ti vihet vula!

Dhelpra, falenderon kongresin,
Po, po, këtu ti vihet vula!
Të gjithë ne duhet të kujdesim,
Që, vezët të bëhen pula!

Mbi degën e lisit shqiponja;
Dëgjoi dhe krahët hapi,
Të njoh ty dhelpër zonja,
Me thonj për gryke e kapi.

Me pulën ne jemi motra,
Një gjak, një fis, një farë!
Për ty ka ardhur koha,
Harro ç’ke bërë më parë!

Dëgjoni ju egërrsira,
Që bëni kongrese për vezën!
Në pyje jetoni të lira,
Si mund ta ndryshoni jetën!

Lerini tjerët të lirë,
Që jetën ta bëjnë si duan!
Se veza ka bërë historinë,
Dhe jo kngreset e tua!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- KOSTUM QENI
( fabula)

Një i pasur s’di çfarë bën,
Vendosi të vesh një qenë!
Një kostum të ri i veshi,
Për k’të foli rrobaqepsin!
Dhe qenit i mori masa,
Roba të holla dhe të trasha!
Qeni zbathur të mos rrijë,
Ja bëri me porosi,
Një palë çizme, jo këpucë,
Këmba të mos shkel në llucë!
Nëpër ngrica dhe të ftohtë,
I mjeri s’duronte dotë!
Të vuajnë njerzit, mbronë qenin,
Nuk është mençuri aspak!
Kur të nduk qeni or mik,
Ai shkopin e ka hakë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- KUSHTUAR ARBËRESHËVE

Mbështetur në lis të thatë,
Mendueshëm këndon poeti!
Mendon vendin, Mëmë e Tatë,
Dhe sytë mbenë nga deti!

Re e bardhë nga lind dielli,
Dhe një trok i kuajve ndihet!
Shije historisë së hidhur,
Mbulon vendin si një hije!

Muarë rrugën e mërgimit,
Nën tehun e shpatës mprehtë!
Pas vdekjes së Gjergji trimit,
Turku i hodhi në detë…

Lanë mbrapa çdo gjë kishin,
Tokën, fisin dhe shtëpinë!
Se mendonin se do vdisnin.
Me mallin për Shqipërinë!

Përtej detit shkuan si miq,
Mbanin në zemër një peshë!
Për nder të vendit nga vinin,
Ata mbetën Arbëreshë!

Ndërtuan jetën nga e para,
Nuk harruan fis dhe farë!
Ruajtën gjuhën arbërore,
Sikur gjakun në damarë!

I ruajtën edhe i shtuan,
Këngët, vallet, meloditë!
Veshjen e bukur e duan,
Dhe e mbajtën në traditë!

Në gjuhë të Mëmës së vyer,
I dhanë bukuri dhe fjalës!
Ndaj kënduan, penën ngjyer,
“ Mori bijë, bijë e lalës”!

Kanë kaluar gjashtë shekuj,
Shumë vite kanë kaluar!
Gjuhën, gjakun, mëmëdheun,
Asnjëherë se kanë harruar!

Bijë e lalës, bijë trime,
Ç’më ngjall të moçmet kujtime!
Malli vjen nga Shqipëria,
Se helmoi dot historia!

As kohë e largët e shkriu,
Farë e artë në zemër mbiu!
Mburren me vajza dhe djem,
Dhe i vdekuri e ndjenë!

Lindje e diellit i bekoi,
Edhe eshtrat ua ndriçoi!
Më vijnë me zhurmën e valës,
“Kënga e sprasme e Balës”!

Shpirti i ndjerë i poetit,
Mendon dhe sytë nga deti!
Rri dhe vështroj Italinë,
Gjysma e zemrës atje rrinë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- MOJ Ç’I DO STOLITË
( romancë)

Moj ç’i do stolitë, s’ka vlerë floriri,
Na vendi më iku zemëra tek gjiri!
Herë ngre baluket, herë vetullat lartë,
Një zemër të vrarë, e mbërtheve, mat!

Vishu si të duash, nuk ndërrojë mendim,
Mua plagë më hapë, me atë vështrim!
Buzën lehtë kafshonë edhe shkon si ngjalë,
Kafshomë edhe mua që të ndihem gjallë!

Ç’i do bukuritë moj, stolitë ç’i do?
Kur zemrën s’ta prekin, asgjë nga këto!
Nuk shijohet jeta, dimër e beharë,
Pa puthjet e nxehta që të jep një djalë!
@cana

[Ali Baba Tepele]

- MË NDJELL BUKURIA

Në dritare kur më del,
Unë mbetem pa mënd!
Gjysëm zbuluar më ndjell,
Drejtë gjoksit tënd!

Dy sy të bukur, të zes,
Më plagosin mua!
Do ti fshija njëzet vjetë,
Për buzët e tua!

Në lëndinë lule mbledh,
Moj trupin si ngjalë!
Vjedhur vështrimin ma hedh,
Folëm moj një fjalë!

Yjet lart në qiell,
Dhe lulet në tokë!
Për ty, veç një herë,
Do ti bëja tokë!

Diellin ta drejtoja,
Në të tëndin gji!
Për veten ta ngrohja,
Ndjenjën dashuri!

Të them je e bukur,
Vetëm kjo s’mjafton!
Të bënë të lumtur,
Kush të dashuron!

Mos e lerë djerrë,
Ndjenjën dashuri!
Ushqeje të pjellë,
Vetëm lumturi!

Dashuria s’plaket kurrë,
Edhe shpirti gjithashtu!
Dje e re, e bukur shumë,
Një ditë s’do të jesh kështu!
@cana