Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

BURRAT ME MEND

Dy burra me tru,
Nuk rrihen me hu.
Të mirës i lën vend,
Prandaj jan me mend!

Me sherr e me grindje,
Kurrë nuk ka bindje!
I ditur të jesh,
Duhet të merresh vesh.

Urrejtje në ke,
As për vete s’je!
Ligësia të shpje,
Atje ku ti s’je.

Mos rri dhe ankohu,
Më mirë largohu!
Të tjerët qorto,
Po qe se i do.

Miqësi të kesh,
Dhe i mir të jesh.
Në s’do të jet ves,
Jo me interes!

E mira është diell,
E keqja s’bën miell!
Kurrë mos e merr,
Në do jetë dhe nder.

O njeri me tru!
Pa jakë tëhu!
Jepe ndihmën ti,
Si kërcu mos rri!
@cana

[Ali Baba Tepele]

POSHTË DRITARES TËNDE

Poshtë dritares tënde shkoj,
Dhe rri i menduar!
Me telefon të shikoj,
Duke mesazhuar.

Jashtë rrugës rri i strukur,
Dhe s’dua të ngas!
Të dërgoj mesazh të bukur,
Sikur.. largë flas.

Ah të mundja të jem afër,
Të lë një kujtim!
Të tregoja se çfar ndjenë,
Për ty, shpirti im.

Ti lexon dhe buzëqesh,
Atë çfar është shkruar!
Hedh vështrimin errësirës,
Dhe rri e menduar.

Pastaj duart mbi tastierë,
Krijon një dërges:
“Zemra ime sot s’do flerë,
Ty do të të pres”.

Kam dëshirë të provokoj;
Përgjigje të kthej:
Ti e di se çfar kërkoj!
Po vi të rrëmbej.

Do vi që me dorë të prek...
Të puth sa dua...
Buza jote të më djegë,
Sa herë që të dua.

Po ti eja zemra ime,
Të shikoj në sy!
Ku e di se zemra ime,
S’do të vij me ty?
@cana

[Ali Baba Tepele]

PLAGOSUR NGA DASHURIA

Rri mënjanë e ripërtyp vargje, rima, ca nga ca,
Porsi dhija brënda vathës kur ushqimin mbledhur ka.
Dorën vendos përmbi zemër dhe me gishtat ledhatoj,
Dikur plagë më është hapur, shumë dua ta shëroj.

Por besimin e kam humbur, s’ka zemër që e shëron!
Edhe brenga si turielë thellë, e më thellë më shpon.
Huazova zemrën time të urtë si një manare,
Mblodha lotët si thërrime, dashurin ta dhash për fare.

Ku ta gjej sot që e dua, ta shikoj të lulëzuar!
Tinëzishtë e grabitën dhe më lan të masakruar.
Rend o shpirti i plagosur nëpër hone si oshtimë,
Duart zgjas, fillin të kapë, por mendimet nuk më vijnë.

Det i brengës mbledhur brënda, lëshon dallgët nëpër terr,
Nga vëndi më luan zemra edhe shpirtin po ma merr.
Çdo njeri një jetë ka dhe atë do ta jetojë!
Hiqe nga zemra urrejtjen mësoje të dashurojë.

Ty që shumë të besova, të zhgënjyer më ke lënë,
Dhe për besë një zemër tjetër ta rigjej s’e kam ndërmend.
Globi më nuk rrotullohet edhe dielli më nuk lind!
Gjersa dashuria ime zemrën tënde nuk e bind!
@cana

[Ali Baba Tepele]

KËNDO BILBIL

Mbi trëndafilin që rrije,
O Bilbil këndo.
Shum ju dashuroj të dyve,
Ty dhe trëndafilin-o.

Hap dritaren kat më katë
Të vij zëri jot.
Zemrës çi mbeti merakë
Që s’të puthi dotë.

Iku mori përpjet Malin,
I bukuri zok.
Priste vajza në dritare,
Dhe qante me lotë.

Qante vajza për bilbilin,
Për një palo zok.
Se këndonte aqë bukur,
S’kishte tjetër shok.
@cana

[Ali Baba Tepele]

Ç’MA KËPUTI FILLË

Me ty, kjo zemër e vrar...
Dimri më duket behar.
Pranë mua s’ke të sharë,
Ilaçi që kam kërkuar.

Ilaç nga natyra marrë,
Si bleta që mbledh nektarë.
Uj burimi mëkuarë,
Ta shpëlaj plagën e tharë.

Ç’u bë kjo plagë si plumbi!
Dashuri, e marrtë lumi...
Filli m’u këput dhe humbi,
Mëndja s’më qëndron gjakundi.

Dashuria dhe gëzimet,
Rrjedh siç rrjedhin burimet.
Nuk e trëmbin kërcënimet,
Barbaritë dhe flijimet.
@cana

[Ali Baba Tepele]

ATË POET DUA TË NJOH

Kush i shkruan këngët bilbilit?
Që aq bukur i këndon..!
Cili poet, zog i pyllit?
Vetë i shkruan e kompozon!

Zë’n e ëmbël ku e mori?
Atë poet dua të njoh!
Pse i shkruan në fshehtësi,
Dhe bilbili i këndon?

Zëri yt çan kaltërsinë,
Dhe kudo ai depërton.
Ai shpërndan dashurinë,
Paqen shpall e mbretëron.

Dil Bilbil si shok të rrimë.
Se me ty nuk haem dotë!
Ngushëllo për njerëzinë,
Që vuan, se duroj dotë!

Vuajtjet jan të përkohëshme,
Ndershmëria rron përjetë.
Mbille dashurin të bollëshme,
Çfar të mbjellësh, korr në jetë.

@cana

[Ali Baba Tepele]

DET I PA FUND

Më fal, tregon pendim.
Respektin e dua,
Si dashurin dua.
Nuk e dua lavdin.

Një zemër malluar,
Gjithmonë shpresë,
Gjersa të vdesë.
Gjithmon e penduar.

Det i thellë, pa fund,
Zemra e femrës,
E gruas e nënës,
Që djepin e përkund.

Asgjë nuk do vlente.
As lulet e tokës,
As ari i botës,
Shpërblimin t’jua kthente.

@cana

[Ali Baba Tepele]

Ç’KAM HEQUR

Se ç’kam hequr unë ti aspak se di,
Kur isha i vogël fare çilimi.
S’kishte si tani fare ato kohë,
Në fshatra spitale, doktor e jatro!
Mblidheshin ca plaka, yshtnin domozdo!
Në Teqe më shpunë, në dervish-Jatro.
Babai i Teqesë bërë si lugat,
Me mjekërr të gjatë e leshi si gratë!
Arabishtë këndonte, bridhte posht e lartë.
Në një mastrapane, xhyheri ilaç,
Gëlqere e shuar përzier me mjaltë.
Merjema se ç’hoqi, atë dit e di,
Katër vjetë Nuse, nuk bënte fëmi.
U mblodhën dervishët, e tregonte vetë,
Mbeti ditë e natë me këmbët përpjet.
Hoqi ca e shkreta, po për mir i dolli,
Provoj shumë mjekrra, më në fund polli.
Një vajzë e virgjër, kurr e pa përzier,
Kish temperaturë dhe një bark, mender...
Babai i Teqesë e shtriu mbi minder...
I dha llomka mishi dhe ca gota verë.
Lumja vajz e bukur, shoqen nuk e kish,
E zuri një lemzë më dysh e më trish,
Shehu e këndoi se kish shkelur xhind,
E mori me vete e mbajti tri ditë.
Isha i sëmurë, ënjtur gryk e shalë,
Në qytet më nisën me gomar të çalë,
Katër orë e gjysëm, ikë për në spital.
Se çfar vuajtje hiqnim vetëm ne e dim,
Shëronin gjith fshatin me një aspirinë!
Pa erdhi një kohë dhe fryjti një erë.
Lart në qeveri doli një Enver...
Që nuk pyeti fare për Xhami e Kish,
I vuri përpara Hoxhë edhe Dervish.
Filluan të gjorët të shajnë, mallkojnë
Se ju prish rehati qylin e nderojnë.
Filluan ti vinin gurët ndënë rrotë,
Në vrimën e miut i futi si zotë.
I dha punë njeriut, por jo pasuri,
Dhe kudo që shkoje s’trazonte njeri.
Nuk të thoshte dotë asnjë njeri plaç.
Ndryshe përfundonte o litar, o Spaç!
Ne njerzit në jetë jemi kalimtar...
Ndaj një ditë Enveri përfundoj në varr.
Më të ngrihet pas i madhi rrebesh,
Që dhe monumentin e hodhën në shesh.
Punë prish i gjalli e jo monument,
Ndaluni o popull mos luani na mend!
Më të ngrihen prapë nuskat anë e mbanë,
Mbinë si kërpudhat, mbuluan dynjanë.
Si kërpudhat mbinë të tëra pas shiut,
Se sa ish I Gjallë, s’ja mbante njeriu!
U ngrinë, i rrafshuan për fundi të tëra,
Se vetë i ndërtuan u kullonte vëra!
Populli që kishte një copë liri,
U ngrit, kërkonte shum demokraci.
U ngrit e çfar gjeti, jua thot Arben Duka,
Se fjalët e mia nuk jan më të bukura!
@cana

[Ali Baba Tepele]

PLAKË XANXARE

Pa dëgjo moj plaka ime,
Të të them një nasihatë!
Kot më fute në mendime,
Sherr e shamata çdo natë.

Mos mu bëj moj grindavece,
Ule moj hundën e gjatë.
Ke filluar bëhesh e keqe,
Mua po më mer më qafë.


Dorën t’a hedh përmbi qafë,
Të të marr moj me të mirë.
Ti e vrejtur qëndron largë
S’bëhesh mike me pahirë.

Ku vanë moj netët e arta?
Kur ne flinim hundë për hundë!
Sot më je bërë si lofata...
Nga era gurgushet shkundë!

Ato kujtime ç’më siell,
Pa ty jeta dukej bosh.
Tani, as dita me diell
Sytë s’mi ngre, të më shikosh!

Mos mu bëj moj grindavece,
Qasu pranë të rrim të dy.
Dashuria është mememce,
S’gjen si mua, e unë si ty.

Ktheji syt nga e kaluara,
Kujtohu çfar kemi qënë!
Kujtohu ti vetullshkruara,
Si të mbaja në pëllëmbë!

Tani domosdo ndryshuam,
Kërrusur e fishkur të dy!
Trupat, jo zemrat ndryshuan,
Mirë më vjen të rri me ty.

Mos u bëj xanxare plakë,
Me dorë e me këmb mos shty.
Hajde moj më paç uratën...
Ta ngrysim jetën të dy.

Jeta nuk matet me vite,
Matet me çfar ke jetuar.
Zgjate moj faqen si pite,
Ta puth si kohën e shkuar.

[Ali Baba Tepele]

Ndryshuar

PLAKË XANXARE

Pa dëgjo moj plaka ime,
Të të them një nasihatë!
Kot më fute në mendime,
Sherr e shamata çdo natë.

Mos mu bëj moj grindavece,
Ule moj hundën e gjatë.
Ke filluar bëhesh e keqe,
Mua po më mer më qafë.


Dorën t’a hedh përmbi qafë,
Të të marr moj me të mirë.
Ti e vrejtur qëndron largë
S’bëhesh mike me pahirë.

Ku vanë moj netët e arta?
Kur ne flinim hundë për hundë!
Sot më je bërë si lofata...
Nga era gurgushet shkundë!

Ato kujtime ç’më siell,
Pa ty jeta dukej bosh.
Tani, as dita me diell
Sytë s’mi ngre, të më shikosh!

Mos mu bëj moj grindavece,
Qasu pranë të rrim të dy.
Dashuria është mememce,
S’gjen si mua, e unë si ty.

Ktheji syt nga e kaluara,
Kujtohu çfar kemi qënë!
Kujtohu ti vetullshkruara,
Si të mbaja në pëllëmbë!

Sa isha si djalë ndrija,
Dihet isha më i miri.
Ngjalë, në krahët e mia,
Gjithmon të zinte qymyri!

Tani domosdo ndryshuam,
Kërrusur e fishkur të dy!
Trupat, jo zemrat ndryshuan,
Mirë më vjen të rri me ty.

Mos u bëj xanxare plakë,
Me dorë e me këmb mos shty.
Hajde moj më paç uratën...
Ta ngrysim jetën të dy.

Jeta nuk matet me vite,
Matet me çfar ke jetuar.
Zgjate moj faqen si pite,
Ta puth si kohën e shkuar.