Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

nga danel Cana

– NUK E DIN ÇFAR JANË

Ky ujët e ftohtë, i ftohtë si bora,
të ka bërë kaq.
Vajzë e bukur fshati, bijë nga Hormova,
rroje në pallat.
Ky ujë të ka rritur me faqet e kuqe,
e me barkun thatë.
E harrove fshatin sot je bër me huqe.
dhe me barkun jashtë.
Mes luleve bridhje deri më të errët,
kullosje manarë.
Sot ndërron makina, ndërron dhe parfumet,
flet me celularë.
Sandalet me taka, xhaketa lëkure,
s’pritesh moj aman!
E harrove shqipen, si do djemt e vëndit,
greqishte na shan.
Harroni se greku ju thotë “alvanidha”!
vetëm dëngla janë.
Edhe në familje flasin një greqishte..!!
nuk e din se ç’janë...
... ... ...
Mos ua ki sevdanë!


@cana

[Ali Baba Tepele]

– NUK E DIN ÇFAR JANË

Ky ujët e ftohtë, i ftohtë si bora,
të ka bërë kaq.
Vajzë e bukur fshati, bijë nga Hormova,
rroje në pallat.
Ky ujë të ka rritur me faqet e kuqe,
e me barkun thatë.
E harrove fshatin sot je bër me huqe.
dhe me barkun jashtë.
Mes luleve bridhje deri më të errët,
kullosje manarë.
Sot ndërron makina, ndërron dhe parfumet,
flet me celularë.
Sandalet me taka, xhaketa lëkure,
s’pritesh moj aman!
E harrove shqipen, si do djemt e vëndit,
greqishte na shan.
Harroni se greku ju thotë “alvanidha”!
vetëm dëngla janë.
Edhe në familje flasin një greqishte..!!
nuk e din se ç’janë...
... ... ...
Mos ua ki sevdanë!

@cana

[Ali Baba Tepele]

– GJURMËVE TË KALIT

Për kalin e shalës malli më ka marrë,
Zilen ti dëgjoj kur kullot në luadh,
Ta shpie për ujë poshtë nga gurr e madhe,
T’ja hipi në dacet për jele të mbahem.

Dy hejbet ngarkuar rrugën për në stane,
Njëra plot me këngë tjetra plot me halle,
Dhe ja merrja vetë këngës së tabanit,
Zilen kisha kthesë, iso zogjt e malit.

Ngjiteshim ngadalë deri te Nomeja,
Dilja mbi shullërin fortë vërshëlleja,
Murrua dhe Beleci mbanin veshët lart,
Sapo më dëgjonin turreshin me vrap.

Dhe dashi përçorë nis e blegërinte,
Zile dhe këmborë avazi të ngrinte
Shqerrat bredhin lozin mbi barin e njomë
Mbi shkëmb të thepisur ruante një shqiponj.

Eehh vite të shkuara ditë të djalëris
Pas një gjysëm shekulli kujtimet m’i gris
Hedh syt i përmallur lart majës së malit
Ëndrrat mbenë kaluar pas gjurmëve të kalit.
@cana

[Ali Baba Tepele]

Përpunuar për këngë labe;

SI VAJZË E VËNDIT NUK KA

Vajza shqipëtare, krijes e pa faj,
Edhe rrugët e gjithë botës
i lave në vaj! ...e mjera, i lave në vaj.

Zemra s'do të dijë, ajo dashuron,
Atë djal të vëndit tënd
që larg emigron....e mjera, që larg emigron.

Kaluan shum kohë, vitet numuron,
Pa një lajm, e pa një letër,
pa një telefon...e mjera pa një telefon.
Është gjallë, apo ka humbur..? a më s' dashuron....?

Shikon gjith' këto, e në vaj shpërthen;
-Ah moj ti katilja jetë,
rininë prap s'ma kthenë!..e mjera, rinin prap s’ma kthen.

"...dhe në ëndërr shihte, djalin me avion...!
Sikur vinte dhe i binte,
vajzës një kurorë...e mjera, vajzës një kurorë.

Të dy bashkë fluturonin mbi malet me borë!
Asnjë lule s'po shikonte
t'a merrte në dorë...e mjera, ta merrte në dorë.

T'a mbante në gji'n e ngrohtë lulen plot aromë!
t'a puthte, t'a përkëdhelte, oh sa kishte mall..!"
Vetmia e kish mbështjellë..,
ëndërr kishte parë..e mjera, ëndërr kishte parë.

Natë e ditë rri e zgjuar, prapë shpërthen në vaj!
Ku i gjente ata lotë shpirti i pa faj!
shpiti i pa faj, e mjera, shpirti i pa faj.

Mos e lini vajzën..., vetëm e të shkretë,
Si vajza e vëndit tënd s'ka tjetër në jetë.
s’ka tjetër në jet e mjera, s’ka tjetër në jetë.

* * * @cana

[Ali Baba Tepele]

- NAZET E TUA

Të keqen e gushës që më mban gjerdan,
Diti zemra diti ku hodhi sevdanë!
Jelek me ruaza të ergjënda,
U bubu se ç’mbështjell brënda!

U bubu brënda çmbështjellë,
Dy moll të arta në degë...
Të rëntë shamija na koka,
T’a gjeça e mos tregofsha!

Ta gjeça e mos tregofsha,
Të vi të trokas te porta...
Të hyj brënda në më lënçë,
Faqen si shpërblim më dhënçë!

Faqen si shpërblim e dua,
Në do të lozësh me mua...
Buzën përmbi buzë kulluar
Vdeksha për nazet e tua!

@cana

[Ali Baba Tepele]

– LAVDI POEZISË

Kur të mungon dashuria,
Lexo poezit e mia....
Mjaltin hojeve kam vjedhur,
Shpirtin tim në to kam hedhur.

Të të bëj të lumturuar,
Të jap dritë e të mbaj zgjuar,
Si qiri do përvëlohem
Dhe nga era nuk friksohem.

Kur ti këndosh këto vjerrsha
Do të gjesh nektar në rreshta
Mbas këndimit tungjatjeta
Thuaj;- LAVDI O POETA.

Ta dish, unë dhe poezia;
Jemi bër ujem të dyja.
Kur urimin më jep Ti,
Unë them: - LAVDI POEZI!

@cana

[Ali Baba Tepele]

nga Danel Cana

– BEKIMI I PRINDIT

Të takon Mamaja, të jep porositë:
Nisu bija ime, rruga t’u bëftë dritë.
Mos më qaj moj bijë se të prishen sytë,
Ata sy të bukur s’do ti shoh përditë!

Qëndro bij e dashur qëndro dhe njëçik:
Vjerrin edhe vjerrën do kesh prind të dytë.
Do ju bësh ysmetin fjalën mos e prish,
Me djalin që zgjodhe të ndash dashuritë.

Ti sheqerk e ëmbël, ai mjalt në pitë,
Pragu që do shkelësh u shtoft nga fëmijtë,
Me bandill që zgjodhe ma kalofsh të ritë,
Të takosh vëllezrit t’ju lësh porositë.

Krushqit po të presin, ngrihu bijë dhe ikë,
Të përciell babai me lot e muzikë...
“ N’a ndero moj bijë ” po të porosit,
Me djalin që zgjodhe jeta ty të ndritë.

@cana

[Ali Baba Tepele]

- Ç’MË DUHET MUA
(fabul)

Një Pelë e bukur pa hedhur samar
Dëgjoi propozimin nga një Gomar!
Në një lëndinë kullosnin të dy,
Gomarit ju tek të bënte dashuri.

- Unë kam shum frikë dhe nuk e di,
Nga dashuria do lindin fëmij!
- U ankua Pela. – I dashur Gomar,
Pastaj kush i ngop ata me bar?

- Po kot jam unë për kë më merr?
Nuk dua fëmijtë, më muar trut erë?
U mburr gomari me krenari...
Po qasu më pran të bëjm dashuri.

Kërceu veshgjati pa pritur mbi pelë,
Se la të gjorën klithëm të nxjerrë.
Dhe pas këtij akti trimërie,
U hoq mënjanë nën një hije.

- Tani të bëjmë dhe llogaritë,
Si do të bëjmë t’i mbajmë fëmijtë?
- Ç’më duhet mua ! - I tha gomari,
I shtrirë në hije dhe veshët i vari.

@cana

[Ali Baba Tepele]

- NJË ÇAST DHËNDËRR

Buzët e tua në ëndërr pashë,
E di që s’është realitet...!
Në një siklet të madh rashë
Kjo puthje të kthehej vërtet!

Sa mir u ndjeva në ëndërr,
Gjer dhe ngrohtësin shijova!
Jetova një çast si dhëndërr,
Një çast të vogël jetova.

Në flokë të vura një lule...
Të tërë me lule mbulova!
O mbase mbi mua përkule,
Dhe buzën tek buza afrova!

Oh ç’ëndërr e bukur që ishte,
Me duart në gjoks u zgjova,
Momente të tilla të kishte...
Dhe bota e gjitha e jona.

@cana

[Ali Baba Tepele]

- ILAÇ ZEMRE

Ah moj zemër e plagosur,
Bekimin e botës paç.
Për dashurin e dreqosur,
Fol e shkruaj s’ka ilaç.

Një e bukur kësaj ane,
Që i pëlqen poezia...
Më trazoi shpirtin ngadale,
Shakarat më tha t’i lija.

Njerëz janë edhe poetët,
Gjak në deje ata kanë...
Shpirtin e tyre si letër,
Mos e prek se bën hatanë !

Mëso të vërtetën mike.
Kush të bën një poezi...
Dashurin si rreze drite,
E ka hedhur veç për ty.

Ta marrësh si një dhuratë,
Merre dhe mbaje në gji.
Ilaç për zemrën e artë,
Burim jete Dashuri.

@cana

- NJË PERRI

Koha, thashethemet të lanë të ve,
Larg nga syt e botës që nuk të kuptonte,
Si fshihet dhe Hëna shpesh ndënë re,
E dënove zemrën që të dashuronte.

Kaluan shum vite e vetme në jetë,
Buza jote vishnje një puthje s’provonte.
Trupi yt i bukur kërkonte dikurë,
Dorën e një burri mbi të, të kalonte.

“Perrit” s’i besoja, nuk i kisha parë,
Thoshin me ca naze të bënin t’i doje!
Si lum ai burrë që u ndodhej pranë,
Ngjiteshin për buze si mjalti në hoje.

Mbrëmjeve të verës shtrirë mbi çarçafë,
Dhe perdet e holla era valëzonte,
Formëzat e trupit, hënëza e artë,
Me cepin e syrit t’i fotografonte.

Një prekje e lehtë mbi cipën e bardhë
Nga koka tek këmbët të elektrizonte.
Dy gishta mbi buzë, rrëshqitur ngadalë,
Sisët majëlartë terrin natës shponte.

Një natë dhjetori hënëza mbi dritare
E shveshur, e plotë ta bënte me sy...
Koha pak e ftohtë pa menduar fare,
Për inat të hënës u shveshe dhe ti.

Koha pak e ftohtë, prushi digjte brënda,
Trupi yt i bardhë si statuj mermeri.
Sytë të shkëlqenin nga lot të ergjënda,
Nëse ëndërr ishte, s’kuptova i mjeri !

Një natë të bukur si kjo uroj të jetë,
Në detin e ndienjave zhytur pa menduar!
Do të lutem mike më fto sa më shpejtë,
Mua që me ty jam i dashuruar.
***********************************
@cana
- TRËNDAFIL NË KRUA

Tek kroi i fshatit me dy cyla,
Dy trëndafil ishin të mbjellë,
Njëri i bardhë si vajzëria,
E pastër e frekët si ujë që rrjedh.

I kuqi si gjaku në krah të tij,
Tërhiqte shum, çiftet lakmonin,
E merrnin vajzat e fusnin në gji,
E mbanin për djalin që dashuronin.

Mëngjeseve pa gdhirë një vajz syzezë,
Me gjymin në dorë rendëte në krua.
Me nazet e moshës që shum ja pëlqejë,
Tek trëndafili më ftonte dhe mua.

Më fliste gjoja për t’a ndihmuar,
Se gjëmbat fustanin i kishin zënë
Dhe unë i gatshëm i pa përtuar,
Me dorë i prekja trupin të tërë.

Ajo shkëputej si një sorkadhe,
Me sytë mbyllur buzën kafshonte.
Nga fjalët e botës nuk pyesja fare,
S’ka forcë të ndalë një zemër që donte.
@cana