Danel Cana

[Ali Baba Tepele]

poezi nga Danel Cana

KUR FLASIN SHQIPTARËT

Shqipëtar që ke në deje,
Gjak Pellazg, vëlla Titanët,
Kurr nuk humbet fara jote,
Zot – Dritë – Zeusianët.

Fol një herë e tregoj botës,
Pellazgjia jo s’ka vdekur.
Të njoh kërpudhat e kohës,
Turku, serbi, rusi, greku.

Fol një herë o burr i dheut,
Kështu dua, ma ka ënda!
Këputi ata znxhirë...
Rob i vuajtjeve të rënda.

E keqja si një kuçedër,
Nxierr të tjera kok të reja,
Të shpëtojë njerëzimi,
Është momenti, fillo preja.

Prija një nga një me radhë,
Përndryshe të gllabëroi,
Se trimit i ndihmon fati,
Bota për ty do këndoj.

@CANA

[Ali Baba Tepele]

poezi nga Danel Cana

- I RI NË SHPIRT

Aty ku je, kam qënë;
Këtu ku jam do vish...
Sot je plot drit si Hënë,
E Re gjithmon s’do rrish.

Un’ vuaj e dhimbje ndiej,
Sa herë që Ti largohesh.
Me dhimbjen time shpesh,
Kërkon të argëtohesh.

Përse mëshirë dhe prap,
Për kohën që lë pas!
Rinia shkoi me vrap,
Pa më të voglin gas.

Tani mbi kokë ka borë,
Në shpirt i ri unë jam.
Ndaj zgjate atë dorë,
Me sy më merr nishan.

24-08-2013

[Ali Baba Tepele]

poezi nga danel cana

LEMZË QË S’MË LE REHAT

Ç’mu bë sebep një lemzë, e gjoksin po m’a çan,
Më ngriti havada, e vëndi nuk më mban.
Sa herë të sjell ndër mend, rehat për mua s’ka,
Trupi që dridhej, linja e hollë, buzën që shije la.

Lemëz moj e uruar, që dot s’po të ndaloj,
Gati më të pushuar, kur emrin bëlbëzoj.
Lemëz moj e artë, që tjerr fije mendimi,
Që populli në kartë të la simbol kujtimi.

Ç’ke, lemzë me mua, a mos më bje haber?
Ç’faj kam bër më thua, që mëndja m’bëhet erë!
Mjaft duke goditur e dorën po ma fsheh,
Ajo nuk e ndien lemzën por zemra fort i rreh.

Dërgom o syri i bukur, një fjal, një shenj si di,
Në fluturim të çaj terrin, të nisem e të vi.
Të puth e të çlirohem, në përqafim të mbetem,
Lavdi të dashuruarëve, dy zemrave që treten.

2013-09-01
@cana

[Ali Baba Tepele]

Poezi nga Danel Cana

- BIJËS TIME

Një herë një ëndërr pashë, ku isha, nuk dija!
U ulë Hëna dhe Dielli, më mbajtën të mos bija.
Hëna pak leshvedhë dhe Dielli gjithashtu...
Më ngritën pak nga vëndi, më thanë: - Qëndro këtu!

Hënëza pak si e shkathët një varëse më vari
Dhe Dielli me një të prekur i dha një ngjyrë ari.
Shikoja unë varësen time, më ishin dy gjilpëra,
Njëra ndriçonte mirë, tjetra humbi e tëra.

Pastaj dielli u zhduk dhe Hëna kokën tundi
Shpejt unë syt i hapa dhe më doli gjumi.
Nënës ja tregova ëndërrën që kisha par,
Më tha: - Do lindi vjazë, ke gruan me barrë.

Kjo ëndërr që ke parë, të parët e tregojnë,
Do vijn në jetë dy vajza, por njëra do jetoj!
Ashtu ndodhi vërtetë, erdhi në jet një vajzë.
Mbas saj dhe një tjetër por, që s’pati fat...

Ajo që ndriçoi shum, e quajta Rezarta,
Tjetra ish e lirë...Ilira e quajta.
E kapi një sëmundje, nga thonjt nuk e lëshoi
Gjersa një ditë u fik dhe zemra i pushoi.

Ishte shum e bukur, me flokët kaçurela,
Dy vjet e sa jetoi, nëpër spitale ngela.
Nuk munda që të kem asnjë fotografi,
Prandaj si lapidar i thura poezi.

@cana

[Ali Baba Tepele]

poezi nga Danel Cana

- KOMBI MËMË

Vemi në Evropë me një thes me halle,
Kemi ç’të tregojmë janë vuajtje, durim,
Mos u mbaj fodulle moj Evrop e madhe,
Nuk do jesh e plotë, kurr pa kombin tim.

Kur s’do jesh e plotë as do ketë paqe,
T’a lësh të përbuzur gjithë kombin tim.
Dhe gjuha që flasim është për oxhaqe,
Për gjuhët e tua ka qënë uzinë.

Është i njëjti komb që të dha kulturë
Punoj pa u lodhur, bashkë me perëndin.
Fetë si ca kërpudha të vunë në gjumë,
E quajtën të huaj gjithë mitologjin.

Ky është kombi im, vjen nga Pellazgjia,
Emër perëndeshe të vuri Evrop.
Virtyti i artë është besnikëria,
Dhe për trimërinë se shan njeri dot.

Kan kaluar shekuj, luftë, ndarje grindje,
Edhe ti je rritur me drit e kulturë,
Ke zhvilluar shkencën, je bër e fuqishme,
Por të drejtat tona s’i ke njohur kurrë.

Ke bërë krenar gjith kombet e tjerë,
Kombin shqipëtar mbarapa e ke lën.
S’e dëgjon trokitjen? Hape atë derë...
Se ky komb për ty është kombi Mëmë.

@cana

[Ali Baba Tepele]

poezi nga Danel Cana

- LAVDI VËNDI IM.

Pendën në dorë e mora, zhgarravitje bëj,
Ah moj botë, si s’të njoha, vetëm më ke lën.
Dua të marr arratinë, largë nga qyteti,
Zhurma, rrëmuj, thashetheme pa pikë lezeti.

Largë, lart në mal do vete, kush do më ndaloj?
Qetësi në pak ka mbetur, atje ta kërkoj.
Në majë të Tomorrit dola, të ngre er e ëmbël,
Erë e çajit trëndelinës, më duket si ëndërr.

Hidhja sytë, tërë atdheut, të djatht e të mëngjër,
Më të katër anët matja, më delte në qëndër.
Super dixhital ekrani, më sjell, s’di se si,
Më sjell popullin e vuajtur jug edhe veri.

Dorën shtrirë për nga flamuri, një komb e një gjuh.
Ndërmjet njëri-tjetrit thoshin:- Çfar bëjmë kështu?
Syt e ballit kan zën perde dhe nuk na lejojnë...
Se jemi të njëjtit komb vëllezër të rrojmë.

O ti maja e Tomorrit fol me zërin tënd,
Si në kohën Zeusiane tunde këtë vënd.
Se Zeusi në Dodonë i mban veshët ngritur,
Një vendim të madh bashkimi, shekuj e ka pritur.

Gjuha shqipe, gjuha jonë, është e perëndis
Toka, Dielli, Deti, Yjet, jan fjal të liris.
Ndaj u quajt Iliri nga të parët tanë...
Shqipëri më von u quajt se Shqiponjën mban.

Si çoban i arratisur m’u duk vetja sot,
Paska humbur stani, shtrunga dhe nuk i gjej dotë!
Por një zilkë e çliruar vjen në veshët e mi,
Futet lehtë nëpër deje, përshkon vëndin tim.

Dhe bashkohen ziles bukur dhe zëra të tjerë,
Burimet si qelibarë, dete dhe lumenj.
Anë e mbanë Pellazgjia nisi të rilind...
Rrofshin fiset arbërore, lavdi vëndi im.
@cana --- 2013-09-10

[Ali Baba Tepele]

poezi nga Danel Cana

- SA TË DUA

Sa të dua mike, digjem përvëlohem,
Natën rri pa gjumë ditën-ë mendohem,
Sa të dua mike, për ty përgjërohem.

Në u bëfsha gunë, do vi të mbulohem,
Në u bëfsh jatak, për këmbe të shtrohem
Sa të dua mike, për ty përgjërohem.

Në u bëfsha mjaltë të tretem, kullohem,
Në u bëfsha erë për gjoksi të ngrohem,
Sa të dua mike, digjem përvëlohem.

Në qofsh trëndafil, me gjëmba do shpohem,
Të të mbaj në buzë, në mëngjez kur zgjohem,
Sa të dua mike, digjem përvëlohem.

Në u bëfsh ti pemë në hije të shlodhem,
Në u bëfsh burim do vi të freskohem,
Sa të dua mike, për ty përgjërohem.

Në u bësh ti diell, me rrezet do ngrohem,
Në u bëfsh ti hënë, natës si largohem,
Sa të dua mike për ty përgjërohem.

Të bëhem gjerdanë, gjoksit të mbulohem,
Të bëhem puhizë, faqeve lëshohem,
Sa të dua mike, digjem përvëlohem.

Në u bëfsh ti dallgë do të përqafohem,
Shkumës nëpër valë, detit do ti shtrohem,
Sa të dua mike, për ty përgjërohem.

@cana ---2013-09 - 13

[Ali Baba Tepele]

- DËBOR E NGROHTË

Që na anë e anës më dole moj xhane,
Ti lule Bajame, unë lule Thane.
Në mes të Janarit çelin në acare,
Dëborën e ngrijnë lartë nëpër male!

Lartë nëpër male mbeti ngrirë dëbora,
Vendimet e marra ç’më ikën na dora.
Vendimet e marra doje t’i harroje,
Fjalë të pa thëna doje të dëgjoje!

U than atë natë fjalë të pa thëna,
Pranë njëra tjetrës punonin dy zëmra.
Njëra tirrte fije, tjetra avlemënd ,
Dhe i endën ëndërrat, përmi to të flemë.

@cana
2013-09- 20

[Ali Baba Tepele]

Nga Danel Cana

- NËNË JAM SËMUR

Jam sëmurë moj nënë dhe po vuaj shumë,
Shtratin e kam zënë dhe s’bëj fare gjumë.
Doktor të ma bijesh nuk më bën derman,
Është flakë e më djeg në zemër e kam.

Mos më pyet nënë, qysh e tek më ngjau,
Ajo që më sëmuri me shikim më vrau.
S’më ka ndodhur tjetër, të betohem nënë,
Mëndja erë mu bë në dashuri kam rënë.

Të tillë bukri syri s’më kish zënë.
Ajo xhinde femër më sëmuri nënë.
Bukuri të tillë shum merak e kam,
Zemra do të plasë kur afër se kam.

Beli saj dhe gjoksi, s’di si ta tregoj…
Fushave të bredh a malet të pushtoj !
Gjer te buz e nxehtë zemra më pushoj,
Si një tallaz deti krahëve më pushtoj.

Jam sëmurë moj nënë doktorin se dua,
Përveç atij syri s’ka ilaç për mua.
Një esmerkë e vogël me syt si rubini,
Ajo është ilaçi, ajo është shërimi.

@cana

[Ali Baba Tepele]

nga Dnel Cana

– ÇAME BUKUR

Mos më shih në sy, nuk i bëj dot ballë,
Mjaft luajte me flokët, thuaj si ke hallë!
Nuk di ah, unë i mjeri të flas shum tani,
Mjaft me ata sy më ndez zjarr në gji.

Mjaft me ato buzë, lëshon avull e zjarr,
Mbi to të bie velur e mjaltin të ta marr.
Gjysma manushaqe gjysma trëndafil,
Kjo qënka parajsa, këtu ndihem mirë.

Ah sikur të mundja lotët të t’i mblidhja,
Në rubin t’i ktheja rreth gushës t’i lidhja.
Ç’e do të jesh poet, mirë është të mos di!
Kur ska nevoj për fjalë, ah vetëm dashuri!

Mesin gjethe plepi, llërët si dru panje,
Duart me byzlykë, gushën me gjerdane,
Vëthët e florinjtë ndriçonin moj xhane
Vajzë e bukur Çame, veshur si cigane.

Në këmbën e vogël veshur ca sandale,
Jasht vapë e korrikut, ti veshur tumane,
Bëje be - rrufe se nuk dije fare,
Për çastin e bukur jetën do e falje.

@cana