Poezi kushtuar Zojës së Bekuar

[NoName]

Për mujn e majt

Qe me lule kunorue
sod na mrini muj i majt
sod na Zojën m’e nerue
mledhun jena plot me shen.

Zojs për dit na zemrat tona
me ja falun dum bakshish
ktune mledhun në ket kish’
mej lotue fajet dona.

Qe ty besën, lumja Zojë
të tan bashk na po ta japim
qi me zemër e me gojë
me t’nerue për gjith her.

Po t’premtojm qi me e sajdisun
Krishtin duem me gjith fuqi
me shërbye me dashtni
faret mkatin m’e braktisun.

I lum njaj qi Zojs bekue
edhe Krishtit Birit t’saj
burrnisht krejt si u pat premtue
u shërben der sa t’jetojë.

Ky n’ket jet travaj e ankime
s’ka me nie kurrnji herë
perse lotët me ja terë
ka Zotyn me shum ngushllime…


Dom Ndue Bytyçi

[NoName]

Ave, Maria Stella

Fálemi, o déit hyll shkelzue,
Ama e Zotit fort e shijshme;
Ti jé qíellit déra e híjeshme.

Vjén Gabriéli me t’u falun
Me t’pervûjt edhé e nigióve;
Eva e ré Ti na ké dalun,
Lyftën prâne e na paqjove.

Ti fajtorve zgjidh sixhirat,
te verbúemve népja driten;
dávaríti nesh t’ vështírat,
gjith të mirat bán t’n’aviten.

Diftóu Nana e gjith njerimit,
bán qi lutnat t’i nigiójm
Biri yt qi prej dashtnimit
per né léu, t’na shelbójn.

Virgjna e zgjédhun ’e veçúeme,
ndër gjith tjera e âmbl’ ‘e mír,
fajesh Ti na paç librúeme,
Ti na zbut e Ti na dlír.

Ti na rúej jeten kethjéllt,
rrugs shelbimit Ti na prí,
qi tuj pá Jesun ne qiéllt
te gazmójm gjithmón me Tý.

Atit Zot i kjóft badéti,
i kjóft Krishtit lavd e nére,
bash me Shpirtin Paraçleti
i kjóft sot e per gjithhére.

Atë Leonard de Martino ‘Harpa e një arbëreshi’, Venedik 1888.

[NoName]

Zojës së Këshillit të Mirë


Nër mjerime e halle e t’zeza,
T’bijt e Zojës ngushllim kerkojnë;
Gjama e jonë der n’qiell do t’shkojë,
Tue lypë mëshirë, tue britë: Medet!
Qysh n’at ditë qi na braktise,
Njimij t’zezat na kanë mblue;
Ktheu, o Nanë, me na ndihmue,
N’tallaz t’ jetës gjith ditë e net.
Ktheu, o Zoja e Këshillit t’Mirë,
Na prij n’paqë t’hyjnueshmit Bir.
Rreth e rreth figures sate
Ka me u bledhë gjithë Shqiptaria,
Kanë me ardhun pleqt e fëmia,
Me gëzim t’zêmërs tue t’u falë.
Ka me u ndezë ndër zêmrat tona,
Njajo fé që ka shelbim;
Kanë me dijtë prej Tejet pështim,
Gjithsa njerëz janë n’fushe e n’mal.
Ktheu, o Zoja e Këshillit t’Mirë,
Na prij n’paqë t’hyjnueshmit Bir!


(Tekst i një kënge të njohur)

[NoName]

Leu xha Krishti e nd’ato duar

Leu xha Krishti e nd’ato duar,
fanmira duar, i fjuturoi.
Ora çë thé kúr ti e pé,
o Shën Mërí, e të façoi ?
Thirre ti fort: “O biri im,
oj malli im, oj jeta ime,
oj belic’, oj kutëndic’,
oj parrajs, oj drita ime!
Mír se erdhe, ea të tè puthënj,
ea të t’lusënj u dit e vjet,
vet t’e lidhënj vet t’e zgjidhënj
dua këtë jet’ vet vet.
Vetëmith dua u t’ e shtërngonj
e t’e dërtonj belicën time;
ai ësht imi, ju mos m’e ngini,
u të t’mbánj, zëmëra ime”.
Kështu i fjit jëma e békuar
kúr ndë duar të bír e kish’,
por e lëmon, por e shtërngon
e por e puthën e i jip sis.
Oj ëm’e virgjër, oj ti fanmír,
oj pasiqír oj ndéra jon’,
thuajm si e pate, o e pámëkate,
Gjithë këtë hjé me tën’Zon’.


Jul Variboba, nga “Gjella e Shën Mërisë Virgjër”.

[NoName]

Shën Mrís Kshillit Mirë *

Po rroft’ e Shën Mria
e t’Mirit Kshíll,
bashk me t’zgledhurin Bír
ç’ish léu për né

Te Skutari shqipt
e bukur ikonë
atje shtur’ n’angonë
sa t’shqitej’ llojasi.

E t’rruzuamit shpejt
ká Pol’ i Arbresh
kush mo e dir’ kish
néve n’e tha.

Më pruri me ’të
trí shpi-vo shqiptare
të ndérme e dilira
një ditë çë desh.

Po shqitur andej
ká guri ku m’ish
me ‘të bash do kish
ngá një prú me ‘ta.

Kah’ Ëngjulit prënë
hi hëna ndër qiell
me ‘të bashk siell
haré të mdhá.

Ngá vend çë shkon
e bardhë si stilë
Po natnë shkëndilësi zjarri shkrëpen…

Nikollë Filja


* Ardhur ká Skutari i Alvanísë.

[NoName]

Ndër kambë Tua

Ndër kambë tua, Zoja Mërí,
Janë tue ardhë, qe, tanë bijt t’tú;
Merr dhantinë, që me dashtëní
Zêmra e jonë, o Nanë, t’kushton.
Por n’mos kjoshin zêmrat tona
Aq të bardha, porsi lili:
Ti jé Nana gjithë e jona,
Tjeter shpirti s’na kerkon.
Nanë e dashtun, Nanë e lume,
Nanë e Zotit n’ty mishnue,
Ti e din mirë se n’jetë t’shkretnueme,
Zêmra e eme, o Zojë, ankon.
Ty, o e Qiellve bukuria,
Ty, që ndrite prosi diell,
T’falet, Zojë, t’falet, Maria,
Zani i em, kah lavde t’kndon.
Sheklli e ferri, ah! sa mundohen
Me m’vû prita, n’mëkat me m’ rrxue;
As un’ s’kam se kuj i ankohem,
Veç Ty, o Nanë, që t’mirën m’don.
Kur kah Ti un’ sytë i priri,
Njallem n’zêmër plot uzdajë,
Zojë, prej Teje na rrjedh hiri,
Nper Ty shpirti, o Nanë shêjtnon.
Due me t’ dashtë, me t’ dashtë gjithhera,
M’u ndezë flakë n’dashtëní për Ty ;
Me t’avitë due zêmra tjera
Me t’kndue ‘ i lavd që Ty t’madhnon.
Ardhët, po, ardhët, ah! shpejt ardhët dita,
Qi i shkatërruem prej shekllit t’mjerë,
Fluturim, si gjithherë prita,
Ardhsha atje, ku Ti lumnon.
E atje n’qiellë, po para fronit
Shpirti em tue u permbysë,
Ka me u gëzue pergjithmonit:
Tjeter zemra, O Nanë s’m’ dishron.

[NoName]

Shtegtimi n’Kevlar

(prej Heinrich Heine)


I.
Nana n’dritsore rrite,
Ne shtrat ish djali shtrue:
“Me pamun proçesjonin,
Wilhelm, a don m’u çue ?”

“Un jam i lig, o nanë,
As ndîi as muej me paa:
Kam n’mênd te dekmen Rite,
E zêmra âsht fort tuj m’kiaa. »

« Rruxaren mêrr, e librin,
Çou, n’Kèvlar do t’shkojm sot:
Me t’shndosh kaa zêmren Zoja
Qi âsht Nana e t’ Madhit Zot. »

Flamorët e Kishës perhidhen,
Muzikës po i ndihet toni :
N’Kolonje, ne breg t’ Rrenit,
Kadalë ecë proçesjoni.

Mas popullit shkon nana
Me djalë të vet per brii ;
E kndojn te dy nji gojet:
“Levdue kjosh ti, Marii!”.

II.
Nana e Tenzot ne Kèvlar
Petkun kaa veshë mâa t’riin ;
Asajë me shndoshë i duhet
T’tanë t’ligjt qi sot ktû viin.

E Zojës i biin dhuntiina
Kta t’ligj, e vjerrin n’muer
Gjymtyrë me dyllë trajtuemun
Me dyllë bâa kamë e duer.

Aj qi ‘ i dorë dyllit prûni
Doren e shdoshun kaa:
Aj qi ‘i kamë dyllit falë,
Ne kamë s’ndjin dhima mâa.

Nji zêmer t’vogel dyllit
Prej qirit trajtoj nana:
“Çoja ket Zojës, e dhimat
Kaa per t’i shdnoshun t’tana”

Aj, tuj dnesue, tu Zoja
Me zêmer dyllit shkon,
Prej syvet lot tuj derdhun
Me folun po fillon :

« Tu Ti, nder t’gjith bekue,
Sherbtorja e t’Madhit Zot,
O Rregjinesha e Qiellit,
Kam ardhë me derdhun lot.

Me nanen bashkë t’Kolonjes
N’gjytet kem ndêjë me shpii:
Aj me kapelna e kishna
Âsht plot, o virgjin Mrii.

Kojshii kemë pasun Riten
Qi n’tjetren jetë kaa shkue:
Zêmren e dyllit mêrre
E shndoshma zêmren mue.

Te zêmres m’a shndosh varren
Si tesh, âshtû n’pleqnii.
Tuj t’lutun kam me kndue:
“Levdue kjosh ti, Marii.”

III.
N’odë t’vogel i muer gjumi
Nanen e t’ligun djalë:
Kur qe se mrênda Zoja
Hini kadalë kadalë.

Mii t’smûetin djalë perkulun
Letë doren n’zêmer t’tii
E shtini, e me buzë t’qeshun
U zhduk per mrekullii.

N’ ânderr gjithçka pau nana,
E mâa kish pasë shikjue:
Filluene qêjt me lehun,
E kiè prej gjunit çue.

U çue, e mii shtrat djalin
E pau të dekun shtrii :
E bardha dritë e agimit
Letë luejte mii ftyrë t’ii.

Dy duert perpoq at hera
E shuemja nanë n’habii;
E kndoj letë-letë me zêmer :
“Levdue kjosh ti, Marii!”

1. Përkthyer nga Dom Lazër Shantoja, Vepra, Botime françeskane, Shkodër , 2005, fq. 21.


2. Kèvlari, a mâa mirë Kevelaeri, âsht nji vênd i Germanies qi rri afer bregut t’Rrenit, e kû âsht nji e permêndune Shêjtnore e Zojës. N’Kèvlar per gjith vjet katolikët e atyne rrethevet bâjn me shumice shtegtime t’divoçme e t’madhnueshme per me nxjerrë prej s’Lumes Zojë hire e mrekullii gjithfarësh. Mii nji kso shtegtimesh flet kjo poezi e Heines e perkthyeme prej germanishtjet (shënim i përkthyesit).

[NoName]

O Mëmë, o Bijë, o Nuse


Ó mëmë, ó bijë, ó nuse,
e s’parës Dashurí,
te qielli mosnjerí
ká nderin çë ké ti.

Me qozmë e me të mira
një lum për týj buroi.
Vërteta i hírit kroi,
e i bukurís jé ti.

Çë kúr në mênt i jerdhe,
të deshi yn’ Zot te qielli;
edhe s’ish dhezur dielli,
çë na gëzon nani.

S’ish dheu me pemë e lule;
s’kish zënë edhe qëroi;
po ç’atëherë kroi
i hírit kleve ti.

Në prán u bëre mëmë,
ti mbete edhe e pangarë;
se faji i mëmës s’parë
ngë la ndonj’ shênk tek ti.

Pushtetin e pasosëm
me týj yn’ Zot dëftoi.
Vërteta i hírit kroi
e i bukurís jé ti.

Rreth kryethit tat të bukur
ké hýjzish një kurorë;
nën këmbëzen si borë
dreqin e zí ké ti.

Dridhet ai e shtrëmbonet
thêmbrën më kot tue t’zënë.
Ngà yn’ Zot e pati thënë
se kish’ t’e shtypje ti.

Kush thot se ti i glet diellit,
e kush se hënxës s’rè;
kush thot se e qosme jé
me gjithë t’mirat ti.

Në ti për fajet t’mí
tyt Bíri i lyp ndëjesë,
se shpejt m’i fal kam besë,
se të merr vesh ai.

Besonj se, prej së jëmës,
dhëmbim do t’két për mua
çë t’ truhem týj; se krua i dashurís jé ti.


Zef Skiró

[NoName]

Vajza Mrí, e bukur ma fort se zanë

(Sibila Libika)

Me diell veshun’, e mbathunë me hanë,
me yj kryetë rreth’ ngjeshunë kunorë,
Vajza Mrí, e bukura ma fort se zanë,
Djalinë Jesu kerthí mba ngrykë ndorë.


Pjetër Bogdani, nga ‘Cuneus Prophetarum”.

[NoName]

Zoja Shkodrës

1 Kúr permbrenda atij Tempullit të rí,
Mue per nen dollma t’Rozafatit true,
N’gjûj shoh Shkodranin ulë me pervûjtni,
M’bjen n’mend se Zojë e Shkodres më thonë mue.

2 E kúr per rreth e qark t’eltervet t’mi,
Si stina e bukur t’nise me lulzue,
Fmín e Shkodranit ndiej tue m’kndue n’brohrí,
Vedin Shkodrane m’ kandet me e kujtue.

3 Por edhe atë herë, po, kúr Shkodrani t’kjajë
E t’dnesë nder t’vshtira, neper t’cillat jeta
Atí i pershkohet, sŷt mue m’mbushen m’ vajë,

4 E askurr nuk lâ pingul qi Shkodren zhgjeta
E mnis s’qiellës t’a shinojë, perse e verteta
Âsht kjo: qi Shkodra â’ emja e un e sajë.




Atë Gjergj Fishta OFM; ‘Vallja e Parrizit’, fq. 62-63