Mosekzistenca historike e "Jezusit" dhe e "Pavlit"

[Legjion]

Ja referenca: Arcaeol. Jud. 20, 200.

E keqja me kete eshte se Jozepi shkruajti ne greqisht dhe nuk mund te fallcifikosh lehte:

Άτε δη ουν τοιούτος ων ο Άνανος, νομίσας έχειςν καιρόν επιτήδειον διά το τεθνάναι μεν Φήστον, Αλβίνο δ' έτι κατά την οδόν υπάρχειν, καθίζει συνέδριον κριτών και παραγαγών εις αυτό τον αδελφόν Ιησού του λεγομένου Χριστού, Ιάκωβος όνομα αυτώ, και τινας ετέρους, ως παρανοησάντων κατηγορίαν ποιησάμενος, παρέδωκε λευσθησομένους.

Po te le ty te na besh perkthimin... se nga une dyshon.

kur Anani pra ishte i kësaj natyre/karakteri, mendoi se tashmë kishte rastin e duhur. Festi kish vdekur dhe Albini ishte ende në rrugë e sipër, kështu ky mblodhi kuvendin e gjykatësve dhe solli para tyre të vëllanë e Jeshuas (të ashtuquajturin Krisht), emri i të cilit ishte Jakob dhe ca të tjerë, të cilët, pasi iu ngriti padinë si shkelës të ligjit, i dërgoi për t'u goditur me gurë. - Antiquitates Judaicae, lib. XX, 9

Këtu, përveç faktit që Josif ben Matthia, aka Flav Jozefi perandorisht, si çifut në gjen e në besim nuk kishte si ta quante Jeshuan tonë si Krisht aka Mesia -> të Mirosur, pasi nuk e pranon judazimi, mbetet të shënohet dhe tjetra se Origjeni kur citon këtë fragment duke u marrë me Jakobin në fjalë, çuditërisht nuk e ka atë pjesën që futa unë në kllapa, ku dikush na ashtuquhet Krisht...


Këta të Britanikes, nga krahu tjetër, mes të tjerash thonë:

The Antiquities contains two famous references to Jesus Christ: the one in Book XX calls him the “so-called Christ.” The implication in the passage in Book XVIII of Christ's divinity could not have come from Josephus and undoubtedly represents the tampering (if not invention) of a later Christian copyist.

http://cache.britannica.com/ebc/article-3765


Në vazhdim të këtyre, si ka mundësi që "etërit e kishës" nuk i përmendin kurrë këto pjesë nga Jozefi? Ndërsa Origjeni në të vetën shpall haptas se Jozefi nuk e ka përmendur fare Jezusin! Çka do të thotë se deri në shekullin III e.s. këto fjalë nuk ishin në tekstin që qarkullonte... përveç kur ndodh mrekullia e mashtrimit me përbetim * ... Eusebit...


Tani, ata sa i njohin trimëritë e Eusebit, i pari që citoi këto thëniet e Jozefit që të tjerët që e kishin studiuar për dy shekuj s'ia kishin vënë re... atij që thoshte se është e ligjshme të gënjehet për lavdinë e Krishtit, sipas Gibonit:

"I kam mëshuar atyre që ngrenë lavdinë e fesë sonë dhe kam shuar çdo gjë që mund të çojë drejt turpërimit të fesë sonë." (përmbledhje e një fragmenti përligjës nga kr.31, lib.12 Praeparatio Evangelica i Eusebit)

"Ligjshmëria dhe dobishmëria e përdorimit të mashtrimit si kurë dhe për të mirën e atyre që duan të mashtrohen" (titulli i k.32 lib.12 Praeparatio Evangelica)

"Do të përfshijmë në këtë histori kryesiht ato ngjarje që na bëjnë punë së pari neve dhe së dyti ardhmërisë" (vëll.8, kr.2 Ekklesiastike Historia, Historia e Kishës, Eusebi)

... trimëritë e këtij burri të madh si kulm i paanshmërisë dhe objektivitetit!

Ligjvënësi kishtar që po iu mësonte të rinjve për të mirën e tyre siç ky e kuptonte atë me anë të mashtrimit (kr.31,lib12 PE) meqënëse mbështetja historike e Jahshuas ka nevojë për falsifikimin historik...


Pa përmendur këtu Jeshuat që në Jude ishin si puna e Muhamedëve në Arabi...


Njerëz të cilët kanë marrë titullin e "shën rrenacakëve" siç jehon Europa ca më vonë dhe në gojën e shën Ignatit të Lojolës shek. XVI

"Duhet të jemi gjithnjë të gatshëm të besojmë se ajo që ne na duket e bardhë, në të vërtetë është e zezë, nëse hierarkia e Kishës vendos asisoj."

Disa pastaj duhet të dinë që asokohe tekstet nuk kopjoheshin me Xerox, dhe besnikëria riprodhuese e Kristox-ëve pas shek. të III-të ishte e shkallës së mësipërme të Eusebit, kështu që... pas mesit të shek. të III-të Jozefi fillon e flet... nja dy shekuj pas vdekjeje... për Jezusin... në citimet e Eusebit... dhe pastaj dhe në ribotimet me vulën e re "Prodhuar nga Kisha".

Në tekstet e mëparshme të Jozefit dy fragmentet që përmendin Jezusin (njëri aq i pabesushëm sa dhe më fanatikët e të krishterëve e kanë njohur si falsifikim, të cilin Simeonidhi çuditërisht nuk e ka përmendur... do i ketë rënë në vesh me sa duket...) nuk gjenden fare!


Etërit e Kishës, si Justini, Origjeni, Tertulliani, Klementi i Aleksandrisë ishin të lexuar në veprat e Jozefit dhe s'domend që do e kishin përmendur turravrap cilëndo hasje më të vogël të Jahshua ben Josif ben Jahvehut.

Krisostomi që e kishte Jozefin në majë të gjuhës... as ky nuk na thotë gjë.

Foti që ka shkruar tre ese rreth Jozefit madje del e thotë pa pikë turpi se Jozefi, si çifut që ishte, nuk e kishte vënë re fare Krishtin e lavdishëm!


Dhe pastaj vjen Super Eusebi... çudibërësi

në përputhje me paraardhësit dhe pasardhësit:

"S'ka gjë më të thjeshtë se sa përmbytja me fjalë në mënyrë që të mashtrosh një turmë apo një kongregacion besimtarësh të paedukuar."
– ky qe Shën Jeronimi i Dalmacisë shek.IV, Euseb Sofron Jeronimi (korrespond. LII, 8/93) përveç të tjerash ku ia këput për përligjjen e shpifjes nëse kjo shërben si mjet për të arritur përfundimin (korresp. me Pamahun XLVIII)

DHR - Romakët 3
7 Prandaj në qoftë se me anë të gënjeshtrës sime e vërteta e Perëndisë e lartëson lavdinë e tij, përse unë gjykohem akoma si mëkatar?
- shëni tjetër me emrin Pavël


"A nuk e sheh përparësinë e mashtrimit?

Sepse e madhe është vlera e mashtrimit, nëse ky nuk përdoret për qëllime dashakeqe. Në fakt ky lloj veprimi nuk duhet quajtur mashtrim, por më mirë si një lloj mbarështimi, zgjuarsie dhe zotësie, të aftë të gjejë mënyra të tjera atje ku përndryshe s'ke burime të tjera, apo duhet të plotësosh defektet e mendjes...

Dhe shpesh është e nevojshme të mashtrosh dhe të kryesh të mirën me anë të mashtrimit nëse me anë të rrugës së drejtë i është bërë e keqe personit që nuk është mashtruar!"

- Peri ierosinis lib.1, De sacerdotio, nga Shën Rrena në piedestal! Joan Krisostomi aka Gojarti, ku i bie që gënjeshtrat të jenë ar...


Kam qenë ndërkohë peshkop i Hipos, kur vajta në Etiopi me disa shërbyes të Krishtit për të predikuar "Ungjillin". Në këtë vend kemi parë shumë burra dhe gra pa kokë(!), që kishin dy sy të mëdhenj në gjokset e tyre, dhe në vende më në jug, pamë njerëz që kishin veçse një sy në ballë(!)
- ky qe një shën tjetër me emrin Agustini

* - "Etërit e krishterë e shikonin si një veprim besnikërie përdorimin e mashtrimit dhe gënjeshtrës... Mësuesit më fetarë nga të gjithë ishin po ashtu më të infektuar nga të gjithë prej kësaj lebroze" - Johan Lorenc fon Mos'hajm, historian i krishterë përfshirë tek "Historia kishtare"



Ndonjë fakt për: Jahshuan, kryqëzimet, Moshehun? se për rrena boll kishim Kishën, Xhaminë dhe Xhaxhin...

[darwin]

Legjion, me fal qe po te shtoj nja dy gjera qe do i kesh harruar per "Eterit" e hershem dhe ato moderne.

Iraneu, do te kete qene duke pare nga dritarja (mbase ndonje grua duke ndere rrobat) ose ka gelltitur shume vere, sepse nje dite vendosi:

"Duke qene se horizonti ka 4 ane (gojet e liga flasin dhe per 4 cepat e Tokes, planetit), aq do te jete dhe numri i ungjijve" (cuditem se si e la zoti pa ndeshkuar kete manipulator te fjales se tij, po fundja nuk eshte kot ajo shprehja "god works in mysterious way")

Rastin tjeter e ke dhe ate pak humoristik, por nje njeri i ndjeshem dhe i ndershem e justifikon ne mendjen dhe zemren e tij, se fundja dhe ky per mire eshte perpjekur.

"What harm would it do, if a man told a good strong lie for the sake of the good and for the Christian church? a lie out of necessity, a useful lie, a helpful lie, such lies would not be against God, he would accept them."
- Martin Luther

he, ke ndonje gje tjeter per te thene? vete zoti i ka justifikuar (perderisa Luterit nuk i ka rene rrufeja kur ka qene duke "zografisur" keto fjale, si duhet te mendojme ndryshe?) dhe duhet t'i kene pelqyer keto fjale..

- - - - - - - - -

DHR - Romakët 3
7 Prandaj në qoftë se me anë të gënjeshtrës sime e vërteta e Perëndisë e lartëson lavdinë e tij, përse unë gjykohem akoma si mëkatar?
- shëni tjetër me emrin Pavël

uu, paska marre frymezim Luteri, nuk ia paska vesh nga vetja.. e paska thene vete zoti kete qe duhet te genjejme per te miren e tij.. dmth Pali, po s'e mos fliste me fjalet e tij ai.. ishte i frymezuar dhe lartesuar, keshtu qe fjalet e zotit jane.. apo s'ka qene dhe cifut, pra i zgjedhur, adapt per punet e perendise.

[KVS]

Interesant është fakti që mosekzistenca e Jezusit apo Jeshuas a Isaut sido qoftë shqiptimi në hebraisht a arabisht, i prek drejtpërdrejt të dy herezitë e judaizmit.

[Legjion]

Në lidhje me temën është dhe rasti i Luigi Casciolit, nji ateisti italian që ka shkrujt librin "Përralla e Krishtit". Në rini ky u nis për prift por duke pas neurone të shëndosha dhe duke konstatu se Jahshua nuk ka ekzistu naiherë, megjithëse të gjithë rrojnë me "presupozimin se", e la përgjys rrugën e fesë.

Nji prift i të njëjtit qytet i boni i farë kritike librit në fjalë në nji prej fletoreve të Kishës. Duke mor shkas nga kjo zotnia ynë Cascioli ngriti padi në gjyq në 2002-shin kundër Kishës Katolike, dhe priftit në fjalë për shpifje kundër tij dhe për shkeljen e nja dy ligjeve të tjera si shpifje e mashtrim të publikut duke e paraqit Jahshuan si realitet

Në fillim gjykatësi italian nuk e pranoi fare padinë, puna vajti në Gjykatë të Apelit ku u vendos se padia është më se e rregullt. (Tip ta zgjasim sa ta zgjasim se asnjeri s'ka pare sa të rrijë një jetë nëpër gjyqe). Kshu sivjet në janar kur u hap seanca paraprake, gjykata filloi prapë të luajë kartën e "padia nuk është e rregullt" dhe nuk lejoi. Me vazhdimin e përpjekjeve për të hapur padinë (imagjinoni që nuk ka hapur akoma padi në gjyq! le më të diskutohet) në shkurt gjykatësit iu tek sërish që padia "nuk quhet" dhe ksaj radhe vendosi dhe hetime si masë formale kundër Casciolit se gja paska përgojuar priftin në fjalë. Në mars çështja u ripa si e vlefshme!

Imagjinoni një Vatikan i tërë nuk komenton hiç (për të mos krijuar as reklamim të tipit) e nuk denjon as të vendosë përfaqësim ligjor për të provuar se Kisha nuk e mashtron popullin duke predikuar personazhe fiktive për realitet e duke përfituar prej kësaj duke e paraqit veten si përfaqësuese e shën Hiçit. Çështja është çuar kët muaj në gjykatën e Hagës meqë në Itali katolikët të thyjnë kokën.


Akuzat e ngritme janë Abuso di Credulita Popolare dhe Sostituzione di Persona.

http://www.washtimes.com/world/20060...2832-3991r.htm


tërë procesi siç i ësht paraqit gjykatës së Hagës

http://www.luigicascioli.it/29processo_eng.php




CNN http://www.cnn.com/CNN/Programs/ande...s-existed.html




- - - - - - - - - - - - - -

...shen Hici

hahahaha.. pasurim gjuhe

[Legjion]

Duke e zgjeruar ca temën që të flasim dhe për mosekzistencën historike të Pavlit, Juliani ("Renegati" sipas kristianëve) te "Kundër Galilejve" thotë:

67 E nëse mund të më provosh se njëri prej këtyre të dyve (Jezusit apo Pavlit) përmendet nga ndonjë shkrimtar i mirënjohur i kohës së tyre, - teksa këto ngjarje kanë ndodhur nën mbretërinë e Tiberit apo Klodit, - atëherë mund të thuash se unë po fliskam më kot për këto çështje.
fq.379 Julian - Against the Galileans
http://www.tertullian.org/fathers/ju...ans_1_text.htm

Pra që në kohën e Julianit (mesvitet 300 es) është ngritur si çështje mosekzistenca historike e Pavlit bashkë me personazhin tjetër fantastik Jezusin. Lind natyrshëm pyetja:

- A ka ndonjë referencë historike të kohës për ekzistencën e Pavlit?

[Smth_Poetic]

legjion dukesh qe nga historia spaske fare dijeni ,dhe qe cfare duhet per nje njeri te besohet ekzistenca e tij edhe pse ka jetuar vite,shekuj me pare..

lexo historianet JOSEPHUS dhe TACITUS qe kan lind ne shekullin e pare te eres sone....

mos me thuaj pastaj por a kan ekzistur keta se ti nuk besoke asnje nqs se shef se jeton vete..

[Legjion]

Natyrisht, natyrisht. Ke plotësisht të drejtë.

Vetëm të të pyes diçka. Ti vetë i ke lexuar gjë këta 'JOSEPHUS' dhe 'TACITUS' dhe e ke gjë idenë se sa e përmendin Pavlin këta? Thjesht si pyetje miqësore.

[Legjion]

Siç duket dhe nga trajtimi që ka bërë L. Cascioli si vijon, hyjmë tashmë normalisht në temë:



- Letrat e Pavlit të Tarsit dhe Aktet e apostujve

Vendosja e letrave të Pavlit të Tarsit dhe e Akteve të apostujve në fund të kësaj trajtese kristologjike, megjithëse këto janë gjetur ndër shkrimet e shekullit të parë, ndodh për arsye se përmes figurës së Pavlit të Tarsit mund të bëhet një rikapitullim i përgjithshëm mbi krejt zhvillimet fetare që solli kristianizmi.

Cili ishte Pavli i Tarsit?

Duke marrë parasysh se i pari që foli për të ishte një farë Marcioni, kur gjatë vitit 140 solli letrat e tij në bashkësinë e Romës së bashku me ungjillin përkatës, s'mbetet tjetër veçse të kemi dyshime serioze mbi ekzistencën e tij (Pavlit), dyshime të cilat na konfirmohen dhe nga fakti se anjë dokument qoftë profan, qoftë fetar, nuk flet për të jashtë kuadrit të Akteve të apostujve, që sido që të jetë, nuk mund të konsiderohen prova historike, që prej çastit që janë shkruar rreth mesit të shekullit të dytë, pra, një shekull pas vdekjes së supozuar të tij, të cilën Kisha pohon se ka ndodhur në vitin 63, por në një mënyrë krejt arbitrare saqë e zhvesh nga çdo pikëmbështetje historike.

Pavli gjithashtu injorohet dhe nga Justini, apologjet dhe shkrimtar kristian, vdekur në Romë më 165, i cili ia përvesh konvertimin e paganëve në të krishterë, krejt apostujve (Apologjia I 39-45), dhe po njësoj nuk njihet ky Pavël as nga Papia, peshkop i Jeropolit (Azi e Vogël) në gjysmën e parë të shekullit të dytë, hamendësisht bashkatdhetar i tij, që shkroi një apologji rreth "Vendimeve të perëndisë", e po njësoj asgjë nuk përmendet as në letrat e Judës, të Jakobit të Voglit apo të Gjonit që normalisht do i binin të qenë bashkëkohëse meqënëse janë shkruar në gjysmën e dytë të shekullit të parë. I pari, pra që flet për të, është një farë Marcioni, filozof i Sinopit në Detin e Zi, i cili në 140 u paraqit në bashkësinë esene të Romës për të sjellë ungjillin e vet, e bashkë me të u solli po atyre disa letra të cilat pohoi se qenë shkruar nga një farë Pavli predikues që kishte njohur vetë dishepujt e Krishtit nga afër.

"Pavli, i panjohur në krejt shkrimet, qofshin këto profane, qofshin fetare, shfaqet vetëm në aktet e apostujve, një vepër kjo e vonë dhe tepër e rimodifikuar.

Ai mungon nga ungjijtë, mungon nga letrat e Jakobit e të Judës që i përveshen epokës së tij, nuk njihet nga Justini, apologjet e shkrimtar vdekur në Romë më 165, i cili ia vesh konvertimin e paganëve përjashtimisht 12 apostujve (Apologjia I 39-45) dhe po ashtu as nga vetë Papia, peshkopi i Jeropolit rreth 150-ës, që ishte aq i dhënë pas jetës së perëndisë" (Guy Fau. op. cit. pag. 65).

(...)

Ndërkaq fillojmë duke thënë se letrat e sjella nga Marcioni në bashkësinë esene të Romës gjatë vitit 140 së bashku me ungjillin e tij, duke pohuar se i kish shkruar një farë predikuesi sirian me emrin Pavël (Pal), i cili kish njohur dhe apostullin Pjetër, dëshmitar i drejtpërdrejtë i jetës së Krishtit, nuk qenë 14 siç pohon ende Kisha, por 10, duke vazhduar në konstatimin se vetëm 4 prej këtye mund ti veshen përfundimisht Pavlit, nëse gjykojmë nga tematika që përmbajnë e që do të përkonte realisht me kohën kur supozohet se ka ekzistuar, pra gjatë gjysmës së dytë të shekullit të parë.

"Letrat, me sa del nga kërkimet filologjike dhe historike e po ashtu zbatuar nga shkolla e Tybingenit, që i vishen Pavlit, janë vetëm katër: Letra romakëve, Letra galatëve dhe ato të dyja korintasve" (Josif Kryevelev. Analisi storico critica della Bibbia. Cap.9).

Ky pohim konfirmohet në mënyrë ende më specifike nga Renani:

"Letrat e sjella në Romë nga Marcioni, nuk qenë 14 siç pohon kisha, por vetëm 10, e më tej vetëm 4 prej tyre mund ti vishen epokës kur jetoi Pavli (Letra romakëve, galatëve dhe dy korintasve) me sa del nga hulumtimi interpretues i subjekteve që trajtohen në to, dhe të konfirmuara dhe nga analiza elektronike mbi fjalorin e shkrimeve, duke bërë madje dhe përjashtime për fragmentet e shumta që qenë futur dhe në këto të katra gjatë kohëve të mëvonshme". (Renan -S.Paolo introd.).

Dhe që të keni parasysh se çfarë falsifikimesh janë kryer mbi "letrat e Pavlit", shtojmë gjithashtu se të katrat në fjalë, dolën dhe këto me radhën e tyre të manipuluara dhe të falsifikuara aq sa e bënë dhe Goguelin të dalë të pohojë se dhe vetë dy letrat korintasve janë me radhën e tyre një çorbë e gatuar keq prej gjashtë letrash të tjera pararendëse (intr. Dhiata e Re) dhe Renanit të pranoje (S. Paolo. intr.) së bashku me Turmelin dhe De La Fosin (Rieder. pag 16), se në Letrën romakëve ka plot 5 të tjera përbërëse .

Me tërë këto falsifikime kryer mbi 4 letrat që mbahen për autentike, mund të përfytyrojmë se ç'bëhet me 10 të tjerat që u shkruan në vazhdim nga ithtarët e rrymave të ndryshme e iu shërbenin sipas rastit për të mbështetur secila më vete se ajo ishte e vërteta prej Krishti, pa folur më tej për katër të fundit që u redaktuan me plot siguri pas vitit 140 duke qenë se nuk bënin pjesë në ato që solli Marcioni në Romë!

"Bruno Baueri dhe përfaqësues të tjerë të shkollës hollandeze (A.D.Loman, A.Pirson e të tjerë), pohuan dhe këta secili në kohën e vet, se letrat e Pavlit nuk mund të konsideroheshin si autentike po ashtu si nuk mund të konsideroheshin autentike ato që i visheshin Gjonit, Pjetrit e Judës. Madje nuk bëhet fjalë fare për "letra" por për trajtesa teologjike të shkruara krejt pas periudhës kur thuhej se autorët e hamendësuar të tyre paskëshin rrojtur. Forma e korrespondecës iu dha në fakt për t'iu shtuar autoritetin e po ky qe dhe shkaku i përdorimit të emrave të apostujve për to." (J. kryevelev. op. cit. cap.9).

Dhe ende më tej:

"Manipulimet e kryera nga katolikët ndaj letrave të Pavlit janë fare të dukshme; ato fshehin në mënyrë ekstravagante aspektin e pavlizmit" (Quaderno del Circolo Renan. 4° trim.1960).

Përmes demaskimit të manipulimeve të kryera mbi shkrimet pavlike, e që janë kryer në plot ekstravagancë do të dalin dhe provat përfundimtare e të pakundërshtueshme për mosekzistencën historike të Jezusit.

(...)

"Nëse Pavli ka ekzistuar a jo, ne nuk na hyn shumë në punë, po dhe sikur të merrej që ka ekzistuar, ose ndonjë person tjetër në vend të tij, diçka është e sigurt, se në vitet 60 kur Kisha daton përfundimin e saj duhet përkundrazi shënuar lindja e saj. Ngjarjet e treguara nëpër letra e nëpër aktet e apostujve shfaqen vetëm në dhjetëvjeçarët që pasojnë!" (J.Kyevelev - op. cit. cap.9).

E siç ndodh gjithnjë me Kishën që sa herë përpiqet të ndreqë diçka prish një tjetër, kështu dhe në këtë përshtatje të ndodhive të treguara në Aktet e apostujve që cilat historia i sjell pas viteve 70 dalin sërish gabime fatale që ekzistojnë në "shkrimet e shenjta" si p.sh. në këtë rast datimi i gabuar i akteve na bën të pyesim se si ndodhka që Pjetri e Pavli që pohohet se vdiqën në 63-64 paskan mundur të mbajnë diskutime për subjekte të lindura pas vitit 70.

E duke rimarrë argumentin e lënë në lidhje me referatet e Pavlit e të Pjetrit, mund të themi se me sa del prej tyre, nga vetë pra shkrimet e shenjta, pikërisht me heshtjen e tyre për jetën e Krishtit ndodh që këta të pohojnë në mënyrën më ballore mosekzistencën historike të Jezusit.

"Diçka mjaft serioze ndodh me provat që nxjerrim prej Pavlit në lidhje me mosekzistencën e Jezusit: Pavli nuk interesohet kurrë për jetën tokësore të Krishtit të tij. Vetëm 14 vjet pas fillimit të predikimeve të tij më së fundi shkon në Jeruzalem, por dhe kësaj here jo për t'u informuar për jetën e Krishtit, siç normalisht duhet të kish bërë, nëse ky i fundit me tërë mend ekzistonte, por përkundrazi për të imponuar konceptet e veta për këtë çështje.

Mund të provohet kësisoj nëpërmjet një moskokëçarjeje të tillë tërësore, mosekzistenca e një fakti që pohohet se kish ndodhur?

Nga udhëtimi i tij në Jeruzalem, Pavli nuk sjell hiçgjë, asnjë hollësi të vetme, qoftë dhe më të voglën, për jetëshkrimin e Jezusit, nuk interesohet fare për vendet e shenjta, nuk bën as aludimin më të vogël për mrekulli që i visheshin Jezusit, nuk përmend asnjë Pilat, as Kaifa, as sinedri, as Erod, as vetë gratë e shenjta mes të cilave duhet të qe dhe vetë Maria, nëna e Shpëtimtarit (e cila nëse ndjekim rrëfimet e Kishës i bie të ketë qenë e pranishme në bashkësinë e Jeruzalemit aq sa madje kontribuoi në përpilimin e ungjillit të Lukës) e nuk bën asnjë aludim mbi pësimet a mbi vdekjen.

Sikur ky të kishte bindjen më të vogël për Krishtin e tij përmes informacionesh të marra nga dëshmitarë të ndryshëm që kisha pohon se ndodheshin në bashkësinë e Jeruzalemit, gjëja e parë që do bënte Pavli a nuk do të ishte marrja e sa më shumë prej këtyre informacioneve, për të njohur sa më mirë jetën e Krishtit? E pra, asgjë prej këtyre, ai vazhdoi të predikonte Krishtin e vet që i binte ta kish njohur përmes zbulesës duke mohuar krejt jetën e tij tokësore. A nuk është tërë ky një absurditet i papranueshëm?" (Guy Fau. op.cit.pag.71).

Dhe më tej:

"Kisha e ka ndjerë aq imponuese këtë moskokëçarje të Pavlit për informacione të drejtpërdrejta që duhet të kishte marrë gjatë këtij udhëtimi në Jeruzalem, saqë u përpoq ta ndreqë këtë duke rrasur në vetë letrën galatasve, një aludim për një udhëtim tjetër të mëparshëm që i binte të kish kryer Pavli, që të kishte kështu mundësinë të mbrohej se ai nuk ishte informuar për këto gjëra në udhëtimin e tij pas 14 vjetësh pasi ishte që më parë në dijeni të jetës se Krishtit. E këtu mbushet dhe kupa!

Ndërhyrja është aq e dukshme saqë nuk lë shteg për asnjë dyshim për këtë gjë, dhe përveç dhe vetë analizës interpretuese që e nxjerr si falsifikim, sërish as në këtë udhëtim të parë që na parashtrohet nuk sillet asnjë e dhënë për historicitetin e Krishtit, të cilin Pavli vazhdon ta injorojë tërë jetën e tij. Për më tepër nuk ka asnjë dorëshkrim rreth këtij udhëtimi të parë, të paktën deri te Irineu (fundshekulli i dytë) i cili duket se nuk di asgjë për vete. Mandej, vetë betimi i kryer nga falsifikatori: "Marr zotin dëshmitar se po them të vërtetën", a nuk bëhet për të na thënë se ja dhe prova se fragmenti është në fakt i falsikuar. Për çfarë arsyeje tjetër do ishte e nevojshme të futej nëpër shkrime një betim i tillë, nëse ajo që po thuhej nuk qe e gënjeshtërt?" (G.Ory- Quaderno del Circolo Renan- 1955).

Ky pra i bie të jetë Pavli, apostulli i kristianizmit të hershëm esen, Pavli mbështetësi i Krishtit filonian që u zhvillua në gjysmën e dytë të shekullit të parë në krijimin e përleshjeve të para përmes esenëve me prejardhje çifute dhe esenëve të përzier paganë që arritën kulmin me futjen e Eukaristisë, dhe që gjatë fundit të shekullit të dytë përcaktuan përfundimisht skizmën e plotë mes dy rrymave që i dhanë zanafillë dhe modelit të kristianizmit të Kishës

Pavli ishte një esen që predikonte një Krisht që e kishte kontaktuar përmes një zëri, po ashtu siç qenë esenë dhe Pjetër Cefa e Jakobi i vëllai, të cilët, i kundërvunë Krishtit të Pavlit jo një Krisht human siç normalisht duhet të ishte nëse do ta kishin njohur vërtet, por një Krisht imagjinar që i përkiste botës së ëndrrave e çudirave, gjëra që mohojnë kategorikisht çdo lloj pranie tokësore.

E megjithë përpjekjet e bëra për të fshehur të vërtetën me falsifikime, modifikime, shtesa e fshirje, Aktet e apostujve mbesin në tërë dokumentimin e tyre një broshurë thelbësisht esene. Majfton të lexojmë fragmentin e kreut të dytë në të cilin na paraqitet bashkësia e Jeruzalemit për të hequr çdo fije dyshimi mbi natyrën e saj esene.

(...)

Në vazhdim të ndarjes mes esenëve çifutë dhe atyre paganë që u përcaktua nga institucioni i shenjtërimit të Eukaristisë, bashkësia e Romës, në vendimin që kish marrë për t'i veshur Krishtit mishërimin tokësor duke përjashtuar teoritë gnostike, e përjashtoi Marcionin duke e shpallur heretik, por megjithatë duke ia mbajtur ungjillin dhe letrat pavlike, në mënyrë që të kishte mundësi të rindërtonte përmes tyre vetë ungjijtë e saj dhe doktrinën e saj.

Por megjithë punën e saj për t'i transferuar kristianizmit që po lindte, historicitetin e fesë esene, falsifikimet, mbishtesat, manipulimet që kryen nuk ishin të mjaftueshme e as aq të kujdesshme saqë t'i zhduknin kontradiktat me të cilat janë mbushur ato përplot, kontradikta dhe anakronizma që na lejojnë të provojmë se Krishti i mishëruar krijohet si i tillë vetëm pas zbimit të Marcionit nga bashkësia e Jeruzalemit, gjë që ndodhi në vitin 144.

Kisha, me fenë e re të krijuar pas vitit 150, duke mos patur asnjë dokument për të provuar ekzistencën e Krishtit e të kristianëve të viteve të mëparshme, që prej asaj date kërkoi t'i gjejë ato (siç akoma po bën me futjen e hundëve në dorëshkrimet e gjetura në Detin e Vdekur) duke përdorur çdo lloj mashtrimi: falsifikime të autorëve bashkëkohas të tyre, si p.sh. të Jozef Flavit, Tacitit, Senekës e të tjerëve; u shpikën prej hiçi autorë të cilëve iu veshën ungjij e shkrime të gjetura nga letërsia esene dhe pagane, u dogjën dëshmitë që binin ndesh me intrigat e tyre, iu vodhën esenëve konceptet e tyre fetare, traditat e tyre komunitare, si dhe vetë emrin "kristianë" që iu ishte vënë esenëve prej paganëve, ndonëse me kuptim denigrues.

Krijuan mbi Gjonin plakun (Cerintin) lindur e rritur në Efes e vdekur në 135, figurën e Gjon ungjillorit, shndërruan eskatologjinë luftarake të Apokalipsit nga një koncept që do ndodhte në atë kohë, në një koncept të përbotshëm gjykimi që do ndodhte në fundin e erave, bënë Filonin kristian, dhe i përshtatën dëshmorët e lëvizjes kryengritëse çifute si martirë të vetët; Mbi të gjitha u përpoqën të shuajnë nga faqja e dheut çdo gjurmë të esenëve që do të mund të përqeshte përpjekjet e tyre për t'i dhënë vetvetes bazën e nevojshme historike.

Kur kam pyetur dy priftërinj a njihnin gjë ç'qenë esenët, njëri më tha se i dinte për një fis jo mirë të njohur që kish kaluar nga Palestina dikur gjatë shekullit të parë p.e.s. e që u zhduk pa lënë gjurmë, kurse tjetri tha që s'ia kishte idenë.

Ndërmjet tërë personazheve që u përdorën nga Kisha si dëshmi për ekzistencën e Jezusit, fakti që Pavli fitoi një rëndësi mbi të tjerët është për shkak të karizmës që i dha këtij personazhi Marcioni, që e paraqiti atë si personazh historik, predikues të shpallur ekzistent në kohën e Pjetrit e Jakobit, dhe prej kësaj çdo fjalë që do të dilte që aty e tutje nga goja e këtij personazhi fitonte automatikisht autoritet dhe garanci vërtetësie.

Me falsifikimin e letrave të Marcionit të sjella nga Siria bashkë me ungjillin e tij, u shtuan dhe të tjera dhe Pavli nga fillimisht filonian, e pastaj gnostik, u shndërrua pa asnjë skrupull nga Kisha në mbështetës të një Krishti të mishëruar duke e bërë të shkruajë dhe në hyrjen e Letrës romakëve, dhe më pas në çdo "letër" tjetër:

"Unë jam Pavli, shërbëtor i perëndisë, thirrur për të qenë apostull, i zgjedhur për të lajmëruar ungjillin e perëndisë lidhur me birin e tij, lindur nga fara e Davidit sipas mishit..." (Rm. 1,1).

Me këtë frazë të futur si hyrje në të 14 letrat, Kisha i caktoi ato nën emrin e tij duke përligjur përdorimin e Pavlit si mbështetës të Krishtit-njeri që duhej imponuar kundër Krishtërve të tjerë pararendës, Logos filoniane e vizioneve të Shpëtimtarit gnostik. E kështu, lodër në duart e etërve të Kishës, Pavli bëhet figura që merr çfarëdolloj vetie t'i jepet nga konceptet teologjike; ja një shtyllë themelore e kristianizmit që do të bazohej mbi mishërimin e Jezusit.

"E ndërsa judejtë kërkojnë mrekullira e grekët kërkojnë dituri, ne predikojmë Krisht të kryqëzuar, skandal për judenjtë e për grekët idiotësi" (Cor. 1,22).

Për t'u shënuar është se në këtë shprehje është përmbledhur tërë lufta që kristianët e Kishës së hershme duhet të bënin kundër esenëve çifutë të cilët i akuzonin për skandal sepse i kishin dhënë Mesias një vdekje pa lavd, dhe kundër paganëve që i akuzonin për idiotësi sepse pohonin se kryqëzimi ishte një shpikje e kryer për të mbajtur gjallë një Mesi mosekzistent, d.m.th. një Jezus që askush nuk e njihte, siç del dhe nga një fragment në vetë aktet e apostujve, ku një farë Apollo përpiqet të shpjegojë jo me përmendjen e fakteve të ndodhura realisht, por përjashtimisht me anë të "shkrimeve të shenjta" se Krishti i fesë së re quhej Jezus:

"Pasi mbërriti në Akadi, iu erdh tepër për ndihmë atyre që me anë të hirit qenë bërë besimtarë; në fakt, ai kundërshtonte me forcë judejtë (që mohonin ekzistencë historike të Jezusit), duke treguar me anë të Shkrimeve se Jezusi është Krishti." (At. 18,27)

(...)

Ekzistenca fizike e një qenieje, qoftë kjo dhe perëndi, nuk është më një çështje teologjie dhe besimi, por një realitet historik që duhet vlerësuar sipas ligjeve të realitetit dhe përmes një gjykate laike të mbështetur mbi arsyen dhe gjykimin e drejtë.

Përmes kësaj akuze nuk kërkojmë njohjen si mosekzistent të Jezusit perëndi apo mit që mbahet në jetë vetëm prej besimit, por vetë mosekzistencën historike fizike të Jezusit si njeri.

(...)

Nëse kjo provë nuk gjendet, nuk na sillet, është e qartë se ndodhemi përpara një mashtrimi madhor që ruhet me qëllim për të vazhduar e nxjerrë të mira materiale të cilat kanë dhënë dorën në krijimin dhe mirëmbajtjen e një prej perandorive ekonomike më të qëndrueshme të kësaj toke.


Mbyllje e shkurtër mbi historicitetin e "shkrimeve të shenjta"

Të poshtëpërmendurit vijnë pas vitit 150 sepse:

1. Marcioni, autor dy apologjish mbi kristianizmin, nuk ia ka idenë që ekzistojnë ungjij, duke aluduar vetëm nëpër shprehje e thënie të Jezusit që i përkufizon si "të shkurtra e lakonike".

2. Marcioni duke vazhduar të mbrojë Krishtin e tij gnostik pas zbimit nga bashkësia e Romës, akuzon rreth vitit 170, se ungjijtë që po krijoheshin duke u mbështetur dhe tek ungjilli i tij, iu ishin përveshur me plot mashtrim personazheve apo apostujve të kohëve apostullore "Sub apostolorum nomine aduntur et etiam apostolicorum" ( Tertullian. Adversus Marcionem - IV,3).

- Nuk ka se kujt t'i referohet tjetër veç atyre të Markut e Mateut që qenë të parët që qarkulluan.

3. Justini, vdekur më 165, nuk ka idenë më të vogël për aktet e apostujve.

4. Nuk ka asnjë aludim në asnjërin prej ungjijve kanonikë në "Letrën e Barnabës", shkruar më 140, as në "Pastorin e Ermasit" të 150-ës, as në "Letrën korintasve" të shkruar nga Klementi në 150 në të cilën madje flitet për pësimin e Krishtit jo si fakt historik por si një profeci që është përmbushur sipas Isaisë.

5. Në Didaki, dokument që vjen të jetë i shekullit të dytë, zbuluar në 1875, gjendet formula "Pater noster" dhe "Sermoni i malit" të dyja të origjinës esene, por hiçgjë që të fliste aty për katër ungjijtë (Dokument i pastër esen).

6. I pari që flet për herë të parë për 4 ungjijtë është Irineu në 190-ën. Në fakt Luka dhe Gjoni u shkruan pas Markut e Mateut.

"Kjo heshtje prej të gjithë autorëve, qofshin të krishterë, qofshin profanë, për sa i përket ungjijve, është prova më e mirë e vonshmërisë së tyre dhe e redaktimit që iu janë nënshtruar. Këshilli vatikanas përveç pohimit të datave të këtyre, nuk ka ndryshuar hiçgjë në vërtetësinë historike duke i paraqitur thjesht si "vërtetësi e besimit" (Guy Fau- Opera citata, pag. 84).

Ungjijtë kanonikë nuk janë shkruar nga dëshmitarë okularë që jetuan në Palestinë, e as më tepër nga çifutë, të cilët mbahen rëndom për autorët e vërtetë, për shkak të gabimeve të shumta gjeografike që përmbajnë dhe për shkak të injorancës totale që tregojnë në lidhje me ligjet biblike. Vetëm Edel Smithi ka hasur mes tyre në 250 gabime (vepra e cituar më lart) dhe që të gjithë aq fatalë saqë bëjnë të tepërt çdo koment mbi falsifikimet e mëvonshme.

"Shkrimet e shenjta" nuk janë veçse një përpilim ndodhish të thëna e të bëra që para epokës që i vishet Jezusit, një kopjim i pastër e rigoroz i librave të esenëve dhe të "Dhiatës së Vjetër" aq rigoroz saqë e bënë Shtojdelin të dalë e të thotë haptas ndaj teologëve kristianë:

"Do i isha mirënjohës atij teologu që do më sillte qoftë dhe një fjali apo fakt që ka të bëjë me Jezusin, prej të cilit unë nuk mund të provoj se kjo ka ndodhur e është bërë që para se ai të lindte" (Guighebert- Gesù- pag.49).

Askush nuk e hodhi hapin!


Duke marrë shtysë nga ungjijtë që i vishen katër ungjillorëve, me afirmimin teorik të natyrës njerëzore të Krishtit, të cilit iu dha dhe emri Jezus nga fundi i shekullit të dytë, çdo bashkësi që ra në dijeni të rrymës së kësaj lënde filloi të krijonte ungjillin e vet.

Në këtë anarki ungjijsh, në disa flitej për foshnjërinë e Jezusit, në disa për jetën e Marisë, dolën po ashtu një dorë ungjijsh çifutë që në kundërshtim me të tjerat e nxirrnin Jezusin, bastard mes një legjionari romak e një prostitue çifute, ku e mbanin për njeri të zgjuar por të lig e mashtrues saqë e njësonin me Satanain (te “Toledoth” prej nga rrjedh dhe "Ungjilli i getos”), e u shkua në këto drejtime me lloj lloj trajtesash që sa më shumë qartësoheshin si koncepte aq më shumë përçaheshin derisa Konstandini i mblodhi të gjitha kishat nën një ideologji të vetme. Vetëm pas këshillit të Nikesë (325) u vendos se cilat do të qenë "shkrimet e shenjta" të ashtuquajtura kanonike dhe cilat do shpalleshin të rreme dhe të pandjekshme.

Për të kuptuar mirëfilli se çfarë hataje bëhej me konceptet fetare të fesë së re, mjafton të themi se Apokalipsi, që fillimisht hyri në apokrife, u risoll tek kanoniket pas diskutimesh të shumta, vetëm në shekullin e VI-të!

Në këtë pikë pyetjes që lind se si arriti të imponohej kjo fe që buronte prej inkoherencave më absurde e anakronizmave më evidente, përgjigja i vjen prej dhunës së ushtruar nga Kisha kundër çdo kundërshtari, sidomos pas Teodosit, që në 380-ën e shpalli atë fe të regjimit, duke e njësuar me perandorinë.

Që prej aty një rrëke përndjekjesh, dhune, anatemash e mallkimesh u kryen kundër çdo kundërshtari e miliona kufoma u grumbulluan fshehur pas pluhurit të shekujve që pasuan këtë kryq që sot pretendon të na kalohet për "simbol qytetërimi e kulture perëndimore".

http://www.luigicascioli.it/altreprove3_ita.php#7
Luigi Cascioli

[Qafir Arnaut]

Kisha, me fenë e re të krijuar pas vitit 150, duke mos patur asnjë dokument për të provuar ekzistencën e Krishtit e të kristianëve të viteve të mëparshme,

Me fal po keto keshtu u mblodhen se bashku randomly e thane 'le te bejme nje kishe e ta quajm te Krishtere'? Nqs qenke hetues kaq i mire, ben mire te praktikosh metoda hetuesie: CILI ISHTE MOTIVI? C'i shtyu keta qyqare te mblidheshin bashke, e te sajonin perralla?

[darwin]

Legjion, sipas studiuesve po te merresh me Justin Martirin do te gjesh "gjera te dyshimta" shume me teper nga se ke paraqitur.. p.sh, ai nuk i njeh ungjijte sepse nuk i permend fare, por merret vetem me letrat "apostolike".