Ji i bute, sundues, me poetin !

[illiriani]

e njejta pergjegje imja (nga thema tjeter e fisnikut, me te njejten thematike), vlen edhe per ketu...

[Agim Doçi]

O Zot i madh që sundon Gjithësinë
Ti falim të gjitha -na lër veç dashurinë!

Evaaaaaaaaaaaa ku je???????
Adami po flë të madhin.......
Agimi

[eni3]

Gimi keto pak vargje jane per Even

Eva ku je ti?????


Eva ku je ti???
Eva Eva ky emer
me 3 shkronja
qe ndriçone shpirtin tim

Eva Eva Eva.....
pse me mundon
Eva Eva Eva
ti pse s'me dashuron

3 shkronja ka emri yt
3 shkronja ka fjala te dua
3 shkronja qe dalin nga zemra ime
Eva Eva ty te "DUA"

[armandovranari]

e megjithate ti fisnik shkruan bukur fare.
seriozisht.

[AsgjëSikurDielli]

Fisnik, pranon jabanxhinje ne klubin e poeteve te vdekur?

ASD (te cilit i bere nje nder kur i lexoi keto)

[fisnik]

BURGU QIELLOR DHE VDEKJA E BARDHE

Fryente ere e lehte. M’i freskonte kembet e lagura. Prisja me padurim te hyja ne Keshtjellen de Chillon. Murgesha me pati thene se aty kishte jetur dhe shkruar nje kohe Bajroni. Ne duar mbaja Librin e Shenjte te Krijuesit anonim. Mbi shpine e mbaja nje thes najloni, si boshqe e mbushur me eter. Kështjellen e vigjreshes gjithmone e kane ruajtur te vdekurit. Keshtu shkruajne Ojtnite e perendive. Vdekja ishte roberuar dhe skalitur ne Murin, te cilin e ruan erresira e amshueshme. Mbase ne kete Keshtjelle gjindej Muri i Shpirtit. Quhej edhe Muri i Harreses.
Ne shenimet e Maestros lexova per Murin e ndertuar me thermijat e dhimbjeve. Ate Gavrili duke bredhur shkretires se Bardhe, kishte degjuar nga asketet anonim se Muri me shpirt ishte ndertuar me thermijat e dimbjeve te vetmise se Markezit. Thoshte se zeri kishte qene i Bedinhahut.
- Vizionet qe nderrohen ne Murin e dhembjeve jane dramat e jetuara te mekatareve. Vizionet qe paraqiten jane latente per ta, - fliste ciceroni...
Ne te dalur nga Kethjella, shkujdesshem duke shikuar Luciferin, u perfshiva nga nje makine qe me perplasi per borduren e rruges se asfaltuar. Djerset e kembeve mu shnderruan ne gjake qe me rridhte skajeve te buzeve. I shtrire si beduin ne Shkretire te Bardhe, Hyu, qe vete e ka krijuar Universin, me ngriti do te thoja njezet metra larte mbi trupin tim. Nga atje shikoja njerezit rreth trupit tim se si gjestikulonin duke kerkuar ndihme. Nuk ndieja dhimbje. Asnje dhimbje. Nga spitali me i afert erdhi urgjenca per ta ngarkuan dhe transportuar trupin tim, nuk di ku!? Pastaj nuk di a e ngarkuan fare. Duke soditur me admirim u dashurava me Universin dhe ika rrembyeshem ka lartesite.
Çdo gje kishte pajme te bardhe. Me bardh se bardh. Kur u gjinda ne tunelin qe shpiente kah Horizontet e Universit, bardhesia u shnderrua ne nje mjegull te bardhe. Pas nje udhetimi te gjete neper tunel, qe mund ta quaj edhe Tempulli i Shenjte, dola nga tuneli, por nuk di ne cilin horizont te Universit ndodhesha. Di se isha shume larg Tokes. Nuk di a e kisha ende te njejten trajte. Por di se mund te sodisja me kenaqesi Universin, yjet qe nga Toka mezi duken, apo shpesh nuk duken fare, tash i kisha afer. Ndonje edhe mund ta prekja me dore. Sa kenaqesi! Jane BOTA konkrete. Reale.
Paprimtmas me doli perpara nje tavoline ovale Infinite. Ne te djathte degjova nje ze femije qe me pershendeti “Mireserdhe Babi”,- tha se ishte Agoni. Ne te majte Agona, me foli gjithashtu permallshem! Nuk i njihja. Asnjerin. Jam i sigurt, as graja ime nuk do t’i njihte. Nuk i kishte pare kurre! Ishin fare te vegjel, as tre muaj s’i kishin. Kete fenomen do them do te mund ta spjegonte, ndoshta, gjinekologu dhe asistentja e tij.
Sidoqofte, i perqafova duke i shternguar me dashuri. Pas tyre mu shfaqen prinderit e mi. Ishin te gezuar qe me shifnin. Qe (ri)takiheshim. E pas prinderve, ne rend, ne kembe me veshtronin kusheri e dajallare, miq, te njofshem e te pamjofshem (te harruar). Te gjithe me pershendesnin me dashuri. Nje bote e tere. Meqe te gjithe me shikonin me admirim ndieva nevojen te flas diçka. Pasi mu duk se isha shume i rendesishme dhe i dashur per ta, u thash te ulen dhe fillova:
- Dua t'ju rrëfej nje ngjarje shumë ngjethese lidhur me Shtepine e te vdekurve, qe emesova nga Libri i Shenjte, - u thashë dhe vazhdova.
- Kjo Shtepi eshte ndertuar me planin e nje arkitekti te shoqerise «Bauhaus». Emrin e ka pasur Klaus Sprinzenhauer. Shtepine, e ka kryer nje arkitekt tjeter austriak, me duket vinte me prejardhje hebraike, arkitekt ky nga Berlini. Gjate ndertimit te Shtepise e ndihmuan edhe mjeshter te tjere te kohes, mjeshtra shume te njohur. Nje nga keta qe permendet eshte edhe baroni Hajnrih Shtajner; pastaj, piktori jo aq i famshem hiperrealist Kenet Serpiljo nga Amerika Latine, qe erdh ketu bashke me gruan e vet, e cila rridhte nga nje familje aristokrate, familje angleze e njohur per ate kohe. Pastaj Ingrid Salstini, historian i artit, edhe ky me gruan, Moniken, dhe dy vajzat binjake, Marine dhe Karlen; permendet edhe Ricard Vejni, antropolog; pastaj anetaret e familjes Ninski dhe Janeski. Atebote, kur eshte ndertuar kjo Shtepi, ka qene shume e njohur dhe mund te them se luajti rolin e vendtubimit te shkrimtareve, piktoreve, historianeve te artit, psikologeve, arkeologeve, antropologeve etj. Konsiderohej Shtepi e te vdekurve, sikur qe e konsiderojne edhe sot.

- E çfarë roli merr Libri i Shenjte i simboleve ne kete rrefim? - pyeti Agonii.

- Ne kete Liber ngerthehet fshehtesia me e madhe e kohes, e botes. Sipas te gjitha gjaseve, Librin ketu e solli dikush moti. Eshte e thelle edhe faktura e shifruar e Librit: Libri i Shenjte u krijua e doli si rezultat i pesimit te episodeve te kobshme te jetes se autorit anonim, i ndodhive te pashmangalueshme, ngjarjeve qe u ngjajne dramave te Malum Necessarium-it. Do te ruhet thelle e verteta e ketij Libri, ne shpirtrin e dheut, do ta ruaj njeri nga personazhet e Librit, ne nje vend te ngjajshem me Aditonin e Grekeve te vjeter. Ky liber rrefen per peripecite e qenies se pakufishme ne hapsirat e Gjithesise, për dhembjet njerezore, per mekatet e pafalshme, per meshiren hyjnore, per friken, vetmine, krimet, masakrat, per vrasesit e shtazeve te shenjta. Libri flet edhe për Njollen e perhirte... për Trupin e shnderruar ne njolle te perlyer, ngase deshironte zjarrtas qe t'u jepte fund dhimbjeve te padurueshme, dhe se deshironte zjarrtas ta shpernderronte friken ne ekzaltim hyjnor. Ky Liber i Shenjte flet per Njeriun - Ulku, njeri i cili dikur moti kishte hequr nga dhimbje te tmerrshme. Ky njeri qe bere i vetedijshem per perseritjen e amshueshme te dhimbjeve, gjate udhetimeve me imagjinate. Ky njeri kishte jetuar ne nje vend malor, ne nje vend me mjegullira te amshueshme, afer révé, buze qiellit te pafund, afer engjejve dhe perendive. Nga lartesia e tille, ai kishte pasur deshire te flaket me mish e shpirt te depertonte thellesive te pafundme te materies. Kjo deshire e kishte bere te vetedijshem per amshueshmerine e dhimbjeve, per krijimin qe lindet nga dhimbja, për mbylljen e qenies ne kornize te padepertueshme te dhimbjes. Deshironte te takohej me hyjnite e nentokes, me Inferet qe jetojne ne thellesi te pafundme. Per te, depertimi ne boten e te vdekurve, depertimi thellesive do te ishte ikje nga zbrazetia e mbyllur...shperthim i trupit te tij nga muret e kristalta te dhembjeve. Mureve te «katakombit». Murit te Harreses. Neper faqet e ketij Libri te She…
- Oh, oh...ngjarje te ketilla na ka rrefyer edhe Ate Gavrilli. A te kujtohet Agon? - nderhyri Agona.
- Po, Po... ja atje ku po lutet! beri me dore Agoni.
Kur deshta ta gjej me shikim, ai mu shfaq perpara dhe me kumtoi se ishte lutur por kot.
- Çka kot? – thash me hidherim.
- Kot tha, nuk te pranojne dhe duhet te kthehesh prap ne Toke te Keshtjella. Te kerkon trupi. Me te degjuar keto fjale te Ate Gavrillit, te gjith iken. Mbeta vetem. Pikonin lot vetmie. Mire thash dhe mora rrugen e kthimit. Vetmeveti pyesja pse askush nuk me pershendeti.
Pasi kalova tunelin me mjegull, perpara mu shfaq hapesira ku bardhesia kishte humbur. Trupi im inert ende qendronte i shtrire ne asfalt. Sa me verejti filloi te levize. Kur e pershkova perseri, filloi te gjemoj. Sa dhimbje te medha qe kishte!...

<<<<<<<<<<<<<
Pse mi fshini shkrimet? Thjesht pyeta!

[fisnik]

Kushtuar tragjikut me te madh te skendes evropiane te theatrit , aktorit Istref begolli.

VDEKJA E THEATRIT

Mallkova sot mallin
Që nuk çmallej dot
Putha n’qepalle djallin
Ai më lau me lote

Duaretrokitje n’theater
Per vdekjen qe t’shpetoi
Çuni s’foli për hater
Sundimtaret mallkoi

Protestoi me fjale
Tha do t’shtrihem ne prak
Askush mos te dale
Vetmia pa nxjerre hak

Tash heshtja pelciti
Skena u trondit
I rende qe amaneti
Te gjallet po i ciflit

Vdekja akt trgjik
I fundit, jo kurre
Harresa po, fisnik
Lamtumire o burre

[Dita]

Fisnik,


Leximi i poezise tende kushtuar Istref Begollit me beri te hap faqen kosova.com ku lexova per vdekjen e ketij aktori. Te lumte dora qe e shkrove.
Me shume per kete aktor vendosa dy materiale tek Elita Kombetare.

Nderime!

[fisnik]

Dita- Ti me fjalet qe latojne dhe gurin me detyron te thyej heshtjen e te mos flas me vetmeveti.

[fisnik]

Aftesia e zbulimit te krijimit

Perpjekja per ta zhdukur friken do t’i ngjante udhetimit te imagjinates neper labrinte te erreta te trurit, mendjes. Te gjitha dijet mbi fenomenet, sendet dhe çdo gje tjeter, jane produkte te te menduarit, mendjes. Gjithmone kam qene i vetedijshem se informatat qe i kam absorbuar mbi fenomenet, perhere kane qen te zbehta, nganjehere aspak te qarta. Antipodi i gjithe ketij abstraksioni, per mua ishte me i kuptueshem, dukuri qe ma pranon vetedija… ndaj mund te them se ishte edhe shkatar i drejtperdrejte i dhembjeve te mia, shkatar kryesor i paraqitjes se frikes se pasherueshme, ishte dija qe une vete e kam mesuar per vetveten time. Ideja per abstraksionin eshte zbulimi im i semure, eshte krimi kulminant i nje qenjeje te krijuar nga dora e shpirtit absolut. Po ! Krim qenka aftesia gjeniale e zbulimit te mjeshterise se krijimit…