Muhabet Drush

[Sokoli]

Gjithmone me kane terhequr druret me heshtjen e tyre te zhurmshme dhe ate zakonin per te te dashur kur ti nuk u kushton vemendje e injoruar kur ti kerkon t’u flasesh. Rrekem te sjell ndermend rolin e tyre nder analet e shumta te historise mutante dhe ve re se druret jane te lidhur teper ngushte me njeriun. Bile shpesh, luajne dhe role te dores se pare ne veprat qe ky i fundit ka tendencen t’ia atriboje vetes. Duke filluar qe nga kuajt per druri ne kohen e njerezve prej guri, e deri tek shfrytezimi i tij ne gjendjen agregate letrare nga njerezit e letres, ne keto koherat tona interesante, druri ka qene pjese e pandare e kesaj vorbulle te paemer. Shpesh me duket e udhes qe elementet njerezore te kesaj shoqerie t’i ndaj ne dy grupime te medha me te vetmin kusht perzgjedhes, menyren se si e shfrytezojne ata drurin. Them menyren, pasi qellimi dhe perfundimi jane pak a shume te njejte, te gjithe kerkojne te ngrohen.
Duke u nisur nga hipoteza qe secili prej nesh ka trasheguar dicka nga nje gjysh qe limitet njerzore jane te paafta ta zbresin plotesisht ne nivelin tone te percaktueshmerise, shpesh i ndaj dhe njerezit ne varesi te sendit qe posedojne. Sado te larmishme te duken ngjyrat e tablose se ketij planeti, gjithmone thjeshtezimi me ka qene me afer perkryerjes, keshtu qe po thjeshtoj dhe vete sendet e trasheguara ne sepata dhe pende shpendesh.
Normalisht, ata qe trashegojne sepata i perdorin per te prere dru, pastaj drurin e djegin deri ne nxirje per t’u ngrohur. Per cudi, edhe ata qe mund te kene trasheguar ndonje pende bejne pothuaj te njejten gje, nxijne drute me boje po prape per t’u ngrohur. Druvaret ngrohin gjymtyret e tyre te mardhur ndersa pendaret ngrohin shpirtrat e tyre po te mardhur (sa ftohte qe paska kjo race njerzore). Qellimi eshte i njejte pra, te ngrohen. Po i njejte dhe perfundimi, druri nxihet. Nese dikush thote se pavarsisht qe ata ngrohen, ngrohin pjese te ndryshme qenies se tyre dhe ky element mund te jete klasifikues une mund t’i pergjigjem vetem me paaftesine qe me ka pushtuar kohe e fundit per te vene nje vije ndarese midis ketyre dy llojeve. Sot fare mire mund te gjesh individe qe ende nuk arrijne dot te percaktojne natyren e sendit qe posedojne dhe, duke u ngaterruar vete, fatkeqsisht shpesh i japin vlera te paqena dhe aparatesit vlermates shoqeror. Fjala vjen, mund te egzistojne plot njerez qe nuk e kane vene ende re se kane trasheguar sepata dhe fatkeqsisht vazhdojne te perpiqen te lene gjurme boje me bishtat e tyre te trashe ne leter. Bile ka dhe nga ato qenie qe nuk duan te kuptojne se u ka rene per resk nje sepate. Perpjekjet e ketyre te dyteve per te nxire letren dhe jo copetuar drute shpesh rezultojne edhe ne kompensimin e radheve te druvareve me pronare pendesh. Them pronare, pasi qe te dy mjetet jane te shitshme.
Duke u ndjere ne theniet: “Nese ke bere dicka qe nuk arrin te vleresohet (mbase ne te gjalle) ke bere art, por nese ke krijuar dicka qe shitet at’here mund te jete dicka tjeter” si dhe “Kryefjala e Botes eshte zhurma” me eshte e udhes ti emertoj fatmirsi vlerat false qe reflekton vlermatesi shoqeror. Vlen te theksohet qe kur syri i publikut krijon nje relacion te ngushte me aparate te tilla, shpesh edhe vete ndijimet kthehen ne nje rutine zakonore qe perngjet me kushtezimin e qenve te Pavllovit. Nese dukuria e qenve te Pavllovit merr permasa te gjera ne lemin e vlerave, at’here publikut i eshte gati e pamundur te dalloje gjurmet e trasha qe mund te lere nje sepate e ngjyer ne katran mbi leter apo tentativat e dikujt tjeter per te prere dru me pende nga zhurmat e zakonshme te Jetes.
Gjithashtu po permend kalimthi dhe nje grupim qe shpesh arrin te perfshihet njekohesisht brenda te dy grupeve (mbase nga qe shpesh kalojne nga nje grup ne tjetrin). Keta individe, nuk dihet ende c’kane trasheguar, por dihet qe shpesh i perdorin te dyja periodikisht, edhe sepaten edhe penden. Pasojat e pasjes se pendes ne njeren dore dhe sepates ne tjetren sjellin ne jete nje hibrid qe per habi eshte i afte te leje dhe pasardhes te cilet gezojne respekt te plote nga gjykuesi i zakonshem kur natyra njerezore e ketij te fundit martohet me regullat e pashkruara te shoqerise. Nga kryqezimi i sepates me penden na del nje pende e vogel prej druri qe ndryshe emertohet edhe kalem. Zoteruesi i saj ndryshe quhet edhe kalemxhi. Ndryshimi i kalemxhiut nga druvari apo letrari, eshte se ndersa keta dy te fundit ndezin zjarre me menyrat e tyre, kalemxhiu jo vetem qe eshte i ftohur perfundimisht por edhe te ftoh.


Mund te vijoje.

[Dita]

Pasojat e pasjes se pendes ne njeren dore dhe sepates ne tjetren sjellin ne jete nje hibrid qe per habi eshte i afte te leje dhe pasardhes te cilet gezojne respekt te plote nga gjykuesi i zakonshem kur natyra njerezore e ketij te fundit martohet me regullat e pashkruara te shoqerise. Nga kryqezimi i sepates me penden na del nje pende e vogel prej druri qe ndryshe emertohet edhe kalem. Zoteruesi i saj ndryshe quhet edhe kalemxhi. Ndryshimi i kalemxhiut nga druvari apo letrari, eshte se ndersa keta dy te fundit ndezin zjarre me menyrat e tyre, kalemxhiu jo vetem qe eshte i ftohur perfundimisht por edhe te ftoh.

Duhet te vazhdoje!!!!!

Mendimi nuk ka perfunduar.

Shendet!

[illiriani]

veshtrim i thjeshte
i krejt asaj qe u krua e shkrua ketu
po pakez me interesantja eshte ajo e qenve te Pavllovit
pavllovianet ende shterzejne kuq reflekse te kushtezuara profetike
dhe i mbeshtjellin me faculeta te bardha duke pretenduar ne refleksin e Trete apokalipsik te shperndare thacme gjuetie
- e tash mbledhi viktimat e fjaleve qe te therrin gabzherrin krramza ethesh
kur lexojne nje fjale qe te rrjedhe leng pergoje
po ato te pakushtezuarat reflekse fjelesh te te shkojne leng pergoje pa e dijte as kuptuar esencen e thjeshtezimit tabu
kujtojne se te shtijne te leshosh leng fjale pergoje
e ato rrjedhin kallma kelbazesh rrenqethese sa iritues duket ai i fundmi me pende e sopate ne dy duar, bile sikur ta mprete vet penden e drunjt me sopate guri
hej mos mendoni se koha e gurit ka ikur
ikona maketash fantome kingkoge rrahin gjoks ende mbi kulle Babilloni Ajfeli me njeren dore kapur per rrufepritesa
e me tjetren rrah gjoks
mjerisht vetem ne maketa

u kenaqen femijet

muhabet drush
po mos e qit ne harrese edhe ate qe mbane gardhin pip
edhe ne sofer druri me buke kripe e zemer ai herifi ua bente mysafireve te zorit - hani se ju jeni perndryshe, po kaq na qelloi...
duke e shikuar me bishtsyri gardhin, jo po ate qe e mbane pip
kalem me hu

u knaqen femijet me kingkonga maketash

nuk e dij -
po nje e dij
koha u be cercalle shterzimesh

ruhu aty ku behet muhabet drush
nuk i dihet
dikush eshte aq pa kurriz sa te ramet e mbajne gjalle
i kruhet e i shkruhet err e terr

poezi e zieme

[Dita]

Drurët e meritojnë vëmendjen.

Ka pasur edhe nga ata që në të shkuarën shqiptare të para shumë vitesh (para 1991 mund të quhet shumë, njerëzit harrojnë shpejt) i hidhnin drurët nga ballkonet, të mbytur nga dëshira për të mos u lodhur e për t’i zbritur ata ngadalshëm në drejtim të tokës, ku do të vazhdonin me procesin e prerjes me sëpatë.
S’besoj ta ketë vrarë mendjen ndokush se në ata drurë mundet të ketë pasur jetë. Megjithëse shkëputur përfundimisht nga toka, ku u rritën, ata do të përplaseshin mbi asfalt për ta mbyllur jetën në soba të llahtarshme, mbi të cilat vendoseshin rroba për t’u tharë (akoma më të llahtarshme nga ngjyrat, cilësia dhe forma).
Nuk ish shpikur akoma mjeti komunikues që t’i njoftonte copat e drurit se mund ta kryenin edhe këtë funksion. Ata shihnin veç përplasjen me asfaltin, binin në komë e më pas vdisnin në soba. Pra funksionet e drurëve i përkasin dhe kohës më të afërt.

Në funksion të asaj të shkruar deri më tani (para fjalisë „Mund te vijojë“, kjo më lart nuk ka pikë lidhjeje, është vetëm një kujtim drusor.


Për bishtat e sëpatave, kalemat e pendat do të duhej tjetër gjë, krejt tjetër. Ndaj duhet një vazhdim mendimi.



...koha e gurit vazhdon ende të jetojë.
Të fortët janë ata që në fund do të vendosin për ligjin.
I forti në përgjithësi nuk pranohet të ketë formë fëmije. Ndaj dhe kur një fëmijë (çfarëdo madhësie trupore të ketë) kërkon të bëjë të ditur mendimin e vet, do të goditet nga pak (ashtu lehtazi sa për të mos e lënë të ndihet mirë, megjithëse mund të marrë edhe një formë përkëdheljeje apo ashtu siç mund ta quash ndryshe „Tërhiq e mos këput“), por edhe rëndë sa të trulloset, si ata drurët, kur pësojnë rrënqethjen e parë tek ndjejnë sëpatat (a sharrat elektrike) të fillojnë me prerjen.
Rreziku është, se fëmija mund të dalë më i zgjuar se i forti (për dituri fëmijës do t’i duhej edhe shumë kohë, që të barazohej me më të fortin e më të fortëve, apo edhe me një të fortë të konsiderueshëm).

Sidoqoftë kërcënimet me këto tronditje nuk vonojnë. I ndjen herët apo vonë.
I vetmi ngushëllim, të gjithë fëmijët do të arrijnë të dalin nga kjo gjendje një ditë....mbase bëhen aq të fortë, sa të kenë mundësinë të zgjedhin vetë, në do të bëjnë pjesë tek ata që godasin lehtazi, apo tek ata që (me qëllim trullosjeje) godasin fëmijët rëndë.



Elementët para fjalisë „Mund të vijojë“ kanë të bëjnë me drurin, ndaj....