Poezi kushtuar Zojës së Bekuar

[NoName]

Zemrës së shugurueshme së Zojës së Bekueme.


1 O Zêmra e Zojës, kû mshrira,
Posë Njat qi rruzullimin
Sundon e pakthellimin,
Má ambel n’qiellë shkelxen,
2 Ti Zêmer Nanet t’ambel
Jé p’r atë qi s’e lodhë mkati;
Prej Teje kurr i ngrati
Fajtuer pa gzim nuk kthen.
3 T’nderon Tý qiella e toka,
T’nderon Tý vetë yt Bír:
Ti jé zamaku i dlír,
Qi gjarpni s’e helmoi.
4 Prej gjakut t’and t’kulluem
Zêmra e Njatij u mishue,
Qi pezull tue peshue
M’kryq deken e pushtoi.
5 Pra t’falmi, o Zêmra e dashtun,
S’cillës Ejlli n’qiellë e nieri
T’biejn para n’gjûj e i mjeri
Ndihmen t’a lypë me lot.
6 Merr zêmrat t’ona, o Virgjin,
Ti mundesh me i pertrî;
Dergojau njatë dashtní
Qi zêmren e ké plot.
7 O Nanë, pre’ Zêmres s’ate
Gzim Zêmra e Krishtit ká
Dý zêmra kurr pergjá
Mâ fort n’dashtni nuk kan.
8 Si mundmi me t’u falun
Si duhet na Tý, o Zêmer,
Na qi kem’ qitë nen thémer
Gjakun e Birit t’an’ ?
9 O bijt e mi ktû eni:
(Na thrret kshtû e lumja Zojë),
Kush t’m thrrase mue n’nevojë
Un ndihmen kurr s’i a ndal’.
10 Rreth meje t’tanë shterngohi,
Nen hije t’ême eni,
Pse n’ç do rrezik qi t’keni,
Un zot gjithmonë ju dal.


Atë Gjergj Fishta OFM; ‘Vallja e Parrizit’, fq. 107-109

[NoName]

Urata e atdhetarit shqyptar


- Zojës së Këshillit të Mirë -

1 T’falem, o Zojë ! – Shqypnija
Sot teper keq ka ngelun,
Gjithkush po don me e shkelun,
Gjithkush pa gjýq i a bân.
Nji mik kurrkund s’po e ká
Qi zot me i dalë nder t’ kqija;
T’gjith moti i shkon tue kjá;
N’lot t’rîme buken han.
2 E prá ato nânat t’ona
Na kanë pasë thânë q’n’fminí
Se ksajë s’mjeres Shqypní
Gjithmonë Ti i ké dalë zot;
Se ajo Tý t’ka Pajtore,
Se as heret, as ne e vona
Ti kurr s’e ké lshue dore:
S’e lae me dnesë nder lot.
3 Po e pse na t’kqí qillueme
E t’zhyem nder faje e vese;
Ti mâ s’po perkujdese
Per ketë t’mjeruemin vend,
Kú shpata e Gjergj Kastrjotit
N’ato kohët e kalueme
Vetoi nder lufta t’Zotit,
Si rrfeja mbi dervend?
4 Ah! jo, o Ti Nâna e hirit!
Pse sado t’kqí qi jemi,
Nuk don me thânë se s’kemi
Tager n’projtimin t’And.
Ti streha jé e mkatnorvet,
Ti krah perpara Birit
U bâhe p’rherë fajtorvet
Me humbun s’don kurrkand.
5 Ani, prá sod prej qiellet
Kú jé rrethue me hire,
Sýnin mbí né Ti prire
Plot mshirë e ambelcim;
E mos premto qi i huej
Pa frigë nder né të siellet;
Të lirë Shqypnin na e ruej
Me nderë e me lulzim.
6 Ndritjau menden Shqyptarvet,
Qi t’lidhin besë e fé
E si motit p’r Atdhé
T’qindrojn kta me gajret:
Qi mos t’u dhimbet jeta
Per t’mbrojtun dhén e t’Parvet:
Qi t’mbájn p’rherë ka’ e verteta
Kû e shêjtë detyra i thrret.
7 Punen siellna per s’mbarit,
Mos lên qi zija e dâmi,
Morija, vêmja e grâmi,
T’randohen këtij dheut;
E bân qi Feja t’njallet
Me Shpresë n’zêmer t’Shqyptarit,
Qi flakë Dashtnija t’kallet,
N’Atdhé të Skanderbeut.
8 Jo, po; na e dijm, o Zojë,
Se gjâ e Jotja âsht Shqypnija,
E se vetë Perendija
Fatin e sajë n’dorë T’ la.
Prandej t’a lypë Tý ndera
Shqypnis m’i u bâ mburojë,
Me i dalun zot perhera
Të lirë me e ruejtë gjithka’.
9 T’a dijsh, prá, o Nânë e Kshillit
Se, t’mirë a t’kqí, si t’jemi,
Jem t’Ut me gjithshka kemi,
Me shpirt, me Atdhé, me trup;
Se ndihmë prej Teje presim
Mbi tokë e shtekut t’ qiellit,
Se shpresen m’Tý veç pshtesim :
N’daç pshtona, n’daç na hup.

Atë Gjergj Fishta OFM; ‘Vallja e Parrizit’, fq. 33-35

[NoName]

Falem e Shen Merí

Falem e Shen Mërí
ti jé i hirit kroi,
çë neve na buroi
kjo e mirë.

Ti hír plota gjith emër
ndeje kúr s’u rrëzbis
as tek ti u kumbis
mos një mukat.

Ti bekuarë gëlat
në grát Ëmë kafqare
e Nuse e Bil hajdh-jare
Perindísë;

lulea bekuar kloft
e péma shkëfit tit
Jisu Naxarenit,
Zot e Sotir.

Parakales tit Bír,
me né të mos kërkonj,
të ndëlenj e të harronj
mukatjet tona.

Ëmna drit e hír
të vëdesëmë pá dré
e të pá sosme haré
gjithve dhurona.

Lëvdi sod e gjith monë
Shën Mrís e Josifit
bashk me t’sin Zonë.

Nikollë Brankati

[NoName]

Të falem, Mbretneshë

T’ falem, Mbretneshë, e bukura!
Mbi krye tand ndritë kunora,
Që e popujve edhè e kombeve
Desht me vendue dora,
Kah n’ ahte t’ njëmijë zemrave,
Toka ty t’ thotë se t’ don!
Npër t’ hapët të këtyne rretheve,
Npër fushë që gjallnon dielli,
Si edhe andej prej k’sollave,
Kah i vorfni sytë ti sielli;
Pse gjithkund ty, o Virgjina,
Kandshëm kjo tokë t’ nderon!
Ti që je Nana e hireve,
Ti që je Nanë dashtëniet,
T’ bijve t’ tú, Zojë, ti t’ lutunat
Ndigjoji prej lumniet:
Prej qielle para trojeve,
T’ fronit të t’ Madhit Zot!
Këtu ku na t’ gjithë shkrihena,
Mbi gjithë ketë lâmë mjerimit,
T’ keshë dhimbë, o Zemër- Dhimtuna,
Për kobe t’ gjithë kshtenimit;
Ti që je mbrojsja e popujve,
Rueje për jetë e mot!
Ty, o Virgjin Nanë të pshtetena,
Prej natje der’ t’ bijë nata;
Ty, o Zojë t’ madhnon urata:
Pshtona ti prej rreziqeve
T’një shek’lli që trathton!
Prej rrethit të lumninave,
Meshtarin, nanë, ndihmoje,
Që t’ mundet gjithkah shekullit
Me u kapë, e t’ mund u zb’lojë
T’ vërtetën shenjte fiseve,
Që ferri a’ kah zhgat’rron!


Tekst për këngë, autor anonim.

[NoName]

Zojës së Sheshanit


O Virgjër e Shenjtnueshme, Nënë e Fjalës së Mishëruar e Nëna jonë,
e nderuar me titullin “Ndihma e të krishterëve” në Shenjtëroren e Sheshanit,
nga e cila i drejton sytë, plot dashuri, mbarë Kisha që është në Kinë,
po vijmë sot para teje për të kërkuar mbrojtjen tënde.
Silli sytë nga populli i Hyjit e priji me dashuri amtare
në rrugët e së vërtetës e të dashurisë, që të jetë në çdo rrethanë
tharm i bashkëjetesës plot harmoni ndërmjet gjithë nënshtetasve.

Me atë ‘po’ plot bindje që shqiptove në Nazaret, ti i lejove
Birit të amshuar të Hyjit të mishërohej në kraharorin tënd virgjëror
e të hynte kështu në historinë e Shëlbimit,
në të cilën bashkëpunove me përkushtim durimtar,
duke pranuar që shpata e dhimbjes ta shporonte shpirtin,
deri në orën e fundme të kryqit, kur ndenje mbi Kalvar
drejt në këmbë, pranë Birit tënd, i cili vdiste, që njeriu të jetonte.

Që atëherë ti u bëre, në një mënyrë krejt të re, Nënë
e të gjithë atyre, që e mirëpresin në fe Birin tënd, Jezusin,
që pranojnë ta ndjekin pas, duke marrë kryqin e tij mbi shpatulla.
O Nënë e shpresës, që në errësirën e së Shtunës së Madhe u nise
me besim të patundur drejt agimit të Pashkëve,
jepu bijve të tu aftësinë për të dalluar në çdo situatë,
sado e errët që të jetë, shenjat e pranisë së dhëmshur të Hyjit.
O Zoja jonë e Sheshanit, ndihmoi të gjithë ata që në Kinë,
në mundimin e përditshëm, vijojnë të besojnë, të shpresojnë e të duan,
të mos të kenë kurrë më frikë t’i flasin botës për Jezusin e Jezusit për botën.

Në shtatoren që sundon mbi shenjtërore, ti e ngre lart Birin tënd,
ia paraqet kështu botës me krahë hapur në shenjë dashurie.
Ndihmoi katolikët kinezë të jenë gjithnjë dëshmitarë të besueshëm të kësaj dashurie,
duke i mbajtur të bashkuar me shkëmbin e Pjetrit, mbi të cilin është ndërtuar Kisha.
Nëna e Kinës dhe e Azisë, lutu për ne, sot e përgjithmonë e jetës. Amen!


Papa Benedikti XVI

[NoName]

Virgjin e Nanë


Nanë e vertetë jam unë e Zotit Bír,
E bija e tij un jam, me gjith qi ai m’ka nanë;
Ç’ n’amshim aj leu, por âsht gjithnji em Bir;
Un leva n’kohë, por prap ai mue m’ká nanë.

Aj âsht Krijuesi i em, por âsht em Bír;
Kreatyra e tij un jam, por ai m’ká nanë,
Kje mrekullí e Zotit t’ishte em bir,
Nji Zot i amshuem e t’më kishte mue për Nânë

T’kenunt e kanë t’përbashkët nânë e bir;
E t’kênun paçë prej birit t’ em unë nânë.
E t’kênun pat prej mejet edhè em bir.

Masi prej Birit t’kênun paçë un nânë
Don thanë se, a kje me mkat edhé em Bír,
apor pa mkat jam un qi Atij i jam nânë.


Atë Vinçenc Prennushi, vargje me frymëzim dantesk nga “Gjeth e lule”.

[NoName]

N’ Miçigan e kem’ nji Nanë


N’Miçigan e kem një Nanë,
gjithë mëshirë e dashtuni,
T’haznës s’Zotit byteví
i ka hiret n’dorë të vet.

K’saj së buk’rës gjithë lulzim,
k’saj së madhes Nanë të dlirë
i thonë Zoja e mërgimtarëve,
Nana jonë e K’shillit t’Mirë.

Birit t’Zojës e Asaj vetë,
Lavd i qoftë për mot e jetë.

Kqyr atë Fëmijë me rreze hyji
sa me mall po na shikjon.
Për me e dashtë të gjithë na thërret
Zemrat tona peshë na i çon.

Birit t’Zojës e Asaj vetë,
Lavd i qoftë për mot e jetë.


Foshnja e vogël plot dashni
Po derdh hire permbi tanë.
këtu letësohen për çdo ditë,
sa në dert e n’t vështira janë.

Birit t’Zojës e Asaj vetë,
Lavd i qoftë për mot e jetë.


Tekst i një kënge që këndohet na mërgimtarët shqiptarë të Miçiganit në Amerikë. Autor anonim.

[NoName]

T’ falem, Maria!

T’falem Maria,
Tý Nanë dashtniet:
T’lutnat e mia
Po t’i kushtoj.
Pagjen e g’zueshme
N’zêmer deh! shtîne;
Prejë jetës s’amshueshme
N’mue sýt Ti lshoj.
Vetun e e metun
E shkoj un jeten
Si vjollcë e tretun
N’vorfní ankoj.
Prá, n’tý veç shpnesen
Nanë, un e pshteta,
M’a rrit qindresen
Bân bjerrë mos t’shkoj.
Te tâna gezimet
Mue m’kjenë hjekun:
T’riít t’em, lulzimet,
Dhimta m’i imtoj.
Dlír kshtu, prá, n’ t’vshtira
Me shpírt lumnueshëm,
Bân, Nanë e miraKah Ti t’flutroj.

Tekst kënge, autor anonim.

[NoName]

Virgjin e Papërlyeme, të falem

Sa herë t’kujtoj, Marija,
Se fort mue shpirti m’gzohet,
Pse zemra, o Nanë, m’pershkohet
Prej rrezes qi t’ m’lshon.
Virgjin e Papërlyeme, t’falem!

Por bí me u thirrë e jotja
Nuk m’ bân, jo zemra mue;
Nuk jam e dêjë, por due
Me kenë n’për Krishtin tand.
Virgjin e Papërlyeme, t’falem!

O Hyll qi prin n’tallaze,
Lshoj rrezet mî mue t’shkreten,
M’a ndrit, o Zojë, ti jeten,
Bân qi npër ty un t’pshtoj.
Virgjin e Papërlyeme, t’falem!
Per ty due me e shkue motin,
Me ty s’do ta drue deken;
E lume, si t’mund t’mekem
Tuj thirrë, Zojë, êmnin t’and.
Virgjin e Papërlyeme, t’falem!


Motër Skolastika Dema, Stigmatine.

[NoName]

Êmni i Zojës


1 Nuk dij se cillës termale ‘í ditë tue shkue
E nji landtari njitej vasha e lume,
Njitej pa kênë kundrue ke trolli i gzue
I njaj shtatxânmje s’motnueme.
2 E, mbasi u fal me atê, e cilla e priti
Me shum njerzí, tue dhânun lavde Zotít:
Mue kanë me m’ quejtun t’lume, brohoriti,
Fiset e dheut gjatë motit.
3 Deh ! se n’ç’qetsi kto fjalë koha madhshtore
T’i ndiejte atë herë i kishte vû prej serit!
O kshill i ynë i ngathët ! Oh e rrêjshme p’rore
Mende shqyrtuese e nierit.
4 Na dishmitarë qi mbasandej mbi dhé
Krejt ndodhi puna mbas fjalës s’ate s’lume;
Na ruejtë shelbimit, n’shkollë t’hyjnuehsme lé
T’t’ vertetavet t’amshueme,
5 Na e dijm, o Zojë, se veç e Hyj’ i lumnueshem
E mbajti atë besë qi e dhae ti n’brohori,
Njai qi t’a msoi : per né fort í madhnueshem
Âsht êmni i yt, Marí.
6 Per né Nana Zotit don me thânë njai êmen:
T’falemi, o e lume: ‘i êmen qi t’i gjajë
I cilli burrë e pat ja e cilla fêmen,
Ja qi per ngjet t’i a mbajë?
7 T’falemi, o e lume: t’cillat mote t’ngrata
S’e ndien atë êmen tue e permendun valle?
Kur kjé qi at’ êmen djalit s’ia mësoi tata?
T’cilla termale e zalle
8 Tue e thirrë s’e ndien? Jo veç se bota e vjeter
Bán kishat t’ ua me madhní ndertue,
Por e Kolombit, edhe, bota tjeter
Ushqen t’devoçemt t’ue.
9 Pertej sa dete, e m’ t’cillat djerre kputet
Nji lule e eger e aq e irnueme bojet
T’lterit t’and, me uzdajë gjithkush kú lutet.
Qi mos t’i njohe trojet?
10 O Zojë, o Virgjin, o Shêjtneshë unjí,
Se ç’êmna t’bukur gjuha e robit t’ruen!
Mâ se ‘i fis n’zâ per armë e per lumni
Pajtore, o Zojë, tý t’quen.
11 Tý kúr t’agojë, e n’mbramjet prej prendimit,
E kúr t’jét dita n’gjysët, edhe m’atë herë
Kumbonët t’pershndeten, çetët tue thirrë t’kshtenimit
Me t’dhanun lavd e nderë.
12 Nder friga t’mnershme, t’cillat i a qet nata,
T’ permendë tý fmija; tuj u dridhë detari,
Thellimi kúr luron e bjen shtergata,
Kah Ti prírë sýt, qyqari.
13 N’atë gji t’andin, t’lumnueshmin, o Zojë, grueja
Lott e perbuzun i riton, e shkreta,
Edhe i ankon, o e lume, nder kambë t’ueja
T’gjitha fshâmet e veta:
14 Ankohet Tý, qi, t’lutnat ndien e ankimet,
Jo porsi i ndien ky sheklli i ynë i zí,
E dhimben e t’ pushtedshmit s’dán prej dhimbet
T’ t’ ligshtit qi fshân n’vobsi.
15 Ti vetë, dikúr, o e lume, pate kjá:
As kurr njai váj nuk ka per t’u harrue:
Enè perflitet sot me sot: e prà
Kaq mot m’tâ ka kalue.
16 Per ditë enè perflitet e lotohet
Gjithkah: per gzime qi ké pasë mbi dhé
Tash edhe bota rrokull me tý gzohet,
Si t’ishte ‘i punë e rè.
17 Kaq duhej t’u levdote Nane e t’Lumit
Edhe m’kto zaje t’ona posë gjith robit;
Kaq Zoti desht me e vû mbi gjith t’naltuemit
Ketë vajzë lé n’fis t’Jakobit.
18 O ju Evrej, o t’namun posë gjithkuej,
O t’shtypnit ju njaj mnije s’gjatë mizore,
 nuk ka dalë ajo prej fisit t’uej
Qi na e nderojm n’therore?
19 Â s’âsht dere s’Davidit ? Ke ajo menden
Profetët e patne n’letra, kúr t’amshueme
T’artat shêje t’njaj Virgjine permenden
T’ngrehna m’mretnì t’shemtueme.
20 Deh! ‘iherë ka’ Âjo secilli jush le t’siellet,
Qi Âjo t’u pshtojë, qí t’vett s’i djerrë n’ketë dhé
E fis e kómb mos t’jét kah vrân e kthillet
Qi sot mos t’kndojë me né:
21 T’ falemi o e para mbas Tenzot Marija,
O Drandofille, o Hýll qi ruen rrezikut,
Si dielli e zgjedhne, e rrebtë porsi ushtrija Rreshtue per báll t’anmikut.


Atë Gjergj Fishta OFM; ‘Vallja e Parrizit’, fq. 104-107.