Tregime nga M_u_Z_a

[M_u_Z_a]

LËNDINA E MUMJEVE…



Natën, shpesh isha mikja e tyre…
U zgjidhja fashat dhe i laja në përroin që rridhte diku aty…
Fashat, i merrja nëpër pemë.
Dikush i linte enkas.
Enkas…!
Nuk di përse shkoja.
Instiktivisht, zgjohesha dhe rendja në mes të natës tek ato qenie monstruoze…
Edhe sikur ato të më fyenin, të më shanin, të më poshtëronin, unë nuk do i braktisja kurrë.
Nuk di si gjendesha në atë lëndinë.
Ditën, ajo nuk ekzistonte
Ditën, aty ishte nje çerdhe fëmijësh.
Natën, një spital i improvizuar mumjesh.
Një natë, gjeta aty një mace.
Kur unë iu hiqja fashat, macja u lëpinte plagët që kullonin një lëng të verdhë, të pështirë…
Një natë tjetër, një lukuni macesh, u mblodhen rreth qark dhe unë, mbeta në plan të dytë.
Po, po, në plan të dytë.
Unë, mbeta në plan të dytë dhe për mumjet.
Ato, ekzaltoheshin nga lëpirjet dhe benin orgji me macet deri në ekstazë…
Një natë, më doli gjumi si zakonisht dhe, me vetedije, nuk shkova. Pas 10 minutash, ndjeva të grricura dhe mjaullitje të forta në derë, dritare, shtrat…
Ato, më kishin zaptuar shtëpinë…
Mami, kish dhëne shpirt në vaskën e banjës…
Babi, po u gatuante një supë te shëmtuar me karrota.
Motra, ndodhej nën epshin një maçoku të bëshëm…
Unë, si idiote që isha, shihja batërdinë dhe qeshja…
Në të mijtën e sekondës, trurin e plogësht, ma ndriçoi nje ide gjeniale. Dola dhe e sperkata shtëpinë me lëndë djegëse…
Shkrepësja, ndezi nje flaknajë të çuditshme gri në të verdhë…
U përveluam të gjithë…
Edhe unë.
E gjeta veten të karbonizuar në mëngjes pa u gdhirë mirë, në mes të lëndinës…
Rënkonte…
I hoqa rrobat.
Një mace i lëpiu plagët.
Unë i lidha fashat.
Mumja, vetja ime, më falenderoi me një shikim të çuditshëm…
Vesoi një shi i ndotur…
Vrapova si e çmendur nëpër rrugën që zgjatej e zgjatej frikshëm, duke menduar se do gjendej në çdo cep te globit një lëndinë mumjesh për të ma bërë jetën skëterrë.
Iu luta Zotit të më merrte.
Mu përgjigj Djalli: “Eshtë më e keqe Parajsa se jeta jote, ndaj eja në Ferr me mua”.
U zhyta në errësirën e pafund të mosnjohjes, duke ndier një lehtësim të çuditshëm, tek llokoçitesha në serën e përvëluar që bulëzonte ëmbël…

[M_u_Z_a]

Lindja e një njeriu…


U lind…
Tentoi të qante por nuk mundi…
Një cigare aty pranë e tundoi.
Ku ishte dita e parë?
Po fillimi?
Fillimi ende nuk kish lindur…
E mirë, ky mesi nuk ishte dhe aq i keq.
Madje, sikur ta nis nga fundi më mirë? - pëshpëriti mbytyr dhe nisi të gdhendte ëngjej në kapakun e arkivolit, derisa ai u bë i rëndë dhe u mbyll…
Në errësirën e thellë, mes mungesës së ajrit, artikuloi të qarën e parë dhe mendoi se ky duhej të ishte fillimi…

[Ali Baba Tepele]

Bukur.Mbetem i shtangur nga shumë pika.E di se çfar mendoj....?Nuk mundem ta mbaj pa e shprehur.Të gjitha këto më duken përpjekje për të gdhëndur një kryevepër!E di që do ja arrishë.Vazhdo trime,pa u lëkundur.Të lexoj.
D.C

[Agim Metbala]

Bukur.Mbetem i shtangur nga shumë pika.E di se çfar mendoj....?Nuk mundem ta mbaj pa e shprehur.Të gjitha këto më duken përpjekje për të gdhëndur një kryevepër!E di që do ja arrishë.Vazhdo trime,pa u lëkundur.Të lexoj.
D.C

I nderuar Ali Baba Tepele,

Për Muzën, ndjejë të panevojshme të jap më komentet e mija në lidhje me krijimet e saja, meqenëse ato japin pa dyshim të gjitha komentet në mënyrë milimetrike, pa lënë hapësirë për komentime.

Artisti pa pikë dyshimi se lodhet e stërlodhet, djersitet e stërdjersitet, hamendet e stërhamendet, matet e stërmatet... derisa nga thellësia e shpirtit, nga fundi i lukthit, nga shtrydhja e atomit të fundit, shpreh mendimin e përfunduar në letër të bardhë...

Pastaj, i stërlodhur, si i sëmuari që ka përjetuar infarktin, pret reagimet nga lexuesit, se si kanë pranuar energjinë e reflektuar.

Ju Ali Baba Tepele, pranuat këtë energji në mënyrë perfekte - konstatuat shumë sakt, por sipas meje, "jo më duket", por Muza vërtetë po gëdhendë kryevepra!

Ju përshëdesë të dyve me shumë respekt!

Agim METBALA

[Ali Baba Tepele]

I nderuar Ali Baba Tepele,

Për Muzën, ndjejë të panevojshme të jap më komentet e mija në lidhje me krijimet e saja, meqenëse ato japin pa dyshim të gjitha komentet në mënyrë milimetrike, pa lënë hapësirë për komentime.

Artisti pa pikë dyshimi se lodhet e stërlodhet, djersitet e stërdjersitet, hamendet e stërhamendet, matet e stërmatet... derisa nga thellësia e shpirtit, nga fundi i lukthit, nga shtrydhja e atomit të fundit, shpreh mendimin e përfunduar në letër të bardhë...

Pastaj, i stërlodhur, si i sëmuari që ka përjetuar infarktin, pret reagimet nga lexuesit, se si kanë pranuar energjinë e reflektuar.

Ju Ali Baba Tepele, pranuat këtë energji në mënyrë perfekte - konstatuat shumë sakt, por sipas meje, "jo më duket", por Muza vërtetë po gëdhendë kryevepra!

Ju përshëdesë të dyve me shumë respekt!

Agim METBALA

Të përshëndes Agim.Më vjen shum mirë që komunikoj me artistë.Ato që kam shënuar më lartë janë fjalët më të goditura sepse janë të vërtetat e së vërtetës.Por fatkeqësishtë ka diçka që artistat,dhe sidomos shkrimtari,poeti,duhet gjithë jetën të ndeshen me fenomenin e MOSVLERËSIMIT nga shoqëria,apo qeveria,apo sistemi.Kishte të drejtë ai që tha:"Po të bëhej shkrimtari i pasur,Shekspiri nuk vdiste i varfër!"Më duket pak ironike,pa u përzierë në rrjedhat e politikës,thjeshtë është për të ardhur keq kur shikon dikë se nuk ka mundësi botimi të veprave që mund ti kenë kushtuar një punë shumvjeçare!Besoj se e ka hasur këtë fenomen.Besoj që edhe politika ta vlerësoj artin dhe artistat.
"Mbrekullitë ndodhin atëherë kur politika i shërben artit,e jo arti politikës.!"
Ju përshëndes ju dhe muzës i uroj të mos ndaloj ritmin e krijimit e të frymëzimit.

[feneri]

Jam e tëra puthje…

(Kushtuar miqve te mi M dhe A)


Mengjes…
Ora 9.
Jam duke rendur e duke “thyer kembet” per tek ai…
E trembur, duke u dridhur, verej cdo kalimtar. Tek te gjithe shoh dicka prej tij. Madje, nga hutimi, shoh dhe femrat. Ai nuk duket gjekund. Jam e sigurt qe me vezhgon nga diku aty rrotull. I pelqen te shijoje dridhjen time, padurimin…
Nis te shkruaj nje sms…
Ndiej nje dore qe me prek supin lehte dhe ndjehem e strukur ne nje kraharor te ngrohte, mes dy kraheve qe me shtrengojne fortttttttttt… Nje perqafim qe zgjat shekuj… Shekuj brenda nje casti te vetem. Rrahjet e zemres sime i ngjasojne nje zogu qe perpelitet pasi i kane prere koken…!
Duke shkuar per tek makina, ai me peshperin: “Te perqafova N… Te kisha premtuar, te kujtohet?
Brenda nje casti te vetem tek une, shemben te gjitha keshtjellat, permbysen malet, vullkanet me lyejne me llaven e nxehte te asaj qe ne te tilla raste, te gjithe e quajme “Dashuri”. “Une jam XX real, zemer. Bej per te qene i dashuri yt?"- peshperit ai ne veshin tim. Nuk di c’shprehje merr fytyra ime, nuk di c’ndricim marrin syte por per nje gje jam e sigurt, asnje tjeter nuk kam pare ashtu, ne ate menyre…

Udhetojme drejt se panjohures… Nje puthje diku tek gusha(me djeg ende ajo puthje, eshte ketu me mua pashmangshmerisht e imja…) dhe duart e mia qe prekin fytyren e tij, syte blu, ballin, buzet…
Ndalojme. Shohim nje lokal te vetmuar, nje si tip shpelle nga jashte… perseri nje perqafim i gjate, i nxehte. Kam frike se do digjem…

Ai me sheh cuditshem.
Pasi kemi zgjedhur ne heshtje folezen me te larget, instiktivisht, pa folur gjendemi mes puthjesh…
Goja e tij si nje meduze thithese…e embel, gjarperuese, e lagesht…
Zot, kjo eshte parajsa ime. Kush tha qe parajsa nuk eshte ne toke???
E frikesuar paksa nga hapat e kamarieres apo kamarierit nuk me kujtohet… porosisim kafe. Porosisim kafe per ta pire ndoshta perendite sepse ne gjendemi perseri ne ferr-parajsen e pashmangshme te puthjeve te cmendura…
Puthje te pergjakshme, dhembe te mprehte qe ngjasojne me ujqer te uritur…embelsi, rrenqethje, duar qe rendin…
Ndiej deshire te cmendur per te qene femra e tij…E tera…
E di qe ne xhepin e tij gjendet nje celes shtepie. Shtepia e mikut te tij eshte “Kronika e nje sexi te munguar”…
Por, jooooooo… askush prej nesh nuk e hedh ate hap. Ndihem e elektrizuar. Nje rryme e nxehte, zbret nga goja drejt gjinjve qe mend po plasin nga deshira per tu prekur e puthur…e deri tek fundbarku qe gelon deshirash te paeksploruara me pare…
Goja e tij po me cmend me puthje… Ndiej peshperitjen... Peshperitje brenda ne goje: “Jam i yti N…”, refren ky qe goja e tij e artikulon pas cdo puthjeje si per te me paralajmeruar se nuk do e prekim kurre fundin…Goja ime jam une, goja ime eshte qenia ime, veshi im… dhe ai te tera mi thote aty, mi peshperit aty…”
“Jam i yti…”, “Jam i yti…”, Jam i yti…” - vazhdon ai ndekohe qe e di fare mire qe nuk eshte vec i imi, madje aspak i imi... Une jam e tij, pafundesisht, pashmangshmerisht...
Perpelitje, puthje qe nuk mund te quhen te tilla sepse brenda tyre ka pasion, zjarr, deshire, sex, orgji…

Gjendemi serish ne piken e nisjes. Duhet te largohem…
Trupi me eshte mpire krejt. Ndihem e therrmuar. Miliona pjeseza brenda meje gricen, ulerasin, klithin, pergjaken…
Nuk dua te largohem por..duhet.
“Te dua…” Te duaaa…
E di qe te dua? – Klith tere qenia ime.
Syte e tij me perpijne te teren si nje foto e fundit ne celuloid…
Tentoj te largohem. Mijra therrmijat e mia, me mbajne peng aty… “Duhet N…” – i klith vetes, por as ajo nuk me degjon.
I ze per flokesh ato mijra N…qe gjallojne brenda meje, dhe gjendem jashte…
Ai, XX, dashuria ime e madhe, goja ime peshperitese, me sheh ne sy me dhimbje…
Makina e tij nis te ece, duke me lene si nje peme te thare nga limfa, me doren qe instiktivisht kerkon dicka per tu mbeshtetur. Jam duke rene…
Zot… Makina e tij ben mbrapsht dhe ndalon perseri tek kembet e mia…
Syte e tij, goja-meduze, me therrasin…
Brenda meje nuk ndiehet me asgje…
Zbrazeti…
Une po vdes.
Largohu…
Nuk dua ta shohesh rrenimin tim…
Ai largohet…
Rend neper rruge me gojen e tij qe cuditerisht paska mbetur tek une…(puthjet e lageshta tashme te pacipa, rendin neper tere trupin…), me dashurine e tij, qe cuditerisht po me mban ngrohte dhe po me largon nga ferri i castit kur u ndame...

Moderniteti dhe prezenca e përditëshme e këtij roli, pothuajse ka sfiduar ankthin e njerzimit!

Në prozën poetike, po atë ndjenjë që lind tek secili, por nuk perëndon shpejt, me anën e dialogut e shpallë tregimtarja! Megjithatë, duke vënë theksimin në plagën e madhe të kësaj sëmundjeje përfëshirëse, që bëhet me një dinamizëm të madh, mjeshtrisht, ashtu siç dijnë tha thonë ata që kanë sens, Muza, ka rikujtuar se koha e tillë zgjat sa një ëndërr! Ndërsa, vetmia dhe rrënimi pastaj mbesin !

E si të rikthehet gjithë ajo në zemrën dhe shpirtin e njerëzimit ?

[M_u_Z_a]

Z. Agim Metbala, Ali baba, Feneri, ju falenderoj!

[M_u_Z_a]

Hija e zezë



Pasi mbaroi pjatën e parë, ndjeu një si hapësirë në bark, kraharor, fundbark. Kur mbaroi të dytën, ajo u zgjerua. Trupi iu fry nga boshllëku. Pasi mbaroi të tretën, e kuptoi se ushqimet ishin pa peshë.
....Iu kujtua fëmijëria. Babai i punonte në minierë. Edhe nëna. Duart e tyre të zeza i dilnin shpesh në ëndërr. Duart e tyre të zeza gatuanin, atje, ato pak pare sa për të jetuar. Duart e zeza të nënës nuk i zbardhi as mielli, kur mbrunte bukën, as sapuni Lux që i fali një mikeshe…!
Mendimet e tij të zeza... Si mund të ishin ndryshe? Si mund të ishin ndryshe, përderisa edhe duart e tij po nxiheshin? Shihte me zili në televizorin e fqinjit, duart e bardha të kryeqytetasve dhe një urrejtje e pafund e pushtonte. Urrente duarbardhët e Tiranës dhe duarzinjtë e qytezës.
Dashuria e parë... Ishte e bardhë, vajza e drejtorit të gjimnazit. E hijshme, me duar të pambukta. Vec sytë i kishte të zinj. Martesa, me vajzën “e bardhë” në qytezën “e zezë”, nuk ndryshoi asgjë. Megjithëse mbante doreza kur punonte, duart i kishte të zeza. Dhe jo vetëm duart. Qymyri depërtonte kudo, përshkonte çdo rregull, ligj e pakt.
Qymyri të nxinte edhe jetën! Ç’ngjyrë kishte gjaku i tyre vallë? Po gjaku i saj?
Filloi të shkonte me femrat e minierës. “Këto duarzezat janë të mira në seks” mendonte. Tashmë, kur goca tre vjeçe dhe bebja në barkun e duarbardhës i kishin hedhur prangat, atij i lindi dëshira e zjarrtë dhe dashuria e tij e fundit. Të ishte i lirë.
Vitet e universitetit kaluan shpejt. Studionte deri vonë. Duhej të qëndronte mbi gjithçka. Duhej të injoronte duarbardhët dhe duarbardhat. Ai i urrente ata dhe hakmerrej duke i poshtëruar me mospërfillje. Ishte simpatik dhe tërhiqte vëmendjen e femrave, por, i vendosur, nuk u dorëzohej pasioneve të momentit. Sa herë shkonte në qytezë, pranë familjes, shfrynte dufin në gjinjtë e duarzezave. Çlironte streset e krijuara nga trillet e përfytyruara në vetminë e dhomës së konviktit. Kjo qytezë, ishte kufiri midis asaj që urrente dhe donte. Po ç’donte vallë? Lëkura filloi t’i nxihej (nga natyra ishte pak ezmer). Diellin e urrente. Këmishat edhe në piskun e vapës i mbante me mëngë të gjata. Ditën që i vdiq babai qau shumë. Por, brenda qenies së tij tragjike, një dozë gëzimi gëlonte: “Iku një duarzi”.Ndërsa vazhdonte të lexonte e të kulturohej, i lindi edhe një djalë. Tre fëmijë. O Zot! Tre qenie që do i ndiqte nga pas hija e zezë e gjyshërve...!
U emërua në kryeqytet. Një shtëpi komode, një punë e mirë, larg qytezës. Megjithatë, sa herë që duarbardha shtronte tryezën, duhma e qymyrit ishte më e fortë se erërat e gjellëve.
Punonte shumë. Megjithatë gjithçka i koklavitej e ngatërrohej. Për të argumentuar diçka, i binte rreth e qark, pastaj dilte në një rrugë pa krye duke e humbur fillin e mendimit. Belbëzonte pa kuptim dhe e ndiente shpërqëndrimin deri në palcë. Vetvetiu u largua nga shokët, miqtë. Tashmë, larg qytezës, filloi ta mbushte boshllëkun duke gjuajtur bjondet, lëkurëbardhat, sybardhat.
Një sybardhë, pakëz më e madhe se vajza e tij, e bëri të harrojë hijen e zezë, por jo ambicien për t’iu kundërvënë duarbardhëve. Por, një ditë, duke ngrënë feta sallami të zier në shtëpinë e sybardhës, diçka i ngeci në fyt. Për pak u nda nga jeta. E shpëtuan grushtat e vegjël të saj që e godisnin pa pushim në shpinë. Pas një stërmundimi të gjatë, arriti të nxirrte nga fyti një kokërr piperi të zi. O perëndi! Hija e zezë! – thirri dhe humbi ndjenjat. Të nesërmen, u largua prej sybardhës, duke urryer diellin, ngjyrat, dhe gjithë ç’ishin të bardha...

...Tashmë, në një shtet të fuqishëm të Europës, në një restorant luksoz, ndihej i pafuqishëm. Hante pambarim dhe hapësira nuk i mbushej. Ajo zmadhohej e zmadhohej duke i kapërcyer të tëra përmasat e imagjinueshme. Universi brenda barkut të tij ishte sa një kokërr piperi të zi. Iu prenë forcat. Piruni i ra nga dora. Përmasat e hapësirës po zmadhoheshin. Ndërsa ndiente dobësimin e shqisave, një drithmë kënaqësie e përshkoi. Po vdiste. Po shpëtonte nga hija e zezë. Iu duk sikur larg, nga Shqipëria, i vinin zëra e pëshpërima të frikshme. Nuk donte t’i kuptonte. Por, ata flisnin gjuhën e tij. Zërat këlthisnin se fajin nuk e kishin duart e zeza të nënës, të fqinjëve. E zeza, ishte në mendjen e tij. O Zot! – klithi. Po e marr me vete edhe në varr. Mbështeti kokën mbi tavolinën e restorantit luksoz, duke perceptuar shpërbërjen e ngjyrave, zbardhjen…! Të zezën, nuk e përceptoi dot, sepse...vdiq.

[Ali Baba Tepele]

Bukur, në tregimin e shkurtër.Suksese të mëtejshme dhe gjithmonë forca të përtërira.

[mondishall]

Urime MuZa! Stil i vecante, tematike interesante, qe te fut ne tjeter bote meditimesh dhe emocionesh.