Tregime nga M_u_Z_a

[diamant abrashi]

Unë për vete bëj shumë naze para se të firmosë si timen ndonjë poezi. Ato të të Muzës i kisha nënshkruar të gjitha, ashtu symbyllurazi. Dmth nga mua ka një "carta bianca" ...edhe tregimet të mos keqkuptohemi...

[*Anxhi*]

-Ti "kupton" edhe ato qe ne nuk i mendojme. Ne rastin konkret. Ti kupton ate qe une as nuk e kam menduar ... "poziete e tua vlejne e te muzes nuk vlejne"Ti me dukesh lexueshja me e keqe qe kam pare qe shkruan per ate qe lexon. Mos u bej cinike se nuk te shkon. Shto se cinizmi eshte "vyrtit" i qenieve shume te mencura-djallezuara.
Eshte hera e pare qe vertete ndjej turp e keqardhje per veten qe po te pergjigjem e po komunikoj me ty ....
Tung!

1-Kupton - mund te shkruhej dhe pa thonjeza.
2-Cinizmin nuk e shpreh une ne postimin tim por ju e nderuar mace.
Sipas nick i bie qe ju ju pelqen te cirrni dhe nuk ju ben pershtypje se si/sa/ke 'cirrni', prandaj, s'ka pse te te vije turp.

Mendoj se nuk kane vlere te vazhdojne keto hedhje pritje sepse nuk po tregojme aspak respekt per hapesin e temes, e ne kete rast muzes.

Kerkoj ndjese ndaj stafit dhe keto postime mund te fshihen.

Ps. Une mund te jem lexuesja me e keqe, por, hipokrite (te lavderoj dike kur nuk e meriton) nuk jam. Mirembetshi dhe kjo do jete e fundit bisede me ju.

[Hyj-Njeriu]

Nje grifshe e nje mace! Do kerkoja nderhyrjen e Force-Intruder me shume se te stafit

[M_u_Z_a]

Jam e tëra puthje…

(Kushtuar miqve te mi M dhe A)


Mengjes…
Ora 9.
Jam duke rendur e duke “thyer kembet” per tek ai…
E trembur, duke u dridhur, verej cdo kalimtar. Tek te gjithe shoh dicka prej tij. Madje, nga hutimi, shoh dhe femrat. Ai nuk duket gjekund. Jam e sigurt qe me vezhgon nga diku aty rrotull. I pelqen te shijoje dridhjen time, padurimin…
Nis te shkruaj nje sms…
Ndiej nje dore qe me prek supin lehte dhe ndjehem e strukur ne nje kraharor te ngrohte, mes dy kraheve qe me shtrengojne fortttttttttt… Nje perqafim qe zgjat shekuj… Shekuj brenda nje casti te vetem. Rrahjet e zemres sime i ngjasojne nje zogu qe perpelitet pasi i kane prere koken…!
Duke shkuar per tek makina, ai me peshperin: “Te perqafova N… Te kisha premtuar, te kujtohet?
Brenda nje casti te vetem tek une, shemben te gjitha keshtjellat, permbysen malet, vullkanet me lyejne me llaven e nxehte te asaj qe ne te tilla raste, te gjithe e quajme “Dashuri”. “Une jam XX real, zemer. Bej per te qene i dashuri yt?"- peshperit ai ne veshin tim. Nuk di c’shprehje merr fytyra ime, nuk di c’ndricim marrin syte por per nje gje jam e sigurt, asnje tjeter nuk kam pare ashtu, ne ate menyre…

Udhetojme drejt se panjohures… Nje puthje diku tek gusha(me djeg ende ajo puthje, eshte ketu me mua pashmangshmerisht e imja…) dhe duart e mia qe prekin fytyren e tij, syte blu, ballin, buzet…
Ndalojme. Shohim nje lokal te vetmuar, nje si tip shpelle nga jashte… perseri nje perqafim i gjate, i nxehte. Kam frike se do digjem…

Ai me sheh cuditshem.
Pasi kemi zgjedhur ne heshtje folezen me te larget, instiktivisht, pa folur gjendemi mes puthjesh…
Goja e tij si nje meduze thithese…e embel, gjarperuese, e lagesht…
Zot, kjo eshte parajsa ime. Kush tha qe parajsa nuk eshte ne toke???
E frikesuar paksa nga hapat e kamarieres apo kamarierit nuk me kujtohet… porosisim kafe. Porosisim kafe per ta pire ndoshta perendite sepse ne gjendemi perseri ne ferr-parajsen e pashmangshme te puthjeve te cmendura…
Puthje te pergjakshme, dhembe te mprehte qe ngjasojne me ujqer te uritur…embelsi, rrenqethje, duar qe rendin…
Ndiej deshire te cmendur per te qene femra e tij…E tera…
E di qe ne xhepin e tij gjendet nje celes shtepie. Shtepia e mikut te tij eshte “Kronika e nje sexi te munguar”…
Por, jooooooo… askush prej nesh nuk e hedh ate hap. Ndihem e elektrizuar. Nje rryme e nxehte, zbret nga goja drejt gjinjve qe mend po plasin nga deshira per tu prekur e puthur…e deri tek fundbarku qe gelon deshirash te paeksploruara me pare…
Goja e tij po me cmend me puthje… Ndiej peshperitjen... Peshperitje brenda ne goje: “Jam i yti N…”, refren ky qe goja e tij e artikulon pas cdo puthjeje si per te me paralajmeruar se nuk do e prekim kurre fundin…Goja ime jam une, goja ime eshte qenia ime, veshi im… dhe ai te tera mi thote aty, mi peshperit aty…”
“Jam i yti…”, “Jam i yti…”, Jam i yti…” - vazhdon ai ndekohe qe e di fare mire qe nuk eshte vec i imi, madje aspak i imi... Une jam e tij, pafundesisht, pashmangshmerisht...
Perpelitje, puthje qe nuk mund te quhen te tilla sepse brenda tyre ka pasion, zjarr, deshire, sex, orgji…

Gjendemi serish ne piken e nisjes. Duhet te largohem…
Trupi me eshte mpire krejt. Ndihem e therrmuar. Miliona pjeseza brenda meje gricen, ulerasin, klithin, pergjaken…
Nuk dua te largohem por..duhet.
“Te dua…” Te duaaa…
E di qe te dua? – Klith tere qenia ime.
Syte e tij me perpijne te teren si nje foto e fundit ne celuloid…
Tentoj te largohem. Mijra therrmijat e mia, me mbajne peng aty… “Duhet N…” – i klith vetes, por as ajo nuk me degjon.
I ze per flokesh ato mijra N…qe gjallojne brenda meje, dhe gjendem jashte…
Ai, XX, dashuria ime e madhe, goja ime peshperitese, me sheh ne sy me dhimbje…
Makina e tij nis te ece, duke me lene si nje peme te thare nga limfa, me doren qe instiktivisht kerkon dicka per tu mbeshtetur. Jam duke rene…
Zot… Makina e tij ben mbrapsht dhe ndalon perseri tek kembet e mia…
Syte e tij, goja-meduze, me therrasin…
Brenda meje nuk ndiehet me asgje…
Zbrazeti…
Une po vdes.
Largohu…
Nuk dua ta shohesh rrenimin tim…
Ai largohet…
Rend neper rruge me gojen e tij qe cuditerisht paska mbetur tek une…(puthjet e lageshta tashme te pacipa, rendin neper tere trupin…), me dashurine e tij, qe cuditerisht po me mban ngrohte dhe po me largon nga ferri i castit kur u ndame...

[M_u_Z_a]

SIRENA



Mëngjesi, ishte i kthjellët. E kaltra e qiellit, më kish hyrë thellë në shpirt dhe më mundonte. Kraharori im, ishte i vogël për një hapësirë kaq të madhe. Një rrënqethje më përshkoi të tërin. Një ndjesi e çuditshme, ngjethëse, e frikshme. Diçka jonormale do t'më ndodhte. Pra, s'duhej të nisesha me shokët. Unë jam rob i parandjenjave. Anjëherë ato s'më kanë gënjyer. Po mendoja se ç'gënjeshtër do të më nxirrte nga situata. Në këtë çast, autobuzi erdhi. S'më mbeti tjetër, veç të hipja.
...Jam këtu, midis detit dhe qiellit. I mrekulluar, aq sa s'jam në gjendje ti kthej përgjigje koleges sime që seç më përshpërit.
E quajnë Hera. Është shoqja ime më e mirë. Ka dy fëmijë. Është e martuar me shokun tim më të mirë. Pra, siç e shihni, është dyfish shoqe dhe mike. Njihemi prej kohësh. Megjithëse punojmë në një zyrë, ne flasim fare pak. Jo se s'kemi kohë por kuptohemi mirë edhe pa folur. Kur është e mërzitur, unë zhdukem nga zyra. Të nersërmen, në vend të përshendetjes, ajo përshpërit:
Faleminderit! Vetëm ti më kupton mua.
Ndërsa, kur jam i mërzitur unë, ajo më merr për krahu duke mërmëritur nëpër dhëmbë :
Ku do e pimë atë konjakun?
Dhe unë i zbrazem. Ajo më dëgjon me durim pa më ndërhyrë, duke qenë e bindur për magjinë e saj, aftësinë për të qetësuar edhe një gur e jo më një mik të afërt.
Kuptohej mirë me burrin. Ose më saktë, me natyrën e saj të qetë, të bindur, jo kryeneçe, ajo mund të zbuste edhe një egërsirë e jo më shokun tim që ishte djalë i mirë.
Ndonjëherë, dukej sikur diçka e mundonte, e gërryente përbrenda por unë nuk arrija ta pyesja, sepse ajo, duke u zhytur thellësisht në projektin që kishte para, më linte të kuptoja se ishte çështje pune.
Bjonde, me sy të zinj, pakëz më e më e gjatë, pakëz më inteligjente se unë. Kjo pra ishte Hera.
Ja, u ngrit në këmbë dhe kërkoi të notonim drejt ishullit. Askush s'pranoi, veç meje sigurisht. Notonte bukur, si sirenë. Mes të qeshurave, më tha se më donte shumë dhe se isha për të miku më i mirë. E besova. Ajo s'dinte të gënjente. Filluam garën. Ajo notonte më bukur por jo më shpejt se unë. Në çastin, kur po përpiqej të ma kalonte, ndjeva diçka luspore që më gërvishti keq këmbën. Hapa sytë i tmerruar. O zot, ajo kishte një bisht të gjatë me luspa të shndritshme!!!
Ç'e ke atë bisht?! ulërita.
Fillove të tallesh? Jepi, se edhe dhjetë metra na kanë ngelur.
Doli në breg para meje.
E fitoi garën. Dhe, si trofe, mbreti i detit, i fali bishtin. Dola dhe unë. Hera, me një qetësi për tu admiruar, ledhatonte luspat e shndritshme.
Mos u frikëso, - pëshpëriti, - është më se e natyrshme…!
Tashmë ajo ishte nudo, por, në lakuriqësinë e saj nuk kishte asgjë të turpshme.
Në sytë e saj, lexova një trill, një lojë, një irealitet.
Ndërkohë që unë s'po e mblidhja dot veten, ajo qeshte, tallej. Më acaroi. U ula pranë saj dhe iu luta të ishte pakëz më serioze.
Hera ç'do të bëjmë tani? Ku do të shkojmë më këtë bisht?
Asgjëkundi, - u përgjigj e qetë.
Hera ...!
Mos u shqetëso i dashur. Kjo ndodhi. Duhet ta pranojmë.
Si do t'iu themi shokëve, burrit, fëmijëve, botës?
Asgjë, ne do të jetojmë këtu.
Je mirë nga mendja?!
Do të ikësh? Ik. Por do të pendohesh. Kam qenë edhe herë të tjera këtu, por, bisht s'më ka dalë, ti e di mirë. Pse pikërisht, sot, me ty?
Ç'do të thuash?
Dua të them që, po ke ndër mend të ikësh, ik që tani.”- dhe sytë e saj u mbuluan nga lotët.
Asnjëherë, nuk kisha përfytyruar të isha diçka më shumë për Herën. Asnjëherë, nuk e kisha menduar ndryshe. Kurse ajo, këmbëngulte natyrshëm, sikur të gjitha këto t'ia kishin parathënë fatat.
U krodha në det. Më pas edhe ajo. Fillova të notoj drejt bregut, duke qenë i sigurt, se ajo do të më ndiqte pas. Mu mbështoll rreth trupit dhe filloi të qante. Trimëria, zgjuarsia, burrëria, para lotëve të një femre, humbasin.
Iu luta të vinte me mua. I thashë se s'ishte faji i saj, se bota do ta kuptonte.
Jo. Askush s'ka për të më kuptuar. Do qëndroj këtu.
Dhe duke dënesur pëshpëriti:
S'më kuptove as ti, ti ...! Dhe u zhyt në fund të detit.
Mora frymë thellë, dhe, në kohën që u bëra gati të zhytesha për ta shpëtuar, më doli gjumi…
O zot !!! Sa mirë që është ëndërr. Ëndërr...
Ora është 6:00. Pas një ore, jam i sigurt që s'do ta gjej në zyrë. Ajo është atje në fundin e detit. Sirena Herë, ndoshta shpreson se do e ndeshë ndonjë ditë shtrigën e detit, dhe, në këmbim të dashurisë, ti japë përsëri këmbët, që i humbi në ëndrrën time. Jo! Sirena Herë, s'ka për ta takuar kurrë atë. Shtrigën, e kam kyçur, në një nga qelitë më të errëta të zemrës sime dhe s'kam për ta lëshuar, me gjithë lutjet e saj të përjetshme. Ëndrra ime e vrau Herën, e mbyti atë. Sepse, patjetër, me çdo kusht, ajo, s'duhet të hyjë në botën time.
Ajo është atje, me bishtin e gjatë, e hijshme, e butë, e denjë vetëm për fundin e detit…!

[ooooo]

Muze flm serish qe me "shoqerove" kete mengjes

Jam e tëra puthje…

pjesa me kujtoi ca insituata, me kete nuk filloi njohja jone, apo jam gabim

hahha, je dreq pervecse e talentuar
tashi si do mund te mos ishin bashke keto te dyja thuj.

fundjave te mbare

[M_u_Z_a]

Muze flm serish qe me "shoqerove" kete mengjes

pjesa me kujtoi ca insituata, me kete nuk filloi njohja jone, apo jam gabim

hahha, je dreq pervecse e talentuar
tashi si do mund te mos ishin bashke keto te dyja thuj.

fundjave te mbare

Qe jam dreq(apo jemi?) e dime te dyja ne po pse duhet ta dije i gjithe forumi...hahahaha...
Te pershendes dhe perqafoj, e dashur!

[Ali Baba Tepele]

MUZA Ke shum romantizëm.Pë pëlqen...pa dorashka kur i thonë popullorçe.Të uroj të vazhdosh pa u lodhur.Të lexoj me kënaqësi.

D.C.

[Igli_Vlonjati]

Shume e bukur

[M_u_Z_a]

Ali Baba, Igli, ju falenderoj qe humbisni kohen tuaj duke me lexuar!