PRANVERË…
Të blertat flatra,
“Shpellën e thinjave të argjendta”,
ia mbyllën me loze lastarësh pleqërisë.
Të freskëtat linja,
qiellit dhe diellit i striptohen.
Qumështin e gjinjve,
e rrufisin,
të uriturit lumenjtë e urisë.
Çdo vit,
epshet e klorofilta të rikrijimit, zgjohen.
MUZA,e nderuar!Postuar më parë nga M_u_Z_a
Eshte kenaqesi e imja kur lexoi poezite tuja!
respekte.
Dhuro shumë...e prit pak!
E nderuara Muza, vazhdimisht i lexoj shkrimet e tua. Janë të brilanta. Aty gjejë pushimin tim shpirtëror. Të dëshiroj të gjitha të mirat.
Me respekt
xheladin hamza
Caush, Xheladin, ju falenderoj dhe ju pershendes:
TI, DREKON ME POEZI…
Kushtuar E.D.
Me një gotë vere të kuqe të vjetër,
duke përtypur ëmbël poezi,
syçkat të ndrijnë si yje nate.
Ty.
Të kanë rënë dy rima nëpër buzë,
eja të t’i fshij.
DUEL...
Unë,
vizatoj “burgun” tim,
me hallka të metalta errësire.
Kyçem dhimbjesh.
Çelësin flak, në oqeanin e heshtjes.
Ti,
kalëron "Muzën" time të ngrirë,
për të çarë shtegun e buzëqeshjes.
.
.
.
Ndryshuar për herë të fundit nga M_u_Z_a : 12-05-2008 më 16:25
Në shtëpinë e kafshëve
Kafenë,
ma serviri ujku.
Duke ëndërruar,
...................shijen e mishit tim…
Drekën,
ma serviri dhelpra,
Duke skicuar
.................arkivolin tim…
Darkën,
ma serviri urithi,
Duke gërmuar
................... varrin tim…
Zogjtë e përgjakur,
Më lëpijnë…
Milingonat,
tatuazh më ngjiten në shpinë…
Ku është dera?
Hapeniiiii…!!!
Të hyjë këtu,
Njeriu.
Njeriu?
Oh!
Vdiq i ziu!
Bishat e egra,
.................zaptuan shtëpinë…
Planetet,
..........në kraharorin tim,
...................................ulërijnë!
Ulerijne…!
AT THE HOUSE OF ANIMALS
(Translated by Zana Banci and Anthony Weir)
Wolf served me
coffee
imagining
the taste of my flesh…
Fox served me
lunch
while sketching
my coffin…
Mole served me
dinner
while digging
my grave…
Bloodstained birds
are pecking me;
Tattooed ants
are jumping on my back…
Where is the door ?
Open it !!
Bring in a human being.
- A human ?
Oh !
he died of miserable greed !
Then the wild beasts
occupied his home…
The planets
are screaming
into my heart…
are screaming.
E bardha eshte pak
Një mur,
i lyer
me të zezë
dhe me të bardhë...
E zeza - është shumë.
E bardha - pak.
Ngjyrat,
luftojnë ashpër.
Ngjyrat,
lëshojnë gjak.
Përpëlitet e bardha.
E zeza, shumohet.
Syri,
më tmerrohet…!
Mur.
Mur i zi,
larë në gjak.
S’dalloj dot të bardhën.
E bardha,
.............është,
......................pak…!
. . .
Diku në qoshe
si plakë flokebardhë,
strukur vetes,
bluaj pritjen.
Nën guaskë,
më fryjnë erërat e heshtjes.
Qielli tret vetminë, tek pikojnë retë…
Tymi i cigares,
Seleksionon rrugët e dhimbjes…
Ferri im i shpirtit, qenkam unë vetë…
. . .
Blottie dans un coin
comme une vieille
aux cheveux blancs
je rumines l'attente.
Sous la carapace,
les vents de silence soufflent.
Le ciel dissout la solitude,
quand des nuages tombent des gouttes...
La fumée de ma cigarette,
choisit les routes de la douleur...
L’enfer de mon âme,
enfin, c'est moi-même.
Perktheu ne frengjisht URIM NERGUTI
Ndryshuar për herë të fundit nga M_u_Z_a : 14-05-2008 më 05:59
E bardha eshte pak...
Urime per ty Muza dhe urime Urimit ! Vetem tani po filloj te kuptoj heshtjen e tij..
Te falenderoj Pratolin!
NDJEMË…FALMË…PËRQAFOMË…
Unë,
nuk të nderova me timin emër.
Është mbytur në lotin e fjalës,
“poetja (jote) brilante”, e fëmijërisë sime të vogël.
Unë, thinjat t’i shtova baba,
gabime bëra sa desha.
Me rrudhat e tua shtrirë dashurisë,
.......................................qava e qesha…
Ndjemë baba!
Nuk dita të jem “pasqyra jote e madhe”,
shkëputur prej qiellit “sa një gogël”.
Falje, nuk kërkova kur “gënjeshtrat”,
si qilim,
mbi besimin tënd i shtrova.
Kur vuajtjen dhe lodhjen tënde,
gotave të konjakut i harrova.
Sot,
kur netët e mia,
gdhihen mbi fytyrën e bijës sime të njomë,
kujtoj dridhjet e tëndes zemër.
Unë e di mirë baba,
ti, kurrë nuk më ke mohuar,
e asnjëherë turpëruar prej timit emër…
Edhe pse rinisë tënde, pleqëri, “çmenduria” ime i dha,
Ndjemë!
.........Falmë!
................Përqafomë…!
Unë të dua baba…
PARDONNE-MOI… EMBRASSE-MOI…
Moi,
je ne t’ai pas fais honneur à toi, papa.
"Ton poète brillant" de ma petite enfance
s’est noyée dans les larmes des mots
Tes cheveux blancs,
tu les a de moi, papa,
et des erreurs, j’en ai fait beaucoup trop.
De tes rides pleines d’amour,
j’ai pleuré et j’ai ri…
Pardonne-moi, papa !
Je n’ai pas su être "ton grand miroir",
découpé du ciel "tout petit".
Je ne t’ai pas demandé pardon
quand mes "mensonges",
comme unë tapis,
sur ta confiance, je les ai posé.
Quand ta souffrance et ta fatigue,
dans des verres de cognac, je les ai oublié.
Aujourd’hui,
quand les aubes,
me trouvent au-dessus du visage de ma petite fille fragile,
je garde unë souvenir de ton cœur tremblant.
Je le sais bien, papa
toi, tu m’a jamais renié,
et tu a été toujours fier de moi…
Et même si de la vieillesse
ma "folie" donna à ta jeunesse,
Pardonne-moi !
Embrasse-moi !
Perktheu ne frengjisht URIM NERGUTI
Ndryshuar për herë të fundit nga M_u_Z_a : 14-05-2008 më 06:49
E bardha eshte pak...
MEMORIAL…
U shpirtëruat këtu,
ju të për - humburat e mia,
të diku - treturit e mi.
Honeve të ditës së parë të krijimit,
humbellave të së fundit frymë,
frymëroni…herezi…
Frëngjive të mia në oazet e syve,
pragjeve të shpirtit u fashitët lotëve,
bërë det në shtratin e orgjive.
Mbytem,
vdes,
gjalloj, aty
lavde u thur Perëndive…
Rropullive u qepem, kacavjerrë si gjarpër,
për të thithur helmin, gjuhës së munguar.
Kafshimet e ujkonjës së urisë,
kthinave të pangopësisë, harruar.
Gdhendur shpateve të thepisur të besës,
rastis të përballem me të përbalturin, Konstandinin tim.
Statujë majë kalit,
ngrirë udhëve të “rregullave të panjohura të lojës”,
duke iu përvjedhur kalendarëve,
thur gërsheta fijet e gjelbra të shpresës,
duke shthurur penjtë e pangjyrë te harrimit.
Rrënjëzuar në shtatin e memorialit të padukshëm,
endur dhimbshëm tezgjahut të kohës.
MËNGJES I ÇMENDUR…
Mirëmëngjes hapësirë!
Je më e vogël se liria.
Flakur shkujdesur në syrin tim.
Mirëmëngjes,
i gërmuquri plak që rrëmon plehrat në cepin e rrugës,
tretur në përjetësinë e hapave.
Mirëmëngjes mendje!
Tinëz u largove hijesh,
duke i shuar kohës afatin e skadencës.
Mirëmëngjes hiri im,
endur krizantemave në fushën e përflakur të shpirtit.
Mirëmëngjes,
ti, rrezja e munguar e dritës,
që lëmon puthjesh qiellin blu.
Mirëmëngjes i tulaturi zog,
që luan mes acarit dhe jetës
tangon e përbaltur të ekzistencës.
Mirëmëngjes Olimp!
Ti, Zotat i lëshove dimrit,
për të ngritur haremin, këtu.
Ndryshuar për herë të fundit nga M_u_Z_a : 14-05-2008 më 08:49
E bardha eshte pak...
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt