Institucionalizimi me thundrën

[sabian]

Institucionalizimi me thundrën

Liliana Hoxha

Prill 2008

Antifashizmi si ideologji demokratike e fituese mbi nazifashizmin do të mjaftonte menjëherë pas luftës së dytë botërore për zhvillimin me emërues të përbashkët në botë, drejt politikave të zhvillimit (deri edhe të sotme) të ashtuquajtura globale. Marksizëm leninizmi që predikonte komunizmin – ëndër utopike, në të kundërt si ideologjia më revolucionare e viteve 30-40 e ndau botën më dysh : Lindje – Perëndim. Sistemi komunist nëpërmjet luftës së klasave e keqpërdorur në praktikë rezultoi totalitarizmi që përfshiu gjysmën e botës me garanci ushtarake Traktatin e Varshavës. Bashkimi Sovjetik praktikisht komandonte jo vetëm nëpërmjet autoritetit të fituesit primar në luftën e dytë botërore por edhe si fuqi e zhvilluar sidomos ushtarake me influencë vendimtare zhvillimi ekonomik e ushtarak në të gjithë lindjen.

Një në dy superfuqitë e botës, potencialisht kundërshtare e denjë në luftën e ftohtë me kapitalizmin kryesuar nga SH.B.A, Bashkimi Sovjetik ushtronte me të gjithë gamën e mundëshme influencën e superfuqisë mbi vendet aleate.

Pas vdekjes së Stalinit me reformimin antikult të tij në parti prej Hrushovit, u shfaq paralelisht karakteri imperialist i BS ndaj vëndeve të vetë Traktatit të Varshavës. Ortodoksia ruse thelloi ortodoksinë në përgjithësi në Europë dhe në Ballkan. Kjo jo në kuptimin e mirrëfilltë fetar, por shtrirje pushteti në zonat e “mbimbrojtura” e për pasojë jo vetëm të influencës por kryesisht të diktatit brënda vetë Traktatit të Varshavës. Po pse jo dhe jashtë tij, në Europë nëpërmjet partive komuniste të Francës e Italisë e sidomos në Ballkan kryesisht të Greqisë e për pasojë e përkëdhelura e BS si zona më e nxehtë (prej Kosovës) përveçse strategjike në rajon bashkë me Shqipërinë , Federata Jugosllave.

Çpërfillur formalisht politikat e vetëadministrimit edhe pse binin ndesh me marksizëm – leninizmin. Ndaj jo vetëm vetëkuptohet por duhet pranuar që partia komuniste e Shqipërisë që në themelim të saj me ndërgjegje ose jo, e detyruar ose jo (për Kosovën dhe jo vetëm kaq por me synimin për ta kthyer Shqipërinë në republikë të shtatë të Jugosllavisë) ishte nën thundrën e Jugosllavisë dhe model i saktë strukturor shtetëror në miniature i BS, sidomos së brëndëshmi. Së jashtmi siguria kombëtare në kuadrin e Traktatit të Varshavës nuk i mjaftoi kurrë Enver Hoxhës, përveçse besimi tek zhvillimi ushtarak i të gjithë popullit ushtar, paralelisht të atij ekonomik me forcat e veta.

Thundra jugosllave me shovinizmin e saj e detyron Enver Hoxhën në ’46 të distanciohet politikisht nga Jugosllavia për shkak të cënimit të pavarësisë së vetë Shqipërisë pa i ndarë kurrë sytë nga Kosova. Ndërkaq paranoja e E.Hoxhës nga rreziku deri i brëndshëm jugosllav ishte krejtësisht e bazuar. Rekrutimi prej UDB ishte përhapur si bari i keq në themel të partisë e të pushtetit. Madje mbajtja me dorë të hekurt e pushtetit me eleminim të shokëve nuk ishte për pushtet të sigurt të E.Hoxhës siç interpretohet, por për kontroll të pushtetit shqiptar kryesisht nga Beogradi fshehur pas E.Hoxhës, përderisa vetë E.Hoxha ishte pengesa. Nderkaq që synohej pikërisht ai. Ndaj dyshoj në sinqeritetin e vullnetin për idealin komunist në gjithë lindjen filluar edhe nga BS tek krerët e saj. Natyrshëm edhe në Shqipëri komunizmi si ideal jetoi vetëm tek njerëzit e ndershëm ( të gënjyer) që krenarisht jepnin me profilin dhe moralin e tyre njeriun e ri, ndërsa nomeklatura karieriste, e korruptuar e në thelb antikomuniste, ( jo vetëm se kominizmi për ta ishte fiktiv) , por kryesisht në shërbim të agjenturave të huaja të UDB, KGB e poliagjentë deri tek CIA së cilës Shqipëria i duhej e pavarur dhe e pa coptuar. Për çka E.Hoxha luftohej si ideali më i pastër komunist, por tek pranohej njëkohësisht si siguria jo vetëm e Shqipërisë por e tërë Ballkanit. Nuk mund të ndahet me thikë momenti kur korrupsioni kap nga brënda shtetin që në diktaturë, por është e lehtë të mendohet së paku pas vitit ’74 kur fillon izolimi i E.Hoxhës me alibi ruajtjen e shëndetit të tij, në vetvehte kjo, strategji kryekëput sllave e posaçërisht jugosllave. Ndërkaq që ish nomeklatura ishte rekrutuar me kohë në shkollat e larta të vëndeve lindore filluar nga BS etj por edhe në Francë (sidomos pas daljes nga Traktati i Varshavës) për vetë konseguencën e politikës së saj ndaj Shqipërisë vjetërsisht pansllave.

Lidhja me Kinën u iniciua prej distancimit politik të Mao Ce Dunit nga Hrushovi. Por prishja me të nuk ka pasur transparencë publike as nga vetë E.Hoxha. Mjaftuar prej ti arësyeja ideologjike e vizitës së presidentit amerikan në Kinë pa deklaruar kështu (diplomatikisht) rolin shoven të vetë Kinës krahas Jugosllavisë ndaj ekonomisë shqiptare përveçse dhe ndaj shëndetit të tij (kjo tërësisht në obskuritet deri sot nga Nexhmije Hoxha e Ramiz Alia) . Qëndrimi botërisht i njohur i E.Hoxhës që dy Gjermanitë duhet të jenë një, krahasuar qëllimisht me rastin tonë e Kosovën, sollën Shtrausin me vullnetin e padiskutushëm të E.Hoxhës që Shqipëria duhej të hapej drejt perëndimit pa kushte. Çka u sabotua poshtërsisht. Shqipëria u vetëizolua nga perëndimi prej Alisë me alibinë: Për faj të E.Hoxhës e konservatorizmit shqiptar.

* * *

Pas vdekjes së E.Hoxhës, Ramiz Alia e Nexhmije Hoxha me “vazhdimësinë” në kongresin e 9 të PPSH, maskuan qëllimin evident për t’ju rikthyer Lindjes. Prishja me Kinën u konsiderua hapur si gabim, ndërsa lidhja me Gorbaçiovin maskohej me pseudokritika të tipit euforik, pra me efekt të kundërt në “Zërin e Popullit” : për reformat e doktrinën e tij si “Perestrojka” e “Gllasnost”.

Ndërsa Alia “reformonte” ekonominë sipas parimit me forcat tona me “ide novatore” për produkte “të imta” e shumë të imta, që nuk u morën vesh kurrë se çfarë ishin dhe çfarë efekti ekonomik do sillnin. Pasi fatalisht kishte realizuar tufëzimin kur E.Hoxha ishte akoma ende gjallë. Pas vdekjes së tij ishte koha kur Shqipëria do të shkonte gradualisht për 5 vjet drejt tallonit. Paralelisht “demokratizoi” partinë. Në mbledhjet e saj mund e sidomos duhej të vinte kushdo. Pra me qëllim të ngushtonte raportin : partia mbi shtetin, drejt shuarjes së mirrëfilltë të saj. Kjo ishte pas rënies së murit të Berlinit kur Alia duhej ta kishte shumë të vështirë të mbante situatën nën kontroll. Çka e mbajti “admirueshëm“ nën programimin antidemokratik ala shqiptar të Katovicës. Ishte gjithçka e pregatitur si skenar mbulesë, me gjoja rezistencë të regjimit të vjetër në rënie, kundrejt regjimit demokratik që ngadhënjeu në të gjithë botën.Përçka realisht pati tendenca rezistence vetëm në mbrojtje të profilit të E.Hoxhës si shqiptar i madh dhe absolutisht jo në ruajtje të sistemit komunist. I gjithë populli pa përjashtim ishte i interesuar për liri e demokraci

Por sidomos në Shqipëri fal rjetit agjenturor që kishte kapur partinë e pushtetin, ky mbeti në po ato duar, me po atë mentalitet diktatorial konservimi pushteti. “Po të jetë nevoja do ta mbrojme pushtetin pluralist me hekur dhe me gjak” R.Alia në mbledhjen e Byrosë Politike të besnikëve të tij ne verën e 1989.

Diktati për ambjentimin me këtë status

Drejtori i institutit për hulumtimin e krimeve të regjimit komunist rumun Marius Opreas, e quan pluralizmin : privatizim të komunizmit nga ish nomeklatura, ose monopluralizëm, çka unë e kam quajtur që në vitin 200 PluRamizem.

Privatizimi i komunizmit nuk është shprehje figurative në raport me idealin, por një goditje shumë e rëndë që i bëhët demokracisë e ekonomisë vëndase nëpërmjet privatizimit real të resurseve të vendit. Nisur nga baza ekonomike, burimet njerëzore e intelektuale njëlloj të kontrolluara në emertim të ri dhe me ekonominë e tregut. Për 18 vjetët që pasuan, shqiptarët duhej të mos dinin të jetonin ndryshe, pra së egzistuari e jo më së vetëqeverisuri. Nëse Gorbaçovi i delegoi pushtetin ish kastës së vendeve të Lindjes, ish kasta këtu tek ne nuk ishte shqiptare që në diktaturë, por pro madje e rekrutuar ndaj interesave sllavo serbo greke. Fitorja më e madhe e pluRamizmit nuk duhej të ishte demokracia, por të shpërbërit thelbësor të shqiptarit së pari në moral (profili Nano) e për pasojë në vetë egzistencën e tij tragjike (profili Berisha) .

Monstruoziteti Rama

Rreziku i qilizmës agjenturore në gjirin e shqiptarëve është afatgjatë në kapjen e pushtetit. Cka nuk mbaron as me kohën fizike të Alias, të cilit i urojmë jetë të gjatë. Sepse si merimanga plakë e UDB, një ditë do të fosilizohet. Por rrjeti i merimangës gjallon frikshëm i thurur e i kuruar imët me proçesin nepotik e tribal, kur interesat antishqiptare mbeten po ato. Sepse fijet e rrjetit të merimangës nuk janë fije inerte, por gjallesa monstruoze në qëllim e aktivitet, deri edhe me profesionalizëm mafioz. Suksesi i futjes apo prania NATO ndërkaq, përveçse garanci e sigurimi rajonal nuk mund të eksportojë politika të brëndëshme zhvillimi. Personalisht erën e re mirrfilltazi shqiptare unë e kam ndjerë e deklaruar me zgjedhjen e presidentit Topi, pavarësisht nga amoraliteti Nano-Rama-Berisha për farsën e zgjedhjes. Qëndrimi që mban presidenti i ri për zgjedhjen e presidentit nga populli e përgjithësisht ndaj kushtetutës, është provë në vazhdim. Ndërkaq kjo provë mbështetet fuqishëm nga Meta, që përbën nje revolucionarizim premtues të LSI, tashmë distanciuar nga bashkëpunimi Berisha e Rama në përgjithësi e ndaj secilit në veçanti. Këta të dy zëvëndësojnë dipolin e radhës së rrezikut ndaj demokracisë (dikur Nano-Berisha). Të ndalem më shumë nga sa jam ndalur deri më sot për profilin e Ramës, do të thotë të kem shumë pak respekt për veten time, ndaj ripërsëris si Kasandra kam thirrur me kohë që Rama është rreziku i ri terroristo mafioz për Shqipërinë. Shumë më regresiv nga Berisha e Nano për vetë energjitë e ambicjes maniakale për pushtet, demostruar qoftë si puntor i palodhur, qoftë si orator sharlatanizmi të pamatë i “politikave të reja” .

Synuar me obsesion vetëm e vetëm pushtetin, degraduar në jetë personale të degjeneruar e korruptive, oratoria e tij e vjetër pa bosht as majtas e as djathtas stërhollon metodollogjitë më klasike e më moderne të strategjisë pa moral drejt pushtetit. “Politika e re” sot është alibi e bashkëpunimit të heshtur me Berishën. Politika vërtet e re është ajo që mund të kontrollohet lehtësisht nga populli. Këtë duket sikur sot e ofron qartazi Meta.

Ripozicionuar sërish si në momentin e parë të distancimit principal nga Berisha e Nano ( nga autokracia e korrupsioni), qëndrimi i Metës e bën LSI të vetmen forcë të fuqishme të majtë, që na përfaqëson denjësisht si popull, kundrejt partive satelite të majta anemike dhe pothuajse inegzistente. Pushteti s’duhet të jetë për LSI qëllim në vetvehte. Në krizën e besimit politik që ka pësuar populli shqiptar, LSI duhet të punojë për ta fituar këtë besim. Më pas pushteti vjen vetë dhe ndershmërisht. Kështu Meta distanciohet nga pluRamizmi dhe i jep horizont të pastër popullit tonë në të ardhmen e çlirim nga rrjeti i merimangaës antishqiptare.