Cilat jane tiparet e bejne nje besimtar te jete fanatik ?!!

[Gostivari_usa]

Me intereson mendimi i juaj te nderuar forumista sa i perket fanatizmin.
Cilat veti kurr i shikoni tek nje besimtar ( pa marre parasysh se kujt besimi i takon) juve mendoni se ai person eshte fantik ?!!

Me Respekt GV_USA

[Albo]

Fanatizmi lind atje ku besimi është i vdekur. Me besim të vdekur kam parasysh mos-përjetimin e misterit të Perëndisë. Njerëzit bëhen besimtarë pasi duan të njohin Perëndinë e plotfuqishëm, krijuesin e tyre me të njëjtin zell që ai fëmija jetim kërkon të njohi prindin e tij biologjik nga i cili është ndarë që nga lindja. Njerëzit nuk mund ta shohin, ta prekin apo ta perceptojnë Perëndinë që është një natyrë krejt tjetër dhe superiore nga ajo njerëzore, por njerëzit i ngrejnë duart nga qielli dhe i luten Perëndisë që Ai të bëhet pjesë e jetës së tyre, e ti ndricojë, udhëzojë, ndryshojë, ndihmoje ashtu sic dëshiron Perëndia. Me pak fjalë besimtari e vendos jetën e tij në duart e Perëndisë dhe pret që me jetën e re në besim ai të mund të rilindi e të rritet shpirtërisht. Kjo rritje shpirtërore vërehet në ndryshime të jashtme e të brendshme: një mjekër, një kryq në qafë, apo ndryshimi i moralit, sjelljes e botëkuptimit të brendshëm.

Kur Perëndia është pjesë e jetës tënde, e ka prekur shpirtin tënd, cdo besimtar përjeton paqen, gëzimin, urtësinë që vjen nga lart. Por kur Perëndia nuk është pjesë e jetës tënde, edhe pse ti mund të mbash të gjitha rritet fetare, edhe pse mund të lutesh e të lexosh përditë, besimi yt është besim i vdekur. Ti nuk je duke përjetuar misterin e Perëndisë, Perëndia po të qëndron larg, nuk po rritesh shpirtërisht, shpirti yt nuk përjeton më paqe e dashuri por trazira dhe urrejtje.

Për ta ilustruar këtë që shkruajta më lart:

Po më tregonte një ditë një burrë se si kish një mik të vjetër i cili vite më parë kish qenë ateist, mirëpo sipas këtij burrit "ai ishte i krishteri më i mirë që ai kish njohur edhe pse ishte ateist në bindje, pasi ndryshe nga të krishterët e tjerë, ky ateisti praktikonte në jetën e tij shumë prej virtyteve dhe mësimeve të krishtera". Kaluan dekada dhe vite, dhe miku i tij ateist u kthye në të krishterë të devotshëm. Një ditë, pas kaq kohësh, ky burri i thotë mikut të vetë të krishterë: "Kur ishe ateist ti ishe i krishteri më i mirë që unë njihja pasi jeta tënde e dëshmonte këtë gjë. Tani që u burre i krishterë, nuk shoh në jetën tënde ato virtyte të krishtera që shikoja vite më parë kur ishe ateist." Dhe miku i vetë i krishterë i thotë: "Po ti nuk arrije të shihje se cfare fshihej në zemrën time, ti shihje vetëm anën e jashtme të gjërave. Kur isha ateist, zemra ime ishte e rënduar nga urrejtja! Ky është ndryshim i madh e i brendshëm për mua midis të qënit ateist dhe të krishterë!"

Urrejtja është burimi i fanatizmit

Një zemër pa flakën e besimit të ndezur nga Perëndia, është një zemër e ftohtë dhe e errët. Këto janë kushtet që diktojnë që paqja të kthehet në luftë, dashuria në urrejtje, ndricimi nga lart në një mashtrim të qoftëlargut. Njerëzit e kanë më të lehtë të shprehin atë që kanë në mendje, por e kanë më të veshtirë për të zbuluar dhe shprehur atë që kanë në zemër. Vetë misioni i besimtarit është clirimi i zemrës nga urrejtja, pasi duke e pastruar zemrën nga urrejtja bën vend për dashurinë e paqen e Perëndisë që vjen nga lart.

Besimtarët fanatikë janë ata që kur u vdes besimi dhe zemra u mbushet me urrejtje. Urrejtja u drejtohet gjithmonë besimtarëve me besim të ndezur, pasi në atë zemër ku nuk mbretëron Perëndia, në atë zemër mbretëron qoftëlargu. Dhe realiteti njerëzor nuk është gjë tjetër vecse një reflektim i atij realitetit shpirtëror që ne nuk na e sheh syri. Dhe këta fanatikë arrijnë në atë shkallë sa marrin përsipër që të flasin në emër të Perëndisë duke bllasfemuar dhe duke u vetëshpallur zot.

Për fanatikët, nëse Perëndia nuk i dëgjon lutjet tona për ndihmë dhe gjendja jonë nuk ndryshon, atëherë ne e marrim përsipër që ta vendosim vetë vullnetin e Perëndisë duke u kthyer në zotër të vetes: kështu kryen akte makabre, luftra, vriten e priten popuj të tërë, kështu merr fund bashkëjetesa ku fqinjët e besimeve të ndryshme bien në darkë të flenë si miq e zgjohen në mëngjes si armiq.


Fanatizmi gjëlon mes injorancës

....

[Archicad]

Muhammedi a.s. ka thene: "Mos ia ben tjeterkujt ate qe nuk ia do vetes". Kjo te nxit ne drejtesi gati perfekte. Fanatik eshte ai qe vazhdimisht ia mban anen kauzes vetanake, ne te drejte si dhe ne padrejtesi. Qofte si individ apo si pjesetar i nje grupimi me te madh. Kuptimi tjeter i fjales fanatik sipas meje eshte edhe ajo kur nje besimtar pershkohet nga nje ndjenje e tille terbimi sa smund ta kontrolloje veten.

[ocean]

Atehere kur e drejta fetare behet nje rruge qe te ben te ndihesh me superior apo me i mire se cdo kush tjeter.

Ata qe jane te bindur se vetem besimi i tyre eshte i drejte dhe se vetem ata/ato jane te shpetuar dhe se te gjithe te tjeret qe nuk i takojne besimit te tyre do te shkojne ne ferr.

Ata qe mundohen ta lartesojne fene e tyre duke e perulur nje fe tjeter.

Ata qe nuk lene hapesire per ndonje mendim tjeter, dhe jane ekstrem ne shprehjet dhe veprat e tyre, si besimtaret teist njashtu edhe ateiste.

Fanatizmi ne besim rrjedh nga injoranca, dhe injoranca rrjedh nga mospjekuria, dhe eshte me te vertete per te ardhur keq se si njerezit nuk e kuptojne se mu per Ate qe ata behen fanatike i sjell largimin nga Ai.

Pershendetje