Nga nje banor I Kodres se Minatorve

[Sabriu]

Fatkeqësisht, për shqiptarët që jetojnë në Mitrovicën veriore , jeta atje të detyron të mbështetësh vetëm në mëshirën e Zotit.



Të jetosh në veriun e Mitrovicës do të thotë të bashkjetosh me trysninë dhe ankthin

Trysni për ti brakstisur pronat e tua , që për ty do të thotë , fëmijëria , kontributi , puna , endrra dhe jeta jote. Dhe në ankth nga ngacmimet apo sulmet e mundshme nga komuniteti sërb që jeton në veri.



Në këto raste , kërkimi dhe ofrimi i ndihmës ështe thuajse e pamundur . Të pamundur ta bëjnë ata të cilët janë të destinuar të ta ofrojnë këtë ndihmë. Sepse në rastet kur ndihma është shumë e nevojshme , forcat e KFOR-it , o do jenë shumë largë , dhe deri sa ato të arrijnë ti “i lave duart”, ose shkurt e shqip ta thonë se përgjegjësia e sigurisë i takon shërbimit policorë.

Dhe ne… sigurisht tashmë e kemi kuputar se pikërisht policia është ajo tek e cila jo vetëm se nuk mund të mbështetesh për siguri dhe mbrojtje , por nga ajo vet duhet të mbrohesh më shumë , sepse ky organizëm është bërë pjesë e krimit, të cilin ne e nuhasim dhe kapërdijmë ç’do ditë.

Këtë gjë e dimë jo vetëm ne banorët e Mitrovicës veriore , por e dini edhe ju bashkshtetasit e mi te dashur. E dini se krimet që bëhen në veri bëhen me koshiencën dhe mbase dhe nën patronatin e policisë locale sërbe të Kosovës.

Ja pse ne jemi në meshirën e Zotit !

Kemi parë nëpër filma të përshkruar se sa e vështirrë dhe e rrezikshme ështe jeta në geto , por më besoni që ato filma ne po i përjetojmë në realitetin tonë, por akoma më keq sepse nuk e kemi asnjë të drejtë , te paktën minimale.

E vështirrë eshtë jeta në veriun e Mitrovicës. Të cenohen liritë themelore të njeriut, liria e levizjes , liria e fjalës, e shkollimit , e punës , e argetimit , e që mund të shkojë edhe deri në atë pikë sa të të cenohet e drejta e jetës.

Por çudia , anomalia më e madhe ështe se ne lloharitemi pjesë e shtetit të Kosovës , e shtetit më të ri demokratik në botë dhe nuk e kemi nga ky “shteti jonë” as mbështetjen minimale .

Shpesh kjo na bën ta kujtojmë fjalën “jetim me prindër të gjallë” , sepse ne po ndihemi jetim përderisa si prindër shquhen institucionet e Kosovës. Ato institucione që harruan shumë shpejtë patriotizmin, heroizmin dhe luftën e traumat që përjetoi Mitrovica.

E sot paskan dhe guximin të na akuzojnë që po i po shesim proant tona në veri. Janë pronat tona dhe ne jemi të parët që na dhimsen sepse do të thotë një jetë e tërë me sakrifica , do të thotë të shesesh ato që I ke bërë më djersë e gjak , do të thotë tio shesësh kujtimet më të bukura të jetës.

Luftuam mjaft për të rezistuar dhe për të mos I braktisur , por ja që po I shesim , sepse lufta na zgjati pak , sepse arma kryesore na braktisi , prindërit na braktisën (institucionet e Kosovës) , përderisa kundërshtari gëzon kujdes dhe përkëdheli nga prindërit e tij (institucionet sërbe).

Mos u qudisni nga spastrimi i madh i shqiptarëve në këtë zonë , sepse ju na sollët në këtë gradë , ju e lejuat me sy hapur këtë gjë. Me shumë keqardhje ju them se kemi një intuitë se së shpejti veriu I Mitrovicës do figurojë I mbipopulluar nga sërbët edhe në dokumenta .

Sa mëkat ! Na detyruat ta shesim gjith prokopinë .

Por unë jam këtu . Bashkë më shumë qytqtarë të tjerë akoma jemi ketu , ne veriun e Mitrovicës. Pa e pasur të sigurtë as jetën lirinë , as punën as shkollën as asgje , por jemi këtu sepse na mbanë këtu dashuria për Mitrovicën dhe mbështetja tek “mëshira e Zotit”.

Prindër , zgjohuni ! Më mirë vonë se kurrë . Sepse fëmiu i padjallëzuar edhe di të falë. Mos na lini vetëm në mëshirën e Zotit !





Nga nje banor IKodra e Minatorve

( Kodrave të trimave)

në veriun e Mitrovicës.

kthehu prapa


Paraqet,Sabri Selmani