Shkrimtarët rahovecas për fëmijë

[Agim Metbala]

Fahrie PALLQA

VJESHTA

O, diell më thuaj,
Kush t'ka ofentuar,
Që rrezet e arta t'vijnë -
Te ne i ke ndaluar?

T'jesh i sëmurë,
S'ka shans, se besoj;
Je i madh, ke imunitet -
Virusi e ka vështir[ të t'sulmoj!

Sigurisht e sheh si ftohtësia,
Pa mëshirë t'zëvendëson;
Me erën është zënë aleate -
Deri në lëkurë më depërton!

Po ç'është shiu tradhëtar,
Menjëherë u vie pas;
Bubullimë, rrufeja... të duket -
Sikur qielli do pëlcasë!

Jam e dëshpruar,
Të them haptas o diell;
Më duhet t'vishem trash -
E t'mbaj me vete ombrellë!

S'kam ç'të bëjë oj çupë,
Lamtumirë ditëve t'nxehtë;
Shenjat ç'i përshkrove tregojnë -
Se ka ardhur vjeshtë!

[Agim Metbala]

Blerta FETOSHI

PËRSE S’NA KUPTOJNË

Neve fëmijëve,
Përse s’na kuptojnë?
Se duam të jetojmë,
Se duam të këndojmë,
Se duam të mësojmë,
Se duam të dashurojmë,
Se duam lirinë ta gëzojmë...

Përse s’na kuptojnë?
Përse s’na lejojnë?
Përse na pengojnë?
Ne kemi jetën tonë,
Të gjithëve duhet
Truri t’ua kap,
Ne me botën
Dojmë të zëmë hap!

[Agim Metbala]

Alberita KRYEZIU

GJYSHIT TIM

Oh sa m’ka marr malli
Mua për gjyshin tim,
Ditën kur të kthehet
E pres me padurim!

Ditët dhe netët i numroj,
Nga disa herë në ditë;
Kur do të kthehet gjyshi –
Ta mbushë shtëpinë me dritë!

Ah, ky mërgim i shkretë,
Prore qoftë mallkuar;
Ma mori me vete gjyshin -
Mua m’lë t’vetmuar!

[Agim Metbala]

Para disa ditësh, nga shtypi, doli libri i parë i poeteshës së re rahovecase për fëmijë, Aurela HOTI, i ttulluar ..

Ndjej kënaqësi të veçantë, t'ua prezentoj lexuesve të Forumit shqiptar, e cila premton një të ardhmen e ndritshme - parathënjen e këtij libri dhe disa vjersha për fëmijë...

Parathënie


S’ka më bukur se të jesh fëmijë i atij vendi, ku përherë të parë ke puthur rrezen e dritës me sy!
Athua, përse? - do të pyeste vëmendshëm kurreshtja.
Sepse aty, nëpër retinën e syve të tij, shpeshherë përthyhet ajo rreze shkëlqimtare, e cila hap bulëzat e lulëve të pranverës.
Sepse pikërisht aty, prej gjuhës së tij më pastaj, shpirtëzohet fjala, që i ruan kujtimet dhe përcjellë porositë e njerzëve të kësaj toke – fjalë që nga bërthama e saj, duke kaluar nëpër shumë shtigje, burojnë e reflektohen mijëra shëmbëllime, për t’u renditur e stolisur në vargje.
Atëherë, si ato pulëbardhat që fluturojnë lehtazi nëpër kaltërsinë qiellore, zbarkojnë para nesh me një “kurorë nusërie”, duke u shndërruar së fundi në mbretëreshën letrare, të quajtur p o e z i.

Ti, lexues i nderuar!

Para botës sate shpirtërore ke kënaqësinë ta mirëpresësh librin e parë “Heshtja flet”, të poetes sonë të re, Aurela Hoti.
Doemos se që në syshikim të parë, do të jesh i përkëdhelur nga një brilanti “joshëse”, e cila padyshim se do të të zgjojë kurreshtjen dhe do lakmosh të shoqërohesh sa më parë me thellësinë e botës së tij.
Brenda faqeve të këtij libri, do të bindesh se dominon një stil mjaft karakteristik, me të cilin janë të lëruara e lëmuara motive të nduar-nduarshme.
Ndër veçantitë e këtij rrafshi, vlen të ceket motivi i “heshtjes”, i cili si lajtmotiv, dominon nëpër vargjet e poezive.
Ndonëse në kuptimin e parë heshtje, ajo në thellësinë e saj simbolike flet d i ç k a të zëshme;

“Ti hesht
Vetëm hesht
E heshtja jote flet…”

…, sepse në syshikimin e syve i gërshetohet spektri i qëllimit, që nënkupton s h u m ç k a;

“E kuptoj
Gjuhën e heshtjes sate
E kuptoj gjuhën e syve tu…”

…, për të dhënë së fundi mesahin më sublim, që porositë g j i t h ç k a;

“Të jemi përjetë të bashkuar!”
Ndonjëherë poret e kësaj heshtjeje janë të mbushur me mall gurbeti, siç është rasti edhe me vet poeten. Ky mall asaj pamëshirshëm ia rrëmben edhe vellon e buzëqeshjes fëmijërore;
“Kur m’the lamtumirë
Nga fytyra m’treti buzëqeshja…”

…, apo, shpeshherë asaj edhe në bebëzen e syrit ia gatitë fuqinë e lotit. Ai pasi përbirohet nëpër drithërimat e mallit, tradhëton qerpikun dhe duke rrëshqitur përvajshëm, prapa lë gjurmën e dënesjeve;
“Babi kthehu të lutem
N’sy m’është shterur loti…”

Shtegtimi i këtij lot-malli, e sjellë poeten në situata specifike të meditimit në heshtje; të imagjinuarit e një dashurie paralele, që ajo dhe babai i saj kanë për mbretëreshen e natës, hënën;
“E dua hënën
Se atë e do edhe babai…”

Edhepse këto vargje reflektojnë motive me elemente “tronditëse”, në shtratin e këtij libri të bukur të poetes Aurela Hoti, shrihen edhe poezi që në pejzazhin e tyre qëndisin idilikën e begatshme. Të tilla poezi janë: Vendlindja ime, Qershia, Pranverës etj.
Aroma e këndshme e tyre, lë të nënkuptohet se me të gjitha begatitë, gëzimet, mbresat dhe sakrificat e saja, poetja e do jetën.
Kjo do të thotë se në prespektivë, ajo do të kalitet gjithnjë e më shumë me një ritëm të sigurtë për maratonë në krijimtari letrare.


Rahovec, korrik 2008 Miftar Kryeziu

SKËNDERBEU

Në sytë e tu
Shoh trimërinë
- Gjallërinë
- Besnikërinë
- Përjetësinë…

Në sytë e tu
Shoh shpresën
Për popullin tim
Lexoi dashurinë
Bashkë me porosinë…

Në bebëzat tua
Lexoj ëndrrat
E një shprese të madhe…

Në sytë e tu
Gjallërohet jeta
Kthehet shpresa
Kthehet besimi
Për ardhmëri!


HESHTJA FLET
(Adem Jasharit)

Ti hesht
Vetëm hesht
E heshtja jote flet
E kuptoj
Gjuhën e heshtjes sate
E kuptoj gjuhën e syve tu

Heshtje vetëm heshtje
E në sytë e tu
Porosia
“Të jemi përjetë të bashkuar!”

KOSOVËS

Je frymëzim
I jetës sime
Lule me aromë
E këndshme
Që mahnit secilin
Tërheqëse
Për çdo vizitorë
Besnike me traditë
Kosovë
Ëndrra e jetës sime…


VERA ‘98

Isha trivjeçare
Mirë më kujtohet

Ditë e nxehtë korriku
Kur tanket e armiku
Zemrat tona shkelën
Me grurin e pakorrur


Aty ku këmbë e tyre shkel
Bari më s’do t’mbij
Loti s’do t’shterë
Të mallkuar qofshin

[Agim Metbala]

Irfan CANA

DHURATA E DIMRIT

Dimër çdo kund u ças me dëborë –
Dhurata shumë, shpërndau me dorë!

Mali nga blerimi që u xh’veshë -
Ia dha pallton e trashë për t’veshë?

Grurit të njomë atje në arë -
Mirë ia qepi jorgan të bardhë!

Ndërsa hardhive poshtë në fushë –
Xhëmper të bardhë deri në gushë!

Të gjitha shtëpive:n’fshat, qytet...
Ua dhuroi nga një kaçketë!

E lisave të gjatë në trotuarë -
Këmishë në supe mos t’kenë acar!

Rrugëve të gjëra nga fillimi e fundi -
Ua qëndisi shaminë bojë plubmi!

Kurse fëmijëve, fare pa dallim -
Kushte të mira për dimërim!

[Agim Metbala]

Fitore METBALA

PUSHIMET DIMËRORE

Mbrëmë në gjumë kur rashë,
Ca ëndrra të bukura pashë...
Në mëngjes kur u zgjova –
Pashë borën, sa fort u gëzova.

Shkova vrap, me nxitim,
Për ta zgjuar vëllain tim;
Pastaj tok dolëm n’oborr –
T’i preknim fjollat me dorë.

Na magjepsi bora e bardhë,
Po kënaqemi si kurrë më parë;
Tok po lozim me topa bore -
Në këto pushimet dimërore.

[Agim Metbala]

Fahrie PALLQA

PËR VITIN E RI

N’qendër t’qytetit,
Ndodhi çudia;
Ndahet me të madhe -
Gëzim dhe lumturia!

Bredhi i zbukuruar,
Babadimri me dhurata;
Dy arlekinët n’akcion -
Pamje plotë imagjinata!

Të veshur lara-lara,
Arlekinët babagjanë;
Fytyrat e ngjyrosura -
Fëmijët n’ta, sytë i mbajnë!

Dhe, kishin ç’të shohin,
Akcione t’përkryer;
Fëmijëve u shpërndanin -
Dhurata të vyer!

Gëzimi si vullkani,
Shpërtheu e morri dhenë;
Rrugëve, fushave, maleve...
Erdhi edhe tek ti a e ndien?

Duket si ëndërr,
Lehtë bëhet realitet;
Për gëzimin e fëmijëve -
Asgjë nuk është shtrenjtë!

[Agim Metbala]

Rina KADIRI

Viti i Ri

Eja-eja
Viti i Ri
stolisim bredhin
për mrekulli

Atij xixat
i shndrisin
ne me gota
dollinë e ngrisim

Gjithë së bashku
festën gëzojmë
rreth e rrotull
atë natë vallëzojmë

[Agim Metbala]

Rina KADIRI


Ditë dimri

Qielli dukej i tërbuar
asnjë zog nuk fluturonte
fjolla-fjolla natyrën
bardhësia e mbulonte

Nga dritarja e dhomës
e lëshova një vështrim
mendjes sime iu kujtua
dallëndyshja në shtegtim

Ah, kur iku një ditë vjeshte
sikur më tha me atë shikim
do të kthehem përsëri
në pranverën me plot blerim.

[Agim Metbala]

Agim METBALA

PROCKA N’SARKOFAG

Në zemër t’qytetit tim,
Procka Burimi buron;
Qinda vite n’kalim -
Brez pas brezit i gëzon!

Mbajë mend si fëmijë,
Shtrinte shtratin gjarpëror;
Shtrtit Burimi rend mullinj -
Se ç‘kënaqte çdo banorë!

N’fund qytetit me dashuri,
Shtriheshin kopshtet në blerim;
Me ujin e tij t’pastër, flori -
Kopshtarët ujitnin kopshtet shqim!

Bretkocat kuakasnin si në kor,
Buzë tij bënin akrobacione;
Karkalecat si dasmorë -
Marshonin n’të gjitha relacione!

Gurgullonte procka vite ma radhë,
Psherrëtimën e saj e ndiente çdo fëmijë...
Aty këtu thurrej edhe ndonjë përrallë -
Që n’mbrëmje tregohej me dashuri!

Një ditë pa pritmas ndodhi befasi -
Nga habia zemra m’u shtang,
Pa xhemat dhe pa pikë dhembësuri -
E varrosën në sarkofag!

Prej burimit dhe n’fund qytetit,
Me beton pa ndjenja e betonuan;
Ashtu dhanë urdhër ata t’pushtetit -
Në emër të pastërtisë e mbuluan!

Nuk dëgjohej më gurgullima,
Që te secilit fëmijë zgjonte fantazi;
Nga betoni ndihej vaji dhe ushtima -
Të prockës Burimi me dhembësuri!

Qajnë bretkocat rreth e qarkë,
Fustanët e gjelbërt s’kanë ku t’i pastrojnë;
Shumë insekte sillen n’harkë -
Murin Kinez, s’kanë si ta kalojnë!

Në zemër t’qytetit tim,
Më nuk shihet Burimi si buron;
Që nga burimi e t’qytetit n’barim -
Shtrihet satkofagu me beton!