Kahlil Gibran

[Letersia 76]

Dashuria e vërtetë...


Khalil Gibran





Le të ketë hapësirë në bashkësinë tuaj,
e fryma hyjnore le të vallëzojë mes jush.
Duajeni njëri tjetrin, e mos bëni lidhje dashurie,
Le të bëhet ajo një det lëvizës, mes
brigjeve të shpirtave tuaja.
Mbushni kupat njëri tjetrit, e mos
pini prej kupës së njëjtë.
Jipni njëri tjetrit prej bukës suaj,
e mos hani prej copës së njëjtë.
Këndoni e vallëzoni së bashku dhe dëfrehuni
e lejoni që secili të mbetet vetë.
Madje dhe anët e lahutës janë vetëm,
ndonëse fërfëllojnë me muzikë të njëjtë
Dhuroni zemrat tuaja, e mos i lini pranë njëra tjetrës nën roje.
Se, vetëm lumi i jetës mund t'i kënaqë zemrat tuaja.
Qëndroni së bashku, e prap se prap jo aq së bashku.
Edhe shtyllat e tempullit qëndrojnë të ndara
e ahu dhe selvia nuk rriten nën hijen e njëri tjetrit.

[leci]

Pashe nje teme tjeter me kete emer dhe falenderoj Shiu per shkrimet.
Une do ti shkruaj italisht dhe shpresoj tju percjell diçka,ate qe me forcen e fjaleve te ketij autori arrita te njoh.

Kahlil Gibran lind ne Bisherri nje fshat i Libanit ne vitin 1883.
Ne moshen 12 vjeç emigron ne Usa ku fillon te studjoje.
Prinderit jane kristiane maronite,katolike te Palestines.
Ne moshen 14 vjeç kthehet ne atdhe dhe fillon te studjoje ne Hikme te Beirut.
Ne vitin 1918 publikon librin e pare "Il Folle".
Ne te njejtin vit kthehet ne Usa dhe jeton ne New York,ku fillon te njihet si piktor.
Lexon Voltaire,Rousseau,Blake e Nietzsche dhe shkruan "Spiriti Ribelli" me tone te ashpra mbi shoqerine libaneze.
Shpesh veprat e tij i shoqeron edhe me piktura.
Dy nga veprat e tij te paharrueshme ngelen "Il profeta" dhe "Il giardino del profeta".
Vdes ne New York ne 1931 dhe varroset ne nje monastir antik ne vend lindje.

Po shkruaj "Sull'amore" qe me preku ne veçanti..
Me pak durim do arrijne edhe te tjerat..
leci

[ALBA]

Meqe tema eshte per Khalil Gibran , po hedh ketu nje poezi te tij qe me ka pelqyer te perkthyer ne shqip .


Dashuria e vërtetë...


Khalil Gibran





Le të ketë hapësirë në bashkësinë tuaj,
e fryma hyjnore le të vallëzojë mes jush.
Duajeni njëri tjetrin, e mos bëni lidhje dashurie,
Le të bëhet ajo një det lëvizës, mes
brigjeve të shpirtave tuaja.
Mbushni kupat njëri tjetrit, e mos
pini prej kupës së njëjtë.
Jipni njëri tjetrit prej bukës suaj,
e mos hani prej copës së njëjtë.
Këndoni e vallëzoni së bashku dhe dëfrehuni
e lejoni që secili të mbetet vetë.
Madje dhe anët e lahutës janë vetëm,
ndonëse fërfëllojnë me muzikë të njëjtë
Dhuroni zemrat tuaja, e mos i lini pranë njëra tjetrës nën roje.
Se, vetëm lumi i jetës mund t'i kënaqë zemrat tuaja.
Qëndroni së bashku, e prap se prap jo aq së bashku.
Edhe shtyllat e tempullit qëndrojnë të ndara
e ahu dhe selvia nuk rriten nën hijen e njëri tjetrit

[anja bojku]

Nga Gjylistani i Sadiut:

"Per njerin e paditur s'ka gje me te mire se heshtja. Po ta dinte ai kete te vertete, nuk do te ishte i paditur."

Kur gjoks e dituri te thelle s'ke
Me mire hesht dhe gjuhen mbaje fshehte!
Njeriun gjuha e rrezon perdhe,
Ashtu si arren kufke pesh' e lehte.


Gomarit gjuhn' i mesonte nje allcak,
Keshtu e shkonte jeten or e cast.
I tha nje i urte: "C'ben o tarallak?
Ki turp e nder, ket' mendje flake pas!
Nuk nxe te flase kafsha as dhe pak,
Ti heshtjen nxer nga kafsha! Kaq te flas"

Kush jep pergjigjen pa mendim,
Te shumtat fjale i ka gabim;
O fol si flet njeriu me mend,
O hesht si kafshet, rri ne vend!

"Kur nje njeri, cilido qofte, hahet per pune diturie me nje qe eshte me i ditur se ai, duke dashur te thote me kete se eshte njeri i ditur, u le te tjereve te kuptojne se eshte i paditur."

Kur flet nje qe eshte m'i mire se ti,
Dhe ne di me shume hovin mos ia pri!

"Kushdo qe rri me te ligjte, s'ka per te pare gje te mire."

Kur engjelli rri me djallin, nuk meson,
Vec tradhti, drredhi e gje qe s'vlen
.................................................. .....
Te mire nga te ligjte nuk fiton,
Nuk qep gezof dot ujku qe te shqyen

'Mos ua nxirr ne shesh te tjereve turpin e fshehte, pse dhe ata i turperon, edhe veten tende e demton duke bere qe te mos te besojne me"


'Nuk eshte e vertete qe kush eshte nga goja brisk dhe i shpejte, te jete domosdo dhe ne pune i drejte."



"Kur i ligu nuk i del dot tjetrit me zotesi, i hidhet ne gryke me ligesin' e tij"

Ze te shan nga prapa ty,
Smireziu qe s'i hec
Se kur eshte sy nder sy
Goja i merret si memec

[[xeni]]

Dua te sjell ketu diçka qe me ka pelqyer nga Jibran. Eshte nje tregim nga libri me titull "Shpirtra Rebel". Nuk kam mundesi ta perkthej ne shqip keshtu qe po e sjell ne Anglisht.

The Cry of the Graves

Khalil Jibran

[helene]

Une rastesisht lexova vjet disa vargje te khalil Gibran dhe meqe me pelqyen kerkova librat dhe nuk u zhgenjeva sepse ishin shume shume te bukura.

[Xhuxhumaku]

Një fushë e mbjellë në zemër të dimrit

Kahlil GIBRAN

Kush është...

Kahlil Gibran poet, filozof, dhe piktor, u lind më 1883 në Liban, një tokë që nxori shumë profetë. Kur ishte 11 vjeç emigroi në SHBA. Ai i dedikoi pjesën më të madhe të jetës së tij pikturës, por për ironi të fatit, bëhet i njohur nga e gjithë bota për librat e tij. Miliona arabfolës, e konsiderojnë si gjeniun e kohës së vet. Por ai ishte një njeri fama dhe ndikimi i të cilitm u përhap edhe më tej Lindjes së Mesme. Poezitë iu përkthyen në më shumë se 20 gjuhë. Pikturat e tij janë ekspozuar në shumicën e kryeqyteteve të botës dhe Auguste Rodin e krahason me punën e William Blake. Gjatë qëndrimit të tij në SHBA, e cila u bë edhe shtëpia e tij, në 20 vitet të fundit shkroi në gjuhën angleze. Profeti dhe librat e tjerë me poezi, të ilustruara me vizatime mistike, janë të njohura dhe të dashura prej shumë amerikanëve të cilët gjejnë në tonjë shprehje të impulsve më të thella të zemrës dhe mendjes njerëzore. Vdiq në New York më 1931.


Trishtimi

Pyes trishtimin dhe zbuloj

Se nuk e ka dhuntinë e fjalës

E megjithatë po të mundte

Jam i bindur që do të shqiptonte

Një fjalë më të ëmbël se gëzimi

Të kthehesh fëmijë

Gjërat që fëmijët duan

Mbeten në mbretërinë e zemrës

Deri në plakje

Gjëja më e bukur e jetës

Është se shpirti ynë

Ndal fluturimin

Në vëndet ku njëherë e një kohë luanim


Autoportret



Ja një fjalë, unë jam

Një fjalë që nganjëherë është një hiç

E pafundësi nganjëherë


Kujtime



Nuk do të lë që as edhe një fantazëm e kujtimeve të mia

Të ikte bashkë me retë

Janë këto vuajtje të së shkuarës

Që shpesh më sjellin dhimbje

Por nëse do më duhej të zgjedh mes gëzimit dhe dhimbjes

Nuk do të këmbeja dhimbjet e zemrës sime

Me gëzimet e botës mbarë

Kënga e zemrës

Kënga e zërit është e ëmbël

Por kënga e zemrës

Është zëri i pastër i qiejve


Mendimi



Mendimi?është një zog i pafundësisë

Që në një burg fjalësh

Mund dhe të përthyejë pak krahët, por jo të fluturojë

....

Dhimbja është shumë emadhe

Për të mbretëruar tek zemërvegjlit


Pa titull



Shumë shpesh?

fjalët që iu thuhen miqve,

kanë një vibracion të veçantë,

sepse aty gjen mendimin,

poezinë, ndjesitë

.......



Ndjehem si një fushë e mbjellë

në zemër të dimrit, e di

se pranvera po vjen

Gjithçka e imja po fillon të lëvizë

Kjo jetë e vogël që fle brenda meje

Do të dalë në sipërfaqe

Në thirrjen më të parë

.....

Një dhomë apo një shtëpi

Shpesh bëhet e ngjashme me atë që banon

Biles edhe madhësia e një dhome

Ndryshon sipas madhësisë

Së zemrës

....

Çdo pikturë është një portret?

Një autoportret.

Çdo poezi

Është një autobiografi

Çdo zbulim

Është zbulim i vetes

....

Sikur të kishte vetëm një yll në qiell

Dhe në Tokë vetëm një lule gjithmonë të bardhë

Sikur të kishte vetëm një pemë që jeshilon në fushë

Sikur bora të binte një herë në njëqind vjet

Edhe atëherë do të kuptonim bujarinë e pafundësisë

....

Jemi miq

Unë nuk dëshiroj asgjë nga ti

Ti nuk do asgjë nga unë

Unë dhe ti

Ndajmë bashkë jetën

....

Besimi!

Çfarë është? Unë njoh vetëm jetën.

Jetë për mua është fusha,

Ngjyrat dhe telajoja!

Kisha është brenda meje

Ndërsa prifti i saj je ti

....

Edhe sikur të këndoje si ëngjëjt,

Por të mos e doje këngën,

Nuk do bëje gjë tjetër veç do shurdhoje njerëzit

Dhe zërat e ditës e natës

....

Jep pak kur jep vetëm atë që ke

Kur jep veten tënde atëherë ke dhënë me të vërtetë

....

Besimi është kuptimi i zemrës

Ashtu siç është shikimi kuptimi i syrit ....

Ne jemi pafundësisht të vegjël

Pafundësisht e madhe është jeta që na bashkon

....

Përktheu: Ermira Shpëtimi (Zaganjori)

Milosao.

[Xhuxhumaku]

Ditari sekret i Khalil Gibran

Kahlil Gibran

Mbeta i shtangur nga prania jote që kur të pashë për herë të parë. Ti erdhe në studio për të parë pikturat e mia. Sa më shumë të njihja aq më mirë ndjehesha. Më pëlqente mënyra se si arrinim të bisedonim, ëmbëlsia me të cilën ti më nxisje që të flisja për veten time. Më bëje aq pyetje sa nganjëherë ndjehesha keq, por falë shpirtit tënd dhe inteligjencës tënde, arrija të të tregoja gjithçka që ti doje të dije. Mjaft njerëz më quanin tip interesant, sepse jam një njeri ndryshe. Për ato unë jam vetëm një zbavitje, e destinuar për t'u harruar shumë shpejt, sapo t'ju shfaqet dikush tjetër më kurioz se unë. Ndërsa ti arrite të nxirrje nga thellësia e shpirtit tim ndjenjat që aq rrallë unë i ndaja me dikë tjetër. Ishte aq bukur dhe është akoma.

Mbasi u bëmë miq, të kërkova që të martoheshim. Që nga ajo ditë ti fillove të më lëndoje. Dhe vazhdoje ta bëje. Unë vuaja, por sa herë takoheshim (në atë kohë takoheshim dy herë në javë), ti më thoje: «Kahlil, më duket se të kam lënduar të mërkurën e kaluar», ose të premten ose një ditë çfarëdo. «Më fal, nuk doja ta bëja.»

E më pas bëheshe krijesa më e ëmbël e botës, dhe unë mendoja : «Kjo është Meri që dua». Ndërsa ti pak para se të mbaronte takimi, nuk rezistoje dot pa nxjerrë nga goja diçka brutale. Asgjë nga ato që unë mund të thoja apo të bëja, nuk të ndalonte dot. Ti ishe agresive dhe më vrisje. Kthehesha në shtëpi dhe reflektoja: "Nëse e pranoj diellin, të nxehtit, ylberin, duhet të pranoj edhe djegjen, stuhinë e tufanin." Unë përpiqesha ta bëja, por e ndjeja që gjërat e rëndëishme brenda meje, po vdisnin pak nga pak. Në zemrën time gjërat tashmë kishin ndryshuar, sepse shpirti im nuk rezistonte më të lëndohej pa fund. Duhet të mbrohesha. Dhe vazhdimisht i përsërisja vetes: "Një lidhje më intime me këtë grua është e pamundur". Natyrisht edhe kjo strategji nuk dha asnjë rezultat. Edhe kur unë të rrëfeva se çfarë po më ndodhte. Por që nga ai moment, ti nuk më lëndove më kurrë. I shkruajta të gjitha këto për të të treguar se si i kam përjetuar unë vitet e para me ty. Gjërat më të rëndësishme nuk kanë ndryshuar kurrë: ndjenja, pasioni, gjithçka ka mbetur si atëherë, dhe do të jenë kështu përgjithmonë. Do të të dua përjetësisht, siç të desha shumë kohë para se të takoja për herë të parë. Dhe këtë unë e quaj fat. Asgjë nuk mund të na ndajë. As ti dhe as unë nuk mund ta ndryshojmë më këtë lidhje. Do të doja që ti t'a kujtoje për tërë jetën tënde se je njeriu më i rëndësishëm i botës sime. Se edhe nëse do të martoheshe shtatë herë, me shtatë burra të ndryshëm, zemra ime do të ishte gjithmonë si një herë e një kohë.

Vetëm sot arrij ta kuptoj pse martesa jonë ishte e pamundur. Ajo do të na kishte shkatërruar të dyve. Ne e jetuam jetën së bashku në një mënyrë krejt tjetër: prandaj dhe shpëtuam. Ti më ke ndihmuar që të zbuloj veten time dhe punën time. Edhe unë mendoj që kam bërë të njëjtën gjë me ty, dhe falenderoj Qiellin që jemi së bashku.



23 qershor 1909

E dashura ime Meri. Sapo kam humbur babain tim. Ai vdiq në të njëjtën shtëpi të vjetër ku u lind gjashtëdhjetë e gjashtë vjet më parë. Miqtë e tij më kanë shkruar se para se të mbyllte sytë përgjithmonë, ai më ka dhënë bekimin e tij. Jam i sigurt që babai im pushon i qetë diku afër Zotit. Por gjithsesi nuk arrij ta largoj trishtimin dhe dhimbjen që më shkakton mungesa e tij. Mbi ballin tim ndjej dorën e Vdekjes dhe mendoj për nënën time, për motrën më të re dhe për vëllain tim: nuk është më asnjëri prej tyre për të më dhuruar një buzëqeshje nën dritën e diellit. Ku janë? A munden ato sikurse ne ta kujtojnë të kaluarën? Pyetje kot. Unë e di shumë mirë se ato jetojnë diku në qiell, shumë më afër Zotit se sa ne. Shtatë qiejt që ndajnë njeriu nga Shenjti, nuk i mbulojnë më sytë e tyre, dhe kështu të dashurit e mi nuk luajnë më kukamshefti me të Vërtetën dhe Dritën. Sidoqoftë unë vuaj akoma dhe ndjej aq nostalgji. Ti je ngushëllimi im i vetëm, edhe pse gjëndesh në anën tjetër të Botës, me pushime në Havai. Ditët e tua iu korrespondojnë netëve të Parisit. E megjithatë kur ec, ti je pranë meje, kur punoj, më flet dhe kur ha e ndjehem vetëm, ja ku e ndjej prezencën tënde. Ka momente që mendoj se mes njerëzve që duhen nuk ekzistojnë hapësira.

7 prill 1912

Sot zemra ime është e qetë dhe ankthet e zakonshme ia kanë lënë vendin paqes dhe gëzimit: kam parë Jezusin në ëndërr. Po ajo fytyrë bujare, sytë e mëdhenj që duket sikur donin të digjnin gjithçka shihnin, këmbët e plurosura, sandalet e konsumuara. Është prezenca e fortë e shpirtit të tij që dominon me paqe të gjithë ato që e përballojnë jetën me kokën lart. Oh Meri e dashur, pse nuk mundem ta ëndërroj Jezusin për natë? Përse nuk arrij ta shoh jetën time me gjysmën e qetësisë që ai arriti të më transmetonte nëpër ëndrra? Pse nuk arrij të gjej askënd mbi këtë Tokë që të jetë aq i thjeshtë dhe i dashur si Ai?

10 Mars 1912

Meri e dashura ime, në emër të Zotit, si mund të mendosh që po më jep më shumë dhimbje sesa gëzim "Përse mendon kështu" Askush nuk e di tamam se cili është kufiri që ndan dhimbjen nga kënaqësia. Shpesh mendoj se është e pamundur t'i ndash. Meri, ti më jep aq shumë gëzim sa nganjëherë më bën të vuaj. Dhe më provokon aq shumë dhimbje sa më bën të buzëqesh.

25 Dhjetor 1912

Nuk mund t'i planifikoj orët e mia të gjumit, të punës apo të ushtrimeve, Meri. Shpesh dëgjojmë të themi se të gjithë janë në gjendje të zgjohen, të pijnë kafe dhe të shkojnë në krevat në orën e caktuar, çdo ditë. Dhe ndjehen krenarë për këtë disiplinë. Për mua këto njerëz kufizohen duke jetuar të Njëjtën Ditë. Unë kam nevojë t'i lë që të ndodhin gjërat që duhet të ndodhin: është e nevojshme që të jemi të hapur ndaj të papriturave. Unë jam i ndryshëm çdo ditë që kalon dhe kur të shkoj tetëdhjetë vjeç, shpresoj akoma që të mund të provoj këto ndryshime të brendshme dhe të jashtme. Nëse do të arrij në atë moshë, nuk do të ulem të mendoj për gjërat që kam bërë, sepse dua ta përdor çdo sekondë të jetës që më ka mbetur. Nuk mund të planifikoj asgjë të rëndësishme, vetëm gjëra të vogla. Ai që planifikon gjëra të rëndësishme, transformon gjithçka në vogëlsira.

3 Prill 1914

Kam kaluar një periudhë të gjatë qetësie e dashura ime Meri. Punoj, flej shumë dhe po e ndjej se kaq shumë punë e gjumë ma kanë hequr dëshirën për të biseduar. Sa më shumë kalojnë vitet Meri, eremiti që fle brenda meje, zgjohet me një forcë gjithnjë e më të madhe. Jeta është vizioni drejt Pafundësisë, i gjithë mundësive dhe realizimeve që dashuria sjell. Ndërsa njerëzit duken kaq të vegjël përballë kësaj të vërtete kaq të thjeshtë. Dhe kjo është ajo që më largon prej tyre. Jeta është bujare, njeriu është meskin. Duket sikur ka një hapësirë mes jetës dhe qënies njerëzore. Dhe për ta kaluar këtë hapësirë, është e nevojshme që të kihet kurajo për ta përballuar shpirtin tonë dhe për të ndryshuar drejtim. Por a ia vlen? Këtu në New York kam takuar shumë njerëz normalë, të edukuar, xhentilë. Njerëz që fluturojnë mes Qiellit dhe Ferrit, mes Gjithçkaje dhe Asgjëje. E megjithatë duket sikur nuk e kuptojnë dhe sillen në mënyrë konvencionale, duke buzëqeshur sapo takojnë dikë.

20 qershor 1914

Do të dëshiroja që të të tregoja gjënë më të rëndësishme që kam pikturuar në jetën time Meri: një portret të nënës time, i riprodhuar vetëm nga kujtesa. Është një portret i shpirtit të saj, pa asnjë shtesë estetike apo teknike. Ajo shfaqet saktësisht në formën që unë do të dëshiroja që të shfaqej. Ah, shpirti i saj është aty me madhështinë e saj modeste. Arrij ta shoh nënën time vetëm kur mbyll sytë: në fakt piktura është vetëm një shtesë e vizionit, siç është muzika për të dëgjuarit. Kur krijoj diçka, dëshiroj që dikush të mendojë: "Ekzistojnë botë të tjera, të heshtura, vetmitare, të largëta: aty ku jeta na shfaqet me gjithë intensitetin e saj. Të shkojmë atje."

20 Qershor 1914

Besoj se refuzimi yt për të patur një kontakt fizik me mua është i gabuar Meri. Njeriu në pasionin e tij, udhëhiqet nga tre gjëra: logjika, zemra dhe seksi. Secila nga këto gjëra na shoqëron për një periudhë të përcaktuar: logjika dhe zemra më kanë shoqëruar për shumë vite. Ndërsa tani më shfaqet dëshira seksuale. Ti më thua: "I dashur Kahlil, ta lemë të nesërmen për nesër'. Dhe atëherë unë ndjehem i vogël dhe i pafajshëm. Ti i trajton gjërat më të rëndësishme sikur të ishin një hiç. Unë të dua. Të dëshiroj më shumë se ç'më dëshiron ti mua. Sa herë që takohemi, ti mbush gjithë hapësirën rreth meje. Unë të dua dhe e di se kontakti fizik ka momentin e vet që me pas zhduket. Nuk dua që asgjë e madhe mes nesh të zhduket, sepse nuk e dimë se çfarë mund të ndodhë më pas. Marrëdhënia jonë është mjaft e fortë, por nuk nuk e di se deri ku mund t'i shtyjmë kufijtë që vetë ne ai vëmë dashurisë. E prapë unë mbetem në duart e tua. Një burrë mund të rrijë në duart e dikujt vetëm kur dashuria është aq e madhe sa rezultati i kësaj burgosjeje të jetë veçse një liri totale. Unë të dua me gjithë çka ekziston tek unë. Majat e flokëve të mia, biles edhe thonjtë e mi?.gjithçka përgjërohet nga dashuria për ty Meri.

8 Korriik 1914

Ti ke dhuntinë e të kuptuarit e dashur ime Meri. Ti je si Shpirti i Madh, që i afrohet qënies njerëzore jo vetëm për të ndarë me të ditët e tua, por edhe për t'i bërë ato më të gjalla. Kur të kam njohur, mrekullia e dhuntisë tënde, ka ndryshuar tërësisht ditët dhe netët e mia. Gjithmonë kam menduar se kur dikush të kupton, ai të bën një skllav të tij, sepse ne pranojmë gjithçka vetëm që të na kuptojnë. Ndërsa ti më ke sjellë paqen dhe lirinë më të thellë që kam provuar ndonjëherë. Në dy orët e vizitës tënde, ti ke zbuluar një pikë të zezë në zemrën time: ma nxorre jashtë gjoksit, ma preke, dhe ajo u zhduk përgjithmonë, duke thyer zinxhirët që më burgosnin. Kam kaluar një periudhë qetësie dhe meditimi dhe kam zbuluar mjaft gjëra të reja brenda shpirtit tim. Do të doja t'ju jepja atyre një formë, por duart e mia nuk arrijnë të ndjekin imagjinatën time. Jam aq i kënaqur Meri që ne të dy jemi të aftë që ta lëmë këtë Botë mbas krahëve, për të kërkuar një botë tjetër, autentike, ku mund të jetohet duke qenë ato që gjithmonë kemi dëshiruar që të jemi. Zoti të bekoftë!

28 Janar 1915
Kam fjetur shumë këto tre javë. Kam menduar për njëmijë gjëra që më duhet të bëj këtë vit: kam frikë e dashura ime Meri se nuk do të arrij kurrë të realizoj plotësisht ëndrrat e mia. Ndaloj gjithmonë para kohe. Arrij vetëm hijen e asaj që dëshiroj. Zakonisht më pëlqente kur merrja elozhe nga njerëzit për punën time. Ndërsa tani kjo gjë më trishton, sepse çdo kompliment më bën të mendoj për ato çfarë nuk kam bërë, dhe do të doja që të më vinin në dukje ato që nuk kam arritur akoma të bëj. E di që kjo do të të duket si e çuditshme, e atëherë? Mbrëmë përsërisja me vete: "Ndërgjegja është një bimë në zemrën e dimrit e cila nuk mendon për verën që kaloi, por për pranverën që do të vijë. Bima nuk mendon për ditët që tashmë ka kaluar, por për ato që do të vijnë. Nëse bimët janë të sigurta që pranvera do të vijë, përse ne, qëniet njerëzore nuk besojmë që një ditë do të jemi në gjendje të arrijmë dhe të fitojmë gjithçka që duam"?

Milosao.

[Xhuxhumaku]

Paolo Coelho : Gibran ishte një burrë si të gjithë ne



Një burrë zbulon shpirtin e tij vetëm kur dashuron dhe në korrespondencën me Meri Haskell, ju do të keni mundësi të njihni botën e brendshme të Gibran. Gjithçka filloi me arkivimin e disa frazave në kompjuterin tim dhe më pas më lindi dëshira që këtë korespondencë ta bëj libër. Gibran u lind më 1883 në Liban dhe që kur ishte 11 vjeç emigroi në SHBA. Ai i dedikon pjesën më të madhe të jetës së tij pikturës, por për ironi të fatit, bëhet i njohur nga e gjithë bota për librat e tij. Kur vdiq, ai jetonte me Barbara Young e cila pas vdekjes ka shkruar biografinë e tij. Meri ishte më e vjetër se Gibran, e lindur 1873 në SHBA. Korrespondenca duhej të zhdukej pak ditë mbas vdekjes së Gibran. Barbara nuk donte që Merit t'i binin në dorë qindra letra që Gibran ia shkruajti asaj për më shumë se 20 vjet njohje. Por me insistimin e Merit, Barbara ia jep ato. Sot këto letra (më shumë se 600) gjenden në Universitetin e Karolinës së Jugut dhe mund të përdoren nga specialistë dhe studiues. Këtë libër unë e kam punuar me kujdes duke i qëndruar besnik mendimeve dhe fjalëve të Gibran.

"Kush është Gibran"? pyesja shpesh veten. Dhe duke arkivuar pjesë të letrave të tij në kompjuter, arrita ta zbuloj. Gibran nuk ishte as revolucionar dhe as shenjt. Ishte një burrë si të gjithë ne, dhe përmblidhte brenda shpirtit të tij të njëjtat dhimbje dhe të njëjtat gëzime që provojmë të gjithë ne. E megjithatë përmes librave të tij ai ka arritur të na shfaqet me madhështinë e Zotit. Ndoshta ai e dinte se një ditë e gjithë korrespondenca e tij personale do të bëhej publike. Pikërisht përe këtë arsye ai nuk e mistifikon aty rolin e tij të shkrimtarit. Vetëm kështu ai ka arritur të na japë një shembull të mirë: secili prej nesh mund të aspirojë të arrijë atë që Ai ka arritur. Sepse secili nga ne ndjek sipas mënyrës së tij, rrugën e vështirë e të mrekullueshme të njerëzve të zakonshëm.



Mendimi



Mendimi 'është një zog i pafundësisë

Që në një burg fjalësh

Mund dhe të përthyejë pak krahët, por jo të fluturojë

....



Dhimbja është shumë e madhe

Për të mbretëruar tek zemërvegjlit



Khalil Gibran


Të kthehesh fëmijë



Gjërat që fëmijët duan

Mbeten në mbretërinë e zemrës

Deri në plakje

Gjëja më e bukur e jetës

Është se shpirti ynë

Ndal fluturimin

Në vëndet ku njëherë e një kohë luanim

Milosao.

[dikeafajtore]

Kahlil Gibran

M beta i shtangur nga prania jote që kur të pashë për herë të parë. Ti erdhe në studio për të parë pikturat e mia. Sa më shumë të njihja aq më mirë ndjehesha. Më pëlqente mënyra se si arrinim të bisedonim, ëmbëlsia me të cilën ti më nxisje që të flisja për veten time. Më bëje aq pyetje sa nganjëherë ndjehesha keq, por falë shpirtit tënd dhe inteligjencës tënde, arrija të të tregoja gjithçka që ti doje të dije. Mjaft njerëz më quanin tip interesant, sepse jam një njeri ndryshe. Për ato unë jam vetëm një zbavitje, e destinuar për t'u harruar shumë shpejt, sapo t'ju shfaqet dikush tjetër më kurioz se unë. Ndërsa ti arrite të nxirrje nga thellësia e shpirtit tim ndjenjat që aq rrallë unë i ndaja me dikë tjetër. Ishte aq bukur dhe është akoma.

Mbasi u bëmë miq, të kërkova që të martoheshim. Që nga ajo ditë ti fillove të më lëndoje. Dhe vazhdoje ta bëje. Unë vuaja, por sa herë takoheshim (në atë kohë takoheshim dy herë në javë), ti më thoje: «Kahlil, më duket se të kam lënduar të mërkurën e kaluar», ose të premten ose një ditë çfarëdo. «Më fal, nuk doja ta bëja.»

E më pas bëheshe krijesa më e ëmbël e botës, dhe unë mendoja : «Kjo është Meri që dua». Ndërsa ti pak para se të mbaronte takimi, nuk rezistoje dot pa nxjerrë nga goja diçka brutale. Asgjë nga ato që unë mund të thoja apo të bëja, nuk të ndalonte dot. Ti ishe agresive dhe më vrisje. Kthehesha në shtëpi dhe reflektoja: ?Nëse e pranoj diellin, të nxehtit, ylberin, duhet të pranoj edhe djegjen, stuhinë e tufanin.? Unë përpiqesha ta bëja, por e ndjeja që gjërat e rëndëishme brenda meje, po vdisnin pak nga pak. Në zemrën time gjërat tashmë kishin ndryshuar, sepse shpirti im nuk rezistonte më të lëndohej pa fund. Duhet të mbrohesha. Dhe vazhdimisht i përsërisja vetes: ?Një lidhje më intime me këtë grua është e pamundur?. Natyrisht edhe kjo strategji nuk dha asnjë rezultat. Edhe kur unë të rrëfeva se çfarë po më ndodhte. Por që nga ai moment, ti nuk më lëndove më kurrë. I shkruajta të gjitha këto për të të treguar se si i kam përjetuar unë vitet e para me ty. Gjërat më të rëndësishme nuk kanë ndryshuar kurrë: ndjenja, pasioni, gjithçka ka mbetur si atëherë, dhe do të jenë kështu përgjithmonë. Do të të dua përjetësisht, siç të desha shumë kohë para se të takoja për herë të parë. Dhe këtë unë e quaj fat. Asgjë nuk mund të na ndajë. As ti dhe as unë nuk mund ta ndryshojmë më këtë lidhje. Do të doja që ti t'a kujtoje për tërë jetën tënde se je njeriu më i rëndësishëm i botës sime. Se edhe nëse do të martoheshe shtatë herë, me shtatë burra të ndryshëm, zemra ime do të ishte gjithmonë si një herë e një kohë.

Vetëm sot arrij ta kuptoj pse martesa jonë ishte e pamundur. Ajo do të na kishte shkatërruar të dyve. Ne e jetuam jetën së bashku në një mënyrë krejt tjetër: prandaj dhe shpëtuam. Ti më ke ndihmuar që të zbuloj veten time dhe punën time. Edhe unë mendoj që kam bërë të njëjtën gjë me ty, dhe falenderoj Qiellin që jemi së bashku.



23 qershor 1909

E dashura ime Meri. Sapo kam humbur babain tim. Ai vdiq në të njëjtën shtëpi të vjetër ku u lind gjashtëdhjetë e gjashtë vjet më parë. Miqtë e tij më kanë shkruar se para se të mbyllte sytë përgjithmonë, ai më ka dhënë bekimin e tij. Jam i sigurt që babai im pushon i qetë diku afër Zotit. Por gjithsesi nuk arrij ta largoj trishtimin dhe dhimbjen që më shkakton mungesa e tij. Mbi ballin tim ndjej dorën e Vdekjes dhe mendoj për nënën time, për motrën më të re dhe për vëllain tim: nuk është më asnjëri prej tyre për të më dhuruar një buzëqeshje nën dritën e diellit. Ku janë? A munden ato sikurse ne ta kujtojnë të kaluarën? Pyetje kot. Unë e di shumë mirë se ato jetojnë diku në qiell, shumë më afër Zotit se sa ne. Shtatë qiejt që ndajnë njeriu nga Shenjti, nuk i mbulojnë më sytë e tyre, dhe kështu të dashurit e mi nuk luajnë më kukamshefti me të Vërtetën dhe Dritën. Sidoqoftë unë vuaj akoma dhe ndjej aq nostalgji. Ti je ngushëllimi im i vetëm, edhe pse gjëndesh në anën tjetër të Botës, me pushime në Havai. Ditët e tua iu korrespondojnë netëve të Parisit. E megjithatë kur ec, ti je pranë meje, kur punoj, më flet dhe kur ha e ndjehem vetëm, ja ku e ndjej prezencën tënde. Ka momente që mendoj se mes njerëzve që duhen nuk ekzistojnë hapësira.

7 prill 1912

Sot zemra ime është e qetë dhe ankthet e zakonshme ia kanë lënë vendin paqes dhe gëzimit: kam parë Jezusin në ëndërr. Po ajo fytyrë bujare, sytë e mëdhenj që duket sikur donin të digjnin gjithçka shihnin, këmbët e plurosura, sandalet e konsumuara. Është prezenca e fortë e shpirtit të tij që dominon me paqe të gjithë ato që e përballojnë jetën me kokën lart. Oh Meri e dashur, pse nuk mundem ta ëndërroj Jezusin për natë? Përse nuk arrij ta shoh jetën time me gjysmën e qetësisë që ai arriti të më transmetonte nëpër ëndrra? Pse nuk arrij të gjej askënd mbi këtë Tokë që të jetë aq i thjeshtë dhe i dashur si Ai?


10 Mars 1912

Meri e dashura ime, në emër të Zotit, si mund të mendosh që po më jep më shumë dhimbje sesa gëzim ? Përse mendon kështu? Askush nuk e di tamam se cili është kufiri që ndan dhimbjen nga kënaqësia. Shpesh mendoj se është e pamundur t'i ndash. Meri, ti më jep aq shumë gëzim sa nganjëherë më bën të vuaj. Dhe më provokon aq shumë dhimbje sa më bën të buzëqesh.


25 Dhjetor 1912

Nuk mund t'i planifikoj orët e mia të gjumit, të punës apo të ushtrimeve, Meri. Shpesh dëgjojmë të themi se të gjithë janë në gjendje të zgjohen, të pijnë kafe dhe të shkojnë në krevat në orën e caktuar, çdo ditë. Dhe ndjehen krenarë për këtë disiplinë. Për mua këto njerëz kufizohen duke jetuar të Njëjtën Ditë. Unë kam nevojë t'i lë që të ndodhin gjërat që duhet të ndodhin: është e nevojshme që të jemi të hapur ndaj të papriturave. Unë jam i ndryshëm çdo ditë që kalon dhe kur të shkoj tetëdhjetë vjeç, shpresoj akoma që të mund të provoj këto ndryshime të brendshme dhe të jashtme. Nëse do të arrij në atë moshë, nuk do të ulem të mendoj për gjërat që kam bërë, sepse dua ta përdor çdo sekondë të jetës që më ka mbetur. Nuk mund të planifikoj asgjë të rëndësishme, vetëm gjëra të vogla. Ai që planifikon gjëra të rëndësishme, transformon gjithçka në vogëlsira.


3 Prill 1914

Kam kaluar një periudhë të gjatë qetësie e dashura ime Meri. Punoj, flej shumë dhe po e ndjej se kaq shumë punë e gjumë ma kanë hequr dëshirën për të biseduar. Sa më shumë kalojnë vitet Meri, eremiti që fle brenda meje, zgjohet me një forcë gjithnjë e më të madhe. Jeta është vizioni drejt Pafundësisë, i gjithë mundësive dhe realizimeve që dashuria sjell. Ndërsa njerëzit duken kaq të vegjël përballë kësaj të vërtete kaq të thjeshtë. Dhe kjo është ajo që më largon prej tyre. Jeta është bujare, njeriu është meskin. Duket sikur ka një hapësirë mes jetës dhe qënies njerëzore. Dhe për ta kaluar këtë hapësirë, është e nevojshme që të kihet kurajo për ta përballuar shpirtin tonë dhe për të ndryshuar drejtim. Por a ia vlen? Këtu në New York kam takuar shumë njerëz normalë, të edukuar, xhentilë. Njerëz që fluturojnë mes Qiellit dhe Ferrit, mes Gjithçkaje dhe Asgjëje. E megjithatë duket sikur nuk e kuptojnë dhe sillen në mënyrë konvencionale, duke buzëqeshur sapo takojnë dikë.


20 qershor 1914
Do të dëshiroja që të të tregoja gjënë më të rëndësishme që kam pikturuar në jetën time Meri: një portret të nënës time, i riprodhuar vetëm nga kujtesa. Është një portret i shpirtit të saj, pa asnjë shtesë estetike apo teknike. Ajo shfaqet saktësisht në formën që unë do të dëshiroja që të shfaqej. Ah, shpirti i saj është aty me madhështinë e saj modeste. Arrij ta shoh nënën time vetëm kur mbyll sytë: në fakt piktura është vetëm një shtesë e vizionit, siç është muzika për të dëgjuarit. Kur krijoj diçka, dëshiroj që dikush të mendojë: ?Ekzistojnë botë të tjera, të heshtura, vetmitare, të largëta: aty ku jeta na shfaqet me gjithë intensitetin e saj. Të shkojmë atje.?


20 Qershor 1914
Besoj se refuzimi yt për të patur një kontakt fizik me mua është i gabuar Meri. Njeriu në pasionin e tij, udhëhiqet nga tre gjëra: logjika, zemra dhe seksi. Secila nga këto gjëra na shoqëron për një periudhë të përcaktuar: logjika dhe zemra më kanë shoqëruar për shumë vite. Ndërsa tani më shfaqet dëshira seksuale. Ti më thua: ?I dashur Kahlil, ta lemë të nesërmen për nesër?. Dhe atëherë unë ndjehem i vogël dhe i pafajshëm. Ti i trajton gjërat më të rëndësishme sikur të ishin një hiç. Unë të dua. Të dëshiroj më shumë se ç'më dëshiron ti mua. Sa herë që takohemi, ti mbush gjithë hapësirën rreth meje. Unë të dua dhe e di se kontakti fizik ka momentin e vet që me pas zhduket. Nuk dua që asgjë e madhe mes nesh të zhduket, sepse nuk e dimë se çfarë mund të ndodhë më pas. Marrëdhënia jonë është mjaft e fortë, por nuk nuk e di se deri ku mund t'i shtyjmë kufijtë që vetë ne ai vëmë dashurisë. E prapë unë mbetem në duart e tua. Një burrë mund të rrijë në duart e dikujt vetëm kur dashuria është aq e madhe sa rezultati i kësaj burgosjeje të jetë veçse një liri totale. Unë të dua me gjithë çka ekziston tek unë. Majat e flokëve të mia, biles edhe thonjtë e mi?.gjithçka përgjërohet nga dashuria për ty Meri.


8 Korriik 1914
Ti ke dhuntinë e të kuptuarit e dashur ime Meri. Ti je si Shpirti i Madh, që i afrohet qënies njerëzore jo vetëm për të ndarë me të ditët e tua, por edhe për t'i bërë ato më të gjalla. Kur të kam njohur, mrekullia e dhuntisë tënde, ka ndryshuar tërësisht ditët dhe netët e mia. Gjithmonë kam menduar se kur dikush të kupton, ai të bën një skllav të tij, sepse ne pranojmë gjithçka vetëm që të na kuptojnë. Ndërsa ti më ke sjellë paqen dhe lirinë më të thellë që kam provuar ndonjëherë. Në dy orët e vizitës tënde, ti ke zbuluar një pikë të zezë në zemrën time: ma nxorre jashtë gjoksit, ma preke, dhe ajo u zhduk përgjithmonë, duke thyer zinxhirët që më burgosnin. Kam kaluar një periudhë qetësie dhe meditimi dhe kam zbuluar mjaft gjëra të reja brenda shpirtit tim. Do të doja t'ju jepja atyre një formë, por duart e mia nuk arrijnë të ndjekin imagjinatën time. Jam aq i kënaqur Meri që ne të dy jemi të aftë që ta lëmë këtë Botë mbas krahëve, për të kërkuar një botë tjetër, autentike, ku mund të jetohet duke qenë ato që gjithmonë kemi dëshiruar që të jemi. Zoti të bekoftë!


28 Janar 1915

Kam fjetur shumë këto tre javë. Kam menduar për njëmijë gjëra që më duhet të bëj këtë vit: kam frikë e dashura ime Meri se nuk do të arrij kurrë të realizoj plotësisht ëndrrat e mia. Ndaloj gjithmonë para kohe. Arrij vetëm hijen e asaj që dëshiroj. Zakonisht më pëlqente kur merrja elozhe nga njerëzit për punën time. Ndërsa tani kjo gjë më trishton, sepse çdo kompliment më bën të mendoj për ato çfarë nuk kam bërë, dhe do të doja që të më vinin në dukje ato që nuk kam arritur akoma të bëj. E di që kjo do të të duket si e çuditshme, e atëherë? Mbrëmë përsërisja me vete: ?Ndërgjegja është një bimë në zemrën e dimrit e cila nuk mendon për verën që kaloi, por për pranverën që do të vijë. Bima nuk mendon për ditët që tashmë ka kaluar, por për ato që do të vijnë. Nëse bimët janë të sigurta që pranvera do të vijë, përse ne, qëniet njerëzore nuk besojmë që një ditë do të jemi në gjendje të arrijmë dhe të fitojmë gjithçka që duam??