Begzat Rrahmani : Coptim Nate

[gjakushi]

PISLLËK TRURI


Në fushën e luftës
edhe amat shterin
si gjakaku i gjakpirësit
në trupin pa pikë shpirti
që vetvetes ia kall rrënjët
dhe drita shuhet në gjithësi
nga ajri i gjakosur në vitn e keq
TAVOLINA E VDEKJES KA PËRPARËSI
diellin e detyrojnë të harrojë
për lindjen se ashtu dëshiron
shëmtia e botës së krimbposur
nga kasapi bir lavireje
I KRIJUAR NGA PISLLËK TRURI.

[gjakushi]

DHEMBJE TË THELLA


Mendimet e xhunglës së pashkelur
erërat e egra ndalin aromën e lules
që shtang frymëmarren jetësore
nëpër xhungël që vetëm rrezet e diellit
shohin duke rrotulluar hijen
e tropikalëve plot myshqe e laso
që kurrë nuk zbulohet fshehtësia e tyre
nëpër mendimet e shpendit të lënduar
që rrugën e drejtë e sheh me një sy
por atje në skaj ndodhet ujku gojë hapur
duke menduar për ujin që kurrë s’ ia ka turbulluar
por ujkun në xhungël e mundon butësia
pasi e keqja vetëm me të keqe mundet
DREJTËSINË E VRET HISTORIA E RE
me buzëqeshje të ëmbëla laviresh
e me dhembje të thella në jetë…

[gjakushi]

USHTARËT E GURËZUAR


Vriten pëllumbat
gjaku vërshon
ushtarët gurëzohen
zemrat shndërrohen në histori
Feniksat lindin në sinor të vet
projektilat zhduken pa gjurmë
arkeologët grinden
për gjeografinë e pëllumbave.

[gjakushi]

DALLGËZIM MENDIMESH


Nën rrezet e purpurta të hënës
mjegullat shkrihen në pluhur vizullues
trupi qetësohej me ëmbëlsi jete
luhatjet e degëve afronin agimin
bashkë me cicërimën dhe aromën e luleve
qielli merr ngjyrë të gjelbërtë
kurmi i natës shkrihej si akull
në fluturim gostitej pulbardha
valët bënin piktura të çuditshme
në oazë mendime të dallgëzuar
kalimtarët sofër e bisedave boshe…

[gjakushi]

SHPIRTI GJAK GJARPËRI


Truri i vullkanit
depërton në natë e shkyer
toka dridhej purtekë
përmbysen ëndërrat çnjerëzore
zemrat e hapura për mëkate
gëzojnë trurin e mykur
bota rrënohej nga shpirti
me gjak gjarpëri,mbështjellë
acari përmbys vullkanin
të ngujuar në shtëpi letre
qetësi të imagjinuar ajri
me helmin nga duhma-njeri…

[Agim Metbala]

Zotëri Begzat - "Gjakushi", i lexova poezitë tua, por nuk do të lëshohem në vështrim të hollësishëm, (këtË do të bëjnë recensentët e tu në mementin e botimit të librit tëndë), por unë do të përpiqem të jap një mendim të përgjithshëm për shkrimet e tua - përpjekja jote është shumë seroze, tematikat janë të një kohe jo të largët (pra ende atraktive për nënqiellin tonë), ke gjuhë të pasur dhe shumë shpeshë edhe figura e krahasime mjaftë të qëlluara.

Unë çka të propozojë?

Po, kam edhe një propozim, që me siguri do ta kishte thënë edhe z. Doçi, vendi ynë ka shumë bukuri, jeta pos dhembes e shpesh edhe dëshprimit (në raste konkrete plotësisht normale), ka edhe shumë gëzime, dashuri... zgjëroje horizontin, shtrije rrjetën në këto tema dhe me siguri do t'i "kapish# poezitë e bukura.

Me respekt, Agim METBALA

[gjakushi]

Ii . Copëtimi I Natës
===================

[gjakushi]

KARBONIZIMI I LULES


Zëri i kokës së groposur
depërton nëpër mermerin e zi
për shpirtin që digjet flakë
në yllin që se njeh astronomia
duke e karbonizuar aromën e lules
në dhembjet e trupit pa shpirt
pasi rrënjët i kalben egërsisht
nëpër shtëpi të mbyllura
bashkë me ikonat e rrejshme
në yllin kryq pa gjithësi.

[gjakushi]

KËNGË ZJARRI


Gjelat këndojnë
vdekja vallëzon
nëpër oborre
dita bëhet pluhur dielli
kafkat rëndojnë skeletet
vitet e shkrira në jetë
mbi supe bukë mendimesh
bota sillet rrotull
me plagë dëshirash
përplasen udhëkryqeve
duke lidhur ura shekujsh
me këngë zjarresh
në shtëpi të huaj monstrumët!

[gjakushi]

TRURI I FËMIJËVE TË KËRRUSUR


Nga plagët tona dielli merr zjarr
Truri i fëmijëve piqet më herët
Ata kërrusen pa hetuar
Goja hapet prej peshës
Fjalë të hidhura s’ gëlltiten
Sytë bëjnë roje
Gjumin e vdekur
Se duan trashigim
As lëvdatat plumba pas shpine.