Begzat Rrahmani : Coptim Nate

[gjakushi]

B E G Z A T R R A H M A N I















C O P Ë T I M N A T E
Poezi

[gjakushi]

GRISJA E NATËS


Drita Hënë
griste
terrin e natës
këtë e vërejta
nëpër xhamin e vdekjes
Astma gërrynte
mushkëritë pa forcë
shqetsoheshin rrezet!

[gjakushi]

I. Vdekjen E Kemi Hëngër

[gjakushi]

PIEDESTAL I KALBUR


Simfoni varresh
në tokën time
ofkëllimë
vitesh makabër
për zhdukje gjurmësh
prijësit e sëmur
piedestali i kalbur.

[gjakushi]

SHPIRTI PA FJALË


Nëpër kreshtat
e një vendi të huaj
me shekuj ruhet
vendlindja në zemër
një ditë të kthehet
gjaku në damarë
të mundi akullin
e lules pranverore
-SHPIRTI I FJALËS-
i tokës - FENIKS
në lëkurën e stinës sime.

[gjakushi]

MERIMANGA


Thurë rrjetën
kafshon pafajsinë
kënaqet si lavire me të pasurin
pa turp drejton gishtin
kah ecin shqiptarët
drejt zjarrit që vet e kallë
për lotë nënash
syri ngjyrë gri i kohës moderrne !

[gjakushi]

BULËZIMI


Në breg të diellit
formula natyre
aromë e trurit
me eshtra lulebozhuri
korridoret e nënës tokë
copëra mushkërishë
plotë silikozë
eshtra të karbonizuara
bulëzojnë nga djersa.

[gjakushi]

HISTORI E GRISUR


Pikat e KUMUSIT
më dhanë shpirt të kaloj
stepën e pa fund të jetës
i ngujuar në mes të bishave
që rastësisht kanë humbur:
dy këmbë, brirë e bishta
nëpër ferrat e shekujve
për të marrë tjetër emër
e me qëllim humbën dashurinë
për të hapur plagë të thella
që i ruajnë në shpirtin
-HISTORI E GRISUR-

[gjakushi]

RROBET E VDEKJES


Ne kemi vendosur pritë
për vrasje dhe djegëjen e farës
nga frengjitë amanet.
Bota është e verbët
ne e duam tokën tonë
ju alarmoni për vrasje kopilash
ne s’paskeshim të drejtë për pjellën tonë
ne s’e blejmë qiellin
por mbjellim gjak në tokë
ecim me rrobet e vdekjes për lindje të re
ne shkojmë rrotull :
-vatan, lindje, dashuri dhe vdekje për vatan
pritat në frengji janë vdekje për armikun.

[gjakushi]

PRISHJA E KUPTIMIT TË ËNDËRRËS


Mendonit se jemi çerdhe zogjësh
Pa krahë dhe lakuriq
Në lisin e vjetër plotë kujtime
Kohërash dhe plagësh nga vizitorët
E pa ftuar të shkretëtirave
Që prishnin qetësinë dhe kuptimin e ëndërrës
Në mëngjezin e qetë plotë këngë
Dhe aromë lulesh pranverore
Duke zhdukur lumturinë e atyre në djep !
Mendonit se jemi ata dhënës të besës
Dhe s’dimë kur na tradhtoni-
Shihni se shkretëtira u ka shkretëruar
E malet u kanë egërsuar tepër
Zbutni pak zemrat dhe kapeni një rreze
Të kuptoni jetën dhe qenjen njeri !