Grih

[BlackEagle]

Zoti Syku, Ju lexoj me kënaqësi, jeni i mbrekullueshëm.

Respektet e mia
Leonard Seiti

[Syku]

Edhe sa here?

Edhe sa here duhet te zgjohemi mugeve te shtryllur
per te ripushuar pendueshem ne muzgje te zymta?

Edhe sa here duhet te triumfoje kjo strige makthesh
ne endrrat e shkapur prej syve te etur per drite?

Edhe sa here duhet t’ua rrokim duart kumbareve,
me dinjitetin e paraperdhunuar kafsherisht?

Edhe sa here duhet ti tendosim eshtrat tane
ne telat e cikllobeve, perball eres flladitese?

Edhe sa luftra te tjera duhen lare me gjak,
qe te bindemi se gjaku eshte i kuq e pikon plagesh?

Edhe sa here duhet ta rihumbim vetveten,
derisa mishrat tane te kthehen ne planca qelbes?

Edhe sa here…

[Agim Metbala]

Edhe sa here?

Edhe sa here duhet te zgjohemi mugeve te shtryllur
per te ripushuar pendueshem ne muzgje te zymta?

Edhe sa here duhet te triumfoje kjo strige makthesh
ne endrrat e shkapur prej syve te etur per drite?

Edhe sa here duhet t’ua rrokim duart kumbareve,
me dinjitetin e paraperdhunuar kafsherisht?

Edhe sa here duhet ti tendosim eshtrat tane
ne telat e cikllobeve, perball eres flladitese?

Edhe sa luftra te tjera duhen lare me gjak,
qe te bindemi se gjaku eshte i kuq e pikon plagesh?

Edhe sa here duhet ta rihumbim vetveten,
derisa mishrat tane te kthehen ne planca qelbes?

Edhe sa here…

Edhe sa? Sa të realizohet Lutja ime Pëllumb, atëherë, atëherë... nuk do të ketë më katandisje - brezat që do të vijnë, nuk do të vuajnë nga këto sindrome që ne i kemi sëmundje kronike...

LUTJA IME

Lutem vazhdimisht
Lutem edhe kur nuk lutem
Errupcioni gëzimesh
Ta ngjyros këtë nënqiell
E në bebëzat e syve
Të shkëlqej shpresa

Lutem vazhdimisht
Edhe në ëndërr lutem
Mynxyra të na largohet nga shpirti
E të varroset katakombeve të harresës
Nëntë pash thellë në tokë
Atje ku e keqja përjetësisht vdes

Lutem vazhdimisht
Lutem edhe kur jam me halucinacionet
T'i shmangemi joshjes së djallit
Që pjell të keqen e mjerimin
E ta festojmë lindjen e re

[Syku]

Dhe une lutesha dikur

Dhe une lutesha dikur
plot besim e devocion
por Zoti im vdiq qekur
tani pak’kush e kujton.

Dhe une lutesha çdo dite
pa djallezi e pa pritese
derisa feja nje çast u fik
ndaj mora tjeter kthese.

Dhe une lutesha si ti
ne te mire e ne te keq
me i pervuajturi njeri
tani me asgje s’me ndreq.

Me shpirt lutesha dikur
Zoti sikur rrinte me mua
derisa shpirti m’u be gur
derisa zemra m’u thermua

Dhe une lutesha
por me s’lutem.
Per çfare druhesha
me nuk druhem.

[Syku]

Vetmia

E ndjej vetmine mbi trup, ne oret e vona,
kur gropa e shtratit si grope varri me pret e ftohte
e ne mengjes, kur rrezet e diellit me zgjojne e jo dore e ngrohte.
E ndjej vetmine thelle ne tru, ne çastet e meditimit,
kur mendoj ne njejes per nje dite qe zgjat pa fund
kur nuk kam nje fytyre miqsore t’me shikoje embel.
E ndjej vetmine ne zemer gjate gjithe kohes,
se dashuria qe mund te lulezoje, vyshket ne heshtje, ne gji,
e deshperimi ma pergjysmon frymen veç prej gazepit.
E ndjej vetmine andej vone, te marre frererat e vullnetit tim
e te ngjyeje çrregullt ne nje moment monoton, me ngjyre te kuqe,
muret e heshtura, te shlyera e te kalbura te dhomes sime fatkeqe,
per te lene kete bote te ngutur ne indiferencen e saj, pa mua
e pa te ligen time, veç me nje buzeqeshje te shqyer ferrit nder sy,
…se e ndjej vetmine kudo
e nuk durohet.

[Syku]

Qe ta dish o zemer.

Qe ta dish o zemer se me ke lenduar,
se me ke plagosur, me ke perveluar,
me dimerat e gjate e zjarre bubulak,
ndaj te t’them mizore do te ishte pak.

Qe ta dish o zemer se shume te urrej,
shume te perçmoj, qekur prap te ndjej
te me ndezesh flake prap sikur me pare,
prap pastaj akull t’me terheqesh zvarre.

[Syku]

Ndjenja më e bukur.
“Gjëja më e bukur e botës? Dashuria. - (Nënë Tereza)”

U bëra pendë,
më mori era,
n’qiellin e kaltër,
ku rron pranvera.

Ajri i freskët
më shpupurisi,
më përkëdheli,
më lart më nisi.

Reshë depërtova,
rënda si flutur,
pa shqetësime,
ndjenja më e bukur.

Fluturova ëndrrash,
si vocrrak gëzova,
tek lozja me yje
e me hënën lozja.

E pashë zemrën
të çelej si gonxhe,
në sytë e amshimit,
dritë, kësaj bote.

[Syku]

Kur s’mundem dot.

Kur s’të flas dot, të hesht nuk mundem
e çfarë kryqi është për mua ky maskim,
dhe mohoj vetveten ngaqë thellë druhem
se mos lëndoj ty, shpirtin tim.

Kur s’të puth dot, nuk di ku të strukem
e sa i zjarrtë që m’vlon në gji ky tërbim,
e të jam gozhduar, s’mund të zhdukem
pa të lënduar disi, o shpirti im.

Kur s’të kam dot, të qesh nuk mundem
e ëndërrimi brenda meje më është denim
e jam bërë si hije dhe botësh përkundem,
tek kërkoj afrim drejt shpirti im.

[Syku]

Agoni.

Shpërnguluni, shporruni larg nga unë!
Dua të jetoj a të vdes për idetë e mia.

Kush e tha ç’është e drejtë, ç’është e gabuar?

Njerëzit janë të ngjashëm e të ndryshëm mes tyre.
Edhe buzeqeshja percillet shumë llojesh nga syri në sy.

Kush ka duar për të hedhur gurë?

Nuk po merret vesh më, se kush është kush.
Çfarë agonie.

E nëse unë dua të jem një ishull,
më lini vetëm.