"Jehonë Anadrinie"

[Agim Metbala]

Imret RESHITI


THIRRJE

Në pesë metra katror
Hapësirë
Vend zënë njëzet
Frymë njeriu
Ka ditur kush se
Të gjallët jetojnë
Ma nhusht se të vdekurit?
Ka ditur kush se
Të gjallët imitojnë
Jetën e varreve
Në këtë hapësirë?
Vend zënë njëzet

Frymë njeriu
Të shkulur nga rrënja e dheut
Secilit i takon aq hapësirë
Ku mall ka ajrin
Ku nuk mjafton për ta bërë
As vdekjen.

[Agim Metbala]

Lexuesve të Forumit shqiptar, në vazhdim, po ju postoj disa poezi të Mr. Budim Berishës, nga libri i tij i fundit "Hieroglife kosovare", jo pse e kisha profesor të dahur e të repektuar, po për atë se është një piktor i nivelit të lart, piktuart e tij shetiten nëpër metropolet evripiane, se poezitë e tij nga librat e botuar, janë vlerësuar artistikisht shumë në nivel.

STINORE

Mësimin e gjelbërt nga larmia në pranverë
Si beharët e shkapërderdhur me erë merr

Një gjë të tillë s'ke ku e gjenë
Nga vera e verdhë që me vapë vjen

Vjeshta ofron portokalltën me gjethe
Përkatësisht me pjekuri largon ethe

Nën bardhësinë natyrale përsëritjet flejnë
Nëse rrënjët iu nënshtrohen rregullave - vlejnë

NJOMËSIA

Je ashtu e ndijshme, si bar barishtor
Shtratore, shtrirje, me dije s'durohet
Njashtu do të jem në çfarëdo mënyre
Re, vesë, riga shiu dhe përroi
Për s'bashku s'do mend, vjersha buroi

[Agim Metbala]

Budim Berisha

DJE DHE SOT

Një heshtje me zbehjen e kufomës
Një qetësi ngjyrë hiri në spital
Përgjoj nga dritarja pa lëvizje
Me shpresë kah rryma e gjallë

S'heshtet pas shpëtimit nga venitja
Një zhurmë laramane si jeta
Vështroj kuptimin me plot gjallëri
Veproj si në natyrë bleta

Papritmas një gacë ma ngacmoi imagjinatën
Ku të gjej qetësi për meditim
Falënderoj zgjimin para agimit
Jastëkun palosi njëmijë e një nxitim

SHFAROSJA E KËNGËS

Në atë çast që m'erdhe n'mend
Shkëputa këtë vjershë po në atë vend

Mendoj për brendi, pothuaj çka thashë
U zhduk përmbajtja, ardhjen tënde e pashë

Si sorkadhe në mal, me qershizë në vesh
Çapulinë e zbuluar në livadh, nga gjethi zhvesh

Shuka një shami me gocarë rrumbullakë
Ndijësia e këndshme, lëmuar me flakë

[Agim Metbala]

Budim Berisha

SË LARTI

Susaku shpejt rritet
Lart drurit ngjitet

Druri i di thëniet
Te posht i lëshon rrënjët

Susaku shpejt fryhet
Druri dendet kryhet

Mirëpo vitin tjetër
Susaku me ujë u afrua
Pa buzëqeshjen e vjetër

BUJQËSORE
(Dymbëdhjetë rreshta, një vit)

Mih, mbjell, mbin
Ngjallje me kaq

Meraku tek mugullon
Kënaqësinë e shkrinë

Me kujdes vaditje
Me djersë prashitje

Helmi kundër krimbit
Kamuflim kundër brymës

Gajle mos të ngrirë
N'vapë mos të digjet

Kur ngjyhet kafshata
Pjell vemendjen nata

[Agim Metbala]

Disa poezi të poetit rahovecas Xhevdet Bajraj, i cili kahmot i ka kaluar kufijt shqiptar - veprat e tij janë përkthyer në disa shtete evropiane e tani jeton dhe vepron në Meksikë.


PULLAT PREJ ESHTRAVE

Atdheu im lëpin plagët nën dritën e gjysmëhënës
i shtrirë pranë kryqit të varrit mëngjesin pret
ditën e re fatin e vjetër

Kosova vazhdimisht më dhemb
nën sqetull mora ato që m’i la Pranvera
zemra do që të më tradhtojë
do ta tradhtoj edhe unë atë
pa dashje
bile edhe poezinë

Në këtë jetë mbetet
ta bart dhembjen për të dashurit e vrarë
si pullat prej eshtrash në këmishën e zemrës

O zot
a bën shaka me mua

Dielli i zi lindi mbi bregun e
njëmijëenëntëqindenëntëdhjetenëntë
me kufomat e fëmijëve të therur nbi shpinë
jeta ikte o Zot
si mace
grithte
Klithmat shpërthenin në qiell e ktheheshin në tokë si thika ironie
zogjtë të shpupluar lirie për të shuar etjen në gjakun e valë
o djall
të njerëzve
gjysëm të gjallë
Hëna e plotë si ve në sy shkëlqen mbi urinë e kësaj toka
për liri
ditës i mbetën në fyt frutat që kurrë s’do të piqen e
pikën
hapat tona
kah varret e të

dashurve
Copat e dhunuara të Jetës marrin krah
në shpirtërat tanë të fjetur në hijen e vdekjes
unë digjem
për Ata
dhe për Ty
Kosova ime Varri im
kur të vdes
më varrosni
në Pranverën e Amshuar




KAPAKU I KRESË

Krushqve të vdekjes u prin flamuri
Me mollëz shqiptare të Adamit ngulur në majë

Një tufë engjëjsh zihet
Në zjarrin e degëve të thyera të lisit të jetës

Krimbi i dyshimit shpon kapakun e kresë
Mendimet derdhen ende pa u zier

I mbyll sytë që ta peshojë më mirë
Gurin e zi që më është kacavarur në zemër

Ore mik

Me dërrasa gjoksi duhet mbuluar
Këtë varr të gjallë masovik


F Y T Y R A

Me këpucë nga lëkura ime
Trishtimi ecën rrugëve të qytetit
Me ardhmërinë tonë të kacavarur
si cigare të ndezur në buzë

Dritaret i mbyllëm
Me rrobat që s’ i bien më për trupi
Zemrave tona të zvogëluara

Në sheshin e lirisë
Djalli rruan pubisin
Me briskun tonë të rrojës

[M_u_Z_a]

Disa poezi të poetit rahovecas Xhevdet Bajraj, i cili kahmot i ka kaluar kufijt shqiptar - veprat e tij janë përkthyer në disa shtete evropiane e tani jeton dhe vepron në Meksikë.


PULLAT PREJ ESHTRAVE

Atdheu im lëpin plagët nën dritën e gjysmëhënës
i shtrirë pranë kryqit të varrit mëngjesin pret
ditën e re fatin e vjetër

Kosova vazhdimisht më dhemb
nën sqetull mora ato që m’i la Pranvera
zemra do që të më tradhtojë
do ta tradhtoj edhe unë atë
pa dashje
bile edhe poezinë

Në këtë jetë mbetet
ta bart dhembjen për të dashurit e vrarë
si pullat prej eshtrash në këmishën e zemrës

O zot
a bën shaka me mua

Dielli i zi lindi mbi bregun e
njëmijëenëntëqindenëntëdhjetenëntë
me kufomat e fëmijëve të therur nbi shpinë
jeta ikte o Zot
si mace
grithte
Klithmat shpërthenin në qiell e ktheheshin në tokë si thika ironie
zogjtë të shpupluar lirie për të shuar etjen në gjakun e valë
o djall
të njerëzve
gjysëm të gjallë
Hëna e plotë si ve në sy shkëlqen mbi urinë e kësaj toka
për liri
ditës i mbetën në fyt frutat që kurrë s’do të piqen e
pikën
hapat tona
kah varret e të

dashurve
Copat e dhunuara të Jetës marrin krah
në shpirtërat tanë të fjetur në hijen e vdekjes
unë digjem
për Ata
dhe për Ty
Kosova ime Varri im
kur të vdes
më varrosni
në Pranverën e Amshuar




s

Dhimbje e bukur...
Nuk kisha lexuar nga ky poet.
Te falenderoj qe i sjell ketu Agim!

[Agim Metbala]

Të përshëndes z. Suzanë, unë do të përpiqem kur kam një troh kohë të lirë, t'i prezentoj poetët rahovecas që në numër nuk janë të paktë, e qe besa edhe nga kriitikë letrarë, janë vlerësuar në nivel e nga lexues si shumë të dashur.

Në vijim, po i postoj disa poezi të poetit të ri i cili është afirmuar dhe i cili kërkohet nga shumë shtëpi botuese në kosovë e që premton shumë, Fahredin Shehu.

Rrëshira

Ime
Kullon
Vapë gushti
Mizat edhe në ajër ngrehen


Kërcimi

Kërcim
Lot-hale
Pijë pamjen
E pramverës së ngirë
Në fyt më mbet
Fara e rrushit të papjekur
Gëzimin ma shëron
Dhe `ka tjetër?


Krijesë e lënduar

Në fusha të përbaltura
Gjeta ftyrë burri me faqe të kuqe
Musteqe të zeza
Krihë të thyera
Këmbë të prej cjapi të bardhë

I ndihmonte vëllau dhe xhaxhai im
I hutuaar sorollatesha
Vëllau më thoshte
Shko ndihmoi babës
Përnjëherë sokaku m’u shfaq në një dalje si
Derë e rënë nga muret e shtëpisë
Procesion i gjatë
Saddhu, rabinë, pritërinjë, hoxhallarë, shejhler me mjekrra të gjata
Mbanin kandila, me ujë spërkatnin dhe tymosnin me temjan
Zingjirët ushtonin frikë në mua ndjellnin
U ktheva nga frika që ma thoshte ikjen nga kjo botë e amullt
Duke e prekur me të djathtën valë
Dorën e majtë të akullt
E majta e mpirë fshinte ballin me djersë të kristaltë
Dhëmbi më cingërron dhimbjen dhe më zgjon
Për ta parë një botë që i thonë KJO…





Librat prej plastike


Rrafte të plota të mendjeve të shkrira
Rrafte të plota të verbërive të fituara jo nga saldimi
Rrafte të plota kohësh të paluara jetësh njerëzish të mesbotës

Nuk i dogjën armiqtë
Por i dogjën shkrimtarët
Fabrikues të librave plastike
Që marrin format e snobizmave
Të mbështjellura si nyjet e të yshturave semite
As Nas a Felek nuk e shpetojnë
Më fal O Zot
Se keshtu foli edhe harabeli i Sollomonit

Që unë tash ta kuptoj alfabetin runik të fodullisë së injorantit monden
Se paska edhe rrafte të plota me libra prej plastike
Të dekorojnë në metrazh zbrazëtirat e escajgut të thyer pa qëllim
Ato libra me tituj Novalis, Dostojeski, madje edhe Crnjanski
Po po prej plastike që ta mashtroj vetën dhe të tjerët në të njejtën kohë.
Aferin o tregëtar... dijetarët/robërit të përkulen

[Agim Metbala]

Visar Hoti, ka qenë pjestarë i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, dhe kët poezi (ka pasë parandjenjë se do të bie në altarin e lirisë), e shkruan vetëm disa ditë para rënjes heroike.




Visar HOTI

NËSE VDES. . .

Nëse vdes -
Ju mos qani,
Por qeshni, gëzohuni dhe këndoni,
Se unë vdiqa ashtu siç duhet të vdisja –
Ashtu siç e do vendi dhe zakoni!

Nëse vdes –
Ju për mua mos derdhni lot,
Nga buzët tuaja nuk dua vajtim,
Unë edhe pse vdiqa, jam në mendjen tuaj –
Këtë vdekje unë e pres plot gëzim!

Nëse vdes –
Mos thoni pse kështu ndodhi,
Unë do të jem me ju në çdo kohë dhe vendtakim,
Mos qani as për të tjerë që vdiqën si unë –
Këtë fjalë e lanë ata, ky është amaneti im!
Në varr, jo me lot –
Por me këngë dua të shkoj,
Me ato që iu kënduam edhe të parëve tanë,
Me këngë që ngritën vullnetin dhe moralin e popullit,
Me ata që u këndoheshin
Trimave për liri që ranë!

[Agim Metbala]

Miftar Kryeziu


DALLGËT

Dhe përplasen dallgët
Në detin e kujtimit tim

Më rrokë shqetësimi
Një shqetësim i krisur kënge

Hapeni derën të hyjë dashuria
Për njerëzit për vetën dhe atdheun

Kënga le të mbetet
E akorduar në tela jete

[Agim Metbala]

Milazim Bajram

E D I PSE

Kur miqtë më shajnë
E armiqtë më lavdërojnë,
Atëherë gëzohem, e di pse?!

F E R R I

Njerëzit
Që një fjalë nuk ndërrojnë me kënd
Që nuk gëzohen për asgjë
Njerëzit që veç trishtohen prej gëzimit të të tjerëve
Edhe ferri
E ka vështirë t’i pranoj


LOJA E FATIT

Ata që patën fat
Nuk lindën
Emër nuk kanë
As në librin e amzës
Ata kanë fat
Se një ditë do të lindin
E të vdekurit do të
Ringjallen nga hiri