"Jehonë Anadrinie"

[Agim Metbala]

Miftar KRYEZIU


UDHËKRYQI

Engjujt ëndërrojnë
parajsën
djajtë ferrin.
Në kokë më pëshpërisin
vrushkujt e ankthit.
Semafori s’ndërronte
motin....
Udhëkryq !

Natyra e gjallë pret
pa ombrellë
para udhëkryqit
në pritje të krye-engjullit
apo të krye-djallit
që të shtegëtojnë
drejt parajsës
apo ferrit

Mëshirë të kesh kësaj radhe
PERËNDI !!!

[Agim Metbala]

Imret RESHITI


PESHA E AJRIT

Ajrin e ka dehur
Bishti i thënieve të ditës
Mendimet e shtresuara në kob
Deri vonë mesnatës
Për t’i helmuar nesër
Mushkëritë e atyre që frymonin
Pa hile
Atyre që botën
Shihnin kaltër...

[Agim Metbala]

Yllza VUÇITËRNA


UNË... TI

Një, dy, tre ... vitet ikën larg
Ndoshta as mëndja s’do t’i kujtoj më
Shkuan
Shkoi edhe ky i treti vjen i katërti...
Vetëm unë e ti mbesim dy apo një
E më pas, asgjë
Era do ta fryej edhe pluhurin e fundit
Të kocave tona të vdekura
Më vjen keq për dy, më vjen keq për vitet
Sepse një sekond e ka jetën shumë të shkurtër
Mos harro më të shkurtër se ne
Bëhu i lumtur me kohën që ke
Mos kërko copat andej këndej të grindjes
Mendo tek
Unë... ti

[Agim Metbala]

Milazim BAJRAJ


LOJA E FATIT


Ata që patën fat
Nuk lindën
Emër nuk kanë
As në librin e amzës
Ata kanë fat
Se një ditë do të lindin
E të vdekurit do të
Ringjallen nga hiri

[Agim Metbala]

Xhevdet BAJRAJ


KOPSHT I DHEMBJES SË LULËZUAR
Mirko Gashit

Sa zogj kënduan sot në tempullin e jetës
Sa lule do këputen në kopshtin e dhembjes
Në emër të poetit në emër të boemit
Sa lot do të derdhen sa dolli do të ngrejnë
Kafeneve të qytetit pa lumë
Pa më thuaj lum miku
Të lutem më trego
Kur erdhi engjëlli i vdekjes
Para se ta lutje për një gotë
Raki rrushi të Rahovecit
Para se ta bëje tapë
E ta mbaje për krahu për në tempullin e vdekjes
Cilat ishin mendimet tua të fundit mbi jetën
Kënga jote e fundit

Unë bie në gjunjë para qiririt të ndezur për ty
Jeta
E grimosur edhe nën fustan
Çon dashuri me vdekjen

[Agim Metbala]

Bedri DULA

EKSPOZITË GJAKU

Në enë qelqi
Vunë gjakun tim për ekspozitë
Nëpër sheshet e qytetit tim
Ngjyrosen muret e zeza

Në agim hapën ekspozitën e gjakut
Kudo nëpër shëtitore shpërndan
Emrin tim të përgjakur

Ç’piktura trishtuese
Djajt krijuan anatominë e artit
Në qytetin fisnik

[Agim Metbala]

Imret RESHITI


HARTAT POSTMODERNE

Regjimet kafshojnë
Liritë politike
Kohët egërsisht egërsohen
Nga poli në pol
Liria nëpërkëmbet
Të drejtat iu mbesin në fyt
Njerëzve
Në samite në kongrese
Diplomacitë abortojnë
Rezoluta të reja
Me kombe të plakura
Bota përtëritet
Në hartat postmoderne

[Agim Metbala]

Budim BERISHA


PAPIRUSI PËR GJIRIN E NGJYRËS

Jam e para që më pritni me ju zbardhë tha drita
E kur lindi edhe rrezja e dritës, jehoi aq sa që...
-Zoti me ju!- thanë njëzërit – e verdha, e kuqja dhe e kaltërta
Ju jeni vetëm një urdhër e Krijuesit të gjithësisë.

Në mes të verdhës dhe të kaltërtës, mugullonte zëri:
-Afrohuni, bashkohuni, afrohuni e bashkohuni...
E kur ndodhi, kuptuan se zëri ishte i të gjelbërtës
I cili tha: paksa u vonova ju veten e pagëzuat trinake.

Po të ishim binjake, kjo me të kaltërtën nuk kish ndodh
I tha e verdha të kuqës duke gjuajtur shikimet tërheqëse,
E kuqja u zbeh dhe në atë ngrohtësi lindi e portokallta
Të kaltërtën e rrokën ethet, por e kuqja shpejt e përqafoi
Dhe kështu vjollca çeli sytë ndërmjet përqafimit.

Hej ju! Mendoni se jeni ju, e ju jeni unë
Tha dielli dhe buzëqeshi si e verdha ndaj portokalltës
Portokallta të kuqes, e kuqja ngjyrëvjollcës, e ajo të kaltërtës
E kaltërta të gjelbërtës, e gjelbërta të verdhës, deri në mbrëmje.

Po ju lë, duhet të pushoni tash – Hasta la vista tha dielli
Po ne jemi të njoma, kinse ne pushojmë e vet po shkon
Unë vetëm urdhërat i zbatoj, ju nuk dini çka unë di
Urdhëruesi im din pse unë për gjumë nuk di.


Për një ditë përjetuam katër stinët e vitit
Tash jemi dymbëdhjetë në paletë e sa jemi në të vërtetë?
Vetëm qymyri sheh veten në këtë terr. Çka të bëjmë, çka?...
Qetësi, na duhet gjumi e në mëngjes do ju shënoj tha grafiti
Ashtu është vërtetoi e zezja dhe i mbuloi me gunë.



PAPIRUSI PËR “RILINDJE”
( Si bëhet fjala peng )

Kuptimi se barishte është bar,
Ekzistenca, kusht për eksploatim
E fryti epsh për zjarr
gjersa kokrrat e bereqetit rreziten
Larg prej gjumit

Po shkëlqej, germa verbon,
Si prej hirësirës së erësirës,
Kujdes, lëkundja mjegullon shikimin
Me skjarimin e gabimit, fërkoj sytë
Larg prej përsëritjes!

Përbindëshi egërsohet: shkund
Në këtë tokë të foshneve
S’ shkruaj për lëkundjet e rudhave jo
Kur të dathur ecim në bar
Larg prej hirit.

Erërat sjellin mjegullat këndej
Me beharët e stërpikura e dashur
Prandaj vazhdojmë edukimin me mugullim
Përndryshe as poezia nuk ka kuptim
Larg teje.

Jam në dyshim – mendova apo lexova
Edhe krimbat e dijnë punën e vet
Shpirtrat tanë takohen andej
Këndej mishi ynë evulon në bar
Afërsi gjenetike.

[Agim Metbala]

Bajram KRYEZIU


SHESTIM NË SHETITJE
(AkrostiK)

Angazhuam shetitje, qetsim në shestime, një minutë në heshtje,
Derteminuam nga varret projektin me tri pamje, vëllezërit në reshte,
Evokuam për luftën, idetë dhe mendimet, krenari e mësuesit ishte,
Më i madhëruar nga ky shteg pragu, i shpresës, aty u derdhë gjaku i besës!

Ja, i shihni shukutimet të përfundoi këtë luftë, se munden kursesi,
Ai atelenë e la të fortë se i linduri s’vdes në artë asnjëherë në mote ;
SHqyrtimet në shetitje në la për atdhedashurinë, u betua në trimëri,
Aty e bëri si lindjen ashtu edhe vdekjen, liria është e tij farë e flijimit,
Radhiti në organe ushtarë dhe ushtri me fuqizime të idealit në histori-
I tha arrmikut ja vdekje ja liri u desh të dalë nga kthetrat e okupimit!

[Agim Metbala]

Miftar KRYEZIU



VALË KUJTIMI

(Kushtuar mësueses sime të parë, Nadire Beqa)

Nga ashki përvëlues më buroi
Një valë malli plot kujtime
Portreti i saj para meje gërshetoi
Fytyrën përkëdhelëse të mësueses sime

Njëzet e pesë vjet nga lumturia jote
Gjeti veç prehje në zemrën e fëmijërisë sime
E kujtimet respekti për ty në këtë çast
Prej kopshtit tim lirik të nxjerr ca tingëllime

Tingujt e mallit të ndryer që mbajta
Në bërthamën e kokës sime
U njomën nga kujtimi i fjalëve tua të para
Që prej tyre fillova të pëshpëris belbëzime

Atëbotë në mes rruge me kahje-dilemë
Në vatrën time zjarrin ke vënë
Shpresën, besimin për ardhmërinë
Trashëgim m’i ke lënë...