Shembulli të cilin duhet ndjekur rinia

[altruisti_ek84]

Shembulli të cilin duhet ndjekur rinia
Nëse e shiqojmë rininë, do të shohim se ajo sot është duke e kërkuar shembullin e saj, shembullin të cilin do ta pasonte. Që dikush ta ndjekë dikend të clin e do, ai mundohet që atë ta imitojë në çdo aspekt. Së këndejmi, shohim sot se rinia i ndjek disa këngëtarë, sportistë, artistë etj. Vishet sikurse ata, sillet sikurse ata dhe është në lajthitje sikurse ata. Ne e dimë se Allahu xh.sh. e ka krijuar njeriun në formën më të mirë, e përse atëherë ta ndjekim një këngëtar i cili në veshet e tij ka disa vathë dhe më shumë i ngjanë femrës se sa mashkullit, duket sikurse demi i cili ka një hallkë në vrimat e hundës. A është ky shembulli i cili për kohë të caktuar duhet të ndiqet? Të gjithë këngëtarët, artistët, sportistët, etj. janë njerëz të cilët e kërkojnë modelin (shembullin) e tyre për ta ndjekur. E si ta ndjekim ne njeriun i cili nuk ka shembull as për vete!?? Të gjithë ata janë në lajthitje, sepse nuk kanë fat në jetën e tyre, e do të dëshironin që të kenë. Asnjëherë as nuk do ta kenë, sepse jeta e tyre nuk di për fenë ISLAME në të cilën njeriu dorëzohet plotësisht dhe për të e jep jetën e vet. T’i shikojmë njerëzit që kanë qenë në këtë mori të këqijash dhe i Lartmadhërishmi i ka shpëtuar: “Ah sikur të mos kishim qenë asnjëherë në atë të keqe, ajo është vetëm kohë e humbur e cila në zemrën e njeriut lën plagë të thellë. Ajo është fat i humbur që sjell fatkeqësi “. A nuk ia kanë marrë vetvetes jetën dhe e kanë përfunduar jetën e tyre shumë këngëtarë, artistë, etj. Sepse nuk kanë pasur shembull, e as fe e cila u sjell lumturi. Të vërtetën e thotë Allahu i madhërishëm në librin e tij fisnik: “Vallë, a është ai që qe i vdekur kurse Ne e ngjallëm dhe i dhamë dritë, me të cilën ecën mes njerëzve, si ai që ka mbetur në errësirë (i humbur) dhe nuk mund të shpëtojë nga ajo?...”(El-En’am, 122).
Rini, kjo është ajo jetë e cila nuk e ka kuptimin e vet, andaj a doni ende t’i ndiqni shembujt e dështuar: këngëtarët- drogeristë, artistët, sportistët etj. Kur njeriu e dëgjon këngën, e këngëtarit të tij të cilin e “adhuron” dhe ai e “përjeton”, së pari ai bëhet hajvan, e pastaj then dhe kjo shkon deri në pafundësi. Pastaj kthehet në shtëpinë e tij, ku e rrah gruan, fëmijët e vet, e jorrallë edhe nënën dhe më në fund edhe vetvetes ia merr jetën. Shembuj të këtillë, fatkeqsisht ka shumë dhe nuk ka nevojë më tepër të theksohen, kurse ju mendoni dhe bëni pyetje: A kemi ne shembull dhe fe të mirëfillt të cilën duhet ndjekur, apo jeta jonë është vetëm humbje e kohës dhe dhënie pas epsheve?
Nga ana tjetër do të theksojmë diç për njerëzit të cilët në gjoksat e tyre e kanë bartur Islamin dhe e kanë dashur të dërguarin Muhammed sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem për të cilin e kanë dhënë jetën, vetëm që atij mos t’i ndodhë asgjë. Ky është ai shembulli të cilin e kanë ndjekur brezat e parë të muslimanëve, ky është ai Muhammedi a.s., përmes të cilit Allahu i Madhërishëm e ka shpallur Kur’anin. Këta janë njerëzit që kanë besuar në një Zot – Allahun xh.sh. Me një rast mushrikët (pabesimtarët), e patën zënë rob një muslimane, të ndershme, dhe udhëheqësi i muslimanëve i thotë kryetarit të shtetit më të fort të atëhershëm – Bizantit: “O ti qen bizantin, ose do ta kthejsh muslimanen të stolisur dhe në përcjellje të grave tuaja, ose në të kundërtën do ta dërgoj ushtrinë e cila ma shumë e do vdekjen se sa ju jetën”. Ky ishte udhëheqësi i muslimanëve i cili u inspirua nga Muhammedi a.s. të cilin e ka ndjekur. Ai njeri dhe ushtria e tij kanë qenë të gatshëm ta japin jetën vetëm të mos rrezikohet nderi i një muslimaneje.
Ta shiqojmë kohën e sodit, ku muslimanet dhunohen, ku muslimanet i mbysin fëmijët e tyre, e edhe nderi i muslimaneve lirë paguhet. Kjo do t’u ndodhë muslimaneve për derisa ta ndjekin Perëndimin dhe ndyrësirat e tij. Sot gratë gjenden në secilin institucion që sytë e mashkujve të kënaqen me to. Në kohën e Pejgamberit a.s., gruaja ka qenë sikurse gur i çmuar, margaritar tek i cili ka qenë vështirë të arrihet dhe ku e ka paraqitur kurorën e familjes. Kurse sot njerëzit marrin çamçakëz prej 10 centëve, ku secili fëmijë mund të shohë femrën lakuriqe. A thua sot nderi musliman dhe nderi i femrës vlen 10 centë. Sot reklamohet goma e traktorit, e pranë gomës vajza lakuriqe!!? Çfarë lidhje ka vajza lakuriqe me gomën e traktorit.
Motra, kthehuni Islamit ku do të jetoni nën ombrellën e Kur’anit, atëherë do të jeni të çmuara e të dashuruara dhe do t’u kthehet fama të cilën e keni patur në kohën e Muhamedit a.s. Historia e shënon një rast me Zejd ibn ed-Desinin r.a. të cilin pas ekspeditës në Bi’r e blen Safvan ibn Umejje, që ta mbyste dhe të hakmerrej për babain e tij Umejje ibn Halef. Zejdin e nxjerrin në Ten’im, ku ishte mbledhur një grup i kurejshitëve, në mesin e të cilëve ishte edhe Ebu Sufjan ibn Harb, i cili kur e nxjerrin për ekzekutim, i thotë: “Zejd, pash Allahun, na trego drejt, a do të deshiroje tash që në vendin tënd këtu të jetë Muhamedi, e atij t’ia heqim kokën, e ti të jesh në shtëpinë tënde?” “Pasha Allahun, përgjigjet Zejdi, “nuk do të më vinte mirë që Muhamedin tash ta shpoje një therrë, e unë të jam në shtëpinë time me familjen time”. Me atë rast Ebu Sufjani deklaron: “Asnjëherë askend nuk e kam pa ta dojë dikë, siç e duan Muhamedin shokët e tij”, pastaj e mbysin Zejdin (Allahu qoftë i kënaqur me të). Shiqoni se sa e fort ka qenë dashuria, flijimi dhe besnikëria e Zejdit ndaj Pejgamberit a.s. Ai ka qenë më i kënaqur të vdes në atë situatë çfarë ka qenë, se sa Pejgamberin a.s. ta shponte një therrë, e lërë më t’i ndodhë diç më e rëndë! Ky është shembull i besnikërisë së mirëfilltë të ndërtuar në shpirtërat e besimtarëve me besim të fortë. Vetëm besimi i tillë ka mundur t’i ofrojë njerëzimit shembuj të tillë, çfarë akund tjetër në botë nuk janë shënuar.
Për fat të keq, muslimanët e sotëm të mashtruar, të rraskapitur, të magjepsur me jobesimtarët, duhet ta kuptojnë se nuk kanë rrugëdalje tjetër, por të shikojnë dhe në gjithçka ta ndjekin praktikën e të Dërguarit të Allahut a.s. Ata nuk guxojnë të lejojnë të dëgjohen klithmat e atyre të cilët ushqejnë simpati dhe besnikëri ndaj Perëndimit pabesimtar, e as ndaj Lindjes ateiste dhe gjithmonë t’u përseritet tregimi i njëjtë, se Islami është prapambeturi dhe kthim në të kaluarën. Zbatimi i Kur’anit dhe pasimi i praktikës së Muhamedit a.s. është e vetmja rrugë e shpëtimit dhe suksesit në të dy botët. Ka ardhur më në fund koha që të ngriten në shkallën e cila prej tyre kërkohet në fjalët e Allahut të madhërishëm: “E mos u dobësoni (fizikisht) dhe mos u dëshproni (shpirtërisht) derisa ju jeni më të lartit, po qe se jeni besimtarë të sinqert.” (Ali Imran, 139).

Miftar Ajdini