Jorgo Telo

[Jorgo Telo]

MJAFT MË PA ATDHE!
(Sipas melosit zagorit)

- Them të flas, por më djeg fjala, ç’ke, moj zemër, ç’ke?
Zagori të treti ikja…drejt kurbeteve…
Jo, moj,jo nuk qesh buza, oh prej brengave!
Folna pak, siç u flet nëna bijve, bijave…!

- Eh, ç’të flas, o unë e gjora, dhimbja nuk më le.
Thashë se veten e mora midis maleve.
Thashë se më ngroh akoma afshi ì luleve.
Po, ç’e do, s’më ndahen llohrat… njëlloj si dhe dje.

- Djemve, nuseve që ikën, Zagori, ç’u dhe?
- U dhashë plot aromë shpirti trëndafilave…
Të më ktheghen shëndetmirë brenda trojeve.
Të më zbardhet jet’ e nxirë përgjat’ kohrave…

Ç’ësht’, o Zot kjo ikje e madhe, ky mërgim pa fre?
Ç’është kjo lakmi kobare, që gënjen ende?
Shih, o Zot, po shtohen varret…tretet mosh’ e re…
Ua fshin dielli me rreze lotët nënave.

S’ka më lindje, s’ka më dasma, ç’qe kjo gjëmë ç’qe?
Zhurit malli pleq e plaka…vendi azile.
Qajnë gjyshet shmizeza: “Korba, sterrat ne!
Duro, zemër, zemër ngrata… Shpresa nuk na le;
Kthehuni fëmij te vatra, mjaft më pa Atdhe!

Janar 1999

[Jorgo Telo]

GJEMIMTARIT KADARE
(Nga Jorgo S. Telo)
GJËMIM QË GJËMON NË BOTË
(Motiv për këngë)

Ç’ì gjëmon pena mbi fletë
Një biri nga Kadaretë…!
Gjëmim që gjëmon mbi botë.
Zë ì thekur, zë ì fortë.
Gjirokastër, ç’të ndrit syri
Me ksi bijsh si Ismaili…

2000


A. Z. ÇAJUPIT

“Fshatrat përkarshi
Me kishë e me varre,
Rrotull ca shtëpi
Të vogëla fare…”

Ja, këtu u linde,
O Çajup ì Madh!
Për këtë vendlindje
Pate sa shumë mall!

Qave e këndove.
Kështu e ka jeta
N‘vite megullore
Të ftohta, të nxehta.

Fort ì re Kambanës.
Kushtrim – zeri Yt.
U ngrit mbi osmanët.
Për liri u ngrit.

Të buroi pena
Vargje porsi kroje.
Mall mbanin përnbrenda.
Thumbat… si t’ì doje…

Demokrat ì shquar.
Plot thesare le.
Ishe, je ì çmuar
Ti per Mëmëdhe.

1990

[Jorgo Telo]

DEDIKIM PËR EQREM ÇABEJN
(Për t’u kënduar gjirokastriçe)

Mali ì Gjerë lot prej vendit.
Ì përulet sot Eqremit.
Kuvendojnë gjithë malet.
Njatjetojn’ tokën amtare.
Majë më majë buçet zëri:
“Kaq të bukur kush të bëri?”
Jehon shqipja majë më majë.
Zonjë veten di ta mbajë.
Sa e këndshme gjuha e Nënës!
Ardhur që nga rrënj’ e rrënjës.
Gjer ku gjeti fjalë tabani,
Gërmoi Çabej – shkencëtari…

1998

[Jorgo Telo]

PISHTARË NË BREZA
(Për këngë)

Shqiponja shqiptare me shqipen në buzë
Donte abetaren. Lirinë, flamurë.
O Rilindasit e shquar,
Shkronjat ndezët flakë.
E grisët koren e natës
Me pen’ e me shpatë.

Penën – vetëtimë ngjyet në det loti.
Nëpër fletë zemrash ì dhatë shkronjat Kombit.
Gjuha shqipe të mos shuhej,
Bëtë besa-besë.
Në themel vutë shpirtin tuaj,
o e imja shpresë!

Koton sot kujtojmë edfhe Pandelinë.
Çajupin dhe Dilon, trime Uraninë…
Shkronjat shqipe përmbi korba
aDerdhët breshërimë.
Taë artat, të nxehtat shkronja
Do zgjonin lirinë.

Kujtojm’ Bashon, Harxhin, Div – EQREM ÇABEJNË…
Lindi Gjirokastra… sa e sa të tjerë…
Nëpër breza sa t’jet’ jeta
Do mbeten pishtarë.
Shqipja me kahët e lehta
Ì nderon me radhë.

[Jorgo Telo]

KU JE, O SKËNDERBE?

Po ku je, o Skënderbe?
Dil nga varri, pakëz ngrehu!
Të flet nëna: “Bir, ku je?
Të kërkon sot mëmëdheu.

Zot ì dole, o bir, Nënës!
Ato vite më dhe krahë.
Unë të dhash afshin e zemrës,
Gjergj, o Gjergji im ì Madh!

Të përndar’ sot bijt e Shqipes.
Sakatuar – Arbëria.
Ti, o Gjergj, bashkim arrite.
Tek ty shpresë kish liria.

Dhe kaluan…o sa shekuj.
Dhe përçarja ndihet prapë.
Ndaj Shqiponja do dishepuj;
Prapësit’ t’ì bëjë zap…

Po përse, o bir, përse,
Z erin Ty, nuk ta ndiej, vallë?
Plot stërnipër ti më le..
Por si veten..sa të rrallë!

1997

[Jorgo Telo]

[COLOR="Blue"][B]MJAFT MË PA ATDHE!
(Sipas melosit zagorit)

- Them të flas, por më djeg fjala, ç’ke, moj zemër, ç’ke?
Zagori të treti ikja…drejt kurbeteve…
Jo, moj,jo nuk qesh buza, oh prej brengave!
Folna pak, siç u flet nëna bijve, bijave…!

- Eh, ç’të flas, o unë e gjora, dhimbja nuk më le.
Thashë se veten e mora midis maleve.
Thashë se më ngroh akoma afshi ì luleve.
Po, ç’e do, s’më ndahen llohrat… njëlloj si dhe dje.

- Djemve, nuseve që ikën, Zagori, ç’u dhe?
- U dhashë plot aromë shpirti trëndafilave…
Të më ktheghen shëndetmirë brenda trojeve.
Të më zbardhet jet’ e nxirë përgjat’ kohrave…

Ç’ësht’, o Zot kjo ikje e madhe, ky mërgim pa fre?
Ç’është kjo lakmi kobare, që gënjen ende?
Shih, o Zot, po shtohen varret…tretet mosh’ e re…
Ua fshin dielli me rreze lotët nënave.

S’ka më lindje, s’ka më dasma, ç’qe kjo gjëmë ç’qe?
Zhurit malli pleq e plaka…vendi azile.
Qajnë gjyshet shmizeza: “Korba, sterrat ne!
Duro, zemër, zemër ngrata… Shpresa nuk na le;
Kthehuni fëmij te vatra, mjaft më pa Atdhe!

Janar 1999[/B]

[Jorgo Telo]

BALTA – MJALTI Ì VËRTETË
(Motiv popullor)

- Pse habitesh ti kaq shumë,
Gjysh ì dashur flokëshkumë?
Ç’të mundon, ta shpjegoj unë
O ì tretur në kurbet!

- Moj shtathedhura biskonjë,
Faqet-o ç’më përvëlojnë.
Malli dhe dertet s’m’u hoqën.
Ì shkreti ç’hoqa një jetë!

- Dertet-o mbaji në mendje,
T’ì tregosh nëpër kuvende.
Tani je në baltën tënde.
Balta – mjalti ì vërtet.

- S’dua gjë tjetër, moj mbesë,
Të jetoj edhe ca vjet;
Të nxjerr mall e t’u them vetë,
Se sa hiqet në kurbet…!

1978-1998

[ThE_DaRk_NiGhT]

Urime lal gje te bukur paske bere

[Jorgo Telo]

ZOT, O ZOT, MË THUAJ!
(Mbi motiv popullor)

Zot, o Zot, më thuaj, fronin ku e ke?
Në dorë të Dreqit mua pse më le?

Mos, vallë, o Zot, pa ditur gjë unë,
Kam bërë mëkate e të hapa punë?

Mos, vallë, o Zot, mban ndonjë sekret;
Që në botën tjertër do ndjehem ì qetë?

Ma thaj, o Zot, ma thuaj ta di;
Në qoftë kështu, të vdes që tani.

1995

[Jorgo Telo]

DUA SHPIRTIT T’ì BËJ QEJFIN

Bëj të dal, se ma do shpirti.
Kujtoj rininë që “fryjti”…

Bëj të dal, se ma do xhani.
Por, nuk jam ai… ì pari…

Sa çoj këmbët gjer në portë,
Dhembin gjunjët gjer në kockë.

Po të shkoj tutje në kthesë,
Njëra këmbë – porsi fshesë.

Sapo marr të tatëpjetë,
S’nginjem frymë, kulloj djersë.

Dal që shpirtit t’ì bëj qejfin.
Të mos thot: “Eja, të vdesim!”

1996