Jorgo Telo

[Jorgo Telo]

SA PO MË LODH!

Mike, sa më lodhe mua,
Duke të thënë: “Të dua!”
Ti amo dhe s’agapas!
Unë të flas e ti s’më qas.


Ta dish, sa të dua unë,
Nuk do më lodhje kaq shumë.
Ti amo dhe s’agapas!
Unë të flas e ti s’më qas.


Mos më lër si të zalisur.
Thuaj: “Po!”, moj gjoksstolisur!
Ti amo dhe s’agapas!
Unë të flas e ti s’më qas.

[Jorgo Telo]

SHTEG PËR DASHURI

CJAPI:“Ftujake, pse m’u mërzite?
Unë të ndolla, ti më ike…
Syndërsy fjalët përplasen
Cjap larani me ftujaken.

FTUJA:“Cjap, o cjap vetullkafenjtë,
Mos m’u sul me brirë përpjetë!
Syndërsy fjalët përplasen
Cjap larani me ftujaken.

CJAPI:“Brirët janë lezeti ynë.
Me ta mbrojmë dashurinë.
Syndërsy fjalët përplasen
Cjap larani me ftujaken.

FTUJA:“Cjap laran, ç’e merr me vrap?
Nuk më kap dot me inat.
Syndërsy fjalët përplasen
Cjap larani me ftujaken.

CJAPI:“Lëri nazet, moj ftujake!
Të pres të më vish pasdarke!
Syndërsy fjalët përplasen
Cjap larani me ftujaken.

[Jorgo Telo]

URATA DHE SOPATA

Një këng’ e vjetër ç’na thotë,
Për një prift me leshrat – okë?
Merrte rrugën për korie.
Mblidh e ha lajthi nën hije.
Tutje-tëhu syt i vërviste.
Na pa një sopat nazike.
Sapo u kthye në fshat.
Rrotull seç iu mblodhën gratë:
“Na kthe sopatën, uratë!”
Që t’ua kthente, kujt i humbi,
Diç kërkonte Toto-lumi…
“Në doni, t’u jap naxhaken,
Më jepni buzën dhe faqen.”
“Ç’na kërkon, more i marrë,
Kur ne kemi burrat tanë?”

[Jorgo Telo]

E PËRPIKTË NË TAKIME

Sot të dua, mikja ime
Të përpiktë në takime.

Ta thashë troç që në fejesë:
“Lyp nga vetja korrektesë.


Nëse njëri-tjetrin duam,
Ta nderojm’ kohën e çmuar.

[Jorgo Telo]

KUVEND ME ALI ASLLANIN…
(Satirë - në vend të fejtonit)
(Nga Jorgo S. TELO)

Ngrehu pak, Ali Asllani, o i madh mes të mëdhenjve,
Pa shikoje sot “radarin”, perëndoi koh’ e maskarenjve?!
Shumë vite – avulluan, o sa ngjarje mori era!
Pa shih… hallet a mbaruan, apo qesin bisqe të tjera?

Domosdo nga koha jote diç ka mbetur trashëgim…
Telendisur nëpër mote – vendi yt e vendi im.
Ç’ësht’ ky mot përherë i vranët, o Asllan i penës shqipe?
Ç’është kjo lakmi e shkalë për ryshfete e për ofiqe?!

Eh, Ali, o gjuhëshpatë, janë ndryshuar marifetet..!
Sot rallëkush mendon për Nënën e shumëkush vetëm për vete.
Fluturojn’ orët e ditës veç me kafe, pije e mish.
Çdo parti veç militantësh pjell dhe kapedanë partish…

Ndahet bishti i hardhucës, na formon parti të re
Zhgrryhen “VIP-at” brenda llucës, njëri kap e tjetri le…
Marrin vrull planet e pista, marrin hov intrigëritë.
Nisin që pa zbardhur dita e kulmojn’ në muzg të zymtë.

Le pa le… kemi gazeta aq sa fjalë ka fjalori
çka zbardh njëra e nxin tjetra, hajde, lumi që s’na mori!
Na prodhojn’ parti më vete deputet’ të zemëruar
ç’havalera mban mbi vete, o ti popull i duruar…!

Dhe si palmat n’Ekuator – plot “doktorë”, “profesorë”…
Vuu diplomat pa hiç zor… me bollëk stimujt “onorë”…!
E vërtit gjithçka paraja, siç do babi e mamaja…!
Trurit i bëhet hataja… krejt “kopeja” del “pëllaja”**

Diç më flet e diç më thua… ç’të të them e ç’të më thuash?
Herë flas ato që s’dua. Bluaj, mokër…! Çfarë të bluash…!
Ishin…ç’ishin partizanët, legalist - nacionalistët…
Nënës sot kockat ia hanë korruptivët, karrieristët…


S’jemi vetëm vend stuhirash, jemi edhe vend çudirash…
Gjuhën fort e “pasurojmë”, hajde me lloj – lloj këllirash.
Për një zyrë e ca kolltukë, gjëmëmadhi të bën gjëmën
çakërdiset krejt nga trutë; pa të keq përdhos dhe Nënën.

Le përmbytjet e rrëshqitjet… e të sosur s’kanë ikjet…
Nuk vë dorë përsëmbari asnjë forcë politike…!
Vijn’ e shkojn’ ndërkombëtarët… pësh –pësh-pësh me të dy palët
S’i tund gjë as pushtetarët, s’i shkund gjë opozitarët…!

Nëpër vite ç’nuk po shohim, s’kanë të sosur mitingashët.
Ngrënë lart dhe ulin hovin, bash siç duan “dollibashët”…
Duke “rendur” drejt Evropës nëpër diell, nëpër terr.
Nëna gishtin i vë kokës… “Korbaaa, kujt t’ia di për “nder”…?!

Disa rrjepin edhe pleshtin… Sa të madh e kanë nepsin!
Shoqi -shoqit çfarë s’i qesin, kur një popull shtrëngon mesin…!
Edhe “portat”kur ndërrohen … me të mirë a me të keq
Goj’e madhe e kësaj bote nëpër gojë ligsht na heq…!

E di mirë njerëzia – kush është gjasa më nazike…
Zbardhet dita, ngryset dita me gallata politike…
Mbushen sheshe, zbrazen sheshe në kërkim të ndershmërisë.
Politika zë ngërdheshet… Ndershmërin’ s’e ka për fis…

Ca lëpijnë, ç’kanë pështyrë, sapo marrin një detyrë.
Ca të tjerë kohën shtyjnë, me ankesa zyrë më zyrë…
Ca gatuajn’ ligj pas ligji… ca përçmojnë Kryeligj.
Disa shtetin e shpërfillin, kur janë vet’ ligj dhe “Maliq”…!

Shihe veten pak, o popull, je përçarë çika - çika
Ngastra- ngastra, copa – copa… siç ka shijet politika
S’njohim veten, si po ecim, por na njeh së paku bota.
Ecim para apo ngecim, nuk na mbajtka ujë shporta…!

Po bredh krimi frelëshuar, sheshpërshesh apo maskuar.
Nuk ka vler’ jet’ e uruar, sikur t’ishte koh’ e shkuar.
Na ngjan vetja buzë një honi…zgjat – stërzgjat ky transicioni.
Sikur thotë, doni a s’doni, durim bëni e duroni…!

Jepi, popull, jepi votat, hidhe votën kot më kot
Sot një palë mban kutitë, kurse tjetra bën bojkot.
Po të pyeësh tek-a-tek, shumë shfaqen të kënaqur…
Në lënç hapur ndonjë “shteg”, turren jasht’ të papërmbajtur…!

Ndihna, Zot, që gjykon saktë: si t’ia bëjmë politikës?!
Gurgule gjer në mesnatë, korrupsion në mes të ditës…!
Shesh për shesh i ndezur sherri… shaj të shajmë, çirr të çjerrim.
Nënëgjorën e zë tmerri, teksa thot’: “Ika nga “Ferri”…

Si të majtë e të djathtë, nuk di pse… njësoj më ngjajnë.
Si nga llafet dhe “orekset” dallojn’ vetëm disa gram…
Çeleviten* nga surrati veçse kur nisin votimet.
Për mashtrime janë gati, si lumenj derdhen premtimet…

…Ç’ të të them tjetër, Asllan, ç’të të them dhe ty, Çajup?
Më ndihmo, Migjen vigan, as avash e as me ngut…!
Pyes shpresën e venitur: “Pa më thuaj, pa përtesë:
Pse më rri si e dremitur, mos ke vdekur, o moj shpresë?

Fjalën merr shpresa shqiptare, duke shkundur historinë:
“Ndoshta nuk më njihni fare; s’i s’jetokam, kur marr frymë?
Te ky truall ku frymoj, bëj durim edhe nuk jepem
Te Shqiponja mbijetoj. Kompromis nuk bëj me vdekjen…!”

Ja, kjo shpresë na mban të gjallë… në çdo vatër, në çdo prag.
Duke u ngjitur shkallë – shkallë, sado afër, sado larg…
Lavdi paç, Ali Asllani; i bëj ftesë zërit Tënd,
Ngrehu, fol si aty pari, ta lartojmë këtë vend…!

Po më ngec pena këtu, siç ka ngecur politika…
Rri, dëgjoj tutje – tëhu - ç’thot Europa, Amerika.
I Madh, i vogël ta dijë, ne pa izë*** s’bëjmë një çap.
Siç na thonë marrim frymë, gjersa veten ta bëjmë zap...

*Çeleviten = gjallërohen (krahinizëm)
** pëllaja = pjellore (krahinizëm)
*** izë = leje (krahinizëm)

[HELEN OF TROY]

Urime zoti JORGO me penen tuaj te mbrekullushme ja vjen te jemi krenar.
ME RESPEKT HELENA.

[shigjeta]

KUR SHKON HAKA TEK I ZOTI…!

Dhe ja, më në fund bekim dha Drejtësia:
Dhe pse me vonesë… më mirë von’ se kurrë.
Buzëqesh Kosova, ngërdheshet Serbia;
Dhe flatron Shqiponja krenare mbi flamur.

Flatron e hareshme mbi trojet kombëtare
Ëndërruar ndër shekuj… etshëm mot pas moti…
Tash haka iu dha çështjes Kosovare;
Gëzon Shqipëria me flamur kastrioti.

Të ligjshme – Pavarësinë, e lumja Kosovë;
Ecjen mos e step, dhe vrapo lirisht!
Tok, si një familje të rendim dorë për dorë;
Dhe këngët e vallet t’i ndezim shqiptarisht.

Këndo, Pagarusha, mos resht, o Agim Gasshi!
Kushtrim zeri juaj … më fort të buçsasë…
Hasmët gjithandej të heshtin, të pëlcasin.
Bilbilat, kanarinat me ju të mblidhen bashkë.

U krye sot Kosova dhe me Drejtësi
E mendjes t’i thrrasin qeverit’ e vonuara.
T’njihet sa më shpejt kjo Pavarësi;
Boll më në pritje me t’drejta të mohuara…

Të bekoi Drejtësia, moj Kosovë
Detyrat që t’përkasin tani zgjidhi shtruar…!
E paqen e brendshme vet’ merre në dorë
Ngadhnjyese t’jesh përherë lart duke flatruar.

Derguar nga autori per Forumin Shqiptar

[projekti21_dk]

JORGO TELO

Jorgo Sofokli Telo është lindur në Konckë të Zagorisë (Gjirokastër), më 6 janar 1945.

Ka mbaruar shkollën e lartë për gjuhë – letërsi – histori dhe ka shërbyer si mësimdhënës në shkolla tetëvjeçare e të mesmën e krahinës. Njëkohësisht është marrë me punën kulturore e folklorike gjithë kohën e veprimtarisë së vet deri edhe detyrën e përgjegjësit të kulturës në krahinën e Zagorisë.

Krahas krijimatrisë në poezi e prozë për të rritur, Jorgo Telo ka botuar katër vëllime për fëmijë e ky është i pseti.

Ka botuar 14 libra, nga cilët 4 për fëmijë.

Është pensionist – invalid.

Botimet për fëmijët të autorit Jorgo Telo:
“Babushi dhe Dikushi” (poemë, rrëfenja në vargje) – 1999
“Babi keq mos të të vijë!” (poezi për fëmijë) – 1999
“Kush e gjen, “Të lumtë!” – i them” (Gjëegjëza) – 2007
“Sfidanti legjendar” (poemë) – 2005
“Bulëza dhe gogëlza” (Vjersha për parashkollorë) - 2010

[projekti21_dk]

1.
KUR U LINDA

“Kur të lindi mami
(Më tregon gjyshja)
përmatanë xhamit
Rrinte dallëndyshja.”

Ajo qe e para
Dëgjoi qarjen time.
Ajo qe e mbara;
Ndaj rroj me gëzime.

Tani që u rrita,
Jetën e shoh ndryshe.
Dua rreth shtëpisë
Të vinë dallëndyshe.


2.
DUART E MIA

Sa isha i vogël,
siç thotë teta Selvia,
i merrja për lodër
të dy doçkat e mia.

Kur doja qumësht të pija,
në gojë i fusja të dyja.
Qysh bebe nisën qortimet
Nga babi e gjyshja ime…
Tani s’jam më çilimi.
Si të tjerët ha e pi.


3.
BUQETËZA ME LULE

Paqësisht më pret natyra,
Si të jem e mira bletëz.
Zgjedh nga lulet më të mira
Dhe me to pleks një buqetëz.

Plot gëzim vrapoj te nëna
E buqetëzën ia jap.
I shpreh fjalët më të ëmbëla.
Porsi bleta kur jep mjaltë.

O ç’gëzim i madh për prindëritt,
Kur fëmijët janë të mbarë!
Ç’fat i madh për ne fëmijët
kur nderojmë mëmën, babanë!


4.
MIQTË E SHTËPISË

Sa herë na vijnë disa miq,
tek unë e hedhin vështrimin.
Më japin rrush edhe fiq,
pastaj nga pyetjet nisin:
Pyesin, me radhë, pa radhë;
Kujt t’i përgjigjem më parë?!

“Pa na thuaj, o shpirt,
kë ke xhan më shumë:
Mamin apo babin?
E çfarë t’u them unë?
Dhe u flas:
“Uaa, sa çudi!
Unë prindërit e mi
i kam xhan që të dy…!”


5.
KUJTIMET

Nuk mbaj mend ,si jam rritur
e në këmbë si jam ngritur.

Po nuk mbushen katër vitet,
zor se mbahen mend
kujtimet…

Sot që di shkrim e lexim
Rri, mendoj për fatin tim…
A do jem, kur të jem rritur,
Siç janë prindërit shumë të ditur?


6.
FJALËT E PARA

Tani ne jemi kopshtarë.
Vjet në çerdhe ishim “bebe”.
“Maa!” e “baa!” – folëm më parë.
Më pas emrat e të tjerëve.

O sa fjalë mësojmë përditë!
Gjuha jonë mban gjithë stolitë…
Kur flas unë e kur flet ti,
Na dëgjojnë me dashuri.
Kur përdorim fjalë të rënda,
S’na dëgjojnë as gjyshja as nëna.


7.
ËNDRRAT

Sapo më del gjumi,
ngrihem, rri i heshtur.
Porse kohët e fundit
jam zgjuar i qeshur.
Nga që gjumin kam të lehtë,
më vjen mami qetë –qetë.

Diç më thotë, duke më puthur:
“Do kesh parë ëndërr të bukur…”
- Si e pe ëndrrën e bukur? –
Pyesin gjyshi dhe gjyshja.
- M’u duk vetja si një flutur
e me krahë po shetisja…
- Kur dëgjon babanë, nënën,
e mbarë të vjen çdo ëndërr.
Ëndrrat që më pëlqejnë fort,
i tregoj e qesh me lot.
Ëndrrave që trembin gjumin,
asnjëherë s’ua di fundin.


8.
LODRAT

Lodrat lloje – lloje i kam në shtëpi.

Në kopsht s’numërohen.
Lëre - ç’mrekulli!
Kuvendoj me to.
Me to qaj e qesh.
S’i hedh dosido;
I pastroj më shpesh.

[projekti21_dk]

9.
SA GËZIM!

Më këndon sot zemra.
Jam e lumturuar
Prapë më erdhi nëna
Me bebush në duar.

Mami mbajti fjalën.
Më kishte premtuar…
Ja, tek po ngjit shkallët
Me bebe në duar.

Pres të rritem edhe ca,
Bebin në duar ta mba.

Babi buzëgaz
I rri mamit pas.


10.
RRETH TRYEZËS

Siç na thonë vendet zëmë
rreth tryezës qetë – qetë.
Kanarina na fal këngë.
Hapet kënga cep më cep.

Duke ngrënë
shuajmë urinë
E në fund
lëng frutash pijmë.

Prindërit tanë
punojnë të qetë,
kur na çojnë
në kopsht me drekë.


11.
KUR DALIM NGA SHTËPIA

Sa marr rrugën për në kopsht,
më jep gjyshi porosi:
“Nëpër xhade kur të shkosh,
mos kalo me shpejtësi.

Jeta që jetojmë,
na është dhënë njëherë.
Ecim tok me vëllaçkon tonë;
Të tre – zënur dorë për dorë.

Na flet gjyshi herë pas herë:
“Më mirë vetë
veten ta mbrojmë,
se të na e mbrojnë të tjerë.”


12.
OBORRI

Oborr s’kemi në pallat.

Në kopsht e shkollë:
I gjerë, i gjatë.
Sa i pastër, s’e shajnë dot!
Rreth e rrotull – luleplot.

Aty ne shpejtojmë hapat.
Lozim tok “hapa – dollapa”…

Aty zënë dorë për dorë.
ngjajmë ne porsi kurorë.
Si kurorë - në vallëzim.
Lule ne në lulëzim.


13.
MOS TË NGJAN VETJA I RRITUR?

Si dhe unë është i mitur
Çoç i ngjan vetja i rritur.
Mbetet cigar duke thithur
e më pas duke u kollitur.

I afrohem qetë – qetë.
Pa ia marr cigaren shpejt,
Ia vërvit në një kanal:
“Pse helmohesh, mor budall?

Mos kërkon të dukesh burrë,
Veten duke e sëmurë?

Ç’na shohin sytë përditë!
Po e lënë cigaren gjyshrit
Po e shtojnë atë fëmijtë…!


14.
DHE MAÇOKU NIS DUHANIN

Sa i hodha sytë në tokë,
M’u afrua një maçok.
Çoç më ngjau si dembel.
Qet’ e qetë m’u përkëdhel:

“Nxirr çakmakun, more mik
Dhe këtë ndizma një çikë!”
Dhe me putra… hajde, ç’thonj!
Cigarin vuri në gojë.
Jam i vogël, s’m’u durua:
“Tymi yt më vjen dhe mua…
“Flake cigarin, maçok,
Ndryshe nuk të mbaj për shok.


15.
ORËT TONA

Se si shkojnë orët e gjumit,
s’i kuptojmë.Ndër ëndrra humbim.

Orët e ditës shkojnë shpejt
Nëpër lodra biem krejt.

Orët e mbrëmjes,që ta dini
i kalojmë më së miri.
Aty kam njerëzit e mi.
Më puthin me dashuri.


16.
VULLNETI

Lulishtar xhaxhi Servetin,
kur e pyesin
“Kë ke mik?”
Përsërit:
“Kam mik Vullnetin”.


Iu afrova një mëngjes.
Lulet ishin gjithë vesë:
- Xhaxhi, jam fëmijë, s’e di.
Ky vullneti është njeri?
- Prit, o xhan, po ta them unë:
Kushdo që kryen një punë,
pa mbaruar, s’e lë kurrë.
Mbaron punët mirë e shpejt
veç dikush që ka vullnet.
Kaq më thotë xhaxhi Servet.
E më lë ta kuptoj vetë…


17.
FËSH – FËSH – FËSH…

Janë dy sende në duart tona
Që të dyja një punë kanë.
Ato duhen, s’janë lodra.
Prandaj ne i mbajmë pranë
Një e mbajmë në korridor;
Pastaj del dhe në oborr.
Me vullnet e me durim
e largon çdo mbeturinë.
Tjetra është e vogël fare
S’ është për korridore, oborre
E mbaj shpesh përmbi fletore.
E përdor e nuk bën zhurmë.
Fshin gabimet, nuk lë gjurmë.


18.
GABIMET

Si në kopsht, si në shtëpi
nuk shpëtoj pa u qortuar.
Pyes veten, rri menduar…

Ndonjëherë përplas derën.
Dhe kur ha lyhem me gjellë.
Herën tjetër flas me fort.
Ndodh që këput luleverdhën.
Ndodh që dhe pështyj përtokë.

Ja, pra, miq, këto veprime
S’janë gjë tjetër… veç gabime…
Gabimet e mia i di.
Po të tuat i njeh ti?
Sa e pastër do qe jeta,
sikur unë, ti,ajo,
ne dhe ju, ata, ato
të njihnim gabimet e veta…!


19.
AKULLORET E RRUGËS

Pranë kopshtit – një shitore
Ëmbëlsira, akullore.

Por shitorja është në rrugë
Mblidhen mizat si moskurrë.
Duke lëpirë akulloren,
e njollos edhe gjoksoren

Do duroj pa të dhe ca.
Nga kupa me lugë të ha.

20.
DO PRES TË RRITEM

Celular kanë të mëdhenjtë.
Dhe si mosha jonë disa.
E kuptoj,
Në të vërtetë,
S’e kemi moshën, ala…!

Do të pres dhe ca të rritem.
Të kuptoj më tepër.
Pa do lidhem me Labiken,
e do flas dhe me Luljetën.


21.
MACE, MOJ, Ç’MË TURPËRUAT!

Macet çamarroke,
Ulur mbi kolltuk
Njëra – tjetrën lanin
Me gjuhë urtë e butë.
Gjyshja ime, sa i pa,
“Shiko macet,
lahen, - tha.

Mandej mua më vështroi.
Hundën e kisha me bojë.
E kuptova
shpejt e shpejt
E pashë veten në siklet.

“Mjau!Mjau! – u larguat.
Mace, moj,
Ç’më turpëruat!


22.
ZEMRA DHE SYTË

E hapa zemrën,
më doli kënga.
I mbylla sytë,
më hyri ëndrra.

Me të ëmblën këngën time
fort ju përshëndes.
Të bukurat ëndrra në agime.
Uroj t’ju vijnë më shpesh.
Në zemër e sy më rrinë:
Flamuri me Shqipërinë.