Një shtet i vogël njerëzish të mëdhenj
ARDIAN MUHAJ
Mbledhja e fundit e Këshillit të Sigurimit të OKB-së e dha edhe rezultatin e vet të pritshëm. Shpresa e marrëveshjes mes Serbisë dhe Kosovës për një bashkëjetesë në të njëjtin shtet u fundos përfundimisht, përjetësisht. Tashmë, Serbisë nuk i mbetet tjetër mundësi vetëm të shpresojë për një marrëveshje fqinjësie të mirë e bashkëpunimi të frytshëm mes dy shteteve. Është një fitore e merituar për një popull të tillë të sprovuar nga fati i historise.
Në historinë e njerëzimit janë të rrallë popujt të cilët duke u gjendur në kushte të papërshtatshme, në rrethana jo të favorshme, dhe me pak burime natyrore e njerëzore, kanë arritur fitore të mëdha, kanë dalë mbi rrethanat e pavolitshme dhe kanë kthyer rrjedhën e ngjarjeve në favor të tyre. Kontributi i popujve në historinë e përbashkët të qytetërimit njerëzor, jo gjithmonë është matur me sipërfaqen e banuar prej tyre, apo me numrin e banorëve që kanë gjalluar mbi atë sipërfaqe. E dëshmon këtë historia e Greqisë së Lashtë, e Maqedonisë së Aleksandrit të Madh, e Romës së lashtë, e Arabëve të mesjetës, dhe para së gjithash historia e Evropës, e këtij gadishulli të Azisë së pamatë.
Në mesin e popujve që kanë mundur të kthejnë në favor të tyre situatat krejtësisht të pavolitshme, historia njerëzore nuk ka pse të mos përfshijë edhe ne shqiptarët. Natyrisht kjo jo për meritat e shqiptarëve të Shqipërisë, por të shqiptarëve të Kosovës. Këta shqiptarë të mëdhenj, por jo shqiptaromëdhenj, po bëjnë përgatitjet e fundit për të shpallur botërisht një shtet të ri të vogël, shtetin e Kosovës.
Është e pashpjegueshme se si shqiptarët e Kosovës kanë arritur në një stad të tillë të pranimit nga ana e politikës ndërkombëtare sa që të përgatiten së shpejti të jetësojnë një projekt të konsideruar si të papranueshëm jo vetëm nga ana e atyre shteteve që vazhdojnë akoma ta konsiderojnë si të tillë, por edhe prej shteteve të fuqishme që deri pak vite më parë i kundërviheshin me këmbëngulje këtij projekti: pavarësimit të shtetit të Kosovës.
Akoma edhe më e pashjegueshme bëhet kjo po të kemi parasysh se akademikët tanë “të përjetshëm” dhe Akademia Shqiptare e Shkencave, ose më saktë institucioni më i lartë shkencor në vendin tonë, dhjetë vite më përpara, pra në 1997, botonte një platformë për zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare, dhe që me shumë mundim e si me zori, e profetizonte të ardhmen e Kosovës me një autonomi brenda Jugosllavisë. Një profeci e tillë doli të ishte aq largpamëse sa që megjithëse në atë botim thuhej se ishte bërë një punë disavjeçare nga specialistët më të mirë, pa kaluar as dy vite, rezoluta 1244 e KS të OKB dhe forca ushtarake e NATO-s e bënë pluhur e hi djersën e mundin disavjeçar të akademikëve tanë, duke e vendosur Kosovën nën juridiksionin e OKB. Platforma e Akademisë sonë mbronte integritetin e Jugosllavisë, ashtu siç edhe e nënkuptonte rezoluta 1244, por në se shqiptarët më specialistë e mbronin këtë me gjithë mend, rezolutasit e OKB e kishin sa për sy e faqe.
Prapseprapë habia nuk ka të sosur. Mendimin zyrtar shkencor e mbështeste edhe politika zyrtare e shtetit shqiptar. Kjo politikë zyrtare mbronte gjithnjë pikëpamjet kundërshqiptare të tilla si: “Shqiptarët e Kosovës duhet të kenë kryeqytet Beogradin” (F. Nano), ”Pavarësia nuk ka kuptim” (po ashtu F. Nano), etj. Për të mos përmendur lajthitjet më të lehta të krejt klasës politike shqiptare.
Në se qëllimi ynë në këtë qasje të shkurtër është që të gjejmë të pashpjegueshmet e një ketij procesi, do t’i shtonim aq shumë të tilla sa që edhe sikur të mund ta gjenim shpjegimin, ky do të përbënte veçse një grimcë të vogël në mozaikun e fakteve të pashpjegueshme. Do të mund të shtonim në këtë varg të pashpjegueshmesh fakte të tilla si mungesa e interesave të mirëfillta ekonomike të fuqive që mbështesin pavarësinë e shtetit të ri. Dihet nga të gjithë se Kosova nuk është Kuvajti që noton në naftë, as Iraku. Po ashtu, Kosova në hartën e botës është aq e vockël sa që përballja botërore që çoi në çlirimin e saj, përbën një nga habitë më të mëdha të historisë botërore të shekullit XX.
Nuk ka ekzistuar një fuqi me të cilën Kosova të ketë pasur lidhje të veçanta historike, siç rasti i freskët i Timorit Lindor që kishte si mbështetëse të pavarësimit nga Indonezia, Portugalinë. Shteti i ri që pritet të sjellë viti 2008, nuk ka pasur një shtet “amë” që ta mbështesë, siç e ka pasur Qiproja veriore, Turqinë. Shqiptarët nuk përfshihen në asnjë prej grupshteteve të cilat i përbashkon afria kulturore dhe etnike siç është rasti i shteteve sllave, neolatine, amerikanolatine, anglosaksone, arabe apo turke.
Kosova nuk ka pasur institucione politike e as shkencore të tilla që të mendohet të kenë influencuar vendimmarrjen e shteteve më të fuqishme të botës. Kosova nuk ka pasur as ushtri e as luftëtarë të tillë që të detyrojnë shtetet e fuqishme të ndërhyjnë në konfliktin e fundshekullit XX në Ballkan, si aleatë. Nuk ka pasur as ambasada e as diplomaci të tillë që të arrijë të bëjë një bllok të tillë aleatësh dhe njëzëshmëri të tillë mbështetjeje në arenën ndërkombëtare, të cilën as edhe shteti më i fuqishëm i botës SHBA, megjithë përpjekjet e shumta nuk po ia arrin ta ketë. Të gjitha keto mospasje e bëjnë një mrekulli pasjen e shtetit të Kosovës.
Proçesi i pavarësimit të Kosovës dhe i lindjes së një shteti të ri në 2008 duket se ka për të qenë një fakt pashpjegueshmërisht i kryer jo vetëm për ata që nuk e njohin Kosovën por për të gjithë, me përjashtim të atyre që njohin shqiptarët e Kosovës. Duhet të njohësh dashurinë e tyre për atdheun, lidhjen e pashkëputshme me dheun e të parëve, krenarinë e të qenit shqiptar, relacionin thuajse mistik me flamurin kuq e zi, atë që shumë shqiptarë të kësaj ane e kanë parë si një copë pëlhurë dyngjyreshe.
21/12/2007 gazeta Standrad
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt