Antologji e poeteve te Forumit

[uj me gaz]

Apostrofi

Te zezat susta te makinës së shkrimit
kërcasin zakonshëm në takt tre të katërt
aromën e jargavanëve të përhapin pas dimrit
mbi letrën e bardhë pak qiell të kaltër.

Fjalë rradhiten njëra pas tjetrës si fletëra
në vjeshtët e një të harruari filozof
ndjesi lundrojnë mbi tipa rimash të vjetra
mall e prehje mbi një te shtrembër apostrof.

Në gjuhët e huaja përdoret për të theksuar
një shkronjë, një gërmë, pak vendosmëri
apostrofi im ka kohë që është shtrëmbëruar
nga një e treçerekputhur përjetësi.

E vargjet stoikë durojnë të heshtur
apostrofin tim kryeneç që në fakt
më ngjan me një llërë treçerekperveshur
mbi një zemër që rreh në tre të katrin takt.

[Zana e malit]

>>TI PO VJEN<<

Nga: Era1

Ja ku je ,
ti po vjen,
largësisë po i jep fund
mallin po e bën segment,
me duart e tua po fshin lotët e mi,
në fytyrë ke veshur buzëqeshjen e kthimit,
kufijtë e pritjes i bën të humbasin para teje,
qiellit të vetmisë po ja ndryshon ngjyrën,
eja shpirt,
me mallin shpërndarë deri në gishta
po të pres…

[fjollat]

Nga maestro Diabolis

Për ty dhe vetveten

Ti erdhe e akullt dhe the “sa ngrohtë”
Ashtu e tulatur në gjoksin tim të ftohtë.
Të të thesha “ti bredh shumë” druaja
Pa të folur se mendoja rrugët e huaja.

Ti do ngrije kryet të më kundërshtoje
Por druaja se do të më keqkuptoje,
Ndaj mbi flokët e tua nxirrja veç frymë
Dhe shihja shndërimin e saj në brymë.

Isha dimri që në krahët e tij pushton
Një mollë Korçe të vjeshtës së vonë
Që shihja si kristalizohej një paradoks,
Si gjoksi i akullt më bëhej ngrohës.

Aty u kthjellova për ty dhe vetveten,
Si mundej, pse duhej dhe njerzit të treten.
I lashë të shkisnin, pa dashur ti fshija
Nuk ishin lotë: isha unë që shkrija.

[fjollat]

Edhe një perlë nga Diabolis

Tani është koha

Po iki të mbytem.
Më falni ujra që po ju fut në kronikën e zezë
Dhe me frikë e tmerr po ju mbush çdo gjallesë,
Më fal Narciz i dashur që pamjen tënde turbullova
Dhe të mbytem përpara mbytjes tënde zgjodha,
Më falni peshkatarë që do t’ju ngel në rrjetë
Dhe klithma juaj do të trembë shpendë
Më falni yje që dritën që s’e ndeza
Po ja u zë me re të zeza.
Më falni miq.
Por ujrat do kthjellohen
Dhe gjallesat po aty do shtohen
Përmbi imazhin që do të lësh Narciz
Dhe peshkatarët do të thurrin rrjeta të reja
Nën klithmat e zogjve që do të brofin nga reja
Në po atë qiell të kaltëruar me yje të padukshëm
Lotët tuaj diamantinë miq, do t’ju shndrisin në sy:
Unë po iki të mbytem në sytë e saj të zambakta.
Tani është koha!
__________________

[Baptist]

Ja ku po ju sjell dhe une
nje te shkurter
1994

Segment
(Kushtuar gjenerates qe perjetoi vitet 90 ne Kosove)

ULISHTE E ZBRAZUR TEATRORE
NGA NDJENJA BOSHE E ÇAKËRRISUR

NATË ËSHTË APO S`ËSHTË

VIRTYT I PËRQENDRUAR DERI NË KONCENTRIM
PRAP SHI S'PO BIE

NATË S'ËSHTË AS DIELL NUK KA

QETËSI
Ç'MJESHTRI E DHUNSHME

[Fatih]

Me mungon!....

Kurioze pyete, ne kam takuar dashurine
Nderkohe s'me kujtohet se si tu pergjigja
Me pyetefare mendon per lotet e vetmine
Ah te rende jane lotet dhe vetmia.

Me pyete per ndenjat dhe rrahjet e zemres
Te thashe se ndjenjat ngjajne me nje femije
Me pare kisha zemer, me mungonin ndjenjat
Tani qe kam ndjenja sa keq,... me mungon ti.


Te te them te dua...!

Ngrihu, behu tingull, kenge dashurie
Ngrihu e kendo, ne dysh ndaje qiellin
Ngrihu shporre tutje kete brenge merzie
Me puthjet e tua ndizma zemren,shpirtin.

Ne doren e imte penen shtrengo fort
Nje flete te bardhe merr ne doren tjeter
Me kushto te pakten vec dy vargje sot
Te te perkushtoj nje det vargjesh neser.

Ngrihu e kendo nje kenge vec per mua
Me zerin e embel si kenge e bilbilit
Me thuaj ne vargje: te dua, te dua...
Te te them te dua me zjarrin e shpirtit.