Antologji e poeteve te Forumit

[Shiu]

nga: Pluhur




Nga varri i saj veç dy brigje më ndajnë.
Dy brigjet e një lumi të egër,
mospërfillës ndaj lutjeve të mia.

Mbi varrin e saj, mes barit te gjelbër,
lule shumëgjyrëshe mbinë.
U rritën, jetuan, u thanë e mbinë persëri.
Trupi i saj i tretur
dhe shpirti i saj i lirë kujdesen për to.

Mbi varrin tim veç toka e zezë,
e ngurtë,
peshon.
Trupi im i patretur rënkon për të.
Shpirti im nuk guxon të lërë trupin
e të takojë të sajin,
në majën tjetër të malit.
Ka frikë!
Ajo nuk e di të vërtetën.
Ajo më mban fajtor.
Akoma!
Një mijë vjet kaluan që kur na varrosën të dyve
në dy majat më të larta të malit
ku brigjet e një lumi të egër
krijuan kufijtë e hapësirës ndarëse nga unë
që shpirti i saj i kërkoi zotit të lumit.
Një mijë vjet urrejtja për mua e bën të lumtur,
dhe lumin të egër ndaj lutjeve të trupit tim
që rënkon në këtë burg
të ngritur nga urrejtja e saj.
Nuk ka burg më të keq!
Prandaj jam betuar të dëboj shpirtin frikacak
një mijë vjetët e tjera.
Të ngrihem nga varri
dhe nga maja e malit tim
t’i bërtas të vërtetën.
Ti them që dashuria ime për të
bëri që fatet tona të përputhen.
Unë kurrë nuk u luta për vdekjen e saj.
U luta vetëm …..

Po shpirtin si ta largoj?
Ku mund te shkoje nje shpirt i urryer nga nje tjeter?

[mbreta]

nga, Agim Doci

KRYQËZIMI I DASHURISË

Kërkova në pagjumësinë e netve
kërkova në qiellin e pafund.
kërkova dhe në gjethet e vjeshtës
kërkova dhe s'e gjeta askund

kërkova pastaj në thellësitë e shpirtit
qëndronte e fshehur diku e hutuar...
e thirra dhe erdhi në Kryqëzimin e Krishtit
rrëfimin e nisi. - jam e dashuruar.

I zgjaste duart drejt shenjtit të kryqzuar
që gozhdat e mbanin në kryq të mbërthyer
dhe Krishti buzqeshi, i lodhur, i shuar...
borxhin e dashurisë asaj për ti kthyer

Kështu pra kryqzohen në mes njerzve dashuritë
dhe rrinë të mbërthyera pafundsisht
vuajnë dhe pastaj luten tek Perënditë
Tua ruaj dashurinë përjetsisht...

[kolombi]

A të kam thënë sot se të dua?

për të³

Këtë mbasdite ti je shumë vonë.
Makina ime ndaloi dhe u parkua,
Shoferi i saj strehërënë qetë-qetë
Dorezat hoqi dhe i menduar u largua.

Makina ime e zezë ndaloi dhe u parkua;
Unë mbrapa lashë veç një gur mbi krye
Ta lëmosh me dorë, a puthësh o grua
E dashuruar me një nga të rënët yje.

E doja zemrën tënde të ishte e madhe
Të më mbante brenda gjithë dashurinë
Por bota është përmbys kësaj radhe,
Një zemër e vogël mban më pak hidhërim.

Që pranë të më rrije nuk do të doja;
Unë s’do të të thosha dot asnjë fjalë
As për një të dua s’do më hapej goja
Dhe sikur lotë të më binin mbi ballë.

S’do të të bëja as të zakonshmen pyetje:
“A të kam thënë sot se të dua?”
Përhumbur në kush do kish më vuajtje
Unë pa ty apo ti pa mua.

Ti je vonë, shumë vonë. Unë ika
Dhe s’mund ta di në ika për më mirë,
Por si në fund të fjalisë kur vihen tre pika
Ne kurrë s’i thamë njëri-tjetrit lamtumirë.

Paçka se s’do të bezaj dot as jo as po
Përsërite atë pyetje një herë kur të vish
Pastaj secilën nga përgjigjet mendo
Por thuamë si të thoja: Të dua! – sërish.

Nga DD

[PrInCiPiEl]

INDRITI

• Unë Sot
  
  
  
  • E djeshmja ime ishte për të më
    mësuar mua se e nesërmja do të
    varet nga
    ajo që do të bëj unë sot.
    
    Sot kam vendosur të përballem me
    jetën krejtësisht i bindur se kjo ditë
    nuk do të kthehet më kurrë .
    
    E sotmja është mundësia e fundit që
    më jepet mua për të jetuar
    me dinjitet,
    pasi askush nuk më siguron mua
    se do ta arrij agimin e së nesërmes.
    
    Sot do t’i vë në lëvizje të gjitha
    mundësitë e mia - kohën time ,
    do t’i jap jetës sime formën më të
    bukur,
    do ta shfrytëzoj çdo minutë
    me përkushtim dhe dashuri
    për ta bërë të sotmen një ditë
    të ndryshme dhe të veçantë
    të jetës sime.
    
    Sot do ta mposht pesimizmin dhe me
    buzëqeshjen time do të pushtoj botën
    duke shpresuar gjithmonë të arrij
    më të mirën.
    Sot do ta kthej çdo punë të rëndomtë
    në një vepër vërtetë madhore.
    
    Sot do ta kem këmbën në tokë
    për të qenë më pranë realitetit
    dhe vështrimin në yje për t’i
    dhënë formë së ardhmes sime.
    
    Sot do ta gjej kohën për të
    qenë i lumtur dhe do t’i lë gjurmët
    e ekzistencës sime në
    zemrat e të tjerëve.
    
    Sot po të ftoj ty të fillojmë një ditë
    të re ku do të ëndërrojmë dhe
    besojmë se çdo gjë është e mundur
    dhe të jetojmë atë me dinjitet.
    
    Sot unë të ftoj ty të jetojmë për hir
    të Zotit.
    
    Ditë të mbarë dhe një të nesërme
    më të mirë.

[Helena78]

Sang_Real

Asgje me teper se fjale.....

--------------------------------------------------------------------------------

Vogelushe qe buze detit
qan e renkon
une se di c' brenge
ne gji te shtrengon
Edhe une dikur
ketyre brigjeve kam qare
si ti....
Tani jam vale
por e di
sa e veshtire eshte
te jesh njeri
Zemer e thyer
nuk ngjitet me fjale
Ama degjome
para se te tretem diku larg

Bota rrotullohet
rreth vetes
rreth diellit
dhe brenda teje....


Keshtjellat shemben
edhe kur jane prej guri

Kufinjte po si vure ti
i vendosin te tjeret
e jo aty ku do doje ti

Kur je flete e bardhe te shkruajne
e jo te gjithe jane poete
Kur je roman te lexojne
e shume pak te kuptojne


E verteta dhemb me teper
kur eshte e fshehur

Dashuria e ka shikimin e bardhe
ndersa urrjetja eshte daltonike(ngaterron ngjyrat)

malli plaket ne harrese
e harresa vdes kur malli flet

E megjithate mos me beso....
Nuk matet besimi me fjale
.................................................. .
Eshte shume e bukur.

Me ze te larte apo nen ze te gjithe ia them nga pak vetes nje gje tille...

[Uriani]

SHIU

Do ta pimë kafenë bashkë


do ta pimë kafenë bashkë
prapë një ditë
(me pak sheqer e preferoj)

do të takohemi
te po ai restoran ordiner
në periferi të Tiranës
ku erë mishi të pjekur
kundërmonte nga kuzhina
e ajri ishte i mbushur
me tym cigaresh të llojllojshme
të lira e të shtrenjta
falso dhe origjinale

me gjasë
nuk do të na shërbejë më
kamarierja plakë
që s'e kuptonte dot dialektin tim
dhe deri atëherë
do të kem mësuar t'i kuptoj çmimet
me lekë të reja e të vjetra

në atë këndin tonë
të fshehur nga bota
prapë do të t'them "të dua’"
prapë do t'më thuash "e di’"
do të kemi mjaft kohë
t'i numërojmë rrudhat dhe thinjat
njëri-tjetrit
e të ndahemi
prapë
me nga një "lamtumirë"

po
patjetër do ta gjejmë një kohë
në fund të pakohësive tona të panumërta
në mungesë të mungesave tona
që ta pimë prapë
kafenë
bashkë
një ditë
(me pak sheqer
e preferoj
ti e di...)




Mikeshë

siç po e sheh dhe vetë, mikeshë
lloji ynë është në zhdukje e sipër sikurse balenat blu
oqeani çdo ditë e më i zbrazët
valët më të heshtura

askush s’do pyesë më për ëndrrimtarë si ti dhe unë
as çfarë kërkonim nëpër ato thellësi
ne që më në fund e prekëm fundin
e s'gjetëm gjë
përpos baltës së kripur

era s’do pushojë së rrëqethuri lëkurën e oqeanit
dielli me mospërfillje do vazhdojë të rrokulliset qiellit
e ne
veç këto rënkime që duken si këngë
do mund t’ia lëmë kohës në vend të eshtrave



Cani
(për A.Q.)


Cani
do të jetë kjo
edhe një nga shakatë e tua të marrëzishme
nuk më besohet se ke vdekur, jo
fytyra jote e buzëqeshur
më është fiksuar në bebëza
si diapozitiv me ngjyra të pazbehura

eh, Cani
gjersa të tjerët ngadalë e shijojnë jetën
ti tënden e pive në një gllënjkë të tërën
atë koktej të çuditshëm
ëndrrash rinore
gënjeshtrash të falshme
ambiciesh të pashterrshme
e dashuriçkash të njëpasnjëshme

deshe kohën ta mashtrosh kaq i ri
e koha aq tinëzisht ta hodhi ty

Cani, ti e ke njohur mikun tim
atë thatanikun shtatgjatë
e ke parë gjithmonë në humor të mirë
rrallë herë të mërzitur
dhe atë rastësisht të mërzitur
kur në çast e harron filozofinë e tij jetësore:
“kam lindur me një defekt të pashërueshëm në zemër
dhe çdo çast mund të vdes
ndaj çdo mëngjes të ri e kremtoj si festë”

e unë, Cani, miku im
kam lindur me një defekt të pashërueshëm në shpirt
ndaj ta shkruaj nga kjo botë
këtë letër me lotë
edhepse e di që s’do ta lexosh kurrë

kam edhe shumë për të të thënë, Cani
je trembëdhjetë vjet më i ri
dhe duhet të më dëgjosh
ndaj më prit kur të vij
atje një ditë
të çmallemi mirë e mirë
e pastaj dhe të të qortoj pak
që ike kështu pa u përshëndetur
këtë s’ke guxuar të ma bësh
mua, mikut tënd të vjetër

* * *

sot
bora mbulonte dheun
e dheu të mbulonte ty
dhe ndërkohë
nën tingëllimën e lopatave të përbaltura
ca nga fluskat e bardha që vërtiteshin në ajër
i more me vete ti...


DHEMBJA

dhembja
mbetet e shtresuar
në brendësi
fosil i lashtë
i së kaluarës së mallkuar

faraon i balsamosur
së koti duke pritur diell
në sytë e tharë
që s'lagen më
as nga lotët

si një hieroglif
i pakuptueshëm
provoj të lë gjurmë
mbi rërën e harresës

në këtë copë të vogël
të paskajshmërisë
jam meteor
njëherë dritë
pastaj pluhur

[Davius]

Nje poezi nga shpirti_i_bukur

-----------------

Mos me kerko ne heshtje


kerkimin e mbreme me henen

sikur, me beri me dije

vuan me yjete e nates

pergjigje nuk merr, heshtja te vazhdon

te kaplon nje mendim i uruar

eja mos te vjen turp

se ajo te pret pa thene asnje fjal

vetem se , mos harro se gjithecka e huaj

eshte e dhembsheme.............

bukurine e provuese mos ma hedh ne fytyr

se me vret ne largesi qe kalon oqeane e detra

eja ne heshtje.

[Niagara]

Ja edhe nje tjeter nga nitRoshi, per te mos permendur te tjerat se jane shume....


Ky eshte shtatori i rinise sime te perjetshme, shtatori i mbushur me hapat e mij qe kundermojne eren e molleve te saj.
Ajo kishte trup murgeshe.
Gjinjte i kishte te fshehur, nen lekuren e verdhme.
Si nje femije i cmendur ulej lakuriq ne cepin e dhomes, qeshte me friken time.
Buzet i kishte te holla, fjalet zvarriste ne peshperitje te yndyrshme.
Nga makthi kthehesha ne pikture.

Nje grua floke kuqe, me sy te kalter fle nje kat me poshte.
Ajo pergjon qetesine e nates.
Une nuk jam bulkth.
I trembem vesheve, pergjimeve, dhe femrave me cizme lekure.

Mendimet vrasin njera tjetren.
Jane kanibale.
Ajo ngrihet ndaj te gdhire, dhe lahet me uje te ftohte.
Pastaj dridhet.
Me shikon me sy te trishtuar, e kerkon ta ngroh me trupin tim.

Ajo ka trup femije , vithe the shtypura, koke plot gunga dhe nje shpirt lakuriq, te mbuluar me nje flamur.
Nuk eshte flamur.
Eshte kemisha ime te ciles i mungon nje menge, nje menge per te bere gishtat e kembeve te saj.
Fytyren e ka plot quka, si negative i nje nate arabe.
Ajo gris rrobat, uleret si e cmendur dhe kur do te hesht kafshon jastekun e mbarsur me makthe.

Gruaja flokekuqe, na pergjon.
Gruaja flokekuqe, ne maje te gishtave, ndjek belbezimet e cmendurise se saj.

Une nuk mund te flase.
Jo me.
Eshte shtator dhe ndihem perjetesisht i ri.
Ne cepin e dhomes se mbushur me molle, ajo ulet lakuriq, dhe kendon nje kenge.
Gjinjte i ka te fshehur nen lekuren e verdhe, e ne vend te gishtave nje meng te kemishes sime.
__________________

[fjollat]

Rrenojat...(fragment ) nga Whisper


Me nje cigare ne buze...
menduar...menduar
mbi germadhat tymnxjerrese
retorikat rrezuar...
C'ishte ky qytet...?
Perse i rrenuar ?
Cilin kishte mbret ?
A ishte i lulezuar?
Po kjo kepuce e arte
gjurmen ku e la
apo princeshes se brishte
ne ikje i ra...?
Po zjarri qe nxjerr tym...
akoma...akoma...
i ngrohu apo i zhuriti
dikur keto rrenoja?
Valle ishte....Roma?
A mos valle ishte..Troja?
Po ky mur i djegur
valle ballkon ka qene...
dhe pritja shikimlodhur
diku poshte tij ka rene...?
Po kjo udhe e gurte
ka pasur historine e vet...
tingellimen e hapave
cila heshtje e vret...?
Pishtaret qe dikur ndrisnin
epshin e renkuar
cila ere e pabese
perjete i ka shuar...?
Po ky fron i arte
tashme jetim mbetur
nga dora e kujt
mendueshem valle eshte prekur...?
Po kjo statuje...
Kupidon lozonjar...
sa here ka qelluar
pa u bere vrastar
mbi zemren e Deas
te bukur si askush tjeter
me shigjeten e re
te nxjerre nje shigjete te vjeter...?
..................................................
Me nje cigare ne buze...
menduar...menduar
mbi germadhat tymnxjerrese
retorikat rrezuar...

[Albioni]

Ne kerkim te dashurise (Heneza)



Udheve qe me sy mbyllur i di,
udheve ku s’kish shkelur njeri,
te kerkova, dashuria ime, me kot,
dimer, behar, neper diell dhe lot.

Nje natez m'erdhe nga thellesi e gjumit,
u zgjova ne ender si nga freski' e lumit.
Me gjemove si hije e zhveshur, lakuriqe,
me puthe, me nduke, pastaj qave dhe ike.

Te kerkova pas ketaj neper flete romanesh,
ne fershellimen e fyellit, cicerime livadhesh.
Te kerkova lart e poshte, u sfilita me kot,
kur te njoha aq prane, te kisha patur shok

Udheve qe tanime i gjej me sy mbyllur,
udheve ku asnjehere s’pata shkelur,
me linde, dashuria ime, te rrembeva
e do te rend me ty derisa te jete jeta!