Ndoshta 22 jo.....

[xhulia]

<> shtoi me gjusem zeri dhe me nguli nje nga ato veshtrime qe marrim aq rradhe ne jete...
U nisa te thoja dicka por fjalet sikur te ishin therrmije buke me ngecen ne fyt keq, desh u mbyta!
< arrita te artikuloja pasi e morra pak veten, ai beri sikur se kuptoi pyetjen por e kuptoi e c'ke me te - donte vetem kohe per t'i vene ca lule shigjetave qe nxirrte nga goja
<< i mbush 22? Pergjigju vetem po ose jo>> i belbezova duke ia nderprere ciklin e dekorimeve qe po mundohej ti vinte pergjigjes qe do me kthente. Ai shkembeu nje veshtrim domethenes me asistenten e tij pastaj duke u kthyer nga mua<>
<e sa shikoni ju me eksperiencen tende sipas...>> ja ktheva duke humbur durimin ndersa lot te nxehta kishin filluar te me lagnin faqet.
<> me nderpreu ai
Kete rradhe bera une sikur se kuptova <> i thashe
Ai u pertyp, si per ti dhene kurajo gjuhes se tij qe ti nxirrte sa me qarte fjalet qe s'donte te thonte: <>tha duke ngritur syte nga tavani <> Ra nje heshtje e gjate une isha teper e mpire per te menduar; nuk arrija me as te kujtoja moshen time <> mendova me ze te larte;
<> shtoi ai sikur te mos e kishe degjuar ate qe thashe.
Aty me kapi nje e qeshur nje nga ata te qeshurat me shpirt e me lot qe thone te shtojne jeten.....''ndoshta ndonje dite aty e fitova!" mendova ne cmendurine e atyre casteve edhe me erdhi per te qeshur akoma me teper kur i thashe doktorit me nje ton qesendises <>
<>shtoi ai pasi u mendua nje cope here. Mekanikisht pushova se qeshuri; me pushtoi nje merzi e madhe, fjala"cancer" filloi te me jehonte ne koke pa pushim dhe pas disa minutash m'u duk sikur ajo jehone kishte jetuar gjithmone me mua...
Ne dhome kishte rene nje heshtje e dendur dhe e acarte, s'kish me gje per te thene...
Dola nga dhoma pa folur.
Nje kaltersi e cuditcme me vrau syte (dhe ne londer ndonjehere eshte i kalter qielli! ) kur kisha hyre para dy oresh binte shi...
Para dy oresh po mendoja qe ditet ishin bere shume te gjata dhe mezi po shtyeheshin tani po mendoja qe ditet jane shume te shkurtra dhe po me shtyjne shpejt...
"Sa vjece jam?"pyeta prape veten
"21" peshperita "nuk jane dhe aq shume...!"
Nje vrull i dendur kujtimesh m'u mblodh para syve:ditet qe jetova dhe ato qe harrova u mblodhen te gjitha aty!
"Por c'fare rendesie kane vitet rendesi ka ritmi me te cilen i ke jetuar ato, ne fund te fundit mua me ishin realizuar te gjitha endrrat shume shpejt....edhe makthet me ishin realizuar te gjitha shume shpejt ne sofren e jetes time une i kisha pasur te githa gjellet e mira; ndoshta per kete s'isha ngopur me asnjeren!" mendova perhumbshem. Por une nuk kisha kohe t'u merrja me filozofira s'e une nuk isha vetem dhe kishte njerez qe nuk i zinte gjumi pa me thene naten e mire mua dhe qe ikja ime do ti hapte ne zemer nje plage te thelle...
Ishte fillim pranvere..." fillimi i saj i fundit per mua, kam lindur ne dimer!"

[Piloti]

Bravo xhulia, te lumte

[nimf]

xhulia,
me thuaj qe kjo eshte vec trillim.

[Brari]

Xhulia...edhe une i bashkangjitem shqetsimit te NIMF-es.

Ka raste kur duam te lexojme gjera me cilesi por...ka raste kur duam vetem lajme te mira per njerzit..

Xhulia.. mos na le keshtu ne ankth..

[dimegeni]

Pergjithmone Xhulia!!
Mu kujtua ky film mbasi lexova pjesen lart dhe shpresoj qe ti te mos jesh personazhi kryesor.

[xhulia]

Edhe mund te jem......

Dje nuk isha
s'do te jem as neser
por sot jam
edhe kjo me intereson!

Edhe pse vdekja ka nje veshtrim te tmerrshem
nuk eshte aq e keqe....